Προδοσία Κύπρου από προδότες ή βλάκες; Τι είχαν συμφωνήσει οι χουντικοί

Το τρίτο μέρος των αποκαλυπτικών αναφορών στρατιωτικών για τα γεγονότα της Κύπρου. Τα λάθη,οι ευθύνες και οι φρικαλεότητες που έγιναν από τους “ψευτοπατριώτες” προδότες της Κύπρου.

Διαβάστε ΕΔΩ το πρώτο και ΕΔΩ το δεύτερο μέρος

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΚΑΡΑΣ

Ο Αντιστράτηγος ε.α. Αλεξάκης αφού πει πως οι αξιωματικοί δεν έχουν ΄΄πολιτικό μυαλό΄΄ αποδίδει στην διαφώτιση της χούντας την πεποίθησή τους πως ο Μακάριος ΄΄..είναι ανθενωτικός....΄΄.


Ο Αντιστράτηγος ε.α. Αλευρομάγειρος που επάξια πολέμησε στην Κύπρο πιστεύει πως το σύνολο των στελεχών των ΕΔ εκτός των χουντικών, αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν πατριωτικά το Κυπριακό. Λέει όμως, πως ο Μακάριος δεν είχε πολλές συμπάθειες και ότι, το πραξικόπημα στην Κύπρο ήταν ο τελικός σκοπός του δικτατορικού καθεστώτος της Αθήνας.


Ο Αντιστράτηγος ε.α. Βαρδάνης μιλάει για τον Γρίβα, τον θεωρεί αντιμακαριακό, αποδίδει στις προσωπικές του φιλοδοξίες τη στάση του, καθώς και ότι είναι βασιλικός και απορριπτέος από τη χούντα. Έτσι ερμηνεύει (και είναι από τους ελάχιστους εκτός του Καρούσου) τον Γρίβα ως αντιχουντικό, «...όχι από πλευράς ιδεολογίας αλλά από προσωπικές πικρίες, από προσωπικές περιθωριοποιήσεις.... Τον εκμεταλλεύεται η χούντα….»


Ο Αντιναύαρχος ε.α. Γκιόκεζας εκτιμά πως, τα στελέχη των ΕΔ απαρχής της εξέγερσης των Κυπρίων τάχθηκαν στο πλευρό τους, εμπιστευόμενοι και τον Μακάριο. Παράλληλα οι αγώνες της ΕΟΚΑ με αρχηγό το Γρίβα-Διγενή, είχαν γενική επιδοκιμασία. Όμως θεωρεί τους πολιτικούς χειρισμούς ως σειρά χαμένων ευκαιριών της Ελλαδικής και της Κυπριακής ηγεσίας. 

«...Σε όλο αυτό το διάστημα τα αισθήματα των στελεχών φαίνονταν από την προθυμία, που επιδείκνυαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους τοποθετούμενοι στη Φρουρά, όπως επίσης και την αυτοθυσία όσων συναδέλφων βρέθηκαν στο νησί κατά την Τουρκική εισβολή του 74’....» 

Δεν βλέπει το Κυπριακό ως αιτία για την 21η Απριλίου 1967, λόγω της ύπαρξης εκεί της ελληνικής μεραρχίας. Παραβλέπει ότι η απόσυρση της μεραρχίας, ήταν και αυτή στην όλη σχεδίαση και συνέχεια του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967. 

Ως προς τις αιτίες και τους υπεύθυνους του πραξικοπήματος στην Κύπρο, βλέπει τη δημιουργία προβλημάτων στους Αμερικανούς. Από τους χειρισμούς του απαυδισμένου (από τη χούντα) Μακαρίου. 

Ο Ιωαννίδης που ήλεγχε την κατάσταση στην Ελλάδα, με την αφανή παρότρυνση των Αμερικανών, προκειμένου να απαλλαγούν από τον Μακάριο, προέβη στο πραξικόπημα στην Κύπρο. 

Το αποτέλεσμα κατά το Γκιόκεζα ήταν, πως η Ελλάδα απαλλάχτηκε της χούντας, αλλά με τίμημα την εγκατάσταση τουρκικής δύναμης και κατάληψη του μισού νησιού. Με την άποψη αυτή ταυτίζονται και όλοι σχεδόν οι οπαδοί της χούντας. Για διαφορετικούς λόγους απ’ ότι ο Γκιόκεζας. 

Ο γράφων δεν αποκλείει, κάποιοι από τους διαδραματίσαντες πρώτο ρόλο στα μεταπολιτευτικά πολιτικά πράγματα, να έβλεπαν με ουδέτερο μάτι αυτή την εξέλιξη (πτώση της χούντας μετά από επέμβαση των Τούρκων στην Κύπρο). 

Ο ακραίος πολιτικός ρεαλισμός στην περίπτωση αυτή ταυτίζεται με τον αμοραλισμό και δεν λείπει από τον Αβέρωφ π.χ. ακόμα και από τον Καραμανλή ίσως και από τον Κληρίδη για να αναφερθούμε στους πρωταγωνιστές των ημερών εκείνων. Για τον Γεώργιο Μαύρο δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο. 

Ο Κληρίδης είχε παραλάβει προεδρικά καθήκοντα πολύ ενωρίς μετά το Σαμψών, ο Αβέρωφ γνώριζε για το πραξικόπημα και δεν ειδοποίησε τον Μακάριο διότι ήταν ΄΄εσωτερικό θέμα της αμερικανικής πρεσβείας΄΄ (!!), ο Καραμανλής γνώριζε, οτιδήποτε ήξερε ο Αβέρωφ.


Επανερχόμενοι στις συνεντεύξεις, βλέπουμε τις απόψεις του Αντιναυάρχου ε.α. Γουλέα, που υπηρέτησε στην Κύπρο και έζησε από κοντά τα γεγονότα του πραξικοπήματος και της εισβολής. Εκτιμά ότι η συμπεριφορά του εφεδρικού τμήματος του Μακαρίου με τους ελέγχους των Ελλήνων αξιωματικών, όταν έβγαιναν από τις βάσεις τους, συνέβαλλε στην καλλιέργεια αναλόγου κλίματος. Το ναυτικό λέει πως δεν είχε καμία σχέση με τα προηγηθέντα του πραξικοπήματος. Δεν βλέπει τους λόγους να γίνει το πραξικόπημα. Το κλίμα ήταν άθλιο. «...Το εφεδρικό σώμα όταν το έφτιαξε ο Μακάριος, το έφτιαξε για να υπερασπίσει τις νόμιμες καταστάσεις, όσο άσχημο και αν φαινόταν σε εμάς, που τότε ούτε είχαμε εμβαθύνει στις καταστάσεις … και δεν είχαμε και καμία παιδεία, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας…»


Ο Αντιναύαρχος ε.α. Δημητριάδης έχει επίσης υπηρετήσει στην Κύπρο το 1965. Θεωρεί τον Μακάριο πανέξυπνο και με διεθνή προβολή. «...Νομίζω ότι το σφάλμα της Ελλάδος και του Μακαρίου ήταν οι συνθήκες του Λονδίνου και της Λοζάνης. Και από εκεί και πέρα, μπορεί να έκανε και άλλα σφάλματα...». 

Ποσοστό 90% του στρατού ξηράς που ήταν και η μάζα, ήταν οπαδοί του Γρίβα, ο οποίος ήταν ο αρχηγός του επιτελείου της εθνικής φρουράς στην Κύπρο, και εναντίον του Μακαρίου. Η συμπεριφορά των αξιωματικών του στρατού ξηράς προς τους στρατευμένους Κυπρίους ήταν αχαρακτήριστη. Υπήρξε διάσταση στο νησί από εκεί και μετά.

Ο τέως Υπουργός Εθνικής Άμυνας Δροσογιάννης πιστεύει πως οι Αμερικανοί υποσχέθηκαν στον Ιωαννίδη διάφορα (αλλά όχι για το Κυπριακό) και τον ξεγέλασαν με στόχο να απαλλαγούν από τη χούντα. Δε ξεκαθαρίζει όμως και τους υπόλοιπους στόχους και των Αμερικανών και των λοιπών παραγόντων. Προσθέτει την προσωπική του μαρτυρία για τις ημέρες της εισβολής και της εδώ επιστράτευσης. Κατά την οποία τοποθετείται στα Γιαννιτσά, οπότε φοβούμενη η χούντα τον εξοπλισμό των επιστρατευμένων, αφοπλίζει το σύνταγμα, που του είχαν δώσει και «...μου φέρανε διαταγή με το ελικόπτερο και αποστρατεύθηκαν 3.000 επίστρατοι…... γιατί ήμουνα εγώ διοικητής. Διότι ο Ιωαννίδης...όταν έμαθε ότι εγώ μοίρασα πυρομαχικά, φοβήθηκε και ο ίδιος ….»


Ο Αντιστράτηγος ε.α. Ζαρκάδας αναλύοντας την προδικτατορική κατάσταση, βλέπει πως το κυπριακό είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Συνδέει την επιβολή δικτατορίας με την εκτίμηση πως λύση δεν μπορούσε να δοθεί διά των κοινοβουλίων. Ο συνδυασμός αυτός αιτιών και αποτελέσματος είναι από τους σπάνιους που συναντάμε στις αναλύσεις των στρατιωτικών για το Κυπριακό. Ο Ζαρκάδας προσεγγίζει χωρίς πάθος τα γεγονότα.


Ο Πτέραρχος ε.α. και τέως Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Κουρής επισημαίνει, πως η διχοτόμηση είναι ο στόχος του N.A.T.O. και των Αμερικανών, στο Κυπριακό. Όσο για τον Γρίβα, πιστεύει πως ο αγώνας για την απελευθέρωση της Κύπρου ξεκίνησε με καθαρά πατριωτικά κριτήρια., στη διαδρομή όμως ήρθε σε αντίθεση με τον Μακάριο, και τελικά έβλαψε την Κυπριακή υπόθεση. Πιστεύει και αυτός πως τελικός στόχος της επιβολής της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, ήταν η επιβολή της διχοτομήσεως στην Κύπρο «... διότι καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν θα δεχότανε, μια τέτοια ΄΄λύση΄΄, εντός εισαγωγικών, του Κυπριακού...» Γνωρίζει τέλος από μαρτυρίες τρίτων, πως ο Ιωαννίδης και οι άνθρωποί του επικοινωνούσαν με χαμηλόβαθμους πράκτορες της C.I.A στην Ελλάδα.


Ο Ταξίαρχος ε.α. Μενενάκος αναφέρει συνάντηση του Σταματελόπουλου με τον Αμερικανό πρέσβη, στην οποία είχε πάει και ο ίδιος. Ο Τάσκα ρωτάει τον Σταματελόπουλο, τί θα έκανε ο ίδιος και ο τελευταίος του απαντά, πως θα προέβαινε στην ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, χωρίς να ανατρέψει τον Μακάριο. Γνώριζαν από πολλές μεριές, λέει ο Μενενάκος, πως θα γίνει ανατροπή του Μακαρίου. Δεν ξέραν πότε θα γίνει η επιχείρηση. Τα είχε πει αυτά στον «...George τον Αθανασιάδη, θυμάμαι, ΄΄ κάτω στην Κύπρο προσέξτε, γιατί αυτό θα μας κάνουν και θα ανατραπούμε όλοι΄΄ …»


Ο Αντιπλοίαρχος ε.α. Νικολόπουλος που απαρχής τάχθηκε με το μέρος της ΄΄επαναστάσεως΄΄ και του Ιωαννίδη, (αργότερα παραδέχεται το αναντικατάστατο του Μακαρίου), τον θεωρείο ως ανθενωτικό. Ενώ το Γρίβα, όπως και όλοι οι οπαδοί της 21ης Απριλίου, τον εκτιμά ως τον πιο φανατικό Έλληνα πατριώτη. Επισημαίνει πως η Ναυτική Διοίκηση Κύπρου ανήκε στο ΥΕΘΑ και όχι στο ναυτικό. Και έτσι το γενικό επιτελείο ναυτικού δεν γνώριζε τίποτε για το πραξικόπημα. «...το οποίο για μένα ήταν απαράδεκτη ενέργεια…» Διατυπώνει την άποψη πως, οι αξιωματικοί του ναυτικού υπάκουσαν στις διαταγές, που πήραν από τη διοίκηση εθνικής φρουράς και συμμετείχαν όπως όλοι οι αξιωματικοί της Εθνοφρουράς στις επιχειρήσεις κατά του Μακαρίου. Ανεξάρτητα εάν πίστευαν, ότι είναι σωστό ή λάθος. Τονίζει πως η ΝΔΚ δεν ενημέρωσε το ΓΕΝ για το πραξικόπημα, γιατί φοβούνταν ότι είχαν σχέσεις με Αμερικάνους και έτσι θα διαρρεύσει η πληροφορία, ότι θα γίνει το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Αυτό σημαίνει πως δεν πιστεύει, ότι οι Αμερικανοί γνώριζαν και πολύ περισσότερο πως είχαν συμμετάσχει στη σχεδίαση του πραξικοπήματος. 

Αποκαλύπτει πως στις 14 Ιούλη την ημέρα του πραξικοπήματος πήγε σε δεξίωση στη γαλλική πρεσβεία, όπου οι ακόλουθοι και διπλωμάτες, ήταν οι περισσότεροι ουδέτεροι, εκτός ενός Ρώσου συνταγματάρχου, ο οποίος μίλησε εκνευρισμένος. Οι δε Αμερικάνοι δεν είχαν πάει στη δεξίωση, και εμφανίστηκαν προς το τέλος όλοι χαρούμενοι.. Δε διστάζει να στιγματίσει τη στροφή του Αραπάκη ο οποίος «... απλώς λόγω ότι ήξερε αγγλικά ευρέθηκε με τους Αμερικάνους......ο Μπονάνος μαζί με τον Αραπάκη συνέπραξαν...» 

Αποδίδει ευθύνες στη Νέα Δημοκρατία διότι μεταπολιτευτικά δικαίωσε τους αρχηγούς αυτούς και τους ονόμασε και επίτιμους. Αποδίδει την απομάκρυνσή του ακριβώς στο ότι, εκδηλώθηκε εναντίον τους «… γιατί είπα στον Μπονάνο και σε αυτούς ότι ΄΄θα έπρεπε να κάνουμε χαρακίρι, και μαζί τους και εγώ που δεν φταίω, θα πάρω ένα αυτόματο και θα καθαρίζω΄΄...». 

Κάνει έρευνα ο Νικολόπουλος και μαθαίνει ότι, διαβεβαίωναν την ελληνική πλευρά πως μετά την εισβολή θα πάνε στη Γενεύη και θα πάρουνε οι Τούρκοι μια βάση και το υπόλοιπο νησί θα ενωθεί με την Ελλάδα. Μεταφέρει στη συνέντευξη διάλογο που είχε με τον Μπονάνο και ο τελευταίος αφήνει να καταλάβει, πως ήταν όλα συμφωνημένα. Αφού του λέει ωμά πως κατά λάθος χτύπησαν οι Τούρκοι ελληνικές τορπιλακάτους και την ΕΛΔΥΚ. 

Αναφέρει στον Αραπάκη πως ο Μπονάνος του μιλάει ως Τούρκος στρατηγός και εκείνος αδιαφόρησε. «... Δηλαδή, εάν δεν τους πεις προδότες, τους λες βλάκες….Στράβωσε το πράγμα... οι Τούρκοι και οποιοσδήποτε Τούρκος λέει "μακάριοι οι κατέχοντες"…. Άρχισαν οι συνομιλίες και μετά κατέλαβαν και το υπόλοιπο της Κύπρου επί κυβερνήσεως Καραμανλή...». Δεν είναι υπονοούμενο αλλά ευθεία βολή για ευθύνη των πολιτικών, η αναφορά του στο ότι ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ έγινε επί Καραμανλή.
Από τις αναφορές των στρατιωτικών στο Κυπριακό κατά τις συνεντεύξεις τους επισημαίνονται τα εξής:
• Σχεδόν όλοι λένε καθαρά πως, τα στελέχη των ΕΔ δεν συμπαθούσαν τον Μακάριο, τον θεωρούσαν ανθενωτικό σε αντίθεση με το Γρίβα. Και η συμπάθεια δεν είχε να κάνει με πρόσωπα, αλλά με το ότι ο ένας ήταν υπέρ και ο άλλος ενάντιος της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.

• Κανείς δεν βρέθηκε να μιλήσει θετικά για την ηγεσία των ΕΔ τις ημέρες του πραξικοπήματος και εισβολής των Τούρκων. Ιδιαίτερα επιθετικοί είναι όσοι πίστευαν στην ΄΄επανάσταση΄΄.


• Μερικοί είναι πεισμένοι (Νικολόπουλος) πως, ήταν προσχεδιασμένη η εισβολή με σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας ώστε, να καταλάβουν μια περιοχή για βάση οι Τούρκοι και η υπόλοιπη Κύπρος να ενωθεί με την Ελλάδα.


• Η αναφορά του Νικολόπουλου στον Μπονάνο και ο διάλογος μαζί του είναι τοποθέτηση και στοιχείο ενδεικτικό. Ο Μπονάνος γνώριζε για την εισβολή των Τούρκων. Απλά οι Τούρκοι προχώρησαν (αφήνει να εννοηθεί ο Νικολόπουλος πως πίστευε ο Μπονάνος) πολύ περισσότερο από ότι είχε συμφωνηθεί.

• Θεωρούν προδότες την στρατιωτική ηγεσία (Γαλατσάνο, Αραπάκη, Μπονάνο, Παπανικολάου). Θεωρούν όμως πως και η πολιτική ηγεσία της μεταπολίτευσης έχει ευθύνες, γιατί δεν άφησε να πολεμήσει η Ελλάδα.


• Ο Ιωαννίδης χάνει τους θαυμαστές και υποστηρικτές του, που ήταν και οι πιο θερμοί οπαδοί της ένωσης. Δεν τον χρεώνουν με προδοσία αλλά με ΄΄βλακεία΄΄.


• Τα στελέχη των ΕΔ και ο στρατός γενικότερα δεν είχαν και μεγάλη διάθεση για πόλεμο. Η επιστράτευση ήταν ΄΄μπάχαλο΄΄.


• Συναντάμε για πρώτη φορά και τους ΄΄εβραίους και μασόνους΄΄ να θεωρούνται ως παράγοντες στην όλη κατάσταση (ο Ιωαννίδης φέρεται να συνεργάζεται και με εβραίους και ο Μακάριος ήταν αρχιμασόνος). Δεν είναι τυχαίο πως την αντίθεση με αυτές τις δύο κατηγορίες ανθρώπων, και την αρχαιολατρία τα βρίσκουμε να συνυπάρχουν στα ίδια πρόσωπα. Παράλληλα με έντονο εθνικισμό, και σωβινισμό.

• Όλοι οι συνεργαζόμενοι με τη χούντα γνώριζαν πως, στην Κύπρο ετοιμάζεται πραξικόπημα. Ο Σταματελόπουλος έχει επαφές με τον Αμερικανό πρέσβη.

Ο Πάτροκλος Σταύρου παρεμβαίνει σε εκδήλωση με θέμα «ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ»στην Αθήνα στις 15 Νοεμβρίου 2002 (και κύριους ομιλητές τους Τσοβόλα, Στοφορόπουλο και Ευρυβιάδη). Μεταξύ των άλλων κατέθεσε πως όταν έγινε το πραξικόπημα, μια ομάδα ανδρών βάδισε κατά της Κυρήνειας και ο επικεφαλής αξιωματικός εξ Ελλάδος, «...χουντικός έχω το όνομά του ...» διέταξε τον οδηγό άρματος να ρίξει με το πυροβόλο του κατά της Κυρήνειας. Εκείνος αρνήθηκε. «...Πάνω στη Μητρόπολη της Κυρήνειας; Τη Μητρόπολη; Όχι....» Ο Σταύρου περιγράφει πως τον εκτέλεσε με μια σφαίρα στο κεφάλι και η βολή του άρματος έγινε από άλλους. Ο επικεφαλής αξιωματικός θα λάβει ως ηθική αμοιβή τον πολεμικό σταυρό, λέει ο Σταύρου, εννοώντας την υπόθεση απονομής μεταλλίων που ήδη καταγράφτηκε. «...Ελπίζω να το μάθει ο κύριος Παπαντωνίου και αυτό. Έχω κατάλογο γι’ αυτά…».
Έπρεπε να αρχίσουν ανακρίσεις και να τιμωρηθούν όποιοι εγκλημάτησαν. Να ξεκαθαρίσει και να μάθει όλος ο κόσμος εάν:


• Στη Γενεύη αποφασίσθηκε από την ελληνική και κυπριακή αντιπροσωπεία (όπως παραδέχθηκε ο Κληρίδης στις 16-8-1974)«…όπως μη υπογραφεί συμφωνία, αλλά οι Τούρκοι να καταλάβουν μόνοι τους την γραμμή Γκιουνές…» εξ ου και οι απανωτές συμπτύξεις των Ελλήνων χωρίς μάχη και η εγκατάλειψη της Αμμοχώστου.


• Πλοίο που αναχώρησε από Χάιφα με 1200 Κύπριους εθελοντές «…εμποδίστηκε από δύο αντιτορπιλικά του αγγλικού στόλου…»


• Ο διοικητής των βρετανικών δυνάμεων Κύπρου ειδοποίησε το ΓΕΑ την επομένη της πτήσης των ελληνικών μεταγωγικών αεροπλάνων στην Κύπρο, πως εάν επαναληφθούν τέτοιες πτήσεις «…τα αεροσκάφη της ελληνικής αεροπορίας θα αναχαιτίζονται υπό των βρετανικών…»


• Ερωτώμενος από τον Ετσεβίτ (και γιατί;) ο Κίσινγκερ, τί να κάνουν με το ελληνικό αρματαγωγό που πήγαινε Κύπρο για αλλαγή της ΕΛΔΥΚ (υπό τον Χανδρινό κυβερνήτη που βοήθησε, βομβαρδίζοντας τους Τ/Κ στην Κυρήνεια), «…πήρε την απάντηση να το βυθίσουν…»


• Αμερικανικά αεροπλάνα περιπολούσαν μεταξύ Κρήτης και Τουρκίας τις ώρες που βομβαρδιζόταν η Κύπρος. Με εμφανή αποστολή τον αποκλεισμό της περιοχής των επιχειρήσεων από πιθανή ελληνική αεροπορική ή άλλη επέμβαση. Υπήρξε εμπλοκή δύο ελληνικών αεροσκαφών F-5 «…μετά ζεύγους F-4 του 6ου στόλου εις περιοχήν Μήλου, ο ημέτερος σχηματισμός ευρεθείς εις πλεονεκτικήν θέσιν ητήσατο άδειαν βολής …πλην όμως τούτο δεν ενεκρίθη...». (έκθεση του ταξιάρχου Σεμερτζάκη και κατάθεσή του στην επιτροπή,


• Το βρετανικό ελικοπτεροφόρο ΄΄ΕΡΜΗΣ΄΄ «…ευρίσκετο περί την 22.00 εγγύς των ακτών της ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ …κύρια αποβατική προσπάθεια των Τούρκων …και εκ τηλεπικοινωνιακής υποκλοπής εξήχθη ότι τούτο συνεργάζετο μετά των Τούρκων…». (έκθεση ταξίαρχου Σεμερτζάκη από ΚΑΠΠΟ σ.78)

Εάν αυτά αληθεύουν, εξηγείται γιατί δεν ανοίγουν το φάκελο της Κύπρου. Όλα γίνονταν υπό τον έλεγχο και την σύμπραξη Αμερικανών και Βρετανών. Είχαν σχεδιαστεί από τον Ιωαννίδη και τους δικούς του, με παράλληλη σχεδίαση του Ετσεβίτ και του επιτελείου του. Με μεσολαβητές /συντονιστές/ εγγυητές τον Κίσινγκερ και το δικό του επιτελείο και με τους Βρετανούς από δίπλα. Μια σχεδίαση (συνωμοσία) την οποία επέκτειναν οι Τούρκοι με την έγκριση του Κίσινγκερ. Την οποία σχεδίαση πρέπει να έμαθαν Καραμανλής- Αβέρωφ-Κληρίδης. Ο Αβέρωφ γνώριζε και από πριν για το πραξικόπημα. Εξ άλλου τον ενημέρωσε δείχνοντάς του το σχετικό τηλεγράφημα ο Τάσκα, Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, ώστε να ειδοποιήσει τον Μακάριο και δεν το ‘κανε.
Όλοι βλέπουν τον Μακάριο ως εμπόδιο στα σχέδιά τους. Προκύπτει καθαρά και από τα γεγονότα αλλά και από τα γραπτά στοιχεία.
Οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και οι Τούρκοι έκαναν αυτό που τους συνέφερε. Και οι υπηρεσίες του ΝΑΤΟ συνέπραξαν. Σταδιακά έρχονται στη δημοσιότητα και έγγραφα και τηλεγραφήματα που στάλθηκαν τις ημέρες εκείνες από την πλευρά του Κίσινγκερ και του Joseph Luns του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ.
Τα στελέχη των ΕΔ που αποτελούσαν και στήριζαν το καθεστώς των Αθηνών, έκαναν αυτό, που τους έπεισαν να κάνουν οι υπόλοιποι. Ενδιαφέρει εάν αυτή ήταν η πρόθεσή τους, μόνο για ερμηνεία συμπεριφορών. Το ότι δεν γνώριζαν πως στην πραγματικότητα εργάζονται για ξένα συμφέροντα, όταν διαπραγματεύονται κυπριακά εδάφη για παράδοσή τους, με αντάλλαγμα δήθεν ένωση, σημαίνει πως στερούνται στοιχειώδους ευστροφίας και γνώσης της ιστορίας.
Τις ίδιες ώρες που μαχητές Έλληνες και Κύπριοι σκοτώνονταν, και άλλοι απέξω προσπαθούσαν να φτάσουν και να πολεμήσουν στο νησί, ο Ιωαννίδης και κάποιοι αξιωματικοί του ΑΕΔ και η ηγεσία των ΕΔ έλεγαν στους βομβαρδιζόμενους στην Κύπρο, ΄΄συγκρατηθείτε΄΄. Η γενιά αυτή των στελεχών των ΕΔ που εξετάζουμε, εμφανίζει περισσότερους δειλούς και με εύκαμπτη συνείδηση, απ’ ότι όλες οι προηγούμενες στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Και ο λόγος είναι η κουλτούρα, που τους καλλιεργήθηκε. Η στρεβλή πεποίθηση περί πατριωτισμού και εθνικών συμφερόντων. Η προπαγάνδα που μπόλιασε το μυαλό τους με την κυρίαρχη άποψη, πως τα συμφέροντα του ελληνικού έθνους είναι ταυτισμένα με του ΝΑΤΟ, άρα αποδέχτηκαν το ΄΄δώστε κάτι απ’ την Κύπρο στους Τούρκους, ώστε να πάρει και η Ελλάδα την υπόλοιπη και να μπει έτσι ολόκληρη στη συμμαχία΄΄! Δεν λάβαιναν καθόλου υπόψη τους πως είναι κυρίαρχο κράτος.
Έτσι γίνεται πιο κατανοητή η ΄΄ανάγκη΄΄ για το πραξικόπημα του 1967, όπως και το άλλο κατά του Μακαρίου.
Πρέπει η δικαιοσύνη να εξετάσει όλους αυτούς, που εμπλέκονται στην κυπριακή υπόθεση πριν πεθάνουν. Ώστε να απονεμηθεί δικαιοσύνη και να αποκαλυφθεί η αλήθεια ολόκληρη με δικαστικές αποφάσεις.
Άντ’ αυτού έβαλαν μπροστά τη διαδικασία απονομής μεταλλίων/ παρασήμων. Ήταν αμελέτητη η κίνηση για απονομή ηθικών αμοιβών έτσι όπως ξεκίνησε. Ανεξάρτητα από το ότι οι νεκροί μαχητές που πολέμησαν τον εισβολέα πρέπει να γίνουν και ευρύτερα γνωστοί. Ό,τι αμοιβές και να ‘διναν σε πραξικοπηματίες κατά του Μακαρίου, που πολέμησαν και τους Τούρκους (εκεί είναι το θέμα) δεν ισοφαρίζουν τις δύο πράξεις.
Τα ΜΜΕ κάλυψαν, όπως όφειλαν το θέμα, απομένει να τιμηθούν τελικά όποιοι πολέμησαν και πρόσφεραν τη ζωή τους. Γιατί ο διαχωρισμός είναι εύκολος στους νεκρούς (989 οι νεκροί Κύπριοι και εξ Ελλάδος στο πραξικόπημα και την εισβολή, εκτός των αγνοουμένων. Στο πραξικόπημα 98, οι πέντε απ’ αυτούς εξ Ελλάδος. Στην εισβολή 894, οι 795 Ελληνοκύπριοι, οι 99 Ελλαδίτες.) Το πρόβλημα είναι με τους ζωντανούς, απ’ τους οποίους όσοι συμμετείχαν στο πραξικόπημα και πολέμησαν στη συνέχεια τους Τούρκους εισβολείς, αισθάνονται διπλά υπερήφανοι εάν είναι απ’ τους αμετανόητους οπαδούς της 21ης Απριλίου 1967.

(Η επόμενη ανάρτηση για το Κυπριακό θα αφορά τις συνομιλίες της ντροπής στη Γενεύη μεταξύ Ελλήνων, Τούρκων και Κυπρίων)