Οι ιμπεριαλιστές επιστρέφουν στους τόπους του εγκλήματος. Του Θέμη Τζήμα

Από τη Συρία και το εν εξελίξει έγκλημα της διάλυσης μιας χώρας διά του πολέμου μέσω αντιπροσώπων έως τη σινο- ιαπωνική αντίθεση και από τον Αρκτικό Κύκλο έως την Ουκρανία και τη νέα επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος - πολύ βιαιότερη είναι η

αλήθεια σε σχέση με τις «πορτοκαλί επαναστάσεις»- οι αντίπαλοι ιμπεριαλισμοί εντείνονται και ξαναγυρνούν σε τόπους που έβαψαν στο αίμα δεκαετίες πριν.

Με περίπου 16 νεκρούς διαδηλωτές και 10 αστυνομικούς, οι κυβερνήσεις της ΕΕ - μεταξύ των οποίων βεβαίως και η ελληνική σε ρόλο κομπάρσου προεδρεύοντος - κατέληξαν ότι δεν καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται αλλά μόνο από αυτήν της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς. Η πρόσκληση σε ένοπλη διαδήλωση από ακροδεξιά οργάνωση τύπου Χρυσής Αυγής αναγορεύεται εμμέσως πλην σαφώς σε ανθρώπινο, δημοκρατικό δικαίωμα.

Περίπου 20 χρόνια μετά την επανένωσή της, η Γερμανία διά της «γερμανοποιημένης» Ευρώπης διεκδικεί για τρίτη φορά ακριβώς σε διάστημα ενός αιώνα, κυριαρχία στα ίδια εδάφη που βρίσκονται σφηνωμένα στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Προσπαθεί να επανέλθει στο διεθνές προσκήνιο με έναν ανανεωμένο αλλά στη βάση του, πολύ παλαιό ηγεμονισμό. Από τις αλλαγές κυβερνήσεων εντός ΟΝΕ έως την Ουκρανία το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι που μπορεί να οδηγήσει την ίδια στην καταστροφή.

Η Ρωσία αγωνιά να διασφαλίσει μια ζώνη επιρροής στα σύνορά της και φυσικά θα παλέψει λυσσαλέα για αυτό το σκοπό. Αν η Συρία ήταν κρίσιμη ως ύστατο σημείο επιρροής της στη Μ. Ανατολή και άρα διεθνώς, η Ουκρανία συνιστά ζωτικής σημασίας υπόθεση προκειμένου να καταδείξει ότι η εποχή της άτακτης υποχώρησης της ισχύος της στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Οι ΗΠΑ έχουν υποτιμήσει τη σημασία τη Ευρώπης και γι’ αυτό έχουν αποτραβηχτεί αφήνοντας χώρο στην ΕΕ και στη Γερμανία.

Κάπως έτσι, η ούτως ή άλλως διχασμένη Ουκρανία βυθίζεται στην αιματοχυσία και ωθείται προοπτικά στη διάλυση. Μέχρι λίγα χρόνια πριν οι αλλαγές καθεστώτων  χρειάζονταν κάποιο ανθρωπιστικό πρόσχημα. Τώρα υπονοούνται άνευ τέτοιου. Από την εποχή του κυνικού ρεαλισμού σε αυτήν των απροκάλυπτων ιμπεριαλισμών: Γερμανία και ΗΠΑ από τη μια, με θλιβερούς κομπάρσους τον Ολάντ που μάλλον ούτε διανοείται τι ταπείνωση τον περιμένει στα χέρια της καγκελαρίου και τους λοιπούς Ευρωπαίους «εταίρους», Ρωσία από την άλλη.

Πίσω από τη βιαιότητα της κυβέρνησης και από τα συγκεκριμένα στοιχεία της αντιπολίτευσης που χρησιμοποίησαν ένοπλη βία και παίζουν απροκάλυπτα το παιχνίδι της «Δύσης», οι κίνδυνοι για τη διεθνή σταθερότητα μεγαλώνουν: το 2014, η καπιταλιστική κρίση σε ουκ ολίγα μέρη του πλανήτη εξελίσσεται σε κλιμακούμενους ανταγωνισμούς και συγκρούσεις διά αντιπροσώπων.

Η ίδια η ΕΕ δε, από «μαλακή» δύναμη, με κύρια όπλα το κοινωνικό κράτος δικαίου και τον πολιτικό φιλελευθερισμό μετατρέπεται σε μια κατεξοχήν ιμπεριαλιστική δύναμη, με εσωτερικές νεοαποικιακές δομές, πολιτικούς- μαριονέτες που ελέγχονται από το μικτό γερμανό- χρηματοπιστωτικό κέντρο και επεκτατική λογική.  

Ό,τι έμοιαζε παρωχημένο 20 χρόνια πριν επανέρχεται με νέο περιτύλιγμα. Οι ιμπεριαλιστές διεκδικούν να τελειώσουν τις υποθέσεις που είχαν αφήσει μισές και οι λαοί ματώνουν.