Απεργία και κλιμάκωση στα χέρια των εργατών

Δημήτρης Σταμούλης

▸ Η μάχη της 10ης Ιούνη θα δοθεί από τα σωματεία και τους εργαζόμενους, όχι από τους «πραξικοπηματίες» κατά των απεργιών

Με όλες τις δυνάμεις τους το μαχόμενο ταξικό εργατικό κίνημα, πρωτοβάθμια σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, εργατικά σχήματα και συλλογικότητες από χώρους δουλειάς και γειτονιών, αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, έχουν ριχτεί στη μάχη για την επιτυχία της πανελλαδικής απεργίας της 10ης Ιουνίου. Μέσα μεταφοράς, εργοστάσια, μικροί και μεγάλοι χώροι δουλειάς, ΔΕΚΟ, χώροι εκπαίδευσης, να κατεβάσουν ρολά, για να σταλεί μήνυμα ανυποχώρητου αποφασιστικού αγώνα στην κυβέρνηση, τον ΣΕΒ και το κεφάλαιο ότι το νομοσχέδιο έκτρωμα του Χατζηδάκη θα πεταχτεί στον κάλαθο της ιστορίας. Η απεργία αυτή θα είναι μια μάχη των ίδιων των εργατών και όχι των γραφειοκρατών και «πραξικοπηματιών» κατά των απεργιών, της ΓΣΕΕ και των Παναγόπουλων και Σία· ένας αποφασιστικός σταθμός στον αγώνα για να μην έρθει ποτέ στη βουλή η καρμανιόλα των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

Από την άλλη γίνεται σαφές ότι και μετά τις 10 Ιουνίου θα απαιτηθεί αγωνιστική κλιμάκωση και νέα απεργιακά βήματα, για ένα μεγάλο ρήγμα στην ταξική, αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, για την ήττα και την ανατροπή τους. Η απεργοσπαστική στην ουσία της απόφαση της ΓΣΕΕ –για άλλη μια φορά– και η «μετάθεση» της απεργίας στις 10 Ιουνίου, στόχο είχε να δώσει ακόμα περισσότερο χρόνο και πρωτοβουλίες κινήσεων στην κυβέρνηση της ΝΔ ώστε να ολοκληρώσει χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις την αντιδραστική της επίθεση. «Συνένοχοι στο έγκλημα» ήταν και η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και του ΕΚΑ που έσπευσαν να ακυρώσουν χωρίς δισταγμό τις απεργιακές αποφάσεις τους. Για άλλη μια φορά βρέθηκε σε διατεταγμένη υπηρεσία ο αστικοποιημένος, εργοδοτικός, κυβερνητικός συνδικαλισμός, επιβεβαιώνοντας το ρόλο του ως κοινωνικός σύμμαχος κυβερνήσεων-ΣΕΒ.

Όλως τυχαίως, αφού «έσπασαν» την απεργία της Πέμπτης, ακριβώς την επομένη η κυβέρνηση έφερε στη βουλή το επαίσχυντο νομοσχέδιο, χωρίς πανεργατική απάντηση και το σχέδιο τους είναι μετά τη «συζήτηση» στη βουλή, να το περάσουν έως τις 17 Ιουνίου.

Συμμέτοχο και συνένοχο σε αυτή την άθλια μεθόδευση των παρατάξεων του κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥΡΙΖΑ ήταν και το ΠΑΜΕ, που για άλλη μια φορά, όχι μόνο δεν στήριξε σχέδιο απεργιακής κλιμάκωσης σε ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ και Ομοσπονδίες που ελέγχει, αλλά συμφώνησε για την ακύρωση και μετατόπιση της απεργίας. Και δεν ήταν η πρώτη φορά! Συχνά στις κρίσιμες στιγμές συμπορεύεται με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, περιφρονεί τις δημοκρατικά αποφασισμένες απεργιακές αποφάσεις σωματείων και συνελεύσεων. Δεν επιλέγει τη γραμμή των μαχητικών αγώνων που θα δημιουργούν όρους σύγκρουσης και νίκης απέναντι σε κυβέρνηση-ΣΕΒ, αλλά τη γραμμή αγώνων «χαμηλής έντασης». Έφτασε μάλιστα με απαράδεκτη ανακοίνωσή του, αντί να εκφράσει έστω την αλληλεγγύη σε ένα σωματείο που λοιδορούνταν από κυβέρνηση και ΜΜΕ για την απεργία που περιφρουρούσε, να μιλά για «βρωμιές» και «λασπολογίες» και ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με την απεργία και την ΠΕΝΕΝ! Επιλέγει τις κομματικές συγκεντρώσεις, που συσπειρώνουν όλο και πιο λίγο κόσμο (όπως την Πέμπτη σε Αθήνα και Πειραιά), νομικά διαβήματα και προτάσεις νόμου, που εν τέλει οδηγούν σε κοινοβουλευτικοποίηση του κινήματος και όχι σε ένταση του ταξικού αγώνα.

Απεργιακές συγκεντρώσεις στην Αθήνα στα Χαυτεία και στη Θεσσαλονίκη στην Καμάρα

Αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί σε ρήγματα το μέτωπο κυβέρνησης-κεφαλαίου! Απαιτείται πολιτική απάντηση που πρέπει να δοθεί με πανεργατικό ξεσηκωμό και κίνημα ανατροπής, με ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, με αντικαπιταλιστικό μέτωπο και πρόγραμμα και όχι με ξέπνοες ηττοπαθείς λογικές που διευκολύνουν την προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής. Ο αγώνας πρέπει να περάσει στα χέρια των εργαζομένων και των μαχόμενων σωματείων.

Η απεργιακή απάντηση στις 10/6 είναι μια πολύ κρίσιμη μάχη. Έχουμε όμως επίγνωση ότι δεν είναι η τελευταία, όπως σχεδιάζει ο γραφειοκρατικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός. Έρχεται πιο ξεκάθαρα μπροστά μας η ανάγκη για αγώνα διαρκείας, με σχέδιο και συντονισμό, μακριά από λογικές τυπικών «αγώνων» με ημερομηνία λήξης και προδιαγεγραμμένη την ήττα.

Αυτήν ακριβώς τη γραμμή προέβαλαν με συνέπεια και αταλάντευτα οι δυνάμεις του ταξικού εργατικού κινήματος, πολλά πρωτοβάθμια σωματεία και η αντικαπιταλιστική Αριστερά, όλο το προηγούμενο διάστημα. Αυτή η γραμμή πρέπει να ενισχυθεί και μέσα στους χώρους δουλειάς αλλά και στις απεργιακές συγκεντρώσεις στην Αθήνα στα Χαυτεία (10.30 πμ) και στη Θεσσαλονίκη στην Καμάρα (10.30 πμ).

Αυτή η αντίληψη για αγώνα στα χέρια των σωματείων και των εργατών, για συνολική ρήξη με την κυβερνητική πολιτική και την γραμμή υπέρ του κεφαλαίου που υπηρετεί το νομοσχέδι, και όχι για «επιμέρους διατάξεις» –όπως δηλώνει ευθαρσώς η ΓΣΕΕ– βρέθηκε στο στόχαστρο του απεργοσπαστικού πραξικοπήματος. Και ακριβώς γι αυτό δόθηκε η μάχη υπεράσπισης της απεργίας της 3ης Ιουνίου, σε κόντρα με τους «συσχετισμούς» και την ενορχηστρωμένη επίθεση που οργάνωσαν από κοινού κυβέρνηση, ΥΕΝ, εφοπλιστές και το σκηνικό «κοινωνικού αυτοματισμού» και «αγανακτισμένων επιβατών» που ανέλαβαν να στήσουν τα συστημικά ΜΜΕ, αλλά και κρατικής καταστολής –το ΥΕΝ επιστράτευσε διμοιρίες ειδικών δυνάμεων του Λιμενικού και από άλλα λιμάνια– για να χτυπήσουν την απεργία της ΠΕΝΕΝ. Οι ναυτεργάτες και οι εκατοντάδες αλληλέγγυοι –πρωτοστάτησαν οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της νΚΑ– μπροστά στις μπουκαπόρτες των πλοίων έστειλαν μήνυμα απειθαρχίας στην απεργοσπασία και την υποταγή, έδωσαν το στίγμα του ανυποχώρητου αγώνα. Την απεργία της 3ης Ιουνίου υπεράσπισαν και πολλά πρωτοβάθμια σωματεία με στάσεις εργασίας και συγκέντρωση στα Προπύλαια και πορεία προς τη βουλή το μεσημέρι.