Βοσνία και Ερζεγοβίνη: Η πρακτική ενός διαφορετικού μέλλοντος

Μετάφραση κειμένου από το bh protest files

Οι διαδηλώσεις στη Βοσνία Ερζεγοβίνη συνεχίζονται. Το μήνυμά τους είναι ξεκάθαρο – η εποχή των εθνικιστικών ελίτ,οι οποίες έκλεψαν τους πόρους της χώρας,τα δημόσια αγαθά και το κεφάλαιο στο αίμα του πολέμου και της γενοκτονίας,έχουν τελειώσει.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι 85 πλουσιότεροι ολιγάρχες στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη έχουν στην κατοχή τους μια συνολική αξία γύρω στα $9 εκατομμύρια (στοιχεία από το WealthX): αυτός ο “πλούτος” καταληστεύτηκε από τους πολίτες της Βοσνίας,είτε με τη μορφή του περάσματος διεφθαρμένων νόμων ώστε να βάλουν χρήματα στις τσέπες τους,είτε μέσα από τη μεταφορά χρήματος από τη Διεθνή Κοινότητα για να υποταχθεί ο πληθυσμός σε συμμόρφωση με την εθνική εγκληματικότητα προς φόβο μιας επιστροφής σε κατάσταση σύγκρουσης.

O αγώνας των κατοίκων είναι απόλυτος – να διατηρήσουν ελεύθερο τον χώρο για την ανοικτή δημοκρατική συμμετοχή,να επιμείνουν ότι οι φωνές τους θα ακουστούν και ότι οι ενέργειες τους θα ληφθούν υπόψη. Οι ολομέλειες είναι δημόσιες συγκεντρώσεις,ανοικτές σε κάθε έναν πολίτη,μέσα από τις οποίες οι συλλογικές αποφάσεις και τα συλλογικά αιτήματα είναι δυνατό να ληφθούν και να παρθούν ενέργειες,πέρα από τις εγγυήσεις της ηγεσίας. Πρόκειται για ανοικτή,άμεση και διαφανής δημοκρατία στην πρακτική. Η ολομέλεια,ως η μορφή αυτο-οργάνωσης και η μέθοδος της δουλειάς,στην οποία οι πολίτες έρχονται από κοινού να διατυπώσουν αιτήματα,υποστηρισσόμενες από τη δράση των πορειών διαμαρτυρίας,δέχεται τώρα επίθεση. Η επίθεση έρχεται από όλες τις πλευρές: από τις διεφθαρμένες και αυτάρεσκες εθνοτικές ελίτ,που δυσφημούν τα αιτήματα των Ολομελειών για ανοικτότητα,διαφάνεια και μη διαφθορά,μέχρι τους δύσπιστους διεθνείς φορείς,οι οποίοι έχουν μείνει έκπληκτοι από την ιδιαίτερη ταξική αλληλεγγύη που εκφράζεται στις Ολομέλειες.

Εντόπιοι και διεθνείς πολιτικοί,οι οποίοι σε συνεννόηση έχουν διατηρήσει και επιτρέψει τον παρασιτισμό των δυσκίνητων και πελατειακών εθνικών/εθνοτικών γραφειοκρατικών δομών,έχουν εξαντλήσει τους πολίτες της Βοσνίας Ερζεγοβίνης για σχεδόν 22 χρόνια. Οι πολίτες,λόγω της οργής και της αγανάκτησης,αναγκάστηκαν να ψάχνουν μέσα από τους σκουπιδοτενεκέδες για να επιβιώσουν,αναγκάστηκαν να δίνουν μίζες για βασικές υπηρεσίες,και τελικά σηκώθηκαν για να βάλουν ένα τέλος στον καθημερινό τρόμο της ιδιωτικοποιημένης σκλαβιάς. Οι εικόνες αυτής της δουλείας είναι λοιπόν: ένας εργάτης,που δεν έχει πληρωθεί για σχεδόν 4 χρόνια,αλλά εξαναγκάζεται να πάει στη δουλειά κάθε ημέρα,με καθόλου εισφορές για την υγεία,αναγκάζεται να βλέπει την γυναίκα του σε αγωνία επειδή δεν μπορεί να επωμιστεί τα έξοδα της υγιειονομικής περίθαλψης – μία/ένας σπουδαστής,αναγκασμένη να πληρώνει υψηλά κόστη ή να πουλάει το σώμα της για να περάσει μια εξέταση,να αποφοιτήσει μόνο για να γίνει άνεργη και να μην έχει καμία προοπτική για το μέλλον – μια γυναίκα,ο γιος της οποίας χτυπήθηκε σοβαρά από την αστυνομία επειδή κατέβηκε στους δρόμους να απαιτήσει ένα τέλος στην πείνα,του ζήτησε να δείξει τα χτυπήματά του στην ολομέλεια της Τούζλα που συγκεντρώνει πάνω από 700 ανθρώπους.

Για πάνω από 22 χρόνια,οι κάτοικοι της Βοσνίας Ερζεγοβίνης που επιβίωσαν από τον πόλεμο μαθαίνουν πως συνιστούν μια “περίπτωση φιλανθρωπίας”,ότι ζουν σε μια “μαύρη τρύπα”,ότι αντιμετωπίζουν ένα άμορφο μέλλον και το καλύτερο για το οποίο μπορούν να ελπίζουν είναι να “τα βγάλουν πέρα”,“να το ανεχτούν αυτό” και να είναι ευχαριστημένοι αν τα παιδιά τους έχουν την ελπίδα να δουλέψουν στις στρατιωτικές βάσεις της Αμερικής στο Ιράκ και το Αφγανιστάν,υπηρετώντας αυτούς τους πολέμους. Για πάνω από 22 χρόνια,οι εθνο-καπιταλιστικές ελίτ βίασαν και σκότωσαν,διανοητικά και σωματικά κακοποίησαν γυναίκες,άντρες και παιδιά στο μακελειό που χαιρετίστηκε ως “μετάβαση στη δημοκρατία”. Από το τέλος του πολέμου το 1995,αντί να πενθήσουν για τις τεράστιες απώλειες [του πολέμου],οι πολίτες της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης έχουν εξαναγκαστεί,τόσο από τους τοπικούς όσο και από τους διεθνείς παράγοντες,να αποδεχτούν ότι μπορούν μόνο να μιλήσουν και να δράσουν υπό τον όρο ότι υιοθετούν το καθεστώς των θυμάτων,πίσω από τις πλάτες και τα σώματα των οποίων οι εθνικές ελίτ μπορούν να κλέψουν τον πλούτο τους.

Οι διαδηλώσεις δημιούργησαν,για πρώτη φορά,μια ευκαιρία στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη να μεταβεί από τη μελαγχολία στο πένθος: δηλαδή,να αντιμετωπίσει τις απώλειες και να αρχίσει να απαριθμεί τα ωφέλη από τον πόλεμο. Η ζωή μας είναι αυτή που επιβίωσε από τον πόλεμο και την γενοκτονία,που έζησε το αίσθημα της βαθιάς δυσπιστίας ενόσω περιμένει κάποια σωτηρία. Η ζωή μας είναι αυτή που υπέφερε από την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων εταιριών,μια ζωή που μόνο ονειρεύεται την φυγή από αυτήν εδώ την χώρα,μια ζωή που γνωρίζει ότι η μόνη της βεβαιότητα είναι ότι μπορεί να πεθάνει στην μοναξιά και την πείνα. Αυτή είναι η ζωή την οποία πρέπει να ανακτήσουμε – να δημιουργήσουμε εκ νέου πιο ανθρώπινους και κοινωνικούς δεσμούς που προσφέρουν στη νεολαία αυτής της χώρας ένα καρποφόρο,και όχι ανέλπιδο μέλλον. Και είναι αυτή η ζωή που σε αγωνία και πόνο εγκαταλείπει τη δυσπιστία και δουλεύει σκληρά για την παραγωγή και εφαρμογή ενός διαφορετικού μέλλοντος τώρα. Πώς το ξέρω αυτό; Είμαι μέρος αυτής της ζωής και κάθε ημέρα,υπενθυμίζω στον εαυτό μου να σηκωθώ και να πάω στους δρόμους να διαμαρτυρηθώ,να διατηρήσω την πολιτική-του-σώματος,σε δημόσιο χώρο,μετακινούμενος και εφαρμόζοντας αυτό το μέλλον– διότι αυτή είναι η μόνη μας ευκαιρία για να μείνουμε ζωντανοί.

[μετάφραση: ταξικές μηχανές]

συγγραφέας: Dr. Damir Arsenijevic, Πανεπιστήμιο της Τούζλα