Οι εικόνες που έρχονται από τις κολασμένες νύχτες στο Παρίσι και πολλές ακόμη πόλεις της Γαλλίας θυμίζουν την ταινία «Αθήνα» του Ρομέν Γαβράς – τουλάχιστον σε όσους την έχουν δει. Καταιγιστική δράση και άγριες συγκρούσεις με την αστυνομία, μια συνοικία που έχει μετατραπεί σε οχυρό των εξεγερμένων και οργισμένων νέων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία μεταναστών, μετά τη δολοφονία ενός από τα δικά τους παιδιά, προσωπικά και συλλογικά ψυχολογικά δράματα, διλήμματα και αδιέξοδα – όλα είναι παρόντα στη Γαλλία εδώ και μερικά 24ωρα. Από τη στιγμή, δηλαδή, που η σφαίρα του αστυνομικού-Ράμπο έκοψε σχεδόν εξ’ επαφής το νήμα της ζωής του 17χρονου, αλγερινής και μαροκινής καταγωγής Ναέλ Μ., επειδή «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» στη διάρκεια ενός (θεωρητικά) τυπικού ελέγχου στην εργατική συνοικία της Ναντέρ.
«Τα περιστατικά λαμβάνουν χώρα παντού στη Γαλλία, όμως η κατάσταση που επικρατεί στο Ιλ-ντε-Φρανς και το Παρίσι είναι εξαιρετικά τεταμένη, με την αστυνομία να αδυνατεί να ελέγξει τα πάντα, εξαιτίας της πληθώρας των περιστατικών», δήλωσε στην le Monde υψηλόβαθμος αξιωματούχος, περιγράφοντας το εκρηκτικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί σε όλη τη χώρα. Οι αριθμοί δίνουν κι αυτοί τη δική τους ερμηνεία: 667 συλλήψεις και προσαγωγές και εκατοντάδες τραυματίες (και αστυνομικοί, με βάση τις επίσημες ανακοινώσεις) μόνο τη νύχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή, καθώς και πολύ μεγάλες υλικές καταστροφές.
Καθώς δε οι περισσότεροι αναμένουν ότι θα υπάρξει συνέχεια, ενώ πλανάται πάνω από τη Γαλλία το «φάντασμα» της εξέγερσης του 2005, η κυβέρνηση αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Πέρα από το γεγονός ότι κινητοποιεί ολοένα περισσότερες δυνάμεις της αστυνομίας και της στρατοχωροφυλακής – ήδη ο αριθμός τους φτάνει τις 40.000, ωσάν να επρόκειτο για κανονικό πόλεμο – δεν αποκλείεται ακόμη και η κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Όπως, δηλαδή, είχε κάνει το 2005 ο τότε πρόεδρος, Ζακ Σιράκ, αλλά και ο Φρανσουά Ολάντ μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του 2015.
Ο δε Εμανουέλ Μακρόν – ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος, από διαφορετική σκοπιά, με μια νέα κοινωνική έκρηξη, καθώς και με τις επικρίσεις τόσο της κοινοβουλευτικής Αριστεράς όσο και της Ακροδεξιάς και των συνδικαλιστών των αστυνομικών – αναγκάστηκε να επιστρέψει εσπευσμένα από τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ για να προεδρεύσει σε νέα διυπουργική σύσκεψη, προκειμένου να αξιολογηθούν οι εξελίξεις και να καθοριστούν τα επόμενα βήματα.
Σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, οι αρχές θεωρούν κρίσιμο το τι θα συμβεί τα επόμενα βράδια. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι είναι πολύ πιθανό το σενάριο οι διαδηλώσεις και τα επεισόδια να γενικευτούν, περιλαμβάνοντας μάλιστα και «στοχευμένες ενέργειες εναντίον των δυνάμεων επιβολής της τάξης, συμβόλων του κράτους ή της κρατικής εξουσίας». Κι αυτό, όπως είναι φανερό, θα δώσει στα γεγονότα μια νέα και ακόμη πιο επικίνδυνη διάσταση.
Κίτρινα Γιλέκα, συνταξιοδοτικό, μετανάστες
Είναι αλήθεια, βεβαίως, ότι ο αριθμός όσων συμμετέχουν σε αυτές τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του 17χρονου – στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι κάτω των 24 ετών, όπως αναφέρουν τα γαλλικά ΜΜΕ – είναι σαφώς μικρότερος σε σύγκριση με όσους έλαβαν μέρος στις τεράστιες απεργιακές διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν τους πρώτους μήνες του έτους κατά του νομοσχεδίου για τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού. Δεν είναι σίγουρο, επίσης, ότι όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες συναντούν την επιδοκιμασία της πλειοψηφίας των Γάλλων, όπως συνέβη με τη δράση και τα αιτήματα των απεργών και των συνδικάτων τους.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάτι για το οποίο δεν χωρά πλέον αμφιβολία: Η Γαλλία είναι σήμερα μια χώρα η οποία σφραγίζεται και ενίοτε συγκλονίζεται από μεγάλες αντιθέσεις στην κοινωνία της: Ανάμεσα στα εκατομμύρια των πληβείων, των πιο αδύναμων και των μικρομεσαίων με το κεφάλαιο και τον κόσμο του πλούτου. Ανάμεσα στους μετανάστες και μεγάλο μέρος των γηγενών Γάλλων, ανάμεσα στα υποβαθμισμένα προάστια και το λαμπερό κέντρο του Παρισιού.
Πρόκειται για αντιθέσεις οι οποίες αναζητούν διαρκώς ρωγμές για να βγουν ορμητικά στην επιφάνεια. Και τις βρίσκουν πότε στα Κίτρινα Γιλέκα, πότε στις αντιδραστικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και πότε στον ρατσισμό, τις διακρίσεις ή και τη δολοφονία νέων παιδιών, όπως συμβαίνει σήμερα.
Σε αυτό το φόντο, η αναμέτρηση των πολιτικών ιδεών και δυνάμεων αποκτά νέο και πιο βαθύ περιεχόμενο. Θα επικρατήσει η αντιδραστική και ακροδεξιά πτέρυγα, ανοίγοντας τον δρόμο που θα φέρει την Λεπέν στην προεδρία το 2027; Ή θα συγκροτηθεί, πάνω στη βάση των τεράστιων ταξικών αντιθέσεων, ένα ισχυρό, ανεξάρτητο, μαχητικό ρεύμα με αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, που θα έχει απέναντί του όλες τις καθεστωτικές δυνάμεις και τον κόσμο του κεφαλαίου, μακριά από τις χρεοκοπημένες λογικές των «δημοκρατικών» και «προοδευτικών» μετώπων;
ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου