Τι θα πει ότι «το προσφυγικό είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας και κυριαρχίας»;

Πάνος Κοσμάς

Απέναντι σ’ αυτόν τον αγριανθρωπισμό, που εκκρίνεται από όλους τους πόρους του συστήματος, η Αριστερά και το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες χρωστούν μια καθαρή και στιβαρή απάντηση: αλληλεγγύη στους πρόσφυγες χωρίς όρους.

«Η κα­τά­στα­ση στην πα­τρί­δα μας, κάθε μέρα γί­νε­ται πιο κρί­σι­μη. Η Ελ­λά­δα δέ­χε­ται, πέρα από τις δυ­νά­μεις της, αλ­λε­πάλ­λη­λα κύ­μα­τα προ­σφύ­γων και με­τα­να­στών. Η συ­νο­χή της Ευ­ρώ­πης δέ­χε­ται ισχυ­ρά πλήγ­μα­τα. Ένα με­γά­λο πα­γκό­σμιο και ευ­ρω­παϊ­κό πρό­βλη­μα με αν­θρω­πι­στι­κή διά­στα­ση τεί­νει να εξε­λι­χθεί σε μεί­ζον θέμα εθνι­κής ασφά­λειας και τε­λι­κά εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας για την Ελ­λά­δα».

Κυ­ριά­κος Μη­το­στά­κης, 24/2/2016

Στα χρό­νια της επι­κρά­τη­σης του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, ιδιαί­τε­ρα στην πε­ρί­ο­δο της «ωρί­μαν­σής» του, που στην Ελ­λά­δα ταυ­τί­ζε­ται με την πε­ρί­ο­δο δια­κυ­βέρ­νη­σης του Κώστα Ση­μί­τη και με­τέ­πει­τα του Κώστα Κα­ρα­μαν­λή, όταν ένα θέμα «ανα­βαθ­μί­ζε­ται» σε «εθνι­κό», αυτό ση­μαί­νει ότι αί­ρε­ται πάνω από τις πο­λι­τι­κές δια­φω­νί­ες, ότι σε αυτό δεν χω­ρούν δια­φο­ρε­τι­κές από­ψεις και λύ­σεις, ότι εκ­φεύ­γει της σφαί­ρας της πο­λι­τι­κής κρι­τι­κής, της πο­λι­τι­κής και προ­γραμ­μα­τι­κής σύ­γκρου­σης, ότι του αρ­μό­ζουν «εθνι­κές» λύ­σεις που κατά κά­ποιο τρόπο είναι αυ­το­νό­η­τες και κοι­νές. Λύ­σεις που, στο βαθμό που είναι -και πρέ­πει να εί­ναι- «εθνι­κές», εξυ­πα­κού­ε­ται ότι πρέ­πει να απο­τε­λούν κοινό τόπο για όλους/ες όσοι/ες θέ­λουν το «καλό της πα­τρί­δας».

Μά­θα­με τότε πως όταν το κα­θε­στώς δη­μιουρ­γεί τους πο­λι­τι­κούς και ιδε­ο­λο­γι­κούς όρους για την ανα­βάθ­μι­ση ενός ζη­τή­μα­τος σε «εθνι­κό», στή­νει μια πο­λι­τι­κή πα­γί­δα για την επι­βο­λή λύ­σε­ων με βάση το υπο­τι­θέ­με­νο «εθνι­κό αυ­το­νό­η­το», που κα­νείς δεν δι­καιού­ται να αμ­φι­σβη­τή­σει - επί ποινή να γίνει από­βλη­τος της «εθνι­κής συ­ναί­νε­σης» και του «εθνι­κού κορ­μού».

Μια τέ­τοια ακρι­βώς συν­θή­κη τεί­νει να δη­μιουρ­γη­θεί στο ζή­τη­μα των προ­σφύ­γων. Η μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση, η μνη­μο­νια­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, τα μί­ντια και οι opinion makers του συ­στή­μα­τος, σε αγα­στή συ­νερ­γα­σία, ερ­γά­ζο­νται για να δια­μορ­φώ­σουν το «κλίμα», δη­λα­δή τις κα­τάλ­λη­λες ιδε­ο­λο­γι­κές και πο­λι­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις, ώστε το ζή­τη­μα των προ­σφύ­γων να «ανα­βαθ­μι­στεί» σε «εθνι­κό»: ζή­τη­μα «εθνι­κής ασφά­λειας», ζή­τη­μα «εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας» κ.λπ. Η σύ­γκλη­ση του συμ­βου­λί­ου των πο­λι­τι­κών αρ­χη­γών είναι η συ­νή­θης τα τε­λευ­ταία χρό­νια τε­λε­τουρ­γία για μια τέ­τοια «ανα­βάθ­μι­ση».

Όλοι ενα­ντί­ον όλων, με ση­μαία το «εθνι­κό συμ­φέ­ρον»…

Η δή­λω­ση του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη είναι από αυτή την άποψη χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή. Τι είπε; Ότι ένα πρό­βλη­μα που ξε­κί­νη­σε σαν αν­θρω­πι­στι­κό, τώρα τεί­νει να γίνει μεί­ζον πρό­βλη­μα εθνι­κής ασφά­λειας και εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας. Από ποιον απει­λεί­ται η εθνι­κή ασφά­λεια και κυ­ριαρ­χία λοι­πόν; Όχι από το ΝΑΤΟ, αφού κυ­βέρ­νη­ση και αντι­πο­λί­τευ­ση το κα­λούν να ανα­λά­βει μια ώρα αρ­χύ­τε­ρα και πιο απο­φα­σι­στι­κά το έργο της «επι­τή­ρη­σης» κατά των με­τα­να­στών στο Αι­γαίο. Από ποιον λοι­πόν; Οι εθνα­μύ­ντο­ρες της μνη­μο­νια­κής συ­μπο­λί­τευ­σης και αντι­πο­λί­τευ­σης δεί­χνουν με το δά­κτυ­λο σε δύο κα­τευ­θύν­σεις: την Τουρ­κία και τις χώρες του βο­ρειο­δυ­τι­κού βαλ­κα­νι­κού τόξου μέχρι και την Αυ­στρία. Προ­φα­νώς, δεν ανα­μέ­νου­με κά­ποια επι­θε­τι­κή ενέρ­γεια, στρα­τιω­τι­κή ει­σβο­λή κ.λπ. από αυτές τις χώρες. Όσο για την πάγια θε­ω­ρία ότι το ΝΑΤΟ λει­τουρ­γεί σαν «Δού­ρειος Ίππος» της Τουρ­κί­ας, οι Τούρ­κοι στρα­τη­γοί έχουν άλλη γνώμη: θε­ω­ρούν ότι η συμ­φω­νία για να ανα­λά­βει το ρόλο επι­τή­ρη­σης και εντο­πι­σμού των προ­σφυ­γι­κών ροών στο Αι­γαίο δεν εξυ­πη­ρε­τεί τα «εθνι­κά» συμ­φέ­ρο­ντα της Τουρ­κί­ας, γι’ αυτό αρ­νού­νται στο ΝΑΤΟ έναν τέ­τοιο ρόλο…

Σε τι συ­νί­στα­ται λοι­πόν η απει­λή κατά της «εθνι­κής ασφά­λειας» και «εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας»; Είναι προ­φα­νές: στο ότι η μεν Τουρ­κία δεν κρα­τά­ει διά της βίας όλους τους πρό­σφυ­γες στη δική της επι­κρά­τεια αλλά τους αφή­νει να περ­νούν στην απέ­να­ντι όχθη του Αι­γαί­ου, οι δε χώρες του βο­ρειο­δυ­τι­κού βαλ­κα­νι­κού «τόξου» σε συ­νερ­γα­σία με την Αυ­στρία θέ­λουν να μειώ­σουν, να φιλ­τρά­ρουν ή και να στα­μα­τή­σουν τις ροές των προ­σφύ­γων από τα σύ­νο­ρά τους.

Εν τέλει, λοι­πόν, το «πρό­βλη­μα εθνι­κής ασφά­λειας και εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας» είναι οι πρό­σφυ­γες! Ένα «πρό­βλη­μα» που κάθε χώρα πε­τά­ει σαν μπα­λά­κι στην επό­με­νη ή χρε­ώ­νει στην προη­γού­με­νη στη δια­δρο­μή της οδύσ­σειας από τη Συρία μέχρι την κε­ντρι­κή Ευ­ρώ­πη. Η Ελ­λά­δα ζη­τά­ει να μεί­νουν όλοι στην Τουρ­κία - με τη βία, πώς αλ­λιώς; Η Τουρ­κία, που έχει ήδη 2-3 εκα­τομ­μύ­ρια πρό­σφυ­γες στο έδα­φός της, πα­ζα­ρεύ­ει όχι μόνο χρη­μα­το­δό­τη­ση αλλά κυ­ρί­ως «ανταλ­λάγ­μα­τα» στα δικά της «εθνι­κά θέ­μα­τα», αυ­ξο­μειώ­νο­ντας τις ροές από τη μία όχθη του Αι­γαί­ου στην άλλη σαν δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό χαρτί. Αλλά, δε­δο­μέ­νου αυτού, γιατί η Ελ­λά­δα «δι­καιού­ται» να είναι απλώς χώρα διέ­λευ­σης προ­σφύ­γων, ενώ η Τουρ­κία πρέ­πει να είναι «απο­θή­κη ψυχών»; Τι ζη­τούν οι Έλ­λη­νες υπε­ρα­σπι­στές των «εθνι­κών δι­καί­ων» από το τουρ­κι­κό μι­λι­τα­ρι­στι­κό κα­θε­στώς της Τουρ­κί­ας; Είτε να δο­λο­φο­νεί μα­ζι­κά τους πρό­σφυ­γες στα σύ­νο­ρα με τη Συρία ώστε να μη μπαί­νουν κα­θό­λου στου τουρ­κι­κό έδα­φος είτε να γίνει απο­κλει­στι­κά η Τουρ­κία ένα με­γά­λο στρα­τό­πε­δο προ­σφύ­γων; Όσο για το γε­γο­νός ότι αυ­ξο­μειώ­νει τις ροές των προ­σφύ­γων με στόχο να δια­πραγ­μα­τευ­τεί «ανταλ­λάγ­μα­τα», ποια είναι η κα­τη­γο­ρία εδώ; Ότι κρα­τά­ει στο έδα­φός της πρό­σφυ­γες στο έδα­φός της με τη βία (αλ­λιώς δεν έχει νόημα η κα­τη­γο­ρία περί αυ­ξο­μεί­ω­σης των ροών με στόχο τα όποια ανταλ­λάγ­μα­τα) ή ότι δεν κρα­τά­ει όλους τους πρό­σφυ­γες με τη βία; 

Από την άλλη, όσο προ­σεγ­γί­ζου­με προς την κε­ντρι­κή Ευ­ρώ­πη, τόσο πε­ρισ­σό­τε­ρο οι χώρες αι­σθά­νο­νται την «απει­λή» να γί­νουν χώρες τε­λι­κού προ­ο­ρι­σμού. Αντι­λαμ­βα­νό­με­νες λοι­πόν με τη σειρά τους το πρό­βλη­μα σαν πρό­βλη­μα «εθνι­κής ασφά­λειας και κυ­ριαρ­χί­ας» (όλοι τε­λι­κά αυτό διεκ­δι­κούν, όλοι ενα­ντί­ον όλων), θέ­λουν είτε να μειω­θεί απο­φα­σι­στι­κά ο αριθ­μός των προ­σφύ­γων που περνά τα σύ­νο­ρά τους είτε και να κλεί­σουν εντε­λώς τα σύ­νο­ρα. Διαι­σθα­νό­με­νες ότι η Ελ­λά­δα θέλει να είναι απλώς χώρα διέ­λευ­σης, πιέ­ζουν τις χώρες της δια­δρο­μής ανά­με­σα στην Ελ­λά­δα και την κε­ντρι­κή Ευ­ρώ­πη να ενι­σχύ­σουν τα «φίλ­τρα» στα δικά τους σύ­νο­ρα, απει­λώ­ντας τες ότι αν δεν το κά­νουν, θα γί­νουν οι ίδιες «απο­θή­κες ψυχών»… Αυτή είναι η υλική βάση της συμ­μα­χί­ας με­τα­ξύ της Αυ­στρί­ας και των χωρών της βο­ρειο­δυ­τι­κής Βαλ­κα­νι­κής.

Η Τουρ­κία ως χώρα πρώ­της υπο­δο­χής, η Ελ­λά­δα ως χώρα δεύ­τε­ρης υπο­δο­χής, οι «εν­διά­με­σες» χώρες των Βαλ­κα­νί­ων και οι κε­ντρο­ευ­ρω­παϊ­κές χώρες τε­λι­κού προ­ο­ρι­σμού είναι τέσ­σε­ρις κα­τη­γο­ρί­ες χωρών που, κα­θε­μιά με το δικό της τρόπο και για τους δι­κούς της λό­γους, θέ­λουν να ξε­φορ­τω­θούν τους πρό­σφυ­γες σαν «πε­ριτ­τό βάρος», σαν απρό­σκλη­τους «ει­σβο­λείς» ή και σαν «βαρ­βά­ρους».

Όταν η «απει­λή για την εθνι­κή ασφά­λεια και κυ­ριαρ­χία» είναι οι πρό­σφυ­γες…

Πέρα από υπο­κρι­τι­κές κραυ­γές και θρή­νους, σε όλες τις πε­ρι­πτώ­σεις αυτό που θε­ω­ρεί­ται εν τέλει «απει­λή για την εθνι­κή ασφά­λεια και κυ­ριαρ­χία» είναι οι πρό­σφυ­γες. Τόσοι «ορ­κι­σμέ­νοι αν­θρω­πι­στές» είναι γεν­ναιό­δω­ρα πρό­θυ­μοι να επι­τρέ­ψουν στους πρό­σφυ­γες να διέλ­θουν από τη χώρα τους, αλλά όχι και να πα­ρα­μεί­νουν σε αυτήν. Ωστό­σο, οι πρό­σφυ­γες είναι αδύ­να­τον να τα­ξι­δεύ­ουν μέχρι το τέλος του χρό­νου, ούτε να είναι για όλες τις χώρες απλώς… διερ­χό­με­νοι: κά­πο­τε κάπου πρέ­πει να εγκα­τα­στα­θούν. Ποιος θα απο­φα­σί­σει πόσοι και πού;

Εν μέρει το απο­φά­σι­σαν οι ίδιοι οι πρό­σφυ­γες: κα­τα­βάλ­λο­ντας τε­ρά­στιο κό­στος κα­κου­χιών και οδύ­νης, για να σπά­σουν τόσα δια­δο­χι­κά σύ­νο­ρα, κα­τά­φε­ρε ένα τμήμα τους να φτά­σει σε χώρες τε­λι­κού προ­ο­ρι­σμού - του­λά­χι­στον μέχρι να ζυ­μω­θούν οι κοι­νω­νί­ες τόσο πολύ με το φόβο της «απει­λής», ώστε να «νο­μι­μο­ποι­η­θούν» οι κυ­βερ­νή­σεις να ασκή­σουν ωμές ή και δο­λο­φο­νι­κές πρα­κτι­κές απώ­θη­σης. Είναι τα τε­τε­λε­σμέ­να της πρώ­της πε­ριό­δου, όταν δεν είχαν ακόμη κλεί­σει τα σύ­νο­ρα, στα οποία οι άρ­χου­σες τά­ξεις των κρα­τών της Ευ­ρώ­πης θέ­λουν να βά­λουν άμεσα ένα τέλος.

Εν μέρει το απο­φα­σί­ζουν οι κυ­βερ­νή­σεις των επι­μέ­ρους χωρών σε συν­δυα­σμό με την πο­λι­τι­κή των ιμπε­ρια­λι­στι­κών θε­σμών (από την Κο­μι­σιόν μέχρι το ΝΑΤΟ).

Αυτοί οι δια­φο­ρε­τι­κοί και αντα­γω­νι­στι­κοί με­τα­ξύ τους «μη­χα­νι­σμοί», από τη μια η πίεση των προ­σφύ­γων και του κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης και από την άλλη τα τείχη και φρά­κτες των κα­θε­στώ­των, θα βγά­λουν τε­λι­κά μια συ­νι­στα­μέ­νη σαν τε­λι­κό απο­τέ­λε­σμα. Όσο ο πό­λε­μος στη Συρία συ­νε­χί­ζε­ται και συ­νε­χί­ζει να πα­ρά­γει προ­σφυ­γι­κές μάζες που παίρ­νουν το δρόμο για τη Δύση, τόσο πε­ρισ­σό­τε­ρο θα αρ­χί­σει να εξα­φα­νί­ζε­ται η κα­τη­γο­ρία των χωρών «απλής διέ­λευ­σης» των προ­σφύ­γων. Κάθε χώρα της μαρ­τυ­ρι­κής δια­δρο­μής από τη Συρία μέχρι την κε­ντρι­κή Ευ­ρώ­πη είναι υπο­ψή­φια να φι­λο­ξε­νή­σει έναν αριθ­μό προ­σφύ­γων για αρ­κε­τό χρόνο, ένα μέρος τους ίσως και για πάντα.

Η Ελ­λά­δα δεν μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει εξαί­ρε­ση σε αυτό. Και μπρο­στά σε αυτό χρειά­ζο­νται κα­θα­ρές απα­ντή­σεις. Αυτό το ζή­τη­μα και η απά­ντη­ση ή οι απα­ντή­σεις που θα δο­θούν σε αυτό, κα­θο­ρί­ζουν τη νέα φάση του προ­σφυ­γι­κού. 

Μετά την «αγορά» και το «ενιαίο νό­μι­σμα», απο­τυγ­χά­νει και η Σέν­γκεν

Πώς θα κα­θο­ρί­σει την κα­τα­νο­μή στις επι­μέ­ρους χώρες των προ­σφύ­γων που θα «μεί­νουν αρ­κε­τό διά­στη­μα ή και για πάντα»; Η «ελεύ­θε­ρη αγορά» της Σέν­γκεν; Μα αυτή δεν άντε­ξε ούτε με­ρι­κούς μήνες. Άρ­κε­σε να «ση­κώ­σουν ανά­στη­μα» η Αυ­στρία και χώρες των Βαλ­κα­νί­ων για να γίνει κου­ρε­λό­χαρ­το μέσα σε λίγες μέρες από­φα­ση κο­τζάμ Συ­νό­δου Κο­ρυ­φής. Τώρα, μι­κρο­με­σαί­ες χώρες της Ευ­ρώ­πης πε­ρι­φέ­ρουν τα ρε­τά­λια της σε κοινή θέα και κα­νείς δεν μπο­ρεί να κάνει το πα­ρα­μι­κρό πέρα από «αυ­στη­ρές συ­στά­σεις»… Τι είναι αυτό που συμ­βαί­νει μπρο­στά στα μάτια μας; Λίγα χρό­νια αφό­του κα­τέρ­ρευ­σε ο μύθος της «αγο­ράς» (που αντί για μη­χα­νι­σμός βέλ­τι­στης κα­τα­νο­μής των πόρων, απο­δεί­χτη­κε δυ­νά­στης των κοι­νω­νιών και «ορ­γα­νω­τής» της μα­ζι­κής εξα­θλί­ω­σης) και του «ενιαί­ου νο­μί­σμα­τος» (που απο­δεί­χτη­κε ότι έχει δια­φο­ρε­τι­κή πραγ­μα­τι­κή αξία για κάθε χώ­ρα-μέ­λος, αλή­θεια που σε πε­ρι­πτώ­σεις όπως της Ελ­λά­δας ανα­δεί­χτη­κε στις τρα­γι­κές της δια­στά­σεις), κα­ταρ­ρέ­ει τώρα και ο μύθος της Σέν­γκεν, μαζί και η ίδια.

Τα τύ­μπα­να των «εθνι­κών συμ­φε­ρό­ντων» ξε­κου­φαί­νουν την ούτως ή άλλως ασθε­νι­κή ακοή της γη­ραιάς ηπεί­ρου. Και μέσα σε αυτή την επι­βλη­τι­κή πα­ρέ­λα­ση των «εθνι­κών συμ­φε­ρό­ντων», λά­μπουν η εθνι­κι­στι­κή ακρο­δε­ξιά, οι ρα­τσι­στές και οι φα­σί­στες, ιδιαί­τε­ρα στην κε­ντρι­κή και κε­ντρο­α­να­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη. Το προ­σφυ­γι­κό ρεύμα ήταν το κα­τάλ­λη­λο «κέ­ντρι­σμα» για να φου­ντώ­σει η πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή τέ­τοιων πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων και ρευ­μά­των, επι­βάλ­λο­ντας την αντι­προ­σφυ­γι­κή και αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα και ρηγ­μα­τώ­νο­ντας το επί­ση­μο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα ακόμη και στην ίδια τη Γερ­μα­νία. Η «βα­σι­λεία» της Μέρ­κελ, που άντε­ξε και μά­λι­στα ενι­σχύ­θη­κε στα χρό­νια της κρί­σης, απει­λεί­ται τώρα από το «προ­σφυ­γι­κό», καθώς το ρα­τσι­στι­κό μέ­τω­πο PEGIDA μα­ζι­κο­ποιεί­ται και προ­βαί­νει σε ανοι­χτά και δο­λο­φο­νι­κά πο­γκρόμ κατά των προ­σφύ­γων, το ξε­νο­φο­βι­κό AfD (Εναλ­λα­κτι­κή για τη Γερ­μα­νία) ανα­δει­κνύ­ε­ται τρίτη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη στις δη­μο­σκο­πή­σεις και η δη­μο­τι­κό­τη­τα της Μέρ­κελ πέ­φτει για πρώτη φορά σε επί­πε­δα κάτω από 40%. Ο γε­ρο-τυ­φλο­πό­ντι­κας της κρί­σης και των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών, που τα τε­λευ­ταία χρό­νια εκτρα­χύν­θη­καν σε ακραί­ες - μνη­μο­νια­κές, έχει σε τέ­τοιο βαθμό υπο­σκά­ψει τα βάθρα της ιμπε­ρια­λι­στι­κής «Ευ­ρώ­πης», ώστε η έρ­που­σα κρίση ηγε­μο­νί­ας να τεί­νει τώρα να εξε­λι­χτεί σε ανοι­χτή κρίση συ­νο­χής της Ε.Ε. Η «οι­κο­νο­μία», που μο­νο­πώ­λη­σε τις εξε­λί­ξεις στην εξα­ε­τία της κρί­σης 2009-2015, τώρα δίνει τη σκυ­τά­λη στην πο­λι­τι­κή, η οποία μπαί­νει από την κυ­ρί­ως εί­σο­δο στις πλά­τες του προ­σφυ­γι­κού κύ­μα­τος.

Με, ή αύριο και χωρίς Ευ­ρω­ζώ­νη και Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, του­λά­χι­στον όπως τις γνω­ρί­σα­με μέχρι σή­με­ρα, ένας νέος, σκλη­ρός κό­σμος ανα­τέλ­λει ανα­πό­φευ­κτα για την ευ­ρω­παϊ­κή ήπει­ρο – και όχι μόνο. Η σκλη­ρό­τη­τα απέ­να­ντι στους πρό­σφυ­γες είναι το δια­πι­στευ­τή­ριο αυτού του νέου σκλη­ρού κό­σμου της ακραί­ας λι­τό­τη­τας, του ιμπε­ρια­λι­σμού, του ρα­τσι­σμού, του φα­σι­σμού και του πο­λέ­μου.

Δεν είναι οι πρό­σφυ­γες που δια­λύ­ουν την Ευ­ρώ­πη, αλλά η λι­τό­τη­τα και η ιμπε­ρια­λι­στι­κή κυ­ριαρ­χία, που επι­στρα­τεύ­ουν όλα τα μέσα (νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση, εκ­βια­σμούς, κρα­τι­κό αυ­ταρ­χι­σμό και κρά­τος «έκτα­κτης ανά­γκης», Ευ­ρώ­πη-«φρού­ριο») και γεν­νούν όλα τα τέ­ρα­τα (ρα­τσι­σμό, ακρο­δε­ξιά, φα­σι­σμό) καθώς ανα­πα­ρά­γο­νται μέσα στην κρίση πα­ρα­τεί­νο­ντας τη διάρ­κεια της ζωής τους σαν ιστο­ρι­κά ζόμπι. 

Μνη­μό­νιο και προ­σφυ­γι­κό, ευρώ και Σέν­γκεν: ο σκλη­ρός κό­σμος του κα­πι­τα­λι­σμού της κρί­σης

Για την Ελ­λά­δα, ο νέος, σκλη­ρός κό­σμος της «Ευ­ρώ­πης» της κρί­σης και της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­ρακ­μής ανέ­τει­λε με το πρώτο μνη­μό­νιο τον 2010 και, ύστε­ρα από τη σύ­ντο­μη ανά­παυ­λα της πρώ­της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανά­με­σα στον Ια­νουά­ριο και τον Ιού­λιο του 2015, «επι­βε­βαιώ­θη­κε» με ακόμη σκλη­ρό­τε­ρο τρόπο. Τώρα τα κα­ρα­βά­νια των προ­σφύ­γων ξε­σκί­ζουν τη μάσκα αυτής της φτια­σι­δω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης και απο­κα­λύ­πτε­ται το απο­κρου­στι­κό πρό­σω­πο των εθνι­κών αντα­γω­νι­σμών όλων ενα­ντί­ον όλων. Η μακρά προ­ερ­γα­σία του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού στα χρό­νια από το 1980 και ύστε­ρα, κυ­ρί­ως όμως η μα­ζι­κή χρήση του «δόγ­μα­τος του σοκ» της ακραί­ας λι­τό­τη­τας στα χρό­νια της κρί­σης, με ένα γεν­ναίο ιστο­ρι­κό άλμα προς τα πίσω, επα­να­φέ­ρουν τον κα­πι­τα­λι­σμό στις στα­θε­ρές του 18ου και του 19ου αιώνα. Σε αυτό τον κα­πι­τα­λι­σμό οι υπε­ρε­θνι­κές ενώ­σεις δεν μπο­ρεί παρά να έχουν τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας, της φυ­λα­κής των λαών. 

Η πο­ρεία προς μια τέ­τοια ιμπε­ρια­λι­στι­κή - αυ­το­κρα­το­ρι­κή σκλή­ρυν­ση και πα­ρακ­μή ταυ­τό­χρο­να είναι ανα­πό­τρε­πτη.

Δεν φταί­νε σε αυτό κά­ποιοι λάθος υπο­λο­γι­σμοί - πα­ρό­λο που ασφα­λώς υπήρ­ξαν και θα υπάρ­ξουν ακόμη πολ­λοί τέ­τοιοι. «Φταί­ει» που, στην προ­σπά­θειά του να επι­βιώ­σει από τη δο­μι­κή του κρίση χωρίς να δια­θέ­τει ηγε­μο­νι­κό σχέ­διο, ο κα­πι­τα­λι­σμός - ιμπε­ρια­λι­σμός δεν κάνει τί­πο­τε άλλο παρά να ενι­σχύ­ει τις τυ­φλές δυ­νά­μεις κα­τα­στρο­φής και κυ­ριαρ­χί­ας.

Δεν έχει κα­νέ­να νόημα να κλαί­με πάνω στο πτώμα της Σέν­γκεν, της αγο­ράς ή του ευρώ. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν υπήρ­ξαν «για μας», αλλά πάντα και μόνο «ενά­ντιας σε μας». Δεν υπάρ­χει επι­στρο­φή στην «προ­τε­ραία κα­τά­στα­ση». Πρέ­πει να μά­θου­με να ζούμε σε έναν τέ­τοιο κόσμο με το μόνο τρόπο που αρ­μό­ζει στην Αρι­στε­ρά: πα­λεύ­ο­ντας για να τον ανα­τρέ­ψου­με!

Η μόνη απά­ντη­ση: αλ­λη­λεγ­γύη άνευ όρων!

Ύστε­ρα από όλα αυτά, ας επι­στρέ­ψου­με στους πρό­σφυ­γες για να θέ­σου­με το ανα­πό­φευ­κτο ερώ­τη­μα, χωρίς την απά­ντη­ση του οποί­ου δεν υπάρ­χει πο­λι­τι­κή γε­νι­κά και αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή ιδιαί­τε­ρα: εί­μα­στε ικα­νοί για την εύ­κο­λη αλ­λη­λεγ­γύη προς διερ­χο­μέ­νους ή και για τη δύ­σκο­λη αλ­λη­λεγ­γύη για όσους θα ανα­γκα­στούν ή θα θε­λή­σουν να μεί­νουν εδώ για πολύ καιρό ή και για πάντα; Τα σκυ­λιά του συ­στή­μα­τος ουρ­λιά­ζουν στ’ αυτιά μας: «Φα­νή­κα­με αν­θρω­πι­στές και γεν­ναιό­δω­ροι, αλλά τώρα το ζή­τη­μα πάει πολύ πέρα από τον αν­θρω­πι­σμό (μας), γί­νε­ται ζή­τη­μα εθνι­κής ασφά­λειας και εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας…». Η φράση μένει με­τέ­ω­ρη αλλά ξέ­ρου­με πώς κα­τα­λή­γει: «προ των υπέρ­τε­ρων εθνι­κών συμ­φε­ρό­ντων, εί­μα­στε ανα­γκα­σμέ­νοι να γί­νου­με και ολί­γον ρα­τσι­στές»… Κά­ποιοι άλλοι δια­λα­λούν ευ­θαρ­σώς τη ρα­τσι­στι­κή τους πρα­μά­τεια. Κά­ποιοι το πάνε ακόμη πα­ρα­πέ­ρα: αφού δεν μπο­ρού­με να τους σκο­τώ­σου­με, θα τους κλεί­σου­με σε στρα­τό­πε­δα, υπό τη δια­χεί­ρι­ση του στρα­τού, που καλό είναι έτσι να βγει στους δρό­μους… Η στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση και η κτη­νω­δία προς τους πρό­σφυ­γες θα επε­κτα­θούν ανα­πό­φευ­κτα. Πε­ρισ­σό­τε­ρη στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση, πε­ρισ­σό­τε­ρο κρά­τος «έκτα­κτης ανά­γκης», πε­ρισ­σό­τε­ρη κτη­νω­δία, πε­ρισ­σό­τε­ρα στρα­τό­πε­δα, πε­ρισ­σό­τε­ροι στρα­το­πε­δάρ­χες και δε­σμο­φύ­λα­κες, πε­ρισ­σό­τε­ροι Πορ­το­σάλ­τε, ίσως και «ολίγη» Χρυσή Αυγή που σε τέ­τοιες πε­ρι­στά­σεις μπο­ρεί κι αυτή να είναι «χρή­σι­μη» - είναι «εθνι­κώς επι­βε­βλη­μέ­να».

Απέ­να­ντι σ’ αυτόν τον αγριαν­θρω­πι­σμό, που εκ­κρί­νε­ται από όλους τους πό­ρους του συ­στή­μα­τος, η Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες χρω­στούν μια κα­θα­ρή και στι­βα­ρή απά­ντη­ση: αλ­λη­λεγ­γύη στους πρό­σφυ­γες χωρίς όρους: όχι «υπό τον όρο» ότι θα διέρ­χο­νται μόνο και δεν θα πα­ρα­μέ­νουν στη χώρα, όχι «υπό τον όρο» ότι θα πα­ρα­μέ­νουν λίγοι κι όχι «πολ­λοί», όχι υπό τον όρο να εγκλει­στούν σε στρα­τό­πε­δα για να μη δη­μιουρ­γούν «προ­βλή­μα­τα ασφά­λειας». Και φυ­σι­κά όχι «υπό τον όρο» ότι πρώτα ή έστω πα­ράλ­λη­λα θα δοθεί μια λύση στις βα­θύ­τε­ρες αι­τί­ες του προ­βλή­μα­τος - τέλος του πο­λέ­μου στη Συρία, τέλος της εξα­θλί­ω­σης. Αλ­λη­λεγ­γύη άνευ όρων! 

Χωρίς Σέν­γκεν και ευρώ μπο­ρού­με και θα ανα­γκα­στού­με να ζή­σου­με – οπότε ας κά­νου­με τα πλάνα μας με βάση αυτή την προ­ο­πτι­κή. Χωρίς αν­θρω­πιά και χωρίς αλ­λη­λεγ­γύη θα γί­νου­με τα ερ­πε­τά αυτού του νέου κό­σμου της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­ρακ­μής. Και δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ότι οι πιο βρό­μι­κες και αντι­λαϊ­κές λύ­σεις έρ­χο­νται όταν το κα­θε­στώς κα­τα­φέρ­νει να πεί­σει ότι ο εχθρός των φτω­χών είναι οι εξα­θλιω­μέ­νοι. Γι’ αυτό, με­τα­ξύ άλλων, πρέ­πει να αντι­στα­θού­με σε οποια­δή­πο­τε από­πει­ρα να πε­ρά­σει σε δεύ­τε­ρη μοίρα ο αγώ­νας ενά­ντια στο Ασφα­λι­στι­κό και το τρίτο μνη­μό­νιο και να κλεί­σου­με το δρόμο σε τυχόν «εθνι­κές» κυ­βερ­νη­τι­κές λύ­σεις με κα­τα­λύ­τη την «εθνι­κο­ποί­η­ση» του προ­σφυ­γι­κού ζη­τή­μα­τος. 

Όχι, το προ­σφυ­γι­κό δεν είναι ζή­τη­μα εθνι­κής ασφά­λειας, είναι ζή­τη­μα αν­θρω­πι­σμού, από­δο­σης ασύ­λου, αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Όχι, δεν εί­μα­στε «ικα­νοί» μόνο για την εύ­κο­λη αλ­λη­λεγ­γύη προς διερ­χο­μέ­νους, αλλά και για τη δύ­σκο­λη αλ­λη­λεγ­γύη προς τους πα­ρα­μέ­νο­ντες. Εξα­λεί­φο­ντας τις αι­τί­ες που γέν­νη­σαν τη θη­ριώ­δη ανερ­γία πάνω από 25% και σχε­δόν 60% στους νέους, κα­ταρ­γώ­ντας τα μνη­μό­νια και ανα­τρέ­πο­ντας τη λι­τό­τη­τα, απο­τι­νάσ­σο­ντας τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό ζυγό της Ευ­ρω­ζώ­νης και της Ε.Ε., μπο­ρού­με να μοι­ρα­στού­με το υστέ­ρη­μά μας με τους πρό­σφυ­γες, αφού πρώτα απαλ­λο­τριώ­σου­με τα υπερ­κέρ­δη αυτών που πλού­τι­σαν από το «πάρτι» των προη­γού­με­νων δε­κα­ε­τιών.

Η συμ­μα­χία των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των φτω­χών με τους εξα­θλιω­μέ­νους είναι το μόνο «σχέ­διο συμ­μα­χιών», είναι η δική μας πα­τρί­δα. Και μπο­ρεί να είναι νι­κη­φό­ρο, αρκεί να πα­λέ­ψου­με με όλες μας τις δυ­νά­μεις ενά­ντια στη ρα­τσι­στι­κή και ιμπε­ρια­λι­στι­κή κτη­νω­δία!

https://rproject.gr