Με την συνεργασία των καθεστωτικών ΜΜΕ η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρουσιάζει το αμερικανικό αεροσκάφος F-35 ως το υπερόπλο. Και επιχειρεί να πείσει τον εργαζόμενο λαό μας που πλήττεται από την ακρίβεια, την ανεργία και την αισχροκέρδεια καπιταλιστικών ομίλων.
Χωρίς να ταυτιζόμαστε με τις ιδεολογικές αντιλήψεις του συγγραφέα σας καλούμε να διαβάσετε αυτό το κείμενο που αποκαλύπτει την μεγάλη Απάτη του αμερικανικού F 35: Ένα απίστευτα προβληματικό αεροσκάφος που θα κοστίσει 8 δις δολ -χωρίς τα όπλα- και θα το ελέγχουν πάντα οι ΗΠΑ!
To ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ αναδημοσιεύει το κείμενο που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο belisarius21.wordpress. com και σας καλεί να το διαβάσετε:
Ακούμε συνέχεια γι’ αυτό, συνήθως μαζί με ασαφείς αλλά εντυπωσιακές λέξεις και φράσεις, όπως game changer, sensor fusion, situational awareness, most advanced, interoperability και κυρίως stealth. Μόνο και μόνο ο χαρακτηρισμός του ως “5ης γενεάς” (εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα μαχητικά που χαρακτηρίζονται ως “3ης”, “4ης”, “4ης+”, “4ης++”, “5ης-” γενεάς ή κάτι ανάλογα ασαφές) αρκεί για να θεωρηθεί το F-35 ως το ιερό δισκοπότηρο της σύγχρονης αμυντικής τεχνολογίας. Είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα; Και κυρίως, θα πρέπει να το αποκτήσει η ΠΑ;
Αναμφισβήτητα το μαχητικό κρούσης F-35 (γνωστό και ως JSF – Joint Strike Fighter) συνδυάζει πολλές πρωτοποριακές τεχνολογίες και προσεγγίσεις, υποσχόμενο ανάλογες επιδόσεις και ικανότητες, τις οποίες δεν θα περιγράψουμε για λόγους οικονομίας. Κυρίως, παρουσιάζει πάρα πολύ μικρό ίχνος στα ραντάρ, ιδιαίτερα στα ραντάρ των μαχητικών (που λειτουργούν σε υψηλότερες συχνότητες), πράγμα το οποίο αποτελεί ένα σοβαρό πλεονέκτημα. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι “αόρατο” αλλά ότι αποκαλύπτεται σε μικρότερη απόσταση. Έτσι, ειδικότερα για τα ραντάρ εδάφους (που λειτουργούν σε χαμηλότερες συχνότητες), το F-35 αποκαλύπτεται περίπου στο 1/3 της απόστασης που ανιχνεύονται τα συνήθη μαχητικά. Όμως, οι πολλά υποσχόμενες δυνατότητές του παρουσιάζουν διάφορα σοβαρά ή λιγότερο σοβαρά προβλήματα και περιορισμούς, με αποτέλεσμα η πραγματικότητα να απέχει πολύ από την εικόνα που επιχειρείται επιμελώς να δημιουργηθεί γύρω του. Οι παλαιότερες διθυραμβικές αναφορές από ειδικούς ή μη, σχετικά με όλα όσα θα έκανε, επισκιάστηκαν κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους από οξύτατες δηλώσεις και κριτικές Αμερικανών αξιωματούχων με βαθιά γνώση του προγράμματος.
Ας εξετάσουμε λοιπόν μερικά βασικά στοιχεία, σε μια προσπάθεια προσέγγισης των πραγματικών δεδομένων που ισχύουν αυτή τη στιγμή (αρχές του 2022), και όχι ό,τι, εάν και ίσως ισχύσει κάποτε, στο προσεχές ή στο απώτερο μέλλον.
Κόστος
Το F-35 υποτίθεται ότι θα ήταν ένα σχετικά φθηνό μαχητικό (low-cost «stealth» aircraft), το οποίο θα αντικαθιστούσε το F-16, καθώς και άλλα μαχητικά. Όμως, οι περισσότερες αρχικές υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν: το κόστος ανάπτυξης έχει διπλασιαστεί, ενώ το πρόγραμμα έχει καθυστερήσει δραματικά, καθώς το πρώτο επιχειρησιακό F-35 αναμενόταν το 2008.
Σήμερα, το F-35 κοστίζει γύρω στα 80 εκατ. $ έκαστο (flyaway cost), σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρεία, χωρίς τα όπλα του. Η τιμή αυτή αντικειμενικά δεν θεωρείται υψηλή, εν συγκρίσει με άλλα σύγχρονα μαχητικά. Όμως, το θέμα είναι το ιδιαίτερα υψηλό κόστος υποστήριξης. Έτσι, το 2021 το κόστος ώρας πτήσεως στις ΗΠΑ υπολογίσθηκε στα 38.655$, ενώ θα έπρεπε να είναι περίπου 25.000$ – 30.000$ (σύμφωνα με το Janes). Η εταιρεία ισχυρίζεται ότι το κόστος θα πέσει στα 25.000$ (αξίας οικονομικού έτους 2012) κατά το 2025, κάτι το οποίο δεν θεωρεί εφικτό ούτε το Αμερικανικό Πεντάγωνο.
Λαμβάνοντας υπόψη μία ρεαλιστική (αν όχι ευμενή) εκτίμηση του μέσου κόστους ώρας πτήσεως στα 30.000$, εκτιμάται ότι η υποστήριξη κάθε αεροσκάφους (Α/Φ) όταν εξαντλήσει τις 8.000 ώρες ζωής του (π.χ. με μία τυπική χρήση 180 ωρών πτήσεως ετησίως επί 45 έτη) θα κοστίσει συνολικά 240 εκατ. $ (αγνοώντας τιμαριθμικές προσαρμογές, πιθανές αναβαθμίσεις κ.λπ.). Έτσι επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι για την αξιοποίηση ενός οπλικού συστήματος δαπανούμε τρείς φορές το κόστος απόκτησης του, αν και δεν έχουν ληφθεί υπόψη τα κόστη εισαγωγής του τύπου και τα όπλα.
Επομένως, το κάθε F-35 θα επιβαρύνει τον φορολογούμενο σε βάθος χρόνου κατά 0,32 δισ. $ ή 0,28 δισ. €, με την τρέχουσα ισοτιμία. Στην εκτίμηση αυτή δεν περιλαμβάνονται τα όπλα, καθώς και το κόστος εισαγωγής του τύπου στην ΠΑ, το οποίο αφορά ενδεικτικά τα ακόλουθα:
εκπαίδευση Ιπταμένων και Τεχνικών, βιβλιογραφία, προσομοιωτή αποστολών, εξοπλισμό και σύστημα σχεδίασης αποστολής, εξοπλισμό υποστήριξης, ανταλλακτικά αρχικής υποστήριξης, τεχνική βοήθεια, καθώς και τις απαραίτητες υποδομές.
Σημειώνεται ότι το κόστος εισαγωγής ενός νέου τύπου σε μεγάλο βαθμό δεν εξαρτάται από το μέγεθος του στόλου, καθώς π.χ. θα υπάρχει μόνο ένας προσομοιωτής αποστολών, ανεξαρτήτως του αριθμού των Α/Φ. Πρόκειται δηλαδή για μία μεγάλη εφάπαξ επένδυση, η οποία επιβαρύνει σημαντικά το συνολικό κόστος, καθιστώντας εντελώς ασύμφορη την προμήθεια μικρού αριθμού Α/Φ.
Εάν λάβουμε υπόψη ένα στόλο από 20 Α/Φ (μέγεθος μίας τυπικής Μοίρας Α/Φ), καθώς και μία εκτίμηση κόστους της τάξης του 1,5 δισ. $ για το κόστος εισαγωγής του νέου τύπου (με βάση ανάλογα πρόσφατα προγράμματα), το συνολικό πακέτο υπολογίζεται σε 7,9 δισ. $ ή σχεδόν 7 δισ. € για 20 Α/Φ (3,1 δισ. $ προμήθεια Α/Φ και εισαγωγή νέου τύπου συν 4,8 δισ. $ αξιοποίηση σε βάθος χρόνου). Χωρίς να συνυπολογίζονται τα όπλα.
Κατόπιν τούτων, προκύπτει ένα ετήσιο κόστος υποστήριξης Α/Φ στα 108 εκατ. $ ή σχεδόν 100 εκατ. €. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο αναπτυξιακός προϋπολογισμός του ΥΠΕΘΑ (από τον οποίο χρηματοδοτούνται οι συμβάσεις προμήθειας και υποστήριξης) επί σειρά ετών ήταν μόνο 500 εκατ. € για όλες τις ΕΔ, ενώ και ο λειτουργικός προϋπολογισμός του ΓΕΑ (από τον οποίο καλύπτονται τα καύσιμα κ.α.) είναι δραματικά μειωμένος σε σχέση με τις εποχές προ κρίσης.
Το ερώτημα που τίθεται είναι το κατά πόσο αξίζει όλο αυτό το ποσό για μόνο 20 Α/Φ, εκ των οποίων θα πετούν το πολύ τα 14 (mission capable), ενώ θα είναι πλήρως επιχειρησιακά το πολύ τα 11 (full mission capable), λαμβάνοντας υπόψη τα αντίστοιχα στοιχεία από τις ΗΠΑ. Και ιδίως το κατά πόσο θα άξιζε λαμβάνοντας υπόψη τα υπόλοιπα προβλήματα της ΠΑ.
Όπλα
Ο τυπικός οπλισμός που φέρεται εσωτερικά του Α/Φ (διατηρώντας την ικανότητα χαμηλής παρατηρησιμότητας) είναι περιορισμένος: δύο πύραυλοι αέρος-αέρος AIM-120 AMRAAM και δύο κατευθυνόμενες βόμβες GBU-31 JDAM ή εναλλακτικά 4 πύραυλοι ΑΙΜ-120, καθώς και ένα πυροβόλο των 25 mm. Βεβαίως, η απόσταση άφεσης της βόμβας JDAM (έως 15 ναυτικά μίλια) δεν επιτρέπει την ακίνδυνη προσβολή ενός στόχου που προστατεύεται από ένα αντιαεροπορικό σύστημα μεσαίου ή μεγάλου βεληνεκούς. Πέραν κάποιων βομβών κατευθυνόμενων με laser, το μοναδικό ενδιαφέρον όπλο που φέρεται να είναι πιστοποιημένο στο F-35A (την έκδοση συμβατικής απο/προσγείωσης, η οποία και μας ενδιαφέρει), είτε εσωτερικά, είτε εξωτερικά, είναι η βόμβα ανεμοπορίας GBU-39 SDB I (Small Diameter Bomb), η οποία, αν και είναι πιστοποιημένη στο F-16, δεν περιλαμβάνεται στο οπλοστάσιο της ΠΑ (γιατί;). Σημειώνεται ότι το όπλο ανεμοπορίας AGM-154 JSOW (που διαθέτει η ΠΑ) έχει πιστοποιηθεί προς το παρόν μόνο στην έκδοση F-35C του USN, ενώ δεν είναι ξεκάθαρο εάν (και πότε) θα πιστοποιηθεί και στο F-35A. Δεν αναμένεται βραχυ/μεσοπρόθεσμα κάποιο άλλο ενδιαφέρον όπλο στο F-35A, πλην της εξελιγμένης βόμβας ανεμοπορίας GBU-53 Stormbreaker (SDB II).
Με άλλα λόγια, δεν έχουν πιστοποιηθεί μέχρι στιγμής και δεν θα πρέπει να αναμένουμε άμεσα για το F-35A όπλα μεσαίας/μεγάλης εμβελείας (πλην SDB), όπως πυραύλους πλεύσης (cruise), ούτε όπλα εναντίον ραντάρ ή πλοίων. Βέβαια, ακόμα και αν πιστοποιηθούν τέτοια όπλα, τίθεται το θέμα αποδέσμευσής τους από τις ΗΠΑ. Αυτό περιορίζει σαφώς τις επιθετικές δυνατότητες του Α/Φ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Προβλήματα
Στην παρούσα φάση, το F-35 έχει 857 καταγεγραμμένες παρατηρήσεις, εκ των οποίων οι 7 είναι σοβαρές. Βεβαίως, αυτό είναι σύνηθες σε ανάλογα προγράμματα ανάπτυξης, ενώ το ότι δεν δημοσιοποιούνται ανάλογα στοιχεία από άλλες χώρες δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Ελάχιστες χώρες χαρακτηρίζονται από διαύγεια στις κυβερνητικές αποφάσεις ανάλογη με αυτή των ΗΠΑ. Π.χ. θα ήταν φαιδρό να υποστηρίξει κανείς ότι δεν υπάρχουν ανάλογα προβλήματα ανάπτυξης στα ρωσικά Su-57 και Su-75 Checkmate ή στα κινεζικά J-20, FC-31 και H-20 (καθώς για τα τελευταία γνωρίζουμε ελάχιστα γενικώς). Όμως, είναι γεγονός και μάλιστα ευρέως παραδεκτό ότι το F-35 εξακολουθεί να ταλανίζεται από πολλά προβλήματα τα οποία επιλύονται (όσα επιλύονται) με χαμηλό ρυθμό. Μάλιστα, τα προβλήματα αυτά είναι τόσο σημαντικά που Αμερικανοί Πτέραρχοι θεωρούν το F-35 πρακτικά άχρηστο για κάποια σύγκρουση υψηλής έντασης σήμερα, τουλάχιστον στο επίπεδο των πολεμικών παιγνίων.
Κατόπιν τούτων, και πιο συγκεκριμένα λόγω των προβλημάτων του προσομοιωτή Α/Φ (F-35 Joint Simulation Environment), ο οποίος θα χρησιμοποιηθεί για την αναπαραγωγή σύνθετων σεναρίων δοκιμών που δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν σε πραγματικές δοκιμές, καθυστερεί η απόφαση για έναρξη της παραγωγής πλήρους ρυθμού (full-rate production), δηλαδή το ορόσημο που οριοθετεί τη μετάβαση από την ανάπτυξη στην πλήρη παραγωγή. Για την ακρίβεια, αποφασίστηκε η επ’ αόριστον αναβολή της έναρξης πλήρους παραγωγής, μέχρι να διορθωθεί ο εν λόγω προσομοιωτής και να ολοκληρωθούν οι αρχικές επιχειρησιακές δοκιμές.
Τα περισσότερα F-35 βρίσκονται στο επίπεδο Block 3i ή Block 3F. Εν εξελίξει βρίσκεται η ανάπτυξη του Block 4, πρόγραμμα γνωστό και ως Continuous Capability Development and Delivery (C2D2). Εκτιμάται ότι στο Block 4 θα επιλυθούν αρκετά σοβαρά προβλήματα, ενώ θα πιστοποιούνται σταδιακά νέες λειτουργίες και όπλα. Αν και η ανάπτυξη του Block 4 αρχικά ανερχόταν στα 10,8 δισ. $, αυτή διαρκώς παρατείνεται και διολισθαίνει χρονικά αλλά και οικονομικά. Έτσι σήμερα αναφέρεται ότι το Block 4 δεν θα είναι πλήρως έτοιμο ούτε το 2027, ενώ το κόστος πλέον έχει ανέλθει στα 14,4 δισ. $! Όλη αυτή η καθυστέρηση αναμένεται να έχει αντίκτυπο στην εκπαίδευση και στη συνολική εκμετάλλευση των Α/Φ, καθώς μαζί με το Block 4 απομακρύνεται και η πιστοποίηση του Α/Φ ως πλήρους επιχειρησιακής ικανότητας (Full Operational Capability – FOC), χαρακτηρισμός ο οποίος έχει αποδοθεί μόνο στα F-35C του USMC.
Ακόμα χειρότερα, σχετικά πρόσφατα έγινε γνωστό ότι για την πλήρη αξιοποίηση των δυνατοτήτων που αναπτύσσονται στο πλαίσιο του Block 4 απαιτείται νέος κινητήρας, με μεγαλύτερη ώση και καλύτερη οικονομία καυσίμου. Αν και η ανάπτυξη νέων κινητήρων για το εν λόγω Α/Φ έχει ξεκινήσει από το 2016, εκτιμάται ότι το εγχείρημα αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, ενώ είναι άγνωστη η επιβάρυνση κόστους που θα προκληθεί.
Περιορισμοί
Όλα τα ανωτέρω ήταν απλά η εισαγωγή, καθώς είναι λίγο ή πολύ γνωστά στους αμυντικούς αναλυτές. Υπάρχουν όμως ορισμένα θέματα σχετικά με το F-35, τα οποία είναι λιγότερο γνωστά, παρότι αναφέρονται σε ανοικτές πηγές. Στη συνέχεια, θα επιχειρηθεί μία προσέγγιση στα θέματα αυτά.
Ως γνωστόν, το F-35 θεωρείται ως ένα ιδιαίτερα εξελιγμένο σύστημα, ως “ένας υπολογιστής που τυχαίνει να πετάει”. Οι υπολογιστές όμως θέλουν δεδομένα. Έτσι, για να λειτουργήσουν όλα του τα συστήματα και κυρίως ο δέκτης προειδοποίησης ραντάρ (Radar Warning Receiver – RWR) και η συγχώνευση αισθητήρων (sensor fusion), απαιτούνται ορισμένα μεγάλα αρχεία που ονομάζονται Mission Data Files. Όλα αυτά τα αρχεία συνιστούν το Mission Data Load (MDL), στο οποίο βασίζεται η αποτελεσματικότητα το F-35. Στο MDL περιλαμβάνονται στοιχεία για τα εχθρικά ραντάρ και τις απειλές αλλά και για τα φίλια μέσα, βάσει των οποίων οι αισθητήρες του F-35 αναγνωρίζουν τις απειλές, αγνοούν τα φίλια μέσα και υπολογίζουν τη βέλτιστη διαδρομή. Η δημιουργία των αρχείων αυτών πρέπει να γίνει για κάθε πιθανό θέατρο επιχειρήσεων, καθώς κάθε χώρα έχει τα δικά της δίκτυα ραντάρ και όπλα. Επίσης, όλα αυτά μεταβάλλονται συχνά, οπότε και τα MDL θα πρέπει να επικαιροποιούνται αναλόγως. Εάν το MDL δεν έχει ενημερωμένα στοιχεία, τότε το ραντάρ, το RWR και οι λοιποί αισθητήρες δεν θα είναι σε θέση να εντοπίσουν, να παρακολουθήσουν και να αποφύγουν ή να στοχοποιήσουν τα συστήματα του εχθρού. Δηλαδή, τα MDL αποτελούν κρίσιμα στοιχεία για την ικανότητα του F-35 να εκτελέσει την αποστολή του. Επίσης, για κάθε περιοχή επιχειρήσεων (Area Of Responsibility – AOR) απαιτείται ειδικό MDL, το οποίο χρειάζεται μήνες για την κατασκευή του, όπως αναφέρεται στις ετήσιες αναφορές του Διευθυντή Επιχειρησιακής Δοκιμής και Αξιολόγησης του DoD των ΗΠΑ (DOT&E).
Εν ολίγοις, τα MDL είναι κάτι ανάλογο των βιβλιοθηκών των συστημάτων αυτοπροστασίας που διαθέτουν τα μαχητικά μας αλλά πολύ πιο αναλυτικά (και πιο περίπλοκα). Όμως, τις προαναφερθείσες βιβλιοθήκες τις δημιουργεί η ΠΑ μόνη της, χωρίς τη βοήθεια τρίτων. Τι γίνεται λοιπόν με τα MDL;
Οι συλλογές αρχείων MDL δημιουργούνται στις ΗΠΑ στο Combat Data Systems Program Management Office, ενώ έχει ιδρυθεί και ένα αντίστοιχο εργαστήριο λογισμικού επ’ ωφελεία του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αυστραλίας. Παρότι υπάρχουν αναφορές και για άλλα, δεν είναι ξεκάθαρο ποια θα λειτουργήσουν τελικά και με ποιες δυνατότητες. Η Νορβηγία πάντως σε πρώτη φάση παρέλαβε τα αντίστοιχα αρχεία από τις ΗΠΑ, αν και προετοιμάζει ένα ανάλογο εργαστήριο με την Ιταλία. Θα πρέπει να σημειωθεί μάλιστα ότι η Νορβηγία κατηγόρησε αργότερα τις ΗΠΑ ότι η κατασκευάστρια εταιρεία παρακολουθούσε ευαίσθητα δεδομένα μέσω του συστήματος σχεδίασης αποστολής.
Εδώ θα πρέπει να γίνει μία διευκρίνηση και να τεθούν ορισμένα ερωτήματα.
Η διευκρίνιση αφορά τους δυνητικούς αντίπαλους των χρηστών του F-35 και ιδίως των ΗΠΑ: αυτοί είναι η Ρωσία και η Κίνα, κατά κύριο λόγο. Όμως, ο δικός μας αντίπαλος είναι η Τουρκία, η οποία τυγχάνει και σύμμαχός μας στο ΝΑΤΟ.
Πρώτο ερώτημα: σε περίπτωση που αγοράσουμε το F-35, θα μπορούμε να διαμορφώσουμε τα δικά μας MDL; Με άλλα λόγια, θα αποκτήσουμε ανάλογο εργαστήριο λογισμικού; Δεν είναι καθόλου σίγουρο κάτι τέτοιο. Στην αρνητική όμως περίπτωση, αναμένουμε τις ΗΠΑ ή οποιονδήποτε άλλον χρήστη του F-35 να δημιουργήσει για εμάς τα απαραίτητα αρχεία για να επιτεθούμε (δυνητικά πάντα μιλώντας) στη Τουρκία; Να μας καταγράψει τα ραντάρ της, τις θέσεις τους και τα στοιχεία εκπομπής τους; Και όλα τα α/α μέσα και τα μαχητικά της; Μήπως να ζητήσουμε να μας δημιουργήσει και κάποιες κατάλληλες τεχνικές παρεμβολής; Το φαιδρό της υπόθεσης είναι προφανές.
Δεύτερο ερώτημα: Ας υποθέσουμε ότι ένα δικό μας F-35 ανιχνεύει με το ραντάρ του ένα τουρκικό F-16, το οποίο έχει επίσης το ραντάρ του σε λειτουργία. Ας υποθέσουμε επίσης ότι το σύστημα αναγνώρισης IFF (Identification Friend or Foe) του τουρκικού Α/Φ είναι εκτός λειτουργίας (όπως αναμένεται άλλωστε). Με βάση τα δεδομένα του MDL, το “ελληνικό” F-35 θα μπορεί να αναγνωρίσει ότι ο στόχος που έχει ανιχνεύσει είναι F-16, κατόπιν συγχώνευσης αισθητήρων (ραντάρ και RWR), καθώς και ταυτοποίησης των στοιχείων εκπομπής του ραντάρ του στόχου. Θα είναι δυνατή η στοχοποίησή του F-16; Θα μας επιτρέψει το F-35 να βάλουμε εναντίον του F-16; Μα, το F-16 είναι ένα αμερικανικό Α/Φ, το οποίο αποκλείεται (στη γενική περίπτωση) να είναι εχθρικό προς το F-35, ενώ έχει καταβληθεί μεγάλη προσπάθεια στο σύστημα του F-35 για αποφυγή πιθανότητας φιλίων πυρών. Τι γίνεται όμως στην δική μας περίπτωση, όπου και εμείς και ο αντίπαλός μας διαθέτουμε F-16;
Επιπρόσθετοι περιορισμοί
Πέραν τούτων, υπάρχουν φήμες/αναφορές ότι για την επιχειρησιακή αξιοποίηση του F-35 απαιτούνται καθημερινά ειδικοί κωδικοί από τις ΗΠΑ (“need for codes from America to even be operable”), με σημασία πέραν της συνήθους απαίτησης για τις ημερήσιες κλείδες των συστημάτων COMSEC (communications security). Παρόλο που η αξιοπιστία ανάλογων αναφορών είναι αμφισβητήσιμη, δεν είναι δυνατόν και η εκ προοιμίου απόρριψή τους. Το ερώτημα που τίθεται είναι: υπάρχει η απαίτηση κωδικών για την αξιοποίηση του Α/Φ; Εάν δεν υπάρχουν οι κλείδες για τα συστήματα COMSEC, το αεροπλάνο μπορεί να αξιοποιηθεί;
Γενικώς, λόγω της πολυπλοκότητας του οπλικού συστήματος F-35, διαπιστώνεται ο ασφυκτικός έλεγχος των ΗΠΑ. Οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν θα επιθυμούσαν μία χώρα του ΝΑΤΟ να απειλήσει μία άλλη χώρα του ΝΑΤΟ. Δηλαδή, όχι μόνο το σενάριο “αιφνιδιαστικό μαζικό πρώτο πλήγμα στην Τουρκία” δεν είναι εφικτό, αλλά ούτε και το σενάριο ανταποδοτικού πλήγματος, καθώς αμφότερα απαιτούν γνώση των εχθρικών ραντάρ και απειλών αλλά και τη σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ, εάν υποθέσουμε ότι ισχύουν όλοι οι προαναφερθέντες περιορισμοί. Τότε, ποιο είναι το ενδιαφέρον που θα είχαμε για το εν λόγω αεροπλάνο; Αφού αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος για τον οποίον σχεδιάστηκε: η αιφνιδιαστική κρούση και η δυσδιάκριτη επίθεση.
Επομένως διαπιστώνουμε ότι πιθανότατα υπάρχουν σοβαροί (έως πολύ σοβαροί) περιορισμοί στην δυνητική επιχειρησιακή αξιοποίηση του F-35 εναντίον της Τουρκίας (και οποιουδήποτε μέλους του ΝΑΤΟ). Και πιθανότατα η Τουρκία όλα αυτά τα γνωρίζει, καθώς μέχρι πρότινος ήταν μέσα στο πρόγραμμα. Επομένως, σε περίπτωση που ισχύουν οι προαναφερθέντες περιορισμοί, το F-35 δεν θα συνέβαλε στην αποτροπή, καθώς η γείτων θα γνώριζε ότι απλά δεν κινδυνεύει. Περιττό να διευκρινίσουμε ότι ανάλογους περιορισμούς δεν αντιμετωπίζουν τα υφιστάμενα μαχητικά μας (F-16, Mirage 2000, F-4), ούτε αύριο τα Rafale.
Τι κάνουν άλλοι χρήστες
Φυσικά, τα ανωτέρω ερωτήματα έχει θέσει αντίστοιχα και η Τουρκία πριν από εμάς, για εμάς και για άλλους δυνητικούς αντιπάλους της. Και πιθανότατα γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αποσύρθηκε διακριτικά από το εν λόγω πρόγραμμα, με το πρόσχημα των S-400, εφαρμόζοντας την τακτική “στρίβειν διά του αρραβώνος”. Πιο συγκεκριμένα, όταν ο Ερντογάν διαπίστωσε τι συμβαίνει, αντελήφθη ότι δεν είχε κανένα λόγο να δαπανήσει τεράστια χρηματικά ποσά για ένα προβληματικό Α/Φ, το οποίο θα ήταν υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των ΗΠΑ. Οπότε, βρήκε την αφορμή με τους S-400 (το οποίο είναι ένα ικανό αντιαεροπορικό σύστημα που θα μας δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα εάν ενεργοποιηθεί) και ανάγκασε τους Αμερικανούς να τον εκδιώξουν από το πρόγραμμα των F-35 (υφιστάμενος βέβαια κάποιο πλήγμα στη βιομηχανία του και βραχυπρόθεσμα στην Αεροπορία του), ενώ παράλληλα εμφανίζεται θιγμένος στη διεθνή κοινότητα, λόγω της μονομερούς υπαναχώρησης των ΗΠΑ. Βεβαίως, παράλληλα διατηρεί τις επιθετικές του ικανότητες, μέσω βαλλιστικών πυραύλων και πυραύλων πλεύσης, καθώς και πληθώρας μη επανδρωμένων αεροχημάτων, όλα εγχώριας ανάπτυξης και κατασκευής. Έτσι, η βιομηχανία του αποζημιώθηκε μέσω άλλων προγραμμάτων, από τα οποία αποκομίζει πλέον και σημαντικά κέρδη.
Τέλος, θα πρέπει να γίνει ειδική μνεία για το Ισραήλ και τα F-35I Adir που αυτό διαθέτει. Προφανώς, το Ισραήλ δεν επιθυμούσε κανένα περιορισμό όπως αυτοί που περιγράφονται ανωτέρω. Ως εκ τούτου, αποδέχτηκε την προμήθεια F-35 (βεβαίως μέσω αμερικανικής χρηματοδότησης Foreign Military Financing – FMF) με την προϋπόθεση ότι θα επενέβαινε στο λογισμικό του F-35, ώστε να το προσαρμόσει στις απαιτήσεις του. Και εγένετο F-35I Adir, με ειδικό λογισμικό, συμβατό με ισραηλινά datalink και ισραηλινά όπλα. Έτσι, εκτιμάται ότι τα ισραηλινά F-35 δεν έχουν κανέναν φραγμό να εμπλέξουν οποιονδήποτε στόχο στην Τουρκία ή οπουδήποτε, καθώς και να στοχοποιήσουν οποιοδήποτε μαχητικό του ΝΑΤΟ το οποίο κρίνεται ως εχθρικό από το Ισραήλ.
Συμπέρασμα
Διαπιστώνεται ότι η υπόθεση F-35, πέραν του αυξημένου κόστους, της περιορισμένης επιλογής όπλων και των εκατοντάδων προβλημάτων, είναι εξαιρετικά περίπλοκη για την ΠΑ και την Ελλάδα, καθώς είμαστε ίσως η μόνη χώρα με αντίπαλο εντός του ΝΑΤΟ. Επίσης, έχει διαπιστωθεί (και έχει επανειλημμένως ομολογηθεί από ανώτατους στρατιωτικούς ηγέτες) ότι σε οποιαδήποτε πιθανή αναμέτρηση, θα είμαστε μόνοι, τουλάχιστον στην πρώτη φάση. Επομένως, θα πρέπει τα οπλικά συστήματα που προμηθευόμαστε με το υστέρημα του ελληνικού λαού (της τρέχουσας καθώς των επόμενων γενεών) να μην έχουν επιχειρησιακούς περιορισμούς και να μην εξαρτώνται από τρίτους για την αξιοποίησή τους. Μόνον έτσι τα οπλικά συστήματα είναι αξιόμαχα και συμβάλλουν στην αποτροπή. Οποιαδήποτε αγορά οπλικού συστήματος που εξαρτάται απολύτως από τρίτους αποτελεί εθνικό έγκλημα και οι υπεύθυνοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν στον ελληνικό λαό. Ιδίως όταν οι εν λόγω “τρίτοι” έχουν επανειλημμένως δείξει σε κρίσιμες στιγμές την προτίμησή τους στον αντίπαλό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου