Η ακροδεξιά εκδοχή της υπενθύμισης της Άλωσης της Πόλης (παρεμπιπτόντως Ιστανμπούλ τη λένε σήμερα), και η πολεμική ή η ειρωνεία σε αυτήν έχει πάντα τη σημασία της. Γιατί πάει πακέτο με ότι μισάνθρωπο εκπροσωπούν οι σύγχρονοι απόγονοι του Μεγαλοϊδεατισμού, ένα τμήμα των οποίων κατέχει και τα χειρόγραφα του Ιησού (αν υπήρξε και αυτός).
Η πιο δηλητηριώδης όμως υπενθύμιση της άλωσης, ακόμα και αν η ίδια σα γεγονός δεν συγκινεί πλατύτερες κοινωνικές ομάδες, είναι με στόχο την υπενθύμιση της εθνικής συνέχειας.
Μόνο που ακόμα και οι πλέον εμβληματικοί εκπρόσωποι της κατασκευασμένης κρατικής ιστοριογραφίας, μιλώντας για την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (και όχι Βυζαντινή), την ταύτιζαν με ό,τι πιο μη ελληνικό, όποια σημασία μπορεί να είχε στις αρχές του 19ου αιώνα το να λέγεσαι Έλληνας.
Είναι μάλιστα απορίας άξιο γιατί δεν κινητοποιεί τα αντίστοιχα αντανακλαστικά η άλωση από τους Σταυροφόρους, ακόμα περισσότερο αιματηρή και φρικιαστική. Τι να θυμίζουμε τώρα; Άλλο ο Τούρκος και άλλο ο Δυτικός. ( ο ζωγραφικός πίνακας εκεί αναφέρεται)
Έτσι λοιπόν ο ηγέτης και μέντορας της ελληνικής κρατικής ιστοριογραφίας, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, λίγα χρόνια πριν κατασκευάσει την ελληνική συνέχεια θα υιοθετήσει τις σχετικές αντιλήψεις του Gibbon ενάντια στο Βυζάντιο. Ο ίδιος μάλιστα θα μεταφράσει στα ελληνικά το 1845 ένα γαλλικό σχολικό εγχειρίδιο (Στοιχεία της Γενικής Ιστορίας κατά το σύστημα του Γάλλου Λευί), στο οποίο υιοθετεί πλήρως τα εξής :
Ότι από το θάνατο του Ηράκλειου το 641 έως και την άνοδο των Κομνηνών το 1081 η βυζαντινή ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από κακουργήματα και φόνους, ηθική φαυλότητα.
Ότι από την εποχή των Κομνηνών μέχρι και την καταστροφή του Βυζαντίου και την πτώση της Κωνσταντινούπολης στρατιωτική και πολιτική έκλυση ηθών θα χαρακτηρίσει την κοινωνία και την πολιτική.
Ότι υπάρχει χαώδης διαφορά από τον αρχαίο πολιτισμό και μέτρο που συγκροτεί το ελληνικό στοιχείο..
Όταν αργότερα, η καριέρα του δε θα κρίνεται από τη Δύση θα αναλάβει το έργο της θεμελίωσης της κρατικής συνέχειας. Γιατί πώς να χτίσεις κράτος χωρίς εθνική συνείδηση; Με τα δάνεια των Μεγάλων Δυνάμεων; Με μια επανάσταση που πολύ γρήγορα οι κυρίαρχοι δεν ήθελαν να θυμούνται; ή μόνο με την Αρχαιότητα;
Το 1453 δεν έπεσε καμιά Βασιλεύουσα του Ελληνισμού. Δεν υπάρχει καμιά τέτοια συνέχεια. Το Βυζάντιο όπως το μάθαμε στο σχολείο ήταν ένα μωσαϊκό θρησκειών, διαλέκτων, πολιτισμών, που καμία σχέση δεν είχε με κάποια εθνική συνείδηση.
Κατέρρευσε μια ακόμα Αυτοκρατορία από μία άλλη, χτισμένη και η μια και η άλλη από τον ιδρώτα και το αίμα αυτών που ύστερα έστειλαν να σκοτωθούν για θρησκευτικά δόγματα, αξιώματα και αυτοκρατορικά ταμεία.
(σε διάλειμμα σχετικής επίπονης συγγραφικής δουλειάς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου