Κάντε έρωτα, όχι – οικονομικό – πόλεμο

http://www.tanea.gr
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Η Αριστερά στην Αμερική μπορεί να ονειρεύεται και πάλι: από τη δεκαετία του 1960 είχε να εμφανιστεί ένα μαζικό κίνημα, αποφασισμένο στους στόχους του και ανθεκτικό στη διάρκειά του. Ο κινητήριος μοχλός τότε ήταν ένας πόλεμος, ανεξήγητος, μακρινός και πολυδάπανος. Σήμερα είναι μια οικονομική κρίση, επίσης ανεξήγητη και πολυδάπανη, αλλά καθόλου μακρινή.

Παρά τον μισό αιώνα που έχει περάσει από τότε, οι ομοιότητες ανάμεσα στο κίνημα «Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ» και στο κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ είναι περισσότερες από τις διαφορές. Τώρα, όπως και τότε, μια ειρηνική διαμαρτυρία, οργανωμένη και ευφάνταστη, διεκδικεί ρόλο και απαιτεί λύσεις. Τα παιδιά των διαδηλωτών του Βιετνάμ δεν ακούν Μπομπ Ντίλαν και στις συγκεντρώσεις τους δεν βλέπουν την Τζέιν Φόντα, τον Αλεν Γκίνσμπεργκ ή τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Αλλά σήμερα είναι εκεί, εκτός από τους παραδοσιακούς Μάικλ Μουρ και Σούζαν Σάραντον, ή Μαράια Κάρεϊ και η Μπιγιονσέ. Επειτα, οι «Αγανακτισμένοι» της Γουόλ Στριτ φαίνεται ότι ήρθαν κι αυτοί για να μείνουν, διαψεύδοντας αντιπάλους και σκεπτικιστές. Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ ποντάριζε στη βοήθεια του Στρατηγού Φθινόπωρου για να καθαρίσει την πλατεία. Τα πρώτα κρύα ήρθαν, οι πρώτες βροχές έπεσαν αλλά το κίνημα είναι πιο ζωντανό από ποτέ. Η άμυνα απέναντι στο φθινόπωρο βρίσκεται στην καλή οργάνωση. Στο πάρκο Τζουκότι, εκεί που χτυπάει η καρδιά της παγκόσμιας οικονομίας και έχουν στρατοπεδεύσει οι διαδηλωτές, μια λαϊκή αγορά με φρέσκα λαχανικά και φρούτα στήθηκε σε χρόνο-ρεκόρ. Ενας σεφ του ξενοδοχείου «Σέρατον» μοιράζει ζεστά πιάτα κάθε μέρα.

ΜΑΡΞ, ΕΝΓΚΕΛΣ ΚΑΙ... ΦΡΙΝΤΜΑΝ. Η Βιβλιοθήκη του Λαού διαθέτει πλέον περισσότερους από 3.000 τόμους. Την ώρα της ανάπαυλας, οι διαδηλωτές φρεσκάρουν τις γνώσεις τους με Μαρξ, Ενγκελς αλλά και Μίλτον Φρίντμαν, τον πατέρα του νεοφιλελευθερισμού.

Αυτή είναι ίσως μια διαφορά των σημερινών «αγανακτισμένων» από την γενιά του «κάντε έρωτα, όχι πόλεμο»: ένα πρακτικό πνεύμα, τόσο ρεαλιστικό ώστε να καταλαβαίνει ότι η βιωσιμότητά του εξαρτάται από τη λύση των μικρών προβλημάτων της καθημερινότητας. Εν τω μεταξύ, οι κάμερες πήραν μπρος για το πρώτο ντοκιμαντέρ. Για την πραγματοποίησή του συνεργάζονται πενήντα εθελοντές σκηνοθέτες. Το μοναδικό πρόβλημα, εξομολογείται στην εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα» η παραγωγός Οντρεϊ Ιουελ, είναι ότι «δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να βρούμε κάποιον που είναι διατεθειμένος να κριτικάρει το κίνημα». Από το κίνημα λείπει κι ένας «ύμνος», ένα τραγούδι-σύμβολο όπως ήταν εκείνα του Ντίλαν τη δεκαετία του 1960. Αλλά δεν λείπουν και οι προτάσεις. Ο μουσικοκριτικός των «Νιου Γιορκ Τάιμς» προτείνει δημοψήφισμα ανάμεσα σε κάποια κομμάτια των Nirvana. Η άμεση δημοκρατία στα καλύτερά της.