Εργασιακό: Πολιτική μάχη στρατηγικής σημασίας

Αντώνης Δραγανίγος

▸ Το αντεργατικό νομοσχέδιο πυλώνας στην απογείωση της εκμετάλλευσης στην μετά-covid εποχή

Η μάχη έχει ήδη ξεκινήσει. Το νομοσχέδιο επιστροφής στον εργασιακό μεσαίωνα αποτελεί για την κυβέρνηση της ΝΔ και το αστικό πολιτικό σύστημα την μακάβρια εισαγωγή σε μια ολόκληρη σειρά αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, που προωθούνται στην «μετά-covid εποχή» σε όλη την Ευρώπη, με βασικό στόχο μια εκ βάθρων αλλαγή στην καρδιά της εργασίας, μια απύθμενη βουτιά στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, με «επιχείρημα» την «4η βιομηχανική επανάσταση» και βασικό όχημα για την Ευρώπη το περιβόητο «Ταμείο Ανάκαμψης». Το 5ο πανευρωπαϊκό μνημόνιο διαρκείας είναι εδώ.

Η στάση λοιπόν των πολιτικών δυνάμεων καθορίζεται τελικά από το πως τοποθετούνται πάνω στη στρατηγική του κεφαλαίου, δηλαδή πάνω στους δίδυμους πύργους του βαθέματος της εκμετάλλευσης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι, και πάλι, η δύναμη κρούσης για την επιβολή αυτού του μεσαίωνα!

Ας μην δημιουργηθούν, για μια ακόμα φορά, αυταπάτες. Δεν πρόκειται για «προθέσεις» ή «νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα». Στον κανονισμό 241/2021 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου «για τη θέσπιση του μηχανισμού ανάκαμψης και ανθεκτικότητας/12ης Φεβρουαρίου 2021», επαναφέρεται όλο το ασφυκτικό πλαίσιο της επιτροπείας, όπως αυτό οικοδομήθηκε το 2011-12, συνδέει τις εκταμιεύσεις του Ταμείου Ανάκαμψης με την προώθηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στο εργασιακό, το ασφαλιστικό, τη φορολογία, τα «κόκκινα δάνεια», τις ιδιωτικοποιήσεις, την «βιωσιμότητα» των δημόσιων οικονομικών, τη δημόσια διοίκηση. Πρόκειται για ένα πλαίσιο ενισχυμένο αφού το κάθε μέλος θα έχει το δικαίωμα ελέγχου του άλλου για την «προώθηση των μεταρρυθμίσεων»!

Ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε αμέσως να προσαρμοστεί. Ο Γ. Δραγασάκης δήλωσε στην ομιλία του στο «Φόρουμ των Δελφών» ότι το Ταμείο Ανάκαμψης έχει δεσμεύσεις, σημειώνοντας ότι «ακόμα και αν δεν το λέμε μνημόνιο, το σχέδιο έχει προαπαιτούμενα», κάνοντας κριτική στην κυβέρνηση για… «έλλειμμα διαλόγου»! Δεν είναι λοιπόν μόνο τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση που πρέπει οπωσδήποτε να αναδεικνύονται. Το ότι δεν κατάργησε τον άθλιο νόμο της «διευθέτησης του χρόνου εργασίας» του 2011, ότι αύξησε στις 32 Κυριακές τον χρόνο την εργασία στο εμπόριο, ότι όρθωσε νέα εμπόδια στο απεργιακό δικαίωμα με τον καθορισμό του 50+1 για την προκήρυξη της απεργίας, αλλά και ότι σήμερα ουσιαστικά συμφωνεί με την στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, με το καθεστώς επιτροπείας, που άλλωστε σε μεγάλο βαθμό αποτελεί και δικό του «επίτευγμα».

Το ΜέΡΑ25 τίθεται επίσης κατά το νομοσχεδίου από θέσεις «ανάπτυξης»: «Όπως και με τα κόκκινα δάνεια, τις εξορύξεις, και τον τζόγο, η “Μητσοτάκης Α.Ε.” αποδεικνύεται σταθερή στον δρόμο προς την Υπανάπτυξη που φέρνει η ικανοποίηση των αιτημάτων της αρπακτικής ολιγαρχίας» γράφει ο Γ. Βαρουφάκης (ΕφΣυν 10/5/21). Έτσι στο στόχαστρο του ΜέΡΑ25 δεν μπαίνει το κεφάλαιο και η ΕΕ, αλλά η «υπανάπτυξη» του καπιταλισμού και η «αρπακτική» ολιγαρχία. Με στόχους για την ανάπτυξη του καπιταλισμού και την «υγιή» (μη αρπακτική) «επιχειρηματικότητα» ο δρόμος προς μια πολύ χειρότερη αναπαραγωγή της «πρώτης φορά αριστερά» είναι παραπάνω από εξασφαλισμένος. Το περιεχόμενο της νέας «προοδευτικής, δημοκρατικής διακυβέρνησης» γύρω απ’ την οποία περιστρέφονται ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και το ΜέΡΑ25 είναι εξ αρχής φαλκιδευμένο και οδηγεί στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής.

Εργατικός αγώνας για την ανατροπή της καπιταλιστικής επίθεσης

Σήμερα στο κέντρο του πολιτικού αγώνα πρέπει να μπει η ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ, συνολικά της καπιταλιστικής επίθεσης και της συναίνεσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Το «τριπλό» αυτό μέτωπο δεν είναι εγκεφαλικό κατασκεύασμα. Το εργασιακό τερατούργημα είναι στρατηγική επιλογή του ΣΕΒ και του κεφαλαίου, αποτελεί εφαρμογή στην χώρα μας οδηγιών και κανονισμών της ΕΕ, θωρακισμένων από το σιδερένιο καθεστώς της επιτροπείας, που συμφωνήθηκαν και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Για όλους αυτούς τους λόγους ο πολιτικός αγώνας για την υπεράσπιση και βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης μπορεί να δοθεί μόνο από τις θέσεις των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων της, από θέσεις συνολικής μάχης ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση και το βάθεμα της εκμετάλλευσης με στόχο την κατάργησή της. Η υπεράσπιση του 8ωρου μπορεί να γίνει από τις θέσεις του 6ωρου, που αντιστοιχεί στις δυνατότητες των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής μας και στις ανάγκες του κοινωνικού ανθρώπου.

Πρέπει να γίνει από θέσεις συνολικής αντιπαράθεσης και ανατροπής του πλαισίου της διαρκούς μνημονιακής επιτροπείας, της ΕΕ και του χρέους, της πάλης για την μονομερή διαγραφή του και στη χώρα μας και παντού, για αντικαπιταλιστική ρήξη/έξοδο από την ΕΕ. Η πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής συνδέεται αντικειμενικά με τον κλονισμό της καπιταλιστικής επίθεσης, την δημιουργία συνθηκών πολιτικής κρίσης, ριζικής αλλαγής του πολιτικού και ταξικού συσχετισμού δυνάμεων.

Δεν συμβάλλει σε αυτό και τελικά στις πολιτικές προϋποθέσεις για την ανατροπή της επίθεσης η άρνηση αγώνα για τους άμεσους, συνολικούς, πολιτικούς στόχους ρήξης με την στρατηγική του κεφαλαίου (κατάργηση του καθεστώτος της μεταμνημονιακής επιτροπείας, διαγραφή του χρέους, ρήξη/έξοδος από την ΕΕ κ.α.), ούτε βοηθάνε σε τίποτα οι πρωτοβουλίες κοινοβουλευτικής στήριξης προτάσεων νόμου από τα συνδικάτα, όπως κάνει την περίοδο αυτή το ΚΚΕ. Η μεταφορά με τον οποιοδήποτε τρόπο της συζήτησης για το νομοσχέδιο στο κοινοβουλευτικό πεδίο, παρά τις προθέσεις, αντικειμενικά ωφελεί τις δυνάμεις που έχουν ως κέντρο τους την κοινοβουλευτική δράση και διέξοδο, δηλαδή τη «δημοκρατική αντιπολίτευση» και τις προτάσεις της για την «προοδευτική διακυβέρνηση».

Ενίσχυση της πάλης με «από κάτω» μορφές συσπείρωσης και πραγματικού αγώνα, όχι στην αναμονή της ξεπουλημένης ΓΣΕΕ. Σύνδεση του αγώνα με το αναγκαίο σήμερα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, ενάντια στις κυβερνητικές και διαχειριστικές αυταπάτες, για μια εργατική, αντικαπιταλιστική διέξοδο. Αυτές είναι οι προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας.

ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ