Η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΩΣ ΜΕΣΟ ΑΣΚΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

η Ακροδεξιά του Μαξίμου επικοινωνεί με την Ακροδεξιά του υπονόμου!

Η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΩΣ ΜΕΣΟ ΑΣΚΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

Το καθεστώς που διέπει την κτήση της ιθαγένειας αποτελεί πάντα όπλο το οποίο ένα αστικό κράτος μπορεί να χρησιμοποιήσει προς όφελός  του, ενώ οι πλούσιοι είναι πάντα αυτοί στους οποίους ιθαγένεια και άδεια παραμονής δίνεται ευκολότερα.

Το πιο ακραίο παράδειγμα είναι η Κύπρος η οποία δίνει όχι μόνο άδεια παραμονής αλλά και ιθαγένεια σε όποιον επενδύει μεγάλα ποσά στο νησί. Έτσι πολίτης είσαι αρκεί να πληρώνεις καλά. Αρκεί να είσαι πλούσιος. 

Η ψηφοφορία έτσι στις εκλογές αποκτά βαθύτερα ταξικά χαρακτηριστικά  αποτελώντας μία μορφή τιμηματικής ψήφου. Ψηφίζουν όλοι οι Κύπριοι και από τους ξένους οι πλούσιοι που αγοράζουν την ιθαγένειά τους. Ωφελούνται από αυτό τα κόμματα που υποστηρίζουν καλύτερα τα συμφέροντα των πλούσιων.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε φθάσει ακόμα σε αυτό το στάδιο (έχουν γίνει βήματα και προσφορές σε Άραβες και Κινέζους επενδυτές), ωστόσο οι μεγαλοεπενδυτές κερδίζουν άδεια παραμονής, ενώ οι φτωχοί πρόσφυγες και μετανάστες εκδιώκονται, δολοφονούνται στο Αιγαίο, συλλαμβάνονται ή κλείνονται σε στρατόπεδα.

Μπορούμε λοιπόν να κατανοήσουμε τα εκλογικά παιχνίδια που μπορούν να παιχτούν με την ψήφο των ομογενών. Ένα κόμμα μπορεί να γνωρίζει από δημοσκοπήσεις το πώς συμπεριφέρονται πάνω- κάτω , συνεπώς δύναται να παράσχει τέτοιο δικαίωμα μόνο εάν αυτό το συμφέρει. 

Φυσικά όσοι Έλληνες μετανάστευσαν στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια, προκειμένου να αναζητήσουν εργασία (όπως βέβαια κάνουν και τόσοι μετανάστες τους οποίους δεν πολλοί Έλληνες αποστρέφονται) πρέπει να δικαιούνται ψήφου. Ωστόσο δεν μπορεί να δικαιούται ένας άνθρωπος δεύτερης γενιάς μόνο και μόνο επειδή “ρέει στις φλέβες του ελληνικό αίμα”. Οι κοινωνίες δεν χτίζονται με αιματολογικά κριτήρια, εκτός κι αν ζούμε σε φασιστικό κράτος. 

Μέλος της κοινωνίας είναι αυτός που θέλει να ζήσει σε αυτό τον τόπο, που τον βλέπει σαν τον τόπο όπου θα ασκεί στο μάλλον την κοινωνική και οικονομική του δραστηριότητα.

Στο πλαίσιο αυτό, η αδικία και η νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος (άρα και του τρόπου με τον οποίο λαμβάνονται οι πολιτικές αποφάσεις) φαίνεται πιο έντονα. Τα κράτη μπορούν να μην παραχωρούν ιθαγένεια σε ανθρώπους που γεννήθηκαν κι ζουν μόνιμα στο έδαφός τους ή σε αυτούς που ζουν και εργάζονται εκεί επί πολά έτη ή που εγκαταστάθηκαν σε αυτό σε πολύ μικρή ηλικία, μη δίνοντας δηλαδή δικαίωμα συμμετοχής στη λήψη πολιτικών αποφάσεων σε αυτούς τους οποίους αφορούν και επηρεάζουν πολύ περισσότερο οι πολιτικές αποφάσεις απ’ ότι ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται επί 40 χρόνια στο εξωτερικό και δεν σκοπεύουν να επιστρέψουν. Μα ακόμα κι αν τα κράτη παραχωρήσουν κάπως πιο εύκολα την ιθαγένεια, ενδεχομένως να έλθει ένα δικαστήριο με επιχειρήματα περί εθνικού κράτους που αλλοιώνεται και να ανατρέψει νόμους που παραχωρούν ιθαγένεια, όπως έκανε το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ή μπορεί ένα κράτος να βάζει εξετάσεις για την απόκτηση της ιδιότητας του πολίτη, με ερωτήσεις τις οποίες ελάχιστοι, ακόμα και γνήσιοι Έλληνες, απόγονοι του Μεγάλου ΑΛεξάνδρου γνωριζουν να απαντήσουν. Κάτι τέτοιο γίνεται και στην Ελλάδα.

Το ποιός λοιπόν φέρει την ιδιότητα του πολίτη είναι ζήτημα κρίσιμο και επηρεάζει τις επιλογές όλων. Είναι ζήτημα Ταξικό! Κάθε πολιτικός φορέας έχει συμφέρον να απονέμει αυτή την ιδιότητα σε αυτούς από τους οποίους εκτιμά ότι θα έχει οφέλη. Βέβαια υπάρχουν πάντα και οι εθνικιστικές φωνές που απαιτούν απλά και μόνο τη μη αλλοίωση του γένους, ενδεχομένως δίχως να σκέφτονται μήπως αυτό τους ωφελεί, αν και οι μετανάστες δύσκολα θα επέλεγαν να στηρίξουν τέτοιες φωνές, οπότε οι εθνικιστές εκτιμούν ότι θα χάσουν, αν περισσότεροι μετανάστες αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια.

Εμείς από την πλευρά μας πρέπει να απαιτήσουμε να αποκτούν την ιδιότητα του πολίτη (η οποία δεν είναι συνδεδεμένη μόνο με το δικαίωμα ψήφου, αλλά και με σειρά άλλων δικαιωμάτων, όπως αυτό της δημιουργίας συνδικαλιστικών ενώσεων) όλοι όσοι ζουν και εργάζονται ή αναζητούν εργασία στη χώρα, επιθυμώντας να είναι εδώ ο τόπος μόνιμης εγκατάστασής τους. 

Νομοσχέδια δε, όπως αυτό που έρχεται σύμφωνα με το οποίο η ανεργία μέσα στο απαιτούμενο χρονικό διάστημα για την απόκτηση ιθαγένειας οδηγεί σε εξάλειψη του δικαιώματος κτήσης, πρέπει να μην περάσουν, διότι δεν είναι δυνατό οι πιο αδύναμες ομάδες, οι άνεργοι, ειδικά μέσα σε τέτοια κρίση να χάνουν εξ αυτού του λόγου και μόνο το δικαίωμα κτήσης. Η απονομή δικαιωμάτων δεν μπορεί να εξαρτάται από την εργασιακή κατάσταση. 

Όποιος αποκλείει τους φτωχούς πρόσφυγες και μετανάστες από αυτά λέγεται απλά ακροδεξιός.

Όλα αυτά αποτελούν γνωρίσματα του σύγχρονου κράτους του Ολοκληρωτικού Κράτους που αναζητεί όρους εθνικής