EUROKINISSI/ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΛΛΙΑΡΑΣ
Το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ παρουσιάζοντας την εκπομπή του ΦΥΛΛΟ ΠΟΡΕΙΑΣ την Τρίτη 02/06 αναφέρθηκε διεξοδικά στην συγκρότηση Πανεπιστημιακής Αστυνομίας.
Επίσης, είχε καλεσμένο τον αγωνιστή του Κινήματος των Φαντάρων Πάνο Γρηγοριάδη που δίνει μάχες από το 1987.
Διαβάστε το σχετικό δημοσίευμα της ΕΦΣΥΝ (2018):
Μια θητεία… μια ζωή
Πάνος Γρηγοριάδης*
Οταν την άνοιξη του 1987 ξεκινούσα τη στρατιωτική θητεία μου, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι τριάντα χρόνια μετά θα προσπαθώ ακόμα για το αυτονόητο. Βεβαίως, δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι ο αληθινός αγώνας για την εμβάθυνση της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι πολύπλευρος, είναι διαρκής και προϋποθέτει, το δίχως άλλο, αυταπάρνηση. Στην περίπτωσή μου, γίνεται αντιληπτό το πόσο διαχρονικές είναι οι κατασταλτικές αντιλήψεις και οι παρωχημένες νοοτροπίες στον χώρο των ενόπλων δυνάμεων.
Η δημοκρατία, παρά τους αγώνες, μοιάζει να μην μπορεί να περάσει τις πύλες των στρατοπέδων. Η στρατιωτική ιεραρχία, ξεκομμένη από τις ανάγκες της κοινωνίας, ανίκανη να αφουγκραστεί τις επιταγές της εποχής, εξακολουθεί να λειτουργεί μέσα από τις αγκυλώσεις και τις καταχρηστικές συμπεριφορές του παρελθόντος. Η αντιπαράθεση λοιπόν, ιδεολογική και όχι μόνο, με ένα τέτοιο περιβάλλον ανελευθερίας και αυταρχισμού παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη και αναγκαία.
Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα το νέο επεισόδιο… Η αρχή αυτή τη φορά έγινε στην πόλη της Εδεσσας το φθινόπωρο του 2005, όταν ζητώντας πιστοποιητικό στρατολογικής κατάστασης από το στρατολογικό γραφείο στο οποίο υπάγομαι, είδα την «ιστορία μου να επιστρέφει».
Προς μεγάλη μου έκπληξη, διαβάζω πως υφίσταμαι συνέπειες και στερήσεις κακουργηματικού χαρακτήρα. Με έντονη κόκκινη γραφή, υπογραμμισμένη, «ενημερώνομαι» ότι παραμένω λιποτάκτης από το 1989, παρά την αθώωσή μου, το ίδιο έτος, και συνεπώς «στερούμαι των πολιτικών μου δικαιωμάτων», πράγμα που σημαίνει, εκτός των άλλων, ότι υφίσταμαι «κώλυμα διορισμού» και ασφαλώς «κώλυμα εκλογιμότητας», σύμφωνα με το άρθρο 19 του Ν. 1763/88 «περί της στρατολογίας των Ελλήνων». (Εναν χρόνο πριν, το 2004, χωρίς να γνωρίζω τι συνέβαινε, ήμουν υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ).
Δεν ήταν, φαίνεται, αρκετά δύο χρόνια δύσκολης θητείας, συστηματικών διώξεων και εγκλεισμού σε στρατιωτικές φυλακές, επειδή αντιτάχθηκα στις ολοκληρωτικές πρακτικές, τις αυθαιρεσίες και τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις της στρατιωτικής εξουσίας και επειδή υπερασπίστηκα, ως ένστολος πολίτης, συνταγματικά, κοινωνικά δικαιώματα και θεμελιώδεις ελευθερίες.
Ολα αυτά συμβαίνουν όχι μόνο κατά παράβαση άρθρων του Συντάγματος, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας αναλύεται σε ελεύθερη συμμετοχή στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, αλλά και κατά παράβαση των νόμων που καθορίζουν ότι ο κοινοβουλευτικός και δικαστικός έλεγχος επηρεάζει τόσο το νομικό καθεστώς όσο και τη δράση των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο έλεγχος πολιτικού χαρακτήρα είναι απαραίτητος για την εναρμόνισή τους με τη λαϊκή κυριαρχία και το κράτος δικαίου. Ο στρατός, όμως, είχε αποφασίσει διαφορετικά. Η αθωωτική απόφαση, με ψήφους 4-1, από το Αναθεωρητικό Στρατοδικείο Αθηνών το φθινόπωρο του 1989 ήταν σαν να μη συνέβη ποτέ. Η πρωτόδικη καταδίκη του Στρατοδικείου Ιωαννίνων για λιποταξία θα έπρεπε να με συνοδεύει για πάντα, όπως ακριβώς γινόταν στα έκτακτα στρατοδικεία του Εμφυλίου και της επταετίας.
Η στρατιωτική ιεραρχία, επίσης, είχε αποφασίσει διαφορετικά και για την «προσβολή στρατού». Θα πρέπει διά βίου να ζω στη σκιά της, παρά το γεγονός ότι η προσφυγή μου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δικαιώθηκε με την καταδίκη της χώρας (από την ολομέλεια του Δικαστηρίου) για παραβίαση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης (άρθρο 10 της ΕΣΔΑ): «…Το άρθρο 10 της ΕΣΔΑ δεν σταματά στις πύλες του στρατοπέδου. […] Οι παρατηρήσεις έγιναν μέσα στα πλαίσια μιας γενικής και μακράς συζητήσεως επικριτικής για τη στρατιωτική ζωή και το στράτευμα ως θεσμό.
[…] Η δίωξη και καταδίκη δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ως αναγκαία σε μια δημοκρατική κοινωνία…» 121/1996/740/939/25-11-1997 απόφαση (Γρηγοριάδης κατά Ελλάδος). Με τον ίδιο προκλητικό τρόπο αγνοήθηκε στη συνέχεια και η απόφαση του Αρείου Πάγου, σύμφωνα με την οποία: «… Ακυρώνεται η ποινή και παύει οριστικά η ασκηθείσα ποινική δίωξη…» 1546/2005 απόφαση του Αρείου Πάγου.
Ποινή και τιμωρία από τον στρατιωτικό μηχανισμό, που ακολουθεί, ως φαίνεται, την τακτική της παράβλεψης, της παραποίησης και της μη συμμόρφωσης με δικαστικές αποφάσεις τόσο της χώρας όσο και της Ευρώπης, όταν αυτές δεν ικανοποιούν τις μεθοδεύσεις του. Το έγγραφο εμφανίζει ανάγλυφα την εικόνα του «επικίνδυνου εσωτερικού εχθρού», στοχεύοντας στη διαρκή υπενθύμιση των διώξεων, προφανώς προς εκφοβισμό κάθε σημαίνουσας κοινωνικής διεκδίκησης και δημοκρατικής δράσης.
Σαν ένα ηχηρό μήνυμα προς εκκολαπτόμενους συνεχιστές: «Κοιτάξτε τι παθαίνει όποιος επιλέγει να αντιστέκεται». Στην πραγματικότητα πρόκειται για διάκριση και δυσμενή μεταχείριση που καταλύει την αρχή της ισότητας. Πρόκειται περί κοινωνικού στιγματισμού, στοχοποίησης και «φακελώματος» μιας πολιτικής πεποίθησης, ενός πολιτικού φρονήματος.
Αξίζει να υπενθυμίσω εδώ πως κατά τη διάρκεια της θητείας μου είχα αποκαλύψει με ντοκουμέντα ότι το «φακέλωμα» των στρατιωτών συνεχιζόταν και στη μεταπολίτευση, με τον ίδιο, αλλά και με άλλο, ηλεκτρονικό πλέον τρόπο! (εφημ. «Πρώτη»). Διαμαρτυρήθηκα στο στρατολογικό γραφείο, όπως ήταν φυσικό, για την εκδικητική σκοπιμότητα των παράνομων και αυθαίρετων ποινών, οι οποίες εκθέτουν σε συνεχή κίνδυνο τη ζωή μου, καθώς δεν υφίστανται ούτε οι καταδικαστικές αποφάσεις που να τις δικαιολογούν!
Διαμαρτυρήθηκα, όπως ήταν φυσικό, για το γεγονός ότι οι στρατιωτικοί προσλαμβάνουν τη θέση ενός έκτακτου στρατοδικείου, αναθέτουν στον εαυτό τους τον ρόλο του τιμωρού και συνεπώς καθίστανται υπεύθυνοι για τη συνεχιζόμενη πολύχρονη, εξοντωτική ταλαιπωρία μου, όχι μόνο στα χρόνια της θητείας μου, αλλά και τώρα στην πολιτική μου ζωή. Διαμαρτυρήθηκα, όπως ήταν φυσικό, για το ότι αυτό δεν είναι παρά μια ιδιότυπη ομηρία ενός ενεργού και ανήσυχου πολιτικά ανθρώπου.
Διαμαρτυρήθηκα, όπως ήταν φυσικό, πως η εμμονή έως και σήμερα σε ανύπαρκτες προ πολλών ετών ποινές και η επιλεκτική χρήση των πρωτόδικων, αρεστών για τους ίδιους, αποφάσεων θα με υποχρεώσουν να προσφύγω στη Δικαιοσύνη ως το αναγκαίο καταφύγιο για τη στοιχειώδη αποκατάσταση του δικαίου και την εφαρμογή του νόμου, καθώς προηγήθηκαν αλλεπάλληλες αθωωτικές αποφάσεις. Ματαίως…
Τώρα, δεκατρία χρόνια μετά (η αρνησιδικία πώς ορίζεται άραγε;), την Τρίτη 12-6-2018, η υπόθεση θα απασχολήσει το Διοικητικό Πρωτοδικείο Βέροιας και ελπίζω την επόμενη μέρα να έχουν όλα τελειώσει. Εχω όμως την αίσθηση πως ήρθε πάλι η στιγμή να αναμετρηθούμε με κρίσιμα ερωτήματα. Ο στρατός είναι ακόμη ταμπού για την κοινωνία;
Σε ποια έκταση και βάθος ασκείται ο κοινωνικός έλεγχος; Εφαρμόζονται ή όχι πολιτικές αποφάσεις που δυσαρεστούν το στρατιωτικό κατεστημένο ή έχουμε αυτονόμηση κατά το δοκούν της ηγεσίας κάθε φορά; Με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες τι γίνεται στη χώρα μας;
Μήπως τώρα που η μη δογματική Αριστερά είναι στην εξουσία, πρέπει να κοιτάξει κατάματα αυτά που ιστορικά αποτελούσαν τα συστατικά της στοιχεία και τον βαθύτερο εαυτό της; Την ελευθερία της σκέψης, την ελευθερία της πολιτικής δράσης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας και της άμεσης δημοκρατίας. Ειπώθηκε προσφάτως από τα χείλη του πρωθυπουργού: «…Στα εθνικά, κυριαρχικά θέματα δεν χωράνε ανευθυνότητες…». Με τις ζωές των σκεπτόμενων και ευαισθητοποιημένων στα ανθρώπινα δικαιώματα πολιτών τι γίνεται; Εκεί άραγε χωράνε και ανευθυνότητες και παιχνίδια;
Υστερόγραφο: Ποινές εξακολουθούν να επιβάλλονται σε όσους ένστολους πολίτες διεκδικούν τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Επιβεβαίωση της συνεχιζόμενης καταστολής στον στρατό αποτελεί και η ποινή που επιβλήθηκε προσφάτως σε στρατιώτη, επειδή μίλησε σε συγκέντρωση για την Εργατική Πρωτομαγιά στη Θεσσαλονίκη.
* Ανεξάρτητος δημοσιογράφος-ακτιβιστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου