«Ξέρεις ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μας τους δυο, στρατιώτη;»
«Βεβαίως, λοχαγέ!
Εσείς, επιλέξατε να είστε εδώ. Εμένα, με υποχρέωσαν!»
Δέκα στρατιώτες κι ένας λοχαγός*
Σ’ ένα παραμελημένο φυλάκιο της Πράσινης Γραμμής –εκεί όπου, όταν πέφτει το σκοτάδι ο εχθρός ακούει την ανάσα σου– ο λοχαγός κάνει επίδειξη ισχύος στους φαντάρους του λόχου και προσπαθεί να εκμαιεύσει οργίλες απαντήσεις. «Ύψωσες τόνο της φωνής, στρατιώτη, πάρε μια δεκάρα κράτησης, για να συμμορφωθείς». Η πρόκληση από ανώτερο δεν πιάνει εδώ. Στο στράτευμα μετράει μόνο η αντίδραση στην πρόκληση. Αντέδρασες; Ξεκίνα να μετράς και μέρες φυλάκισης…
«Ξέρεις ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μας τους δυο, στρατιώτη;» «Βεβαίως, λοχαγέ! Εσείς, επιλέξατε να είστε εδώ. Εμένα, με υποχρέωσαν!» Δεν πα’ να έχεις χρησιμοποιήσει τον πιο μειλίχιο τόνο της φωνής σου… Σημασία έχει η απάντηση. Και δεν ήταν η «σωστή» για τον λοχαγό. Οπότε, πάρε άλλη μια δεκάρα να ‘χεις να προσθέτεις στο τέλος της θητείας σου.
Η απόλυτη ηδονή για τον λοχαγό: Να στερεί άδειες εξόδου και να επιβάλλει κρατήσεις και φυλακίσεις. Τη βλέπεις ζωγραφισμένη σ’ εκείνο το μόνιμα υπεροπτικό του βλέμμα. Τι πειράζει που σου ‘χουν δώσει ελαττωματικό όπλο και σ’ έχουν στείλει σε άσκηση βολής; Το γυάλισες; Δεν το γυάλισες ως έπρεπε. Ο λοχαγός θα έχει πάντα μια αφορμή για να σε τιμωρήσει. Φταις, δεν φταις…
Το ρητό λέει «εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο στρατός». Σοφότατο, αν σκεφτείς ότι κάποιοι είναι υποχρεωμένοι, παρά τη θέλησή τους, να μαθαίνουν να πυροβολούν και να υπακούουν με ευλάβεια σε καθετί παράλογο που θα πει ο «ανώτερός» τους. Επειδή δεν μπορούν να αρνηθούν διαταγή! Επειδή σε κάθε «γιατί;» πέφτει φυλακή…
Κάνεις υπομονή (το μόνο που σου επιτρέπεται, χωρίς επιπτώσεις), υπηρετείς όση κράτηση σού έχει επιβληθεί χωρίς να χρησιμοποιήσεις έστω και μία ημέρα αναρρωτικής άδειας, από τους 14 μήνες θητείας, ευελπιστώντας ότι κάποιοι ανώτεροι θα το εκτιμήσουν. Αλλά φευ… Δεν έβρισες, δεν αντιμίλησες, δεν προκάλεσες, δεν έκλεψες, δεν δημιούργησες σοβαρό πρόβλημα. Αλλά, πιάστηκες κοιμώμενος σε ασφάλεια φυλακίου και βρέθηκες με σκονισμένα άρβυλα και… αγυάλιστα μάγουλα. «Εγκληματικά» παραπτώματα, ώστε να δικαιολογούν φυλακή άνω των 100 ημερών!
«Σε αδικήσαμε κάπως, είναι η αλήθεια, αλλά τι να κάνουμε; Τα έχει αυτά ο στρατός», θα πει υπερήφανος ο λοχαγός. Κι έπειτα θα ‘ρθει να σε βρει στη σκοπιά, για να σου ρίξει λίγη ακόμη χολή. «Πώς νιώθεις, στρατιώτη, που βλέπεις τους υπόλοιπους της σειράς σου να απολύονται αύριο, ενώ εσύ θα είσαι εδώ ώς τον Οκτώβρη;». Τράβα να κοιμηθείς, λοχαγέ, γιατί απάντηση δεν θα πάρεις ποτέ!
*Ο τίτλος, δανεισμένος από το ομώνυμο τραγούδι της αξέχαστης Αρλέτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου