Οι εργάτες από το Νεπάλ γνωρίζουν καλά για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τους κινδύνους να χάσουν τη ζωή τους δουλεύοντας στα έργα για το Μουντιάλ του Κατάρ. Παρόλα αυτά, συνεχίζουν να κάνουν αιτήσεις… Του Θάνου Σαρρή
Ο Ραζέντα Λάμα ήταν ένας από τους πολλούς εργάτες που έκανε το ταξίδι για τη Ντόχα, αποσκοπώντας σε ένα καλύτερο μέλλον. Το καλοκαίρι, η γυναίκα του έλαβε μια επιστολή που την ενημέρωνε ότι έφυγε από τη ζωή μετά από ανακοπή καρδιάς. «Ήταν υγιής όταν έφυγε», τονίζει στον απεσταλμένο του BBC η χήρα σύζυγός του, ξεκαθαρίζοντας ότι για να πάρει τη δουλειά, έπρεπε πρώτα να περάσει από ιατρικές εξετάσεις. Οι γιατροί του είχαν ελέγξει και την καρδιά του.
Ωστόσο, αφότου έφτασε στο Κατάρ, η σύζυγός του άκουγε συχνά παράπονα για χαλασμένο φαγητό και αμέτρητες εργατοώρες κάτω από τον καυτό ήλιο. Στο συμβόλαιό του έγραφε ότι πρέπει να δουλεύει 48 ώρες την εβδομάδα. Στην πραγματικότητα, ήταν πολύ περισσότερες. Ο γείτονάς τους στάθηκε περισσότερο τυχερός. Με το που τελείωσε το συμβόλαιό του με την εταιρεία που κατασκεύαζε το νέο αεροδρόμιο για τις ανάγκες του Μουντιάλ, κατάφερε να γυρίσει πίσω, τονίζοντας ότι δεν πρόκειται ποτέ ξανά να πατήσει το πόδι του στο Εμιράτο. «Συχνά αρρωσταίναμε και έπρεπε να ξοδεύουμε τα χρήματά μας στα φάρμακα. Καλύτερα να πεθάνω στο Νεπάλ, παρά στο Κατάρ».
Ο σύζυγος της Μαντζού βρισκόταν στο Κατάρ για εννιά μόλις μήνες, μέχρι να πεθάνει. Η νέα δουλειά του μπορούσε να αλλάξει το μέλλον της τρίχρονης κορούλας του. Τα περίπου 50 ευρώ που έστελνε το μήνα στην οικογένειά του για τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι ελάχιστα, αλλά για έναν πληθυσμό που το μοναδικό που μπορεί να εκμεταλλευτεί είναι η γη, τα χρήματα αυτά ήταν ζωτικής σημασίας. Η ίδια είναι σίγουρη ότι ο άντρας της πέθανε από τις συνθήκες εργασίας. Στα χέρια της έφτασε όμως μόνο ένα χαρτί που έγραφε «ανακοπή καρδιάς». Πλέον, η επιβίωση της ίδιας και της κόρης της έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολη.
Αυτός είναι και ο λόγος που παρά τους θανάτους και την γενική κατακραυγή, ο κόσμος συνεχίζει να στέλνει πολυάριθμες αιτήσεις για εργασία στο Κατάρ. «Δεν έχω άλλη επιλογή, αν θέλω να ταΐσω τα παιδιά μου και να τους προσφέρω μόρφωση. Δεν υπάρχει δουλειά εδώ», τονίζει ένας εκ των 10.000 εργατών που κατακλύζουν το γραφείο εργασίας στο εξωτερικό κάθε βδομάδα.
Οι αρχές της χώρας τονίζουν ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να διασφαλίσουν τα δικαιώματα των εργατών. Ωστόσο, όταν ο προηγούμενος πρέσβης στο Κατάρ μίλησε για «ανοιχτή φυλακή», απλά έχασε τη δουλειά του. Η απόγνωση στα λόγια της Μαντζού είναι χαρακτηριστική: «Δεν έχω καθόλου εκπαίδευση, δεν μπορώ να βρω δουλειά. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Εύχομαι να μην είχα ακούσει ποτέ για αυτό το Κατάρ…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου