Διαδηλώνοντας για την Ειρήνη: Το Αδιαπραγμάτευτο Δικαίωμα των Φαντάρων – Η Συνταγματική Προστασία της Συμμετοχής τους σε Διαδηλώσεις
Γράφει η Μαρία Γιαννακάκη, πρώην γενική γραμματέας στο υπουργείο Δικαιοσύνης
Θάνος Πλεύρης και Πέτρος Παππάς, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ένθερμος οπαδός του κ. Κασσελάκη αντίστοιχα, ζήτησαν, επανειλημμένα με τοποθετήσεις τους την τιμωρία φαντάρου, ο οποίος συμμετείχε σε πορεία εναντίον του πολέμου στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, όπου και έκανε δηλώσεις.
Χέρι χέρι συμπολίτευση και μείζων αντιπολίτευση επαναφέρουν ζητήματα τα οποία απασχόλησαν τη δημόσια ζωή δεκαετίες πριν και τα οποία θεωρούσαμε λυμένα.
Ό,τι ματαιώθηκε στην πορεία του Πολυτεχνείου τον μακρινό Νοέμβρη του 1981, σήμερα έγινε κατορθωτό και, ήδη, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, διέταξε ΕΔΕ για τους δύο φαντάρους και τον έφεδρο που συμμετείχαν στις αντιπολεμικές πορείες.
Αμφότεροι οι προαναφερθέντες, με στρατολάγνα ρητορική εμφανίστηκαν , νοσταλγοί ενός στρατού που θεωρούσαμε ότι ανήκει σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν διατηρούσε χαρακτηριστικά που δομήθηκαν μέσα στον εμφύλιο, από το ΝΑΤΟ, και επέβαλε 7χρονη δικτατορία στη χώρα, με βασικό δόγμα τον αντικομμουνισμό και τον από βορρά κίνδυνο.
Μία εποχή που οι φαντάροι πήγαιναν στο στρατό φακελωμένοι, υφίσταντο διακρίσεις με βάση το φρόνημα και συνέχιζαν να φακελώνονται στη διάρκεια της θητείας τους, ενώ λειτουργούσαν τάγματα ανεπιθυμήτων.
Και αν η στάση του κ. Πλεύρη δε μας εκπλήσσει, ενός πολιτικού που ξεκίνησε την καριέρα του από το ΛΑΟΣ, ο κ. Παππάς, μας επαναβεβαίωσε την πολιτική του ένδεια σε κρίσιμα ζητήματα και την παντελή άγνοια των θέσεων και της ιστορίας του χώρου στον οποίο βρίσκεται και ότι ουδεμία σχέση έχει με την Αριστερά και τις Αξίες της.
Αφού σημειώσουμε, για πολλοστή φορά, ότι ο φαντάρος είναι πολίτης με στολή δεν είναι στρατιωτικός, ότι δεν έχει οργανική σχέση με το στράτευμα και ότι η πολιτική έκφραση και η συμμετοχή σε λαϊκές και φιλειρηνικές εκδηλώσεις ενάντια σε πολέμους και στη συμμετοχή της χώρας σε αυτούς αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμα του λαού
και το δικαίωμα αυτό με τίποτα δεν καταργείται όταν κάποιος στρατεύεται, ας δούμε τι προβλέπει το Σϋνταγμα ακόμη και για τους στρατιωτικούς προκειμένου να αναδείξουμε ότι οι απόψεις των κυρίων Πλεύρη και Παππά, όχι μόνο είναι πολιτικά απαράδεκτες και επικίνδυνες, αλλά και απολύτως εσφαλμένες ακόμη και από νομικής άποψης.
Με το ψήφισμα της Ζ’ Αναθεωρητικής Βουλής το 2001, το άρ. 29 παρ. 3 του Συντάγματος (Δικαίωμα συμμετοχής και εκδήλωσης υπέρ πολιτικών κομμάτων) απαγορεύει ρητά τις οποιαδήποτε μορφής εκδηλώσεων υπέρ ή κατά κόμματος σε όσους υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Επιτρέπει όμως να συμμετέχουν σε συναθροίσεις που δεν έχουν στενά πολιτικό ή/και κομματικό χαρακτήρα, ουσιαστικά δηλαδή επιβάλλει έμμεσα την πολιτική ουδετερότητα των στρατιωτικών.
Είναι σαφές ότι το ως άνω άρθρο αφορά στην κομματική και όχι στην πολιτική ουδετερότητα.
Σε συνδυασμό μάλιστα με το άρ. 5 παρ. 1 Σ, το οποίο κατοχυρώνει την ελευθερία ως «μητρικό» θεμελιώδες δικαίωμα και μάλιστα την ελευθερία όλων και όχι την ελευθερία των λίγων, όπως και την αυτοδιάθεση του ατόμου και τη συμμετοχή στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή, γίνεται κατανοητό ότι οι στρατιωτικοί δικαιούνται να τοποθετούνται επί πολιτικών ζητημάτων και να αναπτύσσουν τις απόψεις τους .
Επιπλέον, μπορούν να παρίστανται σε συναθροίσεις πολιτικών κομμάτων χωρίς να φορούν στολή, και μάλιστα, σύμφωνα με τον Αλιβιζάτο, οποιαδήποτε επίδραση των πολιτικών τους φρονημάτων στη σταδιοδρομία και την υπηρεσιακή τους μεταχείριση, αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του άρ. 8 παρ. 1 του Συντάγματος.
Όπως το ΣτΕ έχει νομολογήσει, ήδη από το 1977, κάθε είδος περιορισμού που εισάγει ο Στρατιωτικός Ποινικός Κώδικας αφορά στη ζωή εντός του στρατοπέδου, αφού εκτός του στρατοπέδου κάθε περιορισμός θα ήταν ανεπίτρεπτος «εφόσον το σύνταγμα κατοχυρώνει την ακώλυτον κυκλοφορία του Τύπου και των απόψεων, χωρίς καμία διάκριση από απόψεως ιδεολογικού περιεχομένου»
Ακόμη και σε ό,τι αφορά στο δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι, η καταδικαστική για τη Γαλλία απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) για παραβίαση του άρθρου 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), που αφορά την ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι στο γαλλικό στρατό, είναι ξεκάθαρη.
«Οι στρατιωτικοί μπορούν να δημιουργούν και να συμμετέχουν σε σωματεία, να ενεργούν με δικαιοσύνη για την υπεράσπιση των επαγγελματικών και συλλογικών συμφερόντων τους».
Ακόμα ορίζει ότι … «η ελευθερία των στρατιωτικών ενώσεων μπορεί να υπόκειται σε νόμιμους περιορισμούς, αλλά ποτέ δεν απαγορεύεται».
Μια άλλη απόφαση, του ίδιου δικαστηρίου για την «υπόθεση Matelly κατά της Γαλλίας», περιέχει ανάλογο σκεπτικό.
Οι φαντάροι και ο έφεδρος που διώκονται πειθαρχικά δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να συμμετάσχουν σε μία πορεία προκειμένου να διατρανωθεί ένα ιστορικό και λαϊκό αίτημα: αυτό της Ειρήνης.
Είναι αναφαίρετο συνταγματικό τους δικαίωμα και ένα δικαίωμα που ασκείται από τους πολίτες ποτέ δεν αποτελεί απειλή για τη δημοκρατική κοινωνία.
Αντίθετα, αποτελεί σημαντικό πυλώνα της εδραίωσής της. Η απαίτηση για Ειρήνη και μη εμπλοκή σε πόλεμο όχι μόνο δε θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα της στρατιωτικής πειθαρχίας, αλλά, αντίθετα, υπενθυμίζει σε στράτευμα και την πολιτική ηγεσία ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος των ΕΔ της χώρας, ενισχύει τον κοινωνικό διάλογο και βελτιώνει το ηθικό και την πίστη των στρατιωτικών στην αποστολή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου