Πριν λίγο ήρθε μια Αφγανή γυναίκα κάπως διστακτικά. Ήθελε να μου μιλήσει. Ο διερμηνέας αργούσε κι εκείνη μου ζητούσε συνεχώς συγνώμη που με απασχολούσε από τη δουλειά μου.
Όταν τελικά εκείνος ήρθε, το αίτημά της έκανε την καρδιά μου να σπάσει.
Πριν λίγες εβδομάδες έχασε από κάποια ασθένεια το παιδί της 5,5 χρόνων. Σήμερα μου ζήτησε να πάρω τα ρούχα του και να τα δώσω σε κάποιο παιδί που τα έχει ανάγκη.
Είναι καινούρια τα ρούχα. Τα έχει πλύνει και τα έχει διπλώσει με ευλάβεια μέσα σε ένα κουτί.
"Φυσικά και θα το κάνω της είπα. Μόνο γράψε ένα γράμμα, που να μιλάει για το παιδί σου. Το όνομά του.....το πόσο όμορφο ήταν ...τα παιχνίδια που του άρεσαν. Να ξέρει η μάνα που θα πάρει τα ρούχα, πόσο όμορφο παιδί ήταν!".
Αγκαλιαστήκαμε.
Κι εκεί μέσα σε αναφιλητά την άκουσα να ψιθυρίζει ένα ακόμη αίτημα:
"Μονο σε παρακαλώ, τα ρούχα του παιδιού μου να τα πάρει ένα παιδί που ζει έξω από τη δομή. Το παιδί μου δεν πρόλαβε να ζήσει εκεί έξω. Ας ζήσουν τα ρούχα του".
Είδατε κύριε Κωνσταντίνε Μπογδάνο; Ένα παιδί-πρόσφυγας λιγότερο στο ελληνικό νηπιαγωγείο.''
*Μαρτυρία από εργαζόμενη στην προσφυγική δομή στο Σχιστό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου