Σου γράφω από το «Μουσείο Αμερικανικών Εγκλημάτων Πολέμου» | Συγκλονιστικές ΦΩΤΟ - αφηγήσεις από τον πόλεμο στο Βιετνάμ

http://www.enallaktikos.gr

12/11/2016:  3η μέρα του ταξιδιού μας
Χθες 11/11/2016 μετά απο ένα 14ωρο ταξίδι απο Αθήνα μέσω Ντόχας, προσγειωθήκαμε στην Χο Τσι Μινχ (Σαϊγκόν), του Βιετνάμ. Κάναμε μια απογευματινή βόλτα με cyclo. Δειπνήσαμε, πλέοντας με μια  Τζόγκα, σαν εκείνες της πειρατίνας  Ching Shih,  στον ποταμό Σαιγκόν.Νωρίς σήμερα το πρωί επισκευθήκαμε τις  παγόδες Thien Hau και Giac Lam. Το χρυσό  «Δέντρο των Περιπλανώμενων Ψυχών» και την Κυρά της θάλασσας και των ναυτικών.

Συνεχίσαμε στην Binh Tay market την πιο παλιά αγορά της Σαϊγκόν, συναντήσαμε τις μαγείρισσες του δρόμου, είδαμε  το παλαιό ταχυδρομείο και την Notre Dame -  την εκκλησία της αμώμου συλλήψεως.

Μεσημέριασε στην Χο Τσι Μινχ.

Καταλήξαμε στο στρατηγείο της CΙΑ από όπου απέδρασαν πανικόβλητοι με ελικόπτερο  οι τελευταίοι αμερικανοί και πάμε να επισκεφθούμε τα δύο μεγάλα μουσεία της πόλης, το «Πολεμικό μουσείο» - πρώην «Μουσείο των αμερικανικών Εγκλημάτων Πολέμου» και το μουσείο της «Επανένωσης του Βιετνάμ» - Reunification palace, για να γνωρίσουμε τη σύγχρονη ιστορία του Βιετνάμ.

Εδώ καταλάβαμε πολλά για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον «πορτοκαλί παράγοντα», την πτώση του Ντιέμ, την πραγματική εικονα του πολέμου απο φωτογραφίες και αφηγήσεις ξένων δημοσιογράφων και αμερικανών στρατιωτών,  πως ξεκίνησε το Κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, πότε έφυγαν οι τελευταίοι αμερικανοί στρατιώτες και πως ερμηνεύει ο Αισχύλος το τέλος του πολέμου.

"Όπου γραφτό τους είναι να πάθουν τα έσχατα. Να πληρώσουν την Ύβρη  τους".  Αισχύλος "Πέρσες."

Σου γράφω από το «Μουσείο Αμερικανικών Εγκλημάτων Πολέμου» | Συγκλονιστικές ΦΩΤΟ - αφηγήσεις από τον πόλεμο στο Βιετνάμ

Για το  ταξίδι μας γράφει η  Ζέλα Φυκούρα

ΦΩΤΟ: Φίλιππος Βλυσσίδης, Βάγια Βοζίκα, Νατάσα Βουτυρά, Γιώργος Λιερός, Μανώλης Μαυρής, Θάλεια Πανδή, Βούλα Σούκη,  Κυριακή Τσακίρη, Ζέλα Φυκούρα

Αρχισυνταξία:  Βιβή Συργκάνη
Επιμέλεια: Το παιδί για όλες τις δουλειές Ανδρέας Ρουμελιώτης
Τους χάρτες σχεδίασε η Κατερίνα Βανταράκη
To μεγάλο αφιέρωμα του enallaktikos.gr  δημοσιεύεται σε συνέχειες κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή μετά τις 22:00.

Διαβάστε τα τρία πρώτα κείμενα του αφιερώματος στην Ινδοκίνα απο το ημερολόγιο της Ζέλας Φυκούρα:

Πρώτο: Η περιπέτειά μας σε Βιετνάμ, Καμπότζη, Λάος ξεκινά. Ταξίδεψε και εσύ μαζί μας! [Φωτογραφίες]

Δεύτερο: Βόλτα στην Χο Τσι Μινχ με cyclo, επίθεση των manga, με την πειρατίνα Ching Shih στον ποταμό Σαιγκόν [Φωτογραφίες]

Τρίτο: Χο Τσι Μινχ: Πώς κατάφερα να επιζήσω κυκλοφορώντας ανάμεσα σε 10 εκατομμύρια μηχανάκια [Φωτογραφίες]

Διαβάστε ακόμη:
Να γιατί φεύγω σήμερα για την ζούγκλα Βιετνάμ - Καμπότζη - Λάος | Του Ανδρέα Ρουμελιώτη
Μπορείτε να βλέπετε όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται και στο hashtag #indokina





Αυτό ήταν το ταξίδι μας (χάρτες)

Το enallaktikos.gr ταξιδεύει στην Ινδοκίνα. Εναλλακτικός τουρισμός σε Λάος, Καμπότζη, Βιετνάμ.

Το  enallaktikos.gr κάνει ένα ταξίδι - περιπέτεια στην Ινδοκίνα,  για 30 ημέρες στις πόλεις και στις ζούγκλες του Λάος, της Καμπότζης και του Βιετνάμ, που θα το ζήσουμε παρέα.

Βήμα - βήμα, μέρα - μέρα, ένα ταξιδιωτικό, πολιτιστικό ημερολόγιο σε συνέχειες, με ιστορικές αναδρομές και εκατοντάδες φωτογραφίες - βίντεο.

Απο την Χο Τσι Μινχ του Βιετνάμ νοικιάζουμε  δικό μας ταχύπλοο και μέσω του ποταμού Μεκόνγκ περνάμε τα θαλάσσια σύνορα της Καμπότζης και φτάνουμε στην πρωτεύουσα Πνομ Πενχ. Συνεχίζουμε στην Σιέμ Ρεπ και θαυμάζουμε τους αρχαίους ναούς του Αγκόρ. Από εκεί  περνάμε στο Λάος και ανεβαίνουμε με ποταμόπλοιο,  ταχύπλοα,  κανό και πολύωρες πεζοπορίες τον Μεκόνγκ, μέχρι το Χρυσό Τρίγωνο (στα σύνορα Λάος - Βιρμανίας - Βιετνάμ), στο κέντρο του οπίου και της ηρωίνης.

Κάνουμε μια διαδρομή μέσα από βουνά, ζούγκλες, μεγάλα ποτάμια, ανάκτορα βασιλέων, που μας οδηγεί σε απομονωμένες φυλές, ολοζώντανες πόλεις,  ξεχασμένες ηρωικές επαρχίες, πανέμορφους ανθρώπους.

Περνάμε πεζοί τα σύνορα του Λάος και διασχίζουμε όλο το Βιετνάμ από πάνω μέχρι κάτω με πλοία, τραίνα, βανάκια.

Σε αυτό το μεγάλο αφιέρωμα του enallaktikos.gr μέσα απο τα ιστορικά στοιχεία, τα "παράξενα" θρησκευτικά και λαϊκά έθιμα, με ακριβείς αναφορές σε θρησκείες και ναούς, θα γνωρίσουμε την Ινδοκίνα.

Εκεί που συναντιούνται η Ινδία και η Κίνα, για να δημιουργήσουν τελικά μια υπέροχη πολυπολιτισμική κουλτούρα.

Πάμε!

12/11/2016 μεσημέρι.

3η ημέρα του ταξιδιού μας.

Eίμαστε στην Χo Τσι Μινχ του Βιετνάμ. 

Στη συνέχεια για να γνωρίσουμε τη σύγχρονη ιστορία του Βιετνάμ, επισκεφθήκαμε τα δύο μεγάλα μουσεία της πόλης.

Περιήγηση στο  Μουσείο της επανένωσης - Reunification  Palace

Σε αυτό το παλάτι, που η κατασκευή του από τους Γάλλους  ολοκληρώθηκε το 1873, κατοίκησαν όλοι οι Γάλλοι κυβερνήτες του Βιετνάμ.

Με το τέλος της αποικιοκρατίας το 1954 μεταφέρθηκε εκεί ο Νγκό Ντίνχ  Ντιέμ, κυβερνήτης του Νότιου Βιετνάμ, με την υποστήριξη των Αμερικανών.

Φωτο:  Τον Ντιέμ συνοδεύει ο Φόστερ Ντάλες και τον υποδέχεται το 1957 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντουάιτ Αϊζενχάουερ

Το 1962 δύο  αντιστασιακοί πιλότοι, βομβαρδίζουν το παλάτι.

Ο Ντιέμ, μετά την καταστροφή, επιλέγει την κατασκευή  ενός νέου κτιρίου.

Δεν προλαβαίνει να το δει περατωμένο γιατί τον Νοέμβριο του 1963 μετά από πραξικόπημα αυτός και ο αδελφός του εκτελούνται στον δρόμο ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν.

Φωτο: Μανώλης Μαυρής 

Η πτώση του Ντιέμ

Στις 2 Νοεμβρίου του 1963 ο Νγκό  Ντίνχ Ντιέμ  που κυβέρνησε απολυταρχικά,  με την προστασία των Αμερικάνων, το Νότιο Βιετνάμ από τον Οκτώβριο του 1955 και ο αδελφός του είναι νεκροί.

«Όπως όλες οι δολοφονίες - παρατηρεί ένα μέλος του Μικτού Επιτελείου Αρχηγών των ΗΠΑ - απλώς είχε συμβεί.  Κανείς στην Ουάσιγκτον δεν είπε, "σκοτώστε τον Ντιέμ"! Δεν κάνεις μια δολοφονία με αυτόν τον τρόπο. Ο τρόπος που δολοφονούνται οι άνθρωποι είναι η αφαίρεση της εξουσίας που έχει φτιαχτεί για να τους διατηρεί εκεί».

Τρεις εβδομάδες αργότερα, δολοφονήθηκε ο Τζων Κένεντι.

Φωτο: Μανώλης Μαυρής

Και η άποψη των Αμερικανών

"Υπήρχαν  800 αμερικανοί στρατιωτικοί στο Νότιο Βιετνάμ όταν ο Κένεντι ανέλαβε το αξίωμά  του, τον Ιανουάριο του 1961 και 17.000 τον Νοέμβριο του 1963, όταν πέθανε.  Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, οι Βιετκόνγκ, είχε υπό τον έλεγχό του την πλειονότητα των χωριών του Νότου, όταν ο Κένεντι ανέλαβε το αξίωμά του. Συνέχιζε να την ελέγχει και την εποχή του θανάτου του και η βασική Αμερικανική πολιτική παρέμεινε  επίσης αναλλοίωτη. Μετά από μια δεκαετία έντονης εμπλοκής στην Ινδοκίνα, ο τρόπος που η Αμερική αντιλαμβανόταν τον Τρίτο Κόσμο παρέμεινε ανεπηρέαστος από την ιστορική εμπειρία. Το απόλυτο μυθολογικό μοντέλο, που μπορούσε να εφαρμόζεται σε κάθε έθνος, έδειχνε όχι τόσο την άγνοια της ιστορίας, του πολιτισμού και της κοινωνίας των άλλων, όσο την αδιαφορία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακήρυξαν το Νότιο Βιετνάμ ως νέο έθνος  που γεννήθηκε το 1954, και δεν πήραν στα σοβαρά ότι ήταν στην πραγματικότητα  το μισό ενός παλαιού, του οποίου ο μακροχρόνιος αγώνας  για ανεξαρτησία ενάντια σε ξένους εισβολείς διαμόρφωσε την κοινωνική και ατομική συνείδηση του κάθε Βιετναμέζου. Η βιετναμική κοινωνία ήταν ανύπαρκτη για τους διαμορφωτές  της πολιτικής των ΗΠΑ" .

Μαίριλιν Γιούνγκ: Οι Πόλεμοι του Βιετνάμ, Eκδόσεις Οδυσσέας 

Catherine Leroy: Μία από τις ελάχιστες γυναίκες φωτογράφους του πολέμου του Βιετνάμ

Το μονοπάτι του Χο Τσι Μινχ

Στο κτίριο εγκαθίσταται ο Νγκιγιέν Βαν Θιέου, ο ηγέτης της στρατιωτικής χούντας και πρόεδρος του Ν. Βιετνάμ έως την απελευθέρωσή του το 1975.

Φωτο: Μανώλης Μαυρής  

Στις 21 Απριλίου του 1975, ο Θιέου μιλούσε  επί 3 ώρες από την τηλεόραση, αφού είχε εξασφαλίσει ότι με την απαγόρευση της κυκλοφορίας  θα  άκουγαν όλοι  την αποχαιρετιστήρια ομιλία του προέδρου τους, κατηγορώντας τις  ΗΠΑ.

Τζόνσον - Θιέου

«Πως περίμεναν οι Αμερικανοί από αυτόν να νικήσει, όταν οι ίδιοι απέτυχαν να το κάνουν με στρατιωτικές δυνάμεις μισού εκατομμυρίου ανδρών, έμπειρους διοικητές και με σχεδόν 300 δισεκατομμύρια δολάρια δαπάνες επί έξι ατελείωτα χρόνια;» Μαίριλιν Γιούνγκ: Οι Πόλεμοι του Βιετνάμ

Πέντε ημέρες αργότερα, ο Θιέου φόρτωσε σε ένα αμερικανικό μεταφορικό αεροπλάνο 15 τόνους αποσκευών και έφυγε εξόριστος στην Ταϊβάν.

Ο διάδοχος του Θιέου, Ντουόνγκ Βαν Μίνχ, διέταξε γενική κατάπαυση του πυρός  το πρωί της 30ης Απριλίου του 1975, και περίμενε με μια μικρή συνοδεία στο  προεδρικό γραφείο.

Ένας  έκπληκτος  μπο  ντόι, πεζικάριος των Απελευθερωτικών  δυνάμεων που μόλις είχε κρεμάσει την σημαία της Προσωρινής Επαναστατικής Κυβέρνησης στο μπαλκόνι, αναζήτησε  κάποιον υπεύθυνο.

«Σας περιμέναμε» είπε ο Μινχ , «για να σας παραδώσουμε την κυβέρνηση.»

«Δεν σας έχει μείνει τίποτε για να παραδώσετε» του απάντησαν...

Ο Τζέιμς Φέντον, ένας Βρετανός δημοσιογράφος, μπήκε στο προεδρικό μέγαρο  πάνω στη ράχη του πρώτου άρματος μάχης που συνέτριψε τα ψηλά κάγκελα της εισόδου και παρακολουθούσε τα άλλα άρματα που σχημάτισαν ημικύκλιο μπροστά στο παλάτι.
«Τα οχήματα και τα κράνη τους ήταν καλυμμένα με φύλλα ,οι στολές τους ήταν πράσινες. Ένα μεγάλο πράσινο κύμα σάρωσε την πόλη. Έσμιγε  με το γρασίδι και τα δένδρα της λεωφόρου. Μόνο τα περιβραχιόνια και οι κόκκινες επιγραφές στα κανόνια ξεχώριζαν. Τα πάντα είχαν αλλάξει σε μία στιγμή.»

Αξίζει να παρατηρήσει κανείς τις αλλαγές στην ονομασία του κτιρίου.

Από την περίοδο της κατασκευής του έως το 1955 ήταν το παλάτι του κυβερνήτη.

Από το 1955, πτώση της αποικιοκρατίας έως το 1975, το παλάτι της ανεξαρτησίας.

Και από το 1975 έως σήμερα το παλάτι της  επανένωσης του Βιετνάμ. 

Το οποίο περιδιαβήκαμε απο κοινού με ένα δημοτικό σχολείο.

Τα πιτσιρίκια ήταν τρελαμένα απ τη χαρά τους για τη συνάντηση μαζί μας κι επαναλάμβαναν συνεχώς το my name is Linh,Huyen,Lan Anh…, what is your name? μόλις απαντούσες  my name is Γιώργος, Αργύρης, Βιβή …. ξεκαρδίζονταν από τα γέλια, και πάλι  απ την αρχή.

Στο υπόγειο υπήρχε εναλλακτική εγκατάσταση σε περίπτωση πολιορκίας, κανείς όμως  από τις κυβερνητικές δυνάμεις δεν πρόβαλε αντίσταση.

Στην οροφή του κτιρίου περίμενε το ελικόπτερο των περιοδειών αλλά κανείς δεν το χρησιμοποίησε για να  διαφύγει.

Μετά από 30 χρόνια αδυσώπητου πολέμου  η κυβέρνηση του Νότιου Βιετνάμ είχε απλώς καταρρεύσει.

Στο shop του μουσείου υπάρχουν μινιατούρες  αρμάτων και ελικοπτέρων και αναπτήρες σε σχήμα και μέγεθος χειροβομβίδας. 

Οι περισσότεροι  διαλέξαμε όμως κάτι διαφορετικό.  

Το παραδοσιακό κωνικό ψάθινο καπέλο βαμμένο κόκκινο με ένα κίτρινο αστέρι στην κορυφή.

Ελάχιστα βολικό,  αλλά συμβολικό και πολύ όμορφο.

Χο Τσι Μινχ  12.11.2016 μεσημέρι   - Περιήγηση στο  Πολεμικό Μουσείο

Συνεχίζουμε την περιήγηση στην σύγχρονη ιστορία του Βιετνάμ με την επίισκεψη του Πολεμικού Μουσείου, το οποίο ήταν παλαιότερα γνωστό ως  «Μουσείο των αμερικανικών Εγκλημάτων Πολέμου». 

"Όταν δεν υπάρχουν πια βόμβες, 

 θα με αφήσεις να βγω ξανά στη γη;

 Γιατί ρωτάς συνέχεια,  μικρέ..

 Θέλω να δω  τους θείους και τις θείες που αγαπούσα,

 Πολεμούν ακόμη, μαμά; 

 Θέλω να δω  τον Γιάνκη,

 Μαμά, είναι σαν άνθρωπος;"

Το Μουσείο μας οδήγησε φωτογραφία τη φωτογραφία, θέμα το θέμα σε όλη την εξέλιξη του πολέμου.

Χάρτες με τις θέσεις  των αντιπάλων, με τους αριθμούς  των επιθέσεων, με το τονάζ των βομβών ανά χρόνο, ανά στόχο.

Μέσα σε παλιές γυάλινες προθήκες, χωρίς τα σύγχρονα μέσα ευαισθητοποίησης. 

Με την απόσταση που έπρεπε, με την συγκέντρωση που απαιτούσε.

Πιο σεμνά και λιγότερο δραματικά απ' ότι περίμενα.

Βάρος σε τόνους των βομβών που έπεσαν ανά έτος στο Βόρειο και Νότιο Βιετνάμ

Εφορμήσεις που έγιναν από τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ ενάντια σε επιλεγμένους στόχους στο Νότιο Βιετνάμ. Με κίτρινο δρόμοι, αεροδρόμια, λιμάνια, με πράσινο οικονομικές μονάδες, με κόκκινο στρατιωτικοί στόχοι, με μπλε περιοχές κατοικίας.

Η αναφορά στην εμφύλια σύγκρουση ήταν  ελάχιστη. Το Μουσείο υποστήριζε  την κυρίαρχη αφήγηση, της επανένωσης Βορρά - Νότου, των ισορροπιών με τις ΗΠΑ.

Όμως, η σκληρότητα των φωτογραφιών, η αποκάλυψη  των  στοιχείων,  δείχνουν ένα  πόλεμο κτηνώδη, αποτρόπαιο,  χωρίς όρια, χωρίς ηθική, "την πιο αχρεία και παρατεταμένη αμαρτία της Αμερικής" σύμφωνα με τον βετεράνο Μπρους Βέιγκλ.

Χειρότερο απ' ότι τον φανταζόμασταν.

«Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν ένας από τους αιματηρότερους και πιο μακροχρόνιους του 20ου αιώνα. Στην πρώτη φάση του ηττήθηκαν οι Γάλλοι αποικιοκράτες και αποχώρησαν ταπεινωμένοι. Έπειτα ήρθε η σειρά των ΗΠΑ που ανέλαβαν να συντρίψουν την «κομμουνιστική ανταρσία». Οι διαμορφωτές της αμερικανικής πολιτικής πίστευαν ότι θα νικούσαν γρήγορα και εύκολα καθώς διέθεταν συντριπτική οικονομική και στρατιωτική  αφού δαπάνησαν  δισεκατομμύρια δολάρια , ενέπλεξαν ένα εκατομμύριο άνδρες και είχαν εξήντα  χιλιάδες νεκρούς, αποχώρησαν με τη σειρά τους χωρίς να επιτύχουν ούτε στο ελάχιστο τους στόχους τους.» - Μέριλιν Γιούνγκ Οι πόλεμοι του Βιετνάμ.

 

Οι απώλειες για τους Βιετναμέζους ήταν 3,1 εκατομμύρια νεκροί στρατιώτες και άμαχοι, 5 εκατομμύρια τραυματίστηκαν και 10 εκατομμύρια εκτοπίστηκαν από τη γη τους.

Στο Νότο είχαν καταστραφεί 9.000 από τους 15.000 οικισμούς, 86 εκατομ. στρέμματα αγροτικής γης, 36 εκατομ. στρέμματα δασών και είχαν σκοτωθεί 1,5 εκατομ. οικιακά ζώα.

Υπολογιζόταν ότι υπήρχαν 200  χιλ. πόρνες, 879 χιλ. ορφανά, 181 χιλ. ανάπηροι, και 1 εκατομ. χήρες.

Και οι έξι βιομηχανικές πόλεις του Βορρά είχαν όλες υποστεί μεγάλες ζημιές, όπως και οι επαρχιακές  και 4.000 από τους 5.800 αγροτικούς συνεταιρισμούς.

Σε Βορρά και Νότο η γη ήταν γεμάτη κρατήρες και σπαρμένη με τόνους πυρομαχικά με αποτέλεσμα  πολύ καιρό μετά τον πόλεμο  οι αγρότες  να τραυματίζονται σοβαρά καθώς προσπαθούσαν να καλλιεργήσουν ξανά τα χωράφια.

Ο  "πορτοκαλί παράγοντας"

Ογδόντα πέντε εκατομμύρια λίτρα φυτοκτόνων ουσιών είχαν ψεκαστεί στο  Νότο με δραματικές  επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων μέχρι σήμερα.

Όσοι  εκτέθηκαν στον "πορτοκαλί παράγοντα", ένα από τα φυτοκτόνα του Ουράνιου τόξου, εξακολουθούν να υποφέρουν από ημικρανίες, εξελκώσεις του δέρματος, ηπατικά προβλήματα και καρκίνο.

Η φρίκη μεταδίδεται και στις νέες γενιές.

Στο μουσείο παρατηρώ μια φωτογραφία μιας ομάδας στρατιωτών  και στον τοίχο μια μεγάλη αφίσα που καλεί: BONG THE CONG. Που σημαίνει κουδούνισε (δηλαδή χτύπησε)τον (Βιετ)Κόνγκ, τους οποίους προσπαθεί να το γελοιοποιήσει ταυτίζοντάς τους με το  Gong που είναι ένα είδος ντραμς.

Αυτές οι αφίσες αποτελούσαν μια από τις εκατοντάδες προσπάθειες των Αμερικανών  επηρεασμού της Κοινής Γνώμης.

Προέκυψαν όταν ο αρχηγός της υπηρεσίας πληροφοριών στη Σαϊγκόν Τζον Μέκλιν, προκήρυξε ένα διαγωνισμό,  με έπαθλο 47 δολάρια,  ανάμεσα στους υπαλλήλους του, με τίτλο «Ονομάστε τον εχθρό».

Ο εχθρός δεν άξιζε να φέρει την εθνική ονομασία Βιέτ αλλά  το Κόνγκ από μόνο του ήταν κάτι που δεν εντυπωσίαζε τους αγράμματους χωρικούς.

Μια άλλη  προσπάθεια ήταν όταν σε μια  επαρχία μοιράστηκαν πάνω από 100.000 κουτιά σπίρτα με ένα μήνυμα που εκθείαζε τις προσπάθειες της δοτής κυβέρνησης.

Ο σύμβουλος ψυχολογικού πολέμου λοχαγός Μακάρθι ήταν ευχαριστημένος με το τέχνασμα: Πολλαπλασιάζοντας 100.000 σπίρτα επί 20 έχεις μια έκθεση του μηνύματος δύο εκατομμύρια φορές.

Μέθοδοι και εργαλεία δυτικών.

Μια μάταιη δουλειά.

Θα έπρεπε να  έχεις κάτι παραπάνω από ένα μήνυμα σε σπίρτα για να πείσεις τους Βιετναμέζους που αντιμετώπιζαν καθημερινά φρικώδη βία ότι είσαι με το μέρος τους...

Αφηγήσεις δημοσιογράφων και αμερικανών στρατιωτών  - Τότε το χωριό, που δεν ήταν πια χωριό, ήταν το δικό μας χωριό. 

Στις 5 Αυγούστου 1965, ο απλός στρατιώτης της πρώτης γραμμής  Ρέτζιναλντ Εντουαρντς  βρισκόταν μέσα  σε ένα ερπυστιοφόρο πηγαίνοντας προς το χωριό  Καμ Νε.

Ο Έντουαρντς πήρε διαταγή να πυροβολήσει ένα γέρο που έτρεχε, αστόχησε, αλλά ένας άλλος πεζοναύτης τον πυροβόλησε με ένα εκτοξευτή χειροβομβίδων.

«Τον πέτυχε όπως περνούσε από μία πόρτα. Αλλά εκεί  πέρα ήταν ένα δωμάτιο  γεμάτο παιδιά. Σαν σχολική αίθουσα. Και αυτός έτρεχε πίσω να ειδοποιήσει τα παιδιά πως έρχονται οι πεζοναύτες. Και να ποιος χτυπήθηκε. Όλα αυτά τα μικρά παιδιά κι οι άνθρωποι.»

Το χωριό Καμ Νε κάηκε ολοκληρωτικά, αν και ο ανταποκριτής του CBS Μάικ Σέιφερ είπε ότι υπήρχε το πολύ ένας ελεύθερος σκοπευτής.

Δύο από τους τραυματισμένους πεζοναύτες  είχαν χτυπηθεί από φίλια πυρά.

Ο Σέιφερ, στα ερείπια του Καμ Νε έδωσε στους θεατές των τηλεοπτικών ειδήσεων μια πλήρη εξιστόρηση των γεγονότων της ημέρας:

«Η επιχείρηση της ημέρας έκαψε 150 σπίτια, τραυμάτισε τρεις γυναίκες κι έναν πεζοναύτη, σκότωσε ένα μωρό κι έπιασε τέσσερις γέρους αιχμάλωτους. Τέσσερις γέρους που δεν μπορούσαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις που τους γίνονταν στα αγγλικά. Δεν είχαν ιδέα τι θα πει "δελτίο ταυτότητας". Η σημερινή επιχείρηση είναι η απογοήτευση του πολέμου του Βιετνάμ σε μικρογραφία. Για ένα Βιετναμέζο χωρικό,  που το σπίτι του ισοδυναμεί με μια ολόκληρη ζωή κοπιαστικής εργασίας θα χρειαστούν περισσότερα πράγματα από προεδρικές υποσχέσεις  για να τον πείσουμε ότι είμαστε με το μέρος του.»

Το "έρευνα και καταστροφή" εφαρμοζόταν επίσης και με τα πολεμικά ελικόπτερα καθώς εφορμούσαν πάνω από την ύπαιθρο.

Ο Ντέιβιντ Μπρέσεμ πετούσε με μια αναγνωριστική ομάδα, της οποίας καθήκον ήταν να βρει τον εχθρό. 

Στην κατάθεσή του σε επιτροπή του Κογκρέσου το 1971, περιέγραφε τους κανόνες  με τους οποίους πολεμούσαν.

Ένας κανόνας αφορούσε τις ενέργειες διαφυγής.  

«Μπορούσαμε να πυροβολούμε οτιδήποτε προέβαινε σε ενέργειες διαφυγής. Ποτέ δεν  μου εξήγησαν τι θα πει ενέργεια διαφυγής. Κανονικά αφορούσε κάποιον που έτρεχε ή προσπαθούσε να αποφύγει  ένα ελικόπτερο. Η μονάδα μου είχε  βάλει σειρήνες στο ελικόπτερο και τις χρησιμοποιούσαμε για να εκφοβίζουμε τον κόσμο. Υπάρχει ένα περιστατικό που θυμάμαι όταν πετούσαμε πάνω από ένα μεγάλο ορυζώνα, κι υπήρχαν μερικοί που δούλευαν εκεί, δώδεκα ή δεκαπέντε άτομα, και περάσαμε δύο φορές χαμηλά πάνω από τα κεφάλια τους, κι αυτοί δεν έκαναν τίποτε, ήταν φανερά ταραγμένοι, αλλά δεν προσπάθησαν να κρυφτούν ή τίποτα τέτοιο. Έτσι όταν χαμηλώσαμε με δύο ελικόπτερα ανάμεσά τους, βάλαμε μπρος τις σειρήνες  και τότε άρχισαν να τρέχουν αριστερά  δεξιά και τους πυροβολήσαμε και τους σκοτώσαμε όλους».

«Είμαστε πεπεισμένοι» έγραφε ο αντιστράτηγος Βίκτορ Κρούλακ, μετά γενικός διοικητής του στόλου του Ειρηνικού,  «ότι αν μπορέσουμε να καταστρέψουμε το δίκτυο των ανταρτών μέσα στον λαό, αυτομάτως θα στερήσουμε  από τις μεγάλες μονάδες  τις πληροφορίες, το φαγητό, τους φόρους, την υποστήριξη… ο πραγματικός πόλεμος είναι ανάμεσα στους ανθρώπους..»  

Ο Τζόναθαν Σέλ,  στο Νιου Γιόρκερ αναφέρει ότι  «για τους χωρικούς του Σιδερένιου Τριγώνου, μια περιοχή αρκετά κοντά στην Σαϊγκόν, το ΕΑΜ δεν ήταν μια συμμορία περιπλανώμενων ανταρτών αλλά η πλήρης κυβέρνηση των  χωριών τους».

Από το 1964 έως το 1967 οι χωρικοί πήραν μέρος στον πόλεμο κατά της κυβέρνησης  της Σαϊγκόν και μετά κατά των Αμερικάνων,  υπερασπιζόμενοι τους εαυτούς τους από τις επιθέσεις, πληρώνοντας φόρους στο ΕΑΜ και βοηθώντας τον ανεφοδιασμό των τοπικών μονάδων του Μετώπου.

Το ίδιο διάστημα, τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο, τα φυτά καλλιεργούνταν και μαζευόταν η σοδειά, οι νέοι παντρεύονταν, γεννιούνταν παιδιά.

Το 1967 οι δυνάμεις κατοχής πήραν την απόφαση όλη η περιοχή  του Σιδερένιου τριγώνου μέσα σε μια περίμετρο 50 χιλιομέτρων να κονιορτοποιηθεί από τα πυρά των Β-52 και του πυροβολικού, μετά να ισοπεδωθεί από τις μπουλντόζες, και στο τέλος οι αμερικάνοι στρατιώτες να ασχοληθούν με όποιον έμενε ζωντανός.

Οι μέθοδοι διαλογής στο «λαό» και σε «ύποπτους Βιετκόνγκ» αναλύονται από τον ταγματάρχη Τσαρλς Μαλόι.

Όταν έφεραν μπροστά του έναν αιχμάλωτο που φορούσε το μαύρο πουκάμισο και το παντελόνι των Βιετναμέζων χωρικών είπε στον Σέλ: «Να ένας Βιετκόνγκ. Κοίτα αυτά τα μαύρα ρούχα. Δεν κάνουν για δουλειά στα χωράφια. Το μαύρο απορροφά την θερμότητα. Κοίτα τα λασπωμένα πόδια του. Είναι έτσι γιατί ανεβοκατεβαίνει  σε εκείνες  τις τρύπες».

Οι κάτοικοι  των χωριών του σιδερένιου τριγώνου ονομάστηκαν «εχθρικοί πολίτες» και  μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα προσφύγων χωρίς εφόδια.

Ύστερα τα χωριά αφανίστηκαν.

Στο Μπεν Σουκ  «Οι στρατιώτες  κατέβηκαν τα στενά μονοπάτια και μέσα στις ηλιόλουστες σιωπηλές αυλές του άδειου χωριού, έριξαν βενζίνη στις αχυρένιες στέγες των σπιτιών και έβαλαν φωτιά..»

Ύστερα ήρθαν οι μπουλντόζες.

«Πολύ λίγα σπίτια στο Μπεν Σουκ  μπορούσαν να σταματήσουν τις μπουλντόζες. Οι μπουλντόζες χάραξαν τη δική τους πορεία μέσα από περιφράξεις, μικρά νεκροταφεία και οργωμένα χωράφια του χωριού..»

Στο τέλος «αεροπλάνα έριξαν τις βόμβες τους  πάνω στα εγκαταλειμμένα ερείπια, καίγοντας ξανά τα αποτεφρωμένα θεμέλια των σπιτιών  και κονιορτοποιώντας για δεύτερη φορά τους σωρούς από μπάζα, με την ελπίδα να γκρεμίσουν ορύγματα πολύ βαθειά...»

Έξι  μήνες αργότερα, χρησιμοποιώντας ένα τεράστιο δίκτυο  από σήραγγες που εκτείνονταν στην περιοχή, το ΕΑΜ για μια ακόμη φορά επιχειρούσε στο Σιδερένιο  Τρίγωνο.

«Ο εχθρός μετέτρεψε την περιοχή σε έρημο,» έλεγε ένας αντάρτης, «δεν έμεινε ούτε ένα δένδρο. Αυτό μπορούσε να το δει και σε αυτό στηριζόταν η αυτοπεποίθησή του. Αλλά μπορούσα ακόμη να μετράω πάνω από 200 άνδρες που θα πολεμούσαν δίπλα μου».

Αυτό δεν μπορούσε να το δει ο αμερικανικός στρατός.

Ένας γιαπωνέζος δημοσιογράφος, ο Κατσουίτσι Χόντα,  έγραφε:

«Οι αμερικανοί ήταν δύσκολο να δουν ένα σπίτι από πλίνθους και άχυρα και να το θεωρήσουν κάτι περισσότερο από προσωρινή κατοικία και δεν μπορούσαν να συμμεριστούν την εντατική κοπιαστική εργασία που απαιτεί η καλλιέργεια του ρυζιού. Έτσι τα τεθωρακισμένα πήγαν κατευθείαν μέσα στα χρυσά κύματα των ορυζώνων. Τα ώριμα στάχια του ρυζιού, τώρα έτοιμα για συγκομιδή, καταπατήθηκαν ανελέητα και ανακατεύτηκαν με το λασπωμένο χώμα. Δεν είχαν την καλοσύνη το ένα τεθωρακισμένο να ακολουθεί τις ερπύστριες του άλλου. Τα φυτώρια του ρυζιού και οι φυτεμένοι ορυζώνες, ήταν ένα τίποτα μπροστά στα μάτια τους..» (...)

«Στις καρδιές των Αμερικανών στρατιωτών  υπήρχε μια απελπιστική έλλειψη ενός κοινού στοιχείου με τους λαούς που καλλιεργούσαν ρύζι. Το κενό που υπάρχει ανάμεσα στους δύο φέρνει κάποιον σε απόγνωση.»

Υπήρχαν  Αμερικανοί στρατιώτες  που γεφύρωναν αυτό το χάσμα, με κόστος τη δική τους απόγνωση.  

Ο Μπράιαν Αλεκ Φλόιντ έγραφε στο "Ο πόλεμος κατέληξε να γίνεται γι' αυτό":

Θα βρίσκαμε ένα χωριό των Βιετκόνγκ/ κι αν δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε/ ή να το καθαρίσουμε από τους Κόνγκ/ φωνάζαμε τα αεροπλάνα./  Τα αεροπλάνα θα έρχονταν,/ χαμηλά και τρομερά,/ εφορμώντας και στριγγλίζοντας/ στο πρώτο τους πέρασμα πάνω  από το χωριό./ Μετά θα γυρνούσαν, ρίχνοντας τις πρώτες τους βόμβες/ που έκαναν τις καλύβες μπάζα και χαλάσματα./ Και μετά τα αεροπλάνα θα εφορμούσαν και πάλι/ και θα έριχναν πιο πολλές βόμβες/ που θα έκαναν τα μπάζα και τα χαλάσματα/ σκόνη και στάχτες./ Και μετά τα αεροπλάνα θα ξανάρχονταν, /σε ένα τελευταίο πέρασμα, τώρα για να ρίξουν ναπάλμ,/ που έκαναν τη σκόνη και τις στάχτες ένα τίποτα./ Τότε το χωριό, που δεν ήταν πια χωριό, ήταν το δικό μας χωριό.

Τα στοιχεία από το Βιβλίο « Οι πόλεμοι του Βιετνάμ»  της  Marilyn Young εκδόσεις Οδυσσέας, από το συλλογικό έργο «The Vietnam War: A History in Documents»,και από  άρθρα και δημοσιεύσεις γύρω από αυτό το θέμα.

-

Το Κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ

Η  δημοσιοποίηση της σφαγής στο Μι Λάι, ένα χρόνο μετά το 1969, συγκλόνισε την παγκόσμια  κοινή γνώμη και την κοινωνία της Αμερικής περισσότερο.

Κάποιοι στρατιώτες θα κατέθεταν αργότερα ότι αυτό δεν ήταν μοναδικό φαινόμενο, αλλά κάτι συνηθισμένο.

Στο Μι Λάι  η σφαγή ήταν αδικαιολόγητα φριχτή  όπως αυτές που έκαναν οι Ναζί  και οι Γιαπωνέζοι  και παρουσίαζαν  στις αμερικάνικες ταινίες, όπως αυτές που η κυβέρνηση των ΗΠΑ ισχυρίζονταν ότι έκαναν οι Βιετκόνγκ, η οποία δικαιολογούσε την παραμονή της στο Βιετνάμ  ως αναγκαία, για να αποφευχθούν  ακριβώς τέτοια λουτρά αίματος.

Ωστόσο, σε μια σειρά ανταποκρίσεων του Σέιμουρ Χερς στους Νιου Γιορκ Ταιμς έγινε σαφές ότι μια διμοιρία στρατιωτών είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ ολόκληρο τον πληθυσμό ενός χωριού, βιάζοντας πολλές γυναίκες πριν τις σκοτώσουν, ενός χωριού από το οποίο δεν είχε ριχτεί ούτε μία βολή, και ότι ο στρατός είχε συγκαλύψει συστηματικά την όλη υπόθεση.

Το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του  Βιετνάμ, που αναπτυσσόταν  από το 1965 σε όλο τον κόσμο  και πήρε την  μεγαλύτερη διάσταση στις ΗΠΑ στα πανεπιστήμια, στις ενώσεις των βετεράνων, στις οικογένειες των σκοτωμένων, στις εργατικές γειτονιές, συνδέθηκε το 1967 με το κίνημα των μαύρων – εμβληματική η  ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ «πέρα από το Βιετνάμ»-, με τη φτώχια και με το ρατσισμό.

Η πρώτη ημέρα αργίας κατά του πολέμου στο Βιετνάμ  τον Οκτώβρη του 1969, ορίσθηκε ως η ημέρα που οι συνηθισμένες  δουλειές θα σταματούσαν και οι Αμερικανοί παντού θα συγκεντρώνονταν για να διαμαρτυρηθούν για τον πόλεμο και να ζητήσουν τον τερματισμό του.

Η αργία του Νοεμβρίου άρχισε με μια πορεία κατά του θανάτου.

«Χίλιοι διακόσιοι διαδηλωτές περνούσαν κάθε ώρα πάνω από τη γέφυρα Άρλινγκτον Μεμόριαλ  καθώς ξεκινούσαν την έξι χιλιομέτρων πορεία τους,  κρατώντας ο καθένας μια αφίσα  με ένα όνομα  και τις ώρες που είχε σκοτάδι, ένα αναμμένο  κερί. Ώρα την ώρα  έρχονταν σιωπηλά, σαράντα πέντε χιλιάδες διαδηλωτές, μέσα σε δύο νύχτες και το Σάββατο το πρωί, μέσα σε βροχή και καταιγίδες. Σε αυτήν που ήταν ίσως η μεγαλύτερη «παρέλαση» στην αμερικανική ιστορία.» 

Καθώς περνούσε ο κάθε διαδηλωτής μπροστά από τον Λευκό Οίκο, φώναζε το όνομα του νεκρού στρατιώτη, κι έβαζε την αφίσα σε ένα φέρετρο.

Την άλλη ημέρα 800.000 διαδηλωτές περικύκλωσαν τον Λευκό Οίκο.

Η όποια περίοδος νομιμοποίησης ή ανοχής του πολέμου από την  αμερικανική κοινωνία είχε τελειώσει.

Η τελική συμφωνία αποχώρησης θα χρειαζόταν άλλα περίπου τρία χρόνια, έως τις 23 Ιανουαρίου του 1973 για να υπογραφεί.

Τα στοιχεία από το Βιβλίο « Οι πόλεμοι του Βιετνάμ»  της  Marilyn Young εκδόσεις Οδυσσέας, από το συλλογικό έργο «The Vietnam War: A History in Documents»,και από  άρθρα και δημοσιεύσεις γύρω από αυτό το θέμα.

Οι τελευταίοι αμερικανοί στρατιώτες έφυγαν στις 29 Μαρτίου του 1973 

«Μετά τον πόλεμό μας, έγραφε ο Τζόν Μπάλαμπαν, τα διαμελισμένα κομμάτια/-όλα αυτά τα… μάτια, σκισμένα αφτιά/ σπασμένα σαγόνια, βγαλμένα χείλη, παράταιρες κνήμες, κομμάτια δέρμα και δάχτυλα ποδιών-/, ήρθαν αλληθωρίζοντας, τρικλίζοντας, φλυαρώντας πίσω».

Περισσότεροι από 26 εκατομμύρια αμερικανοί έφτασαν σε ηλικία στράτευσης κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ.

Συνολικά, 2,15 εκατομμύρια από αυτούς πήγαν στο Βιετνάμ, 1,6 εκατομμύρια  πήραν μέρος σε μάχη.

Αυτοί που πήραν μέρος στον πόλεμο και σκοτώθηκαν σε αυτόν, ήταν σε δυσανάλογα μεγάλη αναλογία φτωχοί, αμόρφωτοι, μαύροι.

Ο στρατός επίσης ήταν ένας εφηβικός στρατός, το 60% αυτών που πέθαναν ήταν από 17 έως 21 χρονών, και ο μέσος όρος ηλικίας αυτών που υπηρέτησαν ήταν τα 19 έτη.

Ο κάθε νεαρός είχε μια ατομική θητεία 365 ημερών.

Μετά η επιστροφή στο σπίτι δεν ήταν επιβράβευση, ούτε καν ανακούφιση. Επάνω τους  δοκιμάζονταν οι αντικρουόμενες  ερμηνείες του πολέμου.

Ήταν θύμα ή ένας εκτελεστής, ένας στρατιώτης που είχε χάσει τον πόλεμο, ή ένας δολοφόνος που δεν θα έπρεπε να είχε καθόλου πολεμήσει…

Στην αρχή η διαδομένη εμφάνιση ψυχολογικών προβλημάτων ονομάστηκε «μεταπολεμικό τραύμα».

Φωτο: Ο ίδιος άνθρωπος στον πόλεμο και 15 χρόνια αργότερα...

Γρήγορα έγινε σαφές ότι η περίπτωσή  τους δεν ήταν αυτή.

Οι βετεράνοι άλλων πολέμων ανεξάρτητα από την φρίκη που βίωσαν είχαν την αίσθηση ότι ο πόλεμος τους είχε σκοπό.

Στο Βιετνάμ, οι διακηρυγμένοι στόχοι του πολέμου, να απωθηθεί ένας ξένος εισβολέας, να δοθεί στον λαό του Νότου  η δυνατότητα να επιλέξει τη δική του κυβέρνηση έρχονταν κάθε μέρα σε αντίθεση με την αίσθηση του στρατιώτη ότι αυτός  ο ίδιος ήταν ο εισβολέας, και ότι η κυβέρνηση που είχε έρθει να υπερασπίσει ήταν μισητή από το λαό, κι αυτός πιο μισητός απ' όλους.

Τι είδους πόλεμος είναι αυτός;  Γράφει ο Λάρι Ρότμαν ποιητής και βετεράνος.

Όπου μπορείς να είσαι καθηλωμένος / όλη μέρα σε ένα λασπωμένο ορυζώνα/ ενώ τα φιλαράκια σου δέχονται σφαίρες/ και ένα Φάντομ από κοντά/ που έριχνε ναπάλμ στον εχθρό / τυλίγεται γύρω από ένα δένδρο και σκάει/ και σύ ζητωκραυγάζεις από μέσα σου.

Τον Νοέμβριο του 1982 έγιναν τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου των Βετεράνων του Βιετνάμ.

Τα χρήματα είχαν συγκεντρωθεί από τους ίδιους.

Το σχέδιο  προέβλεπε  δύο μαύρους γρανιτένιους τοίχους  με τα ονόματα όσων σκοτώθηκαν εκεί και προστέθηκαν και τρεις στρατιώτες σε φυσικό μέγεθος.

Σε αντίθεση με την ανάμνηση της έπαρσης της σημαίας στην Ιβοζίμα, αυτοί οι στρατιώτες είναι χωρίς σημαία και εξαντλημένοι. Φαίνεται σαν να περιμένουν κάτι, αλλά το μόνο  ορατό πράγμα στην κατεύθυνση που κοιτάζουν είναι οι γιγάντιοι  ογκόλιθοι με τα ονόματα των νεκρών συντρόφων τους.

Ο Μπρους Βέιγκλ, ποιητής και βετεράνος γράφει: 

"Νομίζω ότι ήρθαμε, χωρίς να το ξέρουμε  πραγματικά, για να κάνουμε το μνημείο το τείχος των δακρύων μας. Κανείς βετεράνος δεν θα μπορούσε να γυρίσει την πλάτη του στην τρομερή χάρη των τοίχων της Μάγια Λίν  με τα ονόματα των 57.939 που πέθαναν ή χάθηκαν στο Βιετνάμ από τον Ιούλιο του 1959 μέχρι τον Μάιο του 1975: στην  πιο παρατεταμένη και η πιο αχρεία αμαρτία της Αμερικής".

Τα στοιχεία από το Βιβλίο « Οι πόλεμοι του Βιετνάμ»  της  Marilyn Young εκδόσεις Οδυσσέας, από το συλλογικό έργο «The Vietnam War: A History in Documents», και από  άρθρα και δημοσιεύσεις γύρω από αυτό το θέμα.

Χο Τσι Μινχ -  "Οι Πέρσες"  - Πολεμικό Μουσείο 12.11.2016

Όπου γραφτό τους είναι να πάθουν τα έσχατα. Να πληρώσουν την Ύβρη  τους.

Αισχύλος "Πέρσες"

Διάλεξα να παρουσιάσω αυτό τον άθλιο, αβάσταχτο πόλεμο μέσα από μαρτυρίες Αμερικανών.

Πιστεύω ότι αυτά που λέει ο εχθρός ότι έπραξε σε βάρος σου, είναι τα ελάχιστα αυτών που υπέφερες. 

Η ανάγνωση του σπουδαίου  βιβλίου της Μέριλιν Γιούνγκ, «Οι πόλεμοι του Βιετνάμ» εκδόσεις Οδυσσέας, - από το οποίο μετέφερα αυτούσια αποσπάσματα και  το οποίο με  βοήθησε να αναζητήσω και συγκεντρώσω  ακόμη περισσότερα-, του εκπληκτικού βιβλίου  «The Vietnam War: A History in Documents» συλλογικό έργο από τους Marilin Yung, John Fitzgerald και A.Tom Grunfeld, τα πολλά άρθρα και δημοσιεύματα που διάβασα, με οδήγησαν  να διαβάσω ξανά τους Πέρσες του Αισχύλου.

Τίποτε άλλο δεν μου θυμίζει περισσότερο τον πολιτικό επεκτατισμό, την  υπεροψία της  υπεροπλίας, την ύβρη της επίθεσης  σε μια μικρή χώρα, στα οποία επιδόθηκαν κατ'επανάληψη η Γαλλία και  οι ΗΠΑ, απ’ όσο η ενέργεια του Ξέρξη, να συγκεντρώσει τον ανθό της Ασίας σε έναν μεγάλο στρατό για να πολεμήσει τους Έλληνες  το 490 π.Χ.

Ακόμη θυμάμαι στην πρώτη παράσταση των Περσών από το θέατρο Ατις,  τους επίλεκτους στρατιώτες της Περσίας, τους γιούς των ευγενών, τους αθάνατους, να τρέμουν, να τρέχουν τα δάκρυα και οι μύξες τους, ενώ ο χορός περιγράφει  την απελπισμένη φυγή τους.

Γι' αυτό και διάλεξα δύο κομμάτια από τους Πέρσες να προσθέσω στην παρουσίαση  του πολέμου του Βιετνάμ, σε μετάφραση Κ. Τοπούζη.

                                          

Φάντασμα του Δαρείου 

Όπου γραφτό  τους είναι να πάθουν  τα έσχατα.

Να πληρώσουν την Ύβρη  τους.

Που εκστράτευσαν  στην Ελλάδα.

Και ασέβησαν.

Σύλησαν.

Έκαψαν ναούς βωμούς και αγάλματα  θεών απ’ το βάθρο τους τα γκρέμισαν, πέτρες  τα έκαναν στο χώμα.

Γι’ αυτό έπαθαν όσα έπαθαν.

Και άλλα θα πάθουν.

Το βάθος  της συμφοράς ανεβαίνει...

Στοίβες νεκρών άφωνες  θα δείχνουν  στους αιώνες να μη περνά  το μέτρο η έπαρση του θνητού.

Όταν ανθίζει η έπαρση καρπίζει  στάχυ θυμού.

Συμφορά εσοδεύει.

Αυτή είναι η πληρωμή.

Και να θυμάστε την Αθήνα και την Ελλάδα.

ΧΟΡΟΣ

Δία Βασιλιά, τώρα της Περσίας της μεγάλης, περήφανης, το στρατό τον κατάστρεψες.

Τα Σούσα και τα Εκβάτανα  στο πένθος το μαύρο και βαρύ τα βύθισες.

Οι Περσίδες τα πέπλα τους ξεσκίζουν  και κλαιν  και ποτάμι   δάκρυα χύνουν χτυπώντας τα στήθια τους και μετέχοντας στο κοινό το πένθος. 

Πάθη μοιρόγραφτα.

Αχ!

Κλαίνε ακούγοντας τη φρίκη την τελειωτική.

Οι λαοί της Ασίας σε λίγο δεν θα υπακούν την Περσία.

Δεν θα πληρώνουν  τους αναγκαίους φόρους.

Ούτε στη γη θα σκύβουν προσκυνώντας.

Του βασιλιά  η ισχύς  όλη κατέρρευσε.

Ούτε τη γλώσσα  θα κρατούν οι θνητοί.

Λύθηκε πια.

Πάει.

Θα φωνάζουν ελεύθερα.

Σπασμένα ο ζυγός και τα  χαλινάρια.

Των Περσών τη δύναμη την κρατάει.

Του Αίαντα το φημισμένο νησί.

Στην αυλή τα λάφυρα του πολέμου. Σκουριασμένα αεροπλάνα, άρματα μάχης και πυροβόλα τα οποία είχαν κατασχεθεί από τον αμερικανικό στρατό. Μετά το μουσείο είχε πέσει  μια βουβαμάρα  στην παρέα.  

12.11.2016 - Βόλτα το Βράδυ στην Χο Τσι Μινχ

Φωτο: Βούλα Σούκη, Ζέλα Φυκούρα

Βράδυ,  βόλτα στην πόλη, μια εμπόρισσα  μας κάνει το σήμα της νίκης στριμωγμένη στο μαγαζί - κουτί της,  ένας άντρας κοιμάται εξαντλημένος με το εγγονάκι του, όμορφα κορίτσια περιμένουν πελάτες σε ένα «ινστιτούτο καλλονής», μια ηλικιωμένη γυναίκα ξεκουράζεται ξαπλωμένη πάνω σε ένα μηχανάκι.

Καθολικοί προσεύχονται στην Παρθένο που δακρύζει, και νέα παιδιά  καθισμένα στο πάρκο, στα πεζοδρόμια,  συζητάνε, τραγουδάνε, και πάνω σε  μια εφημερίδα  μοιράζονται το φαγητό τους.

Στο  Propaganda!

Εμείς απέναντι στο Propaganda, ένα στέκι με ζωγραφισμένους τους τοίχους με εικόνες από τις  παλιές αφίσες της επανάστασης, δοκιμάζουμε βιετναμέζικο φαγητό σε μάλλον ακριβότερες τιμές.

Αργά το βράδυ, χαζεύουμε τα τουριστικά πλοία, τεράστιοι  Λεβιάθαν, να γυρνάνε νικημένα  το λιμάνι.

Διαβάστε τα τρία πρώτα κείμενα του αφιερώματος στην Ινδοκίνα της Ζέλας Φυκούρα:

Πρώτο: Η περιπέτειά μας σε Βιετνάμ, Καμπότζη, Λάος ξεκινά. Ταξίδεψε και εσύ μαζί μας! [Φωτογραφίες]

Δεύτερο: Βόλτα στην Χο Τσι Μινχ με cyclo, επίθεση των manga, με την πειρατίνα Ching Shih στον ποταμό Σαιγκόν [Φωτογραφίες]

Τρίτο: Χο Τσι Μινχ: Πώς κατάφερα να επιζήσω κυκλοφορώντας ανάμεσα σε 10 εκατομμύρια μηχανάκια [Φωτογραφίες]

Διαβάστε ακόμη:
Να γιατί φεύγω σήμερα για την ζούγκλα Βιετνάμ - Καμπότζη - Λάος | Του Ανδρέα Ρουμελιώτη

Μπορείτε να βλέπετε όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται και στο hashtag #indokina

Διαβάστε εδώ στη συνέχεια του αφιερώματος:

Πώς άρχισε ο πόλεμος  για το Βιετνάμ που κράτησε 30 χρόνια