Η Αριστερά να απαντήσει στις πολεμοκάπηλες δημαγωγίες

Η Αριστερά να απαντήσει στις πολεμοκάπηλες δημαγωγίες

Αντώνης Νταβανέλος 

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ φέρνουν πιο κοντά την πολεμική εμπλοκή

Μετά τη συμ­φω­νία με­τα­ξύ της Τουρ­κί­ας και της Λι­βύ­ης για τον κα­θο­ρι­σμό των με­τα­ξύ τους θα­λασ­σί­ων συ­νό­ρων και ΑΟΖ, η δι­πλω­μα­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση έχει ανά­ψει, αλλά δυ­στυ­χώς χωρίς όριο:
Στο βάθος των εξε­λί­ξε­ων δια­κρί­νε­ται η από­λυ­τη πα­ρά­νοια, καθώς τα τύ­μπα­να του πο­λέ­μου ακού­γο­νται πιο απει­λη­τι­κά από κάθε άλλη φορά.

Τα ΜΜΕ, που παί­ζουν ρόλο για τη δια­μόρ­φω­ση της κοι­νής γνώ­μης στην Ελ­λά­δα, συ­να­γω­νί­στη­καν στο να πα­ρου­σιά­σουν από­στρα­τους και φι­λο­πό­λε­μους «ανα­λυ­τές», που απαι­τού­σαν εδώ και τώρα στρα­τιω­τι­κή δράση, κα­τη­γο­ρώ­ντας κάθε άλλη στάση ως προ­δο­τι­κή.

Στε­λέ­χη της ΝΔ, όπως ο Ευρ. Στυ­λια­νί­δης, προ­τεί­νουν άμεσα μέτρα πο­λε­μι­κής προ­ε­τοι­μα­σί­ας –όπως η υπο­χρε­ω­τι­κή στρά­τευ­ση στα 18 και η επεί­γου­σα αγορά σμή­νους F35 με τα δια­θέ­σι­μα του μνη­μο­νια­κού «μα­ξι­λα­ριού» των 35 δισ. ευρώ. Ο Μ. Χα­ρα­κό­που­λος μας κά­λε­σε να ξε­χά­σου­με τις διεκ­δι­κή­σεις μας για «βού­τυ­ρο», υπο­γραμ­μί­ζο­ντας ότι προ­τε­ραιό­τη­τα έχουν πλέον τα «κα­νό­νια».

Δυ­στυ­χώς σε αυτή τη συγ­χορ­δία που «νο­μι­μο­ποιεί» την πι­θα­νό­τη­τα πο­λε­μι­κής ανα­μέ­τρη­σης, έσπευ­σε να συ­ντα­χθεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και μά­λι­στα σε κο­ρυ­φαίο στε­λε­χι­κό επί­πε­δο. Ο Αλέ­ξης Τσί­πρας, προ­σερ­χό­με­νος στη σύ­νο­δο των ευ­ρω­παί­ων σο­σια­λι­στών (τι ωραία παρέα…), τους ζή­τη­σε να υπάρ­ξουν δρα­στι­κές κυ­ρώ­σεις σε βάρος της Τουρ­κί­ας, «ώστε να μη φτά­σου­με στο ση­μείο να χρειά­ζο­νται δρά­σεις πέραν της δι­πλω­μα­τί­ας». Μι­λώ­ντας στη σύ­νο­δο, συ­γκε­κρι­με­νο­ποί­η­σε αυτές τις «δρά­σεις», λέ­γο­ντας ότι, αν η Τουρ­κία δεν υπο­χω­ρή­σει άμεσα, «η πι­θα­νό­τη­τα στρα­τιω­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης θα αυ­ξη­θεί πολύ».

Το σύ­νο­λο των δυ­τι­κών Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων –το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ– πα­ρε­νέ­βη­σαν άμεσα, κα­τα­δι­κά­ζο­ντας τις πρω­το­βου­λί­ες της Τουρ­κί­ας και υπο­στη­ρί­ζο­ντας –πιο συ­γκε­κρι­μέ­να από κάθε άλλη φορά– τις θέ­σεις του ελ­λη­νι­κού κρά­τους. Άλ­λω­στε, φυ­σιο­λο­γι­κά: το σχέ­διο του αγω­γού East Med, οι εξο­ρύ­ξεις υδρο­γο­ναν­θρά­κων στη λε­κά­νη της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου, είναι σχέ­διο που έχει ανα­τε­θεί στις δυ­τι­κές πο­λυ­ε­θνι­κές εται­ρί­ες, προ­στα­τεύ­ε­ται στρα­τιω­τι­κά από αυτές τις Με­γά­λες Δυ­νά­μεις, ενώ στην πε­ριο­χή στη­ρί­ζε­ται στον «άξονα» Ελ­λά­δα-Κύ­προς-Ισ­ρα­ήλ. Αυτό το σχέ­διο και αυτή η συμ­μα­χία «απο­τυ­πώ­νουν» δι­πλω­μα­τι­κά τη ρα­γδαία επι­δεί­νω­ση των σχέ­σε­ων των ΗΠΑ (και της Δύσης γε­νι­κό­τε­ρα) με την Τουρ­κία, επι­δεί­νω­ση που ακόμα και ο πιο δύ­σπι­στος «ανα­λυ­τής» οφεί­λει να έχει κα­τα­νο­ή­σει μετά την από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος κατά του Ερ­ντο­γάν το 2016.

Αυτή η στάση των δυ­τι­κών Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων δίνει τη δυ­να­τό­τη­τα στο Μη­τσο­τά­κη να εμ­φα­νί­ζε­ται ως πιο «ψύ­χραι­μος». Να δη­λώ­νει ότι η δι­πλω­μα­τι­κή απο­μό­νω­ση, οι κυ­ρώ­σεις και τα οι­κο­νο­μι­κά μέτρα, θα απο­δει­χθούν αρ­κε­τά για να καμ­φθεί η Τουρ­κία και, έτσι, δεν θα χρεια­στεί να φτά­σου­με σε «θερμή» ανα­μέ­τρη­ση.

Όμως ένας πιο προ­σε­κτι­κός πα­ρα­τη­ρη­τής θα συ­γκρα­τή­σει ότι αυτή την «αι­σιο­δο­ξία» δεν συμ­με­ρί­ζο­νται οι εμπει­ρο­γνώ­μο­νες, τα στε­λέ­χη του ελ­λη­νι­κού κρά­τους (άν­θρω­ποι υπε­ρά­νω πάσης υπο­ψία για ροπή προς τον διε­θνι­σμό) που χρε­ώ­θη­καν επαγ­γελ­μα­τι­κά και δια­χρο­νι­κά τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις.

Τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα, όπως και το Διε­θνές Δί­καιο, είναι εξαι­ρε­τι­κά πιο πε­ρί­πλο­κα και μια χυ­δαία απλού­στευ­ση του τύπου «τα δικά μας – δικά μας και τα δικά τους – δικά μας» προ­σκρού­ει σε αντι­κει­με­νι­κά ζη­τή­μα­τα, σε συ­σχε­τι­σμούς και σε άκαμ­πτους πα­ρά­γο­ντες όπως η γε­ω­γρα­φία.

Η χυ­δαία αντί­λη­ψη που τρο­φο­δο­τεί­ται από την κα­τευ­θυ­νό­με­νη προ­πα­γάν­δα και τις δη­μα­γω­γί­ες των κα­θε­στω­τι­κών πο­λι­τι­κά­ντη­δων, αν αφε­θεί ανα­πά­ντη­τη από την Αρι­στε­ρά, μπο­ρεί να γίνει αυ­τό­νο­μος πα­ρά­γο­ντας: μέσα σε μια έτσι κι αλ­λιώς επι­κίν­δυ­νη κα­τά­στα­ση να επι­τα­χύ­νει την πο­ρεία προς την κα­τα­στρο­φι­κή για τις λαϊ­κές μάζες πο­λε­μι­κή επι­λο­γή.

Ξανά για το Διε­θνές Δί­καιο

Αυτά που έχουν επι­βλη­θεί ως «αυ­το­νό­η­τα» απο­τε­λέ­σμα­τα ενός κά­ποιου Διε­θνούς Δι­καί­ου, δεν είναι. Οι χάρ­τες των ΑΟΖ που πλημ­μυ­ρί­ζουν τον Τύπο, είναι το σχέ­διο East Med που προ­ϋ­πο­θέ­τει την αδια­τά­ρα­κτη γε­ω­γρα­φι­κή συ­νέ­χεια των ΑΟΖ Ισ­ρα­ήλ-Κύ­πρου-Ελ­λά­δας. Αυτό επι­χει­ρεί­ται να επι­βλη­θεί δια των τε­τε­λε­σμέ­νων, δια των εξο­ρύ­ξε­ων της Exxon Mobil και δια της πα­ρου­σί­ας των αμε­ρι­κα­νι­κών και γαλ­λι­κών πο­λε­μι­κών πλοί­ων. Στην υπο­στή­ρι­ξη, τυ­πι­κά, αυτού του σχε­δί­ου έχει προ­χω­ρή­σει επι­σή­μως μόνο το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και εν μέρει (όχι για το σύ­νο­λο των «οι­κο­πέ­δων») η Κύ­προς.

Δεν είναι τυ­χαίο ότι το ελ­λη­νι­κό κρά­τος έχει απο­φύ­γει μέχρι σή­με­ρα να επι­ση­μο­ποι­ή­σει αυτές τις διεκ­δι­κή­σεις, να οριο­θε­τή­σει την ΑΟΖ ακόμα και με το «φι­λι­κό» κρά­τος της Κύ­πρου. Αυτό δεν οφεί­λε­ται στην έλ­λει­ψη τόλ­μης των ελ­λη­νι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται οι «εθνι­κοί» δη­μο­σιο­γρά­φοι, αλλά στην προ­σπά­θεια να εμπε­δω­θεί αυτή η κα­τα­νο­μή στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, χωρίς να δοθεί η δυ­να­τό­τη­τα στην Τουρ­κία να κα­τα­φύ­γει στο… Διε­θνές Δί­καιο, μέσω του δι­κα­στη­ρί­ου της Χάγης. Γιατί, όπως κατ’ επα­νά­λη­ψη έχουν προει­δο­ποι­ή­σει οι πάσης από­χρω­σης εμπει­ρο­γνώ­μο­νες, είναι εξαι­ρε­τι­κά απί­θα­νο να εκ­δο­θεί από­φα­ση στο διε­θνές δι­κα­στή­ριο που θα ανα­γνώ­ρι­ζε στο Κα­στε­λό­ρι­ζο τόσο ση­μα­ντι­κή «επή­ρεια» στην κα­τα­νο­μή των ΑΟΖ, ώστε να εκ­μη­δε­νί­ζε­ται η «εκ­βο­λή» της ηπει­ρω­τι­κής Τουρ­κί­ας στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Μια «εκ­βο­λή» που, αν ανα­γνω­ρι­στεί, έστω και κατ’ ελά­χι­στον, ανα­τρέ­πει όλες τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τον East Med, κά­νο­ντας ανα­γκαί­ες τις και­νούρ­γιες εξαρ­χής δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, με τη συμ­με­το­χή της Τουρ­κί­ας.

Αυτή η πο­λι­τι­κή είχε πάντα κενά και κιν­δύ­νους. Αυτά φέρ­νει στην επι­φά­νεια η συμ­φω­νία Τουρ­κί­ας-Λι­βύ­ης. Η πραγ­μα­τι­κή προ­ο­πτι­κή της δεν είναι μια απί­θα­νη μοι­ρα­σιά του συ­γκε­κρι­μέ­νου θα­λάσ­σιου χώρου με­τα­ξύ της Τουρ­κί­ας και του κα­θε­στώ­τος-μα­ριο­νέ­τα της Λι­βύ­ης. Είναι η κα­τά­θε­σή της στον ΟΗΕ, που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει συ­ντε­ταγ­μέ­νες ΑΟΖ και θα προ­κα­λεί, όποιον δια­φω­νεί, να… κα­τα­φύ­γει στο Διε­θνές Δι­κα­στή­ριο της Χάγης. Ο φόβος της ελ­λη­νι­κής δι­πλω­μα­τί­ας είναι ότι η Τουρ­κία θα οδη­γή­σει τις δια­φο­ρές επί των ΑΟΖ της Ανα­το­λι­κής Με­σό­γειου στο… Διε­θνές Δί­καιο.

Αυτή η προ­ο­πτι­κή δεν είναι η μο­να­δι­κή. Προς το παρόν η Αί­γυ­πτος πει­θαρ­χεί στο δυ­τι­κό σχέ­διο, λόγω των «καλών σχέ­σε­ων» του κα­θε­στώ­τος Σίσι με τους Αμε­ρι­κά­νους. Όμως είναι γνω­στό ότι μέσω της «κα­τα­νο­μής» East Med, η Αί­γυ­πτος χάνει ένα με­γά­λο τμήμα της ΑΟΖ που θα μπο­ρού­σε να διεκ­δι­κή­σει, αν προ­χω­ρού­σε σε δι­με­ρή οριο­θέ­τη­ση με την Τουρ­κία. Μια τέ­τοια «στρο­φή», που δεν απο­κλεί­ε­ται κα­θό­λου στο διε­θνή Τύπο, θα ήταν ένα κο­λα­σμέ­νο σε­νά­ριο για την ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τία.

Για ποιον;

Η γε­ω­γρα­φία και οι το­πι­κοί συ­σχε­τι­σμοί δύ­να­μης απο­δει­κνύ­ουν ότι η μόνη ρε­α­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή εκ­με­τάλ­λευ­σης των υδρο­γο­ναν­θρά­κων είναι η συ­νεκ­με­τάλ­λευ­ση. Αυτό θα υπο­στή­ρι­ζε κάθε «φω­τι­σμέ­νη» δη­μο­κρα­τι­κή-αστι­κή ηγε­σία, από κάθε πλευ­ρά των συ­νό­ρων.

Δεν μπο­ρού­με να υπο­στη­ρί­ξου­με μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή. Στις πα­ρα­μο­νές της κλι­μα­τι­κής κα­τα­στρο­φής, η επι­μο­νή στο «εξο­ρυ­κτι­κό» μο­ντέ­λο και τα φα­ρα­ω­νι­κά έργα τύπου East Med, είναι μια τάση πα­ρα­νοϊ­κή. Ακόμα κι αν πα­ρα­βλέ­ψου­με αυτή την ανα­γκαία ευαι­σθη­σία, οι λαοί της Μέσης Ανα­το­λής (που ζουν πάνω σε τε­ρά­στια κοι­τά­σμα­τα πε­τρε­λαί­ου και φυ­σι­κού αε­ρί­ου), οι λαοί της Αφρι­κής (που ζουν πάνω σε τε­ρά­στια κοι­τά­σμα­τα «στρα­τη­γι­κών» πρώ­των υλών) γνω­ρί­ζουν καλά ότι το «εξο­ρυ­κτι­κό» μο­ντέ­λο ανά­πτυ­ξης είναι άμεσα δε­μέ­νο με τη βάρ­βα­ρη κυ­ριαρ­χία του ιμπε­ρια­λι­σμού και τη διαιώ­νι­ση το­πι­κών κα­θε­στώ­των άγριας κοι­νω­νι­κής ανι­σό­τη­τας. Από τους υδρο­γο­νάν­θρα­κες της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου δεν θα κερ­δί­σουν τί­πο­τα οι ερ­γά­τες στην Ελ­λά­δα, στην Τουρ­κία και στην Κύπρο, αλλά, αν τε­λι­κά προ­χω­ρή­σουν οι εξο­ρύ­ξεις, οι μόνοι κερ­δι­σμέ­νοι θα είναι οι μέ­το­χοι της Exxon Mobil, της Total και της Eni.

Μπρο­στά σε αυτή την προ­ο­πτι­κή δεν υπάρ­χει τί­πο­τα πει­στι­κό για το οποίο αξί­ζει, έστω και μόνο, να ανοί­γει η συ­ζή­τη­ση για την τρέλα του πο­λέ­μου. Δεν υπάρ­χει τί­πο­τα «δί­καιο» στη μοι­ρα­σιά των πε­τρε­λαί­ων και του φυ­σι­κού αε­ρί­ου, που να αξί­ζει το αίμα της νε­ο­λαί­ας κάθε λαού στην πε­ριο­χή.

Η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να απα­ντά ευ­θέ­ως στις πα­τρι­δο­κά­πη­λες δη­μα­γω­γί­ες σαν αυτές που πλημ­μυ­ρί­ζουν πρό­σφα­τα τα κα­νά­λια. Διεκ­δι­κού­με «βού­τυ­ρο» στο ψωμί των τω­ρι­νών και των μελ­λο­ντι­κών γε­νιών των ερ­γα­τών. Δεν υπο­χω­ρού­με στα ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα για τα «κα­νό­νια» του ΝΑΤΟ, για τα αμε­ρι­κα­νι­κά F35, για τις γαλ­λι­κές φρε­γά­τες. Η ει­ρή­νη είναι μεί­ζον αγαθό για τις λαϊ­κές μάζες. Και η με­τα­κί­νη­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος από την υπο­στή­ρι­ξη αυτού του μεί­ζο­νος αγα­θού μπο­ρεί να γίνει ελά­χι­στες φορές, για απο­λύ­τως τεκ­μη­ριω­μέ­νους λό­γους, για λό­γους που αφο­ρούν άμεσα τη ζωή των ερ­γα­ζο­μέ­νων μαζών και όχι τα κέρδη των τρα­πε­ζι­τών, των βιο­μη­χά­νων και των εφο­πλι­στών.

https://rproject.gr