Οι βιασμοί στον αθλητισμό, η ανεξαρτησία της τάξης και η Αριστερά

Η αγαπημένη Boca Juniors είναι ξανά πρωταθλήτρια στην Αργεντινή. 

Ε και θα πει κανείς. Τι σχέση έχει με όσα γίνονται στην Ελλάδα σήμερα;

Ήταν Απρίλης του 2019 όταν ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του Partido Obrero, του μεγαλύτερου μαρξιστικού κόμματος της Αργεντινής (τροτσκιστικής αναφοράς) σε μακροσκελές άρθρο του στην Prensa Obrera, το όργανο του Κόμματος, έπαιρνε θέση για τις εκλογές του Συλλόγου. Καταγγέλοντας το γεγονός πως οι καπιταλιστές θέλουν να κάνουν τη Boca ένα κλειστό club των κερδών τους. 

Το άρθρο έκλεινε κάπως έτσι: 

"Ο νέος αέρας που διαπερνά το σύλλογο (αναφερόμενος σε αριστερές προσπάθειες παρέμβασης εντός του, με τον ενθουσιασμό, τη συμμετοχή και την πολιτική ανησυχία χιλιάδων οπαδών, θα πρέπει να είναι το σημείο υποστήριξης για την οργάνωση των οπαδών, προσπάθεια ενταγμένη στην προσπάθεια ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης".

Στην Ελλάδα πέρα από κάποια ευκαιριακά σχόλια για το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό, συνήθως υποτιμητικά, ή μια ρομαντική αναφορά στο παρελθόν, η πολιτική ενασχόληση με τον αθλητισμό θεωρείται προσωπικό βίτσιο, πολυτέλεια, και πολύ περισσότερο η παρέμβαση στους συλλόγους. 

Η υπόθεση Μπεκατώρου και ό,τι ακολούθησε υπενθυμίζει και μια άλλη πλευρά. Πως μια παρέμβαση στον αθλητικό χώρο με προγραμματικό σφρίγος και κινηματικές απαιτήσεις δεν είναι πολυτέλεια ανάμεσα σε άλλα, αλλά επείγον μέτωπο παρέμβασης.

Η ανεξαρτησία της τάξης μας περνάει και μέσα από την ανεξαρτησία του κορμιού της από το κέρδος και την εκμετάλλευση, εκμετάλλευση ψυχική, οικονομική, αλλά και με σωματική συντριβή παντός είδους. 

Για τη μη εμπορευματοποίηση κάθε δραστηριότητάς της.

Μέσα σε αυτά συγκαταλέγονται το ποδόσφαιρό και ο αθλητισμός.

Μέχρι να μπορούμε να δώσουμε δυνάμεις και σε αυτό το μέτωπο, ας πανηγυρίσουμε τις επιτυχίες συλλόγων και αθλητών που εκτιμάμε. 

Και αυτοί μαζί με τους καλλιτέχνες κάνουν πιο όμορφες τις στιγμές μας. Δεν είναι γραφικό ούτε πολυτέλεια.

από το FB  του Ν.Π.