Υπάρχουν διάφοροι δρόμοι προς την αποτελεσματικότητα...
Κώστας Μαρούντας
Στη φάση των προημιτελικών των τριών φετινών ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών Κυπέλλων συμμετείχαν είκοσι τέσσερις ομάδες. Οι έξι από αυτές ήταν ιταλικές (Νάπολι, Ίντερ, Μίλαν, Γιουβέντους, Ρόμα, Φιορεντίνα). Δηλαδή, μία στις τέσσερις ήταν ιταλική! Στους ημιτελικούς θα συμμετάσχουν συνολικά δώδεκα ομάδες. Οι πέντε είναι ιταλικές! Το «ιταλικό ποσοστό» έγινε πλέον ακόμα μεγαλύτερο... Και μάλιστα αποκλείστηκε μία ιταλική ομάδα, η Νάπολι, γιατί δεν γινόταν αλλιώς, αφού συμμετείχε σε ιταλικό εμφύλιο απέναντι στη Μίλαν, οπότε θα προκρινόταν αναγκαστικά μόλις η μία... Το να μην έμενε έξω καμία ιταλική ομάδα σε αυτή τη φάση ήταν ένα ενδεχόμενο εκτός του κόσμου της μαθηματικής επιστήμης και του ορθολογισμού...
H Ιταλία εδώ και καιρό διάγει τις καλύτερες ποδοσφαιρικές της εκφάνσεις εδώ και πολλά χρόνια. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ακόμα και η Εθνική Ιταλίας του σοκαριστικού αποκλεισμού από το πρόσφατο Μουντιάλ του 2022 είναι η νυν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ίσως σε μία πρώιμη άνοιξη του ιταλικού ποδοσφαίρου ένα γεγονός όπως εκείνος ο αποκλεισμός να χρειάζεται περισσότερο από όσο να φαντάζεται και ο πιο φανατικός τιφόζι, για να παραμείνουν προσγειωμένοι οι άνθρωποι του ιταλικού ποδοσφαίρου και να αναζητήσουν τρόπους επαναφοράς που θα στηρίζονται στην ποδοσφαιρική δουλειά, στο σχέδιο και στην υπομονετική και επίμονη συνάμα στήριξή του (εκ νέου...).
Τη δεκαετία του 1990, τα χρόνια δηλαδή της σχεδόν απόλυτης ιταλικής κυριαρχίας στο διασυλλογικό ανταγωνισμό της Γηραιάς Ηπείρου, που στην κυριολεξία σχεδόν οι μισές ομάδες της Serie A ήταν ικανές να διεκδικήσουν ευρωπαϊκό τρόπαιο, υπήρχαν κάποια σημεία αναφοράς που χαρακτήριζαν τον υπέρλαμπρο ιταλικό ποδοσφαιρικό γαλαξία. Φερ΄ειπείν, οι ιταλικές ομάδες διακρίνονταν και για την αξιοθαύμαστη προσήλωση, αλλά και για την πρωτοποριακή υφή της εφαρμοσμένης τακτικής τους. Επίσης, για λόγους ευδιάκριτης οικονομικής ευμάρειας, το ιταλικό πρωτάθλημα ήταν πόλος έλξης για την αφρόκρεμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Το Campionato ήταν σαν ένα είδος ποδοσφαιρικού ΝΒΑ της Ευρώπης: έπαιρνες μεταγραφή για ιταλική ομάδα; Άνηκες στην ελίτ, ακόμα και αν η ομάδα σου ήταν που λέει ο λόγος η ταπεινή (αλλά όχι καταφρονημένη) Φότζια...
Τα πράγματα σταδιακά άλλαξαν. Τα πολλά λεφτά άρχισαν να πέφτουν αλλού. Κατά γενική ομολογία, τη γλώσσα του χρήματος «που ρέει» άρχισαν να τη μιλάνε καλύτερα και περισσότερο στην Αγγλία. Ενώ και η Ισπανία μπόρεσε να φτάσει την τακτική της μεθοδολογία (με διάφορες μορφές ανά περίσταση), τη φυσική κατάσταση των ποδοσφαιριστών και τη νοοτροπία νικητή σε πολύ υψηλά επίπεδα, ίσως τα πιο υψηλά όλων των εποχών για το ισπανικό ποδόσφαιρο. Την ίδια ώρα που οι Ιταλοί οπισθοχώρησαν σε όλα. Οι αγωνιστικές επιτυχίες μειώνονταν μέχρι που έγιναν σπάνιες έως ανύπαρκτες...
Τα τελευταία χρόνια, όμως, κάτι αλλάζει. Η Ρόμα πέρυσι έφερε στα ιταλικά εδάφη το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο μετά το 2010 (και την τότε στέψη της Ίντερ του Ζοσέ Μουρίνιο ως πρωταθλήτριας Ευρώπης για τρίτη φορά στην ιστορία της). Στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο γίνονται αυτά που όλοι ξέρουν και όλοι συζητούν, μην κρύβοντας την εκτίμηση και ίσως και το θαυμασμό τους για τις πορείες των ιταλικών ομάδων στα τρία Κύπελλα της UEFA.
Υπάρχει, άραγε, μυστικό της επιτυχίας για αυτή την καθολική επαναφορά; Σε κάθε περίπτωση, το είδος του κλειδιού που «ξεκλείδωσε» τις θύρες του ποδοσφαιρικού Παραδείσου για τους γείτονες είναι αυτό που θα καθορίσει και τη διάρκεια του επιτεύγματος μέσα στο χρόνο. Σίγουρα δεν έπεσαν μεγάλα χρηματικά ποσά. Όμως, η τακτική δουλειά έχει εμπλουτιστεί με ακατάπαυστο τρέξιμο και διάθεση για επιθετικό παιχνίδι με έντονα τα στοιχεία της πρωτοβουλίας και του πολύ γρήγορου ρυθμού ανάπτυξης. Η Νάπολι του Σπαλέτι απεικονίζει αυτή την τάση, όμως δεν λείπουν και οι κλασικές ιταλικές ρετσέτες όπως η μαεστρική αμυντική λειτουργικότητα της Μίλαν (π.χ. απέναντι στην Τότεναμ και τη Νάπολι). Φαίνεται πως στο σήμερα οι προπονητές των μεγάλων ιταλικών ομάδων είναι σε θέση να εμφανίζουν ποικιλία και σε κάθε περίσταση να προσαρμόζουν με ποιότητα το σχέδιο στο στόχο. Υπάρχουν διάφοροι δρόμοι προς την αποτελεσματικότητα, εκτός του παραδοσιακού ιταλικού. Και αυτό φαίνεται να το αφουγκράστηκαν έστω και καθυστερημένα και στην Ιταλία...
Είδαμε μετά τα εννιά χρόνια αδιάλειπτης κυριαρχίας της Γιουβέντους στα εγχώρια δρώμενα την Ίντερ και τη Μίλαν να σηκώνουν κεφάλι (εσχάτως και η Νάπολι). Και να το πηγαίνουν βήμα βήμα και κλιμακωτά. Πρώτα κατέκτησαν το scudetto και μετά ψάχτηκαν στην Ευρώπη και μάλιστα στο κορυφαίο επίπεδο του UEFA Champions League (αν και η Ίντερ το 2020 έφτασε στον τελικό του UEFA Europa League). Γιατί το Champions League καταξιώνει και φέρνει και τα περισσότερα οφέλη, υλικά και μη... Ήταν πολύ έξυπνο να ξεκινήσουν από τα εγχώρια. Γιατί έτσι απέκτησαν αυτοπεποίθηση, δημιουργούσαν προοπτική στον εαυτό τους, αλλά και επιθυμία για σταθερή και ένθερμη στήριξη από τους οπαδούς στις κερκίδες. Και φέτος ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Ημιτελικός Ίντερ-Μίλαν στο Champions League, λες και πρόκειται για το Coppa Italia... Ή λες και βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 2000...
Φυσικά, οι δύο ομάδες του Μιλάνου στο φετινό ιταλικό πρωτάθλημα πολύ συχνά προκαλούν απογοήτευση ακόμα και στους πιο φανατικούς υποστηρικτές τους, αλλά οι Ιταλοί «σα γάτες με πέταλα» που είναι ξέρουν πολύ καλά πως είναι πιο εύκολο να κάνεις δέκα πολύ καλά παιχνίδια που θα σου αποφέρουν τιμή και δόξα στην Ευρώπη, από το να βγάλεις δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στους ίδιους εξαντλητικούς ρυθμούς στο πρωτάθλημα. Άστε, δε, που υπάρχει και η παράδοση: η Μίλαν ξέρει από τέτοια πολύ καλά, αφού φερ΄ειπείν από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 κι ύστερα σου έδινε την εντύπωση πως υπάρχει σαν οργανισμός πρωτίστως για να προσθέσει όσα περισσότερα Champions League μπορεί στην τροπαιοθήκη της, ενώ όσον αφορά στο πρωτάθλημα ας ερχόταν οτιδήποτε ήταν εφικτό κάθε φορά (δίχως κάποια ιδιαίτερη πρεμούρα)...
Το τι θα γίνει από εδώ και πέρα θα φανεί στο γήπεδο και από τα αποτελέσματα των ημιτελικών και των τελικών που έπονται και θα συγκεντρώσουν τα βλέμματα όλων των ποδοσφαιρόφιλων. Η Lady Hope, όμως, πιστεύει πως η τελική έκβαση δεν θα αλλάξει τα γενικά συμπεράσματα, ακόμα και αν οι Ιταλοί δεν πάρουν ούτε ένα τρόπαιο. Έχουν κάνει ήδη άλματα προς τα εμπρός και οι λεπτομέρειες (μακροχρόνια τέτοιες είναι...) του αν θα προστεθούν-εμπλουτίσουν την ατμόσφαιρα το ονόρε και το μεθύσι της χαράς των πανηγυρισμών είναι μία άλλη παράμετρος. Όχι παράπλευρη, αλλά σίγουρα διαφορετική... Στο ουσιαστικό κομμάτι, οι Ιταλοί με πέντε στις δώδεκα ομάδες των ημιτελικών έχουν κερδίσει ήδη τις εντυπώσεις για το 2023...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου