Απεργιακή άνοιξη στην καρδιά του χειμώνα

Γιώργος Παυλόπουλος,

Σε Γαλλία και Βρετανία συνεχίζονται και κλιμακώνονται οι μεγαλύτερες κινητοποιήσειςτων τελευταίων δεκαετιών, ενώ και σε άλλες χώρες παρατηρούνται ξεσπάσματα με τάσεις γενίκευσης. Κρίσιμη αναμέτρηση, με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά θολή «γραμμή».

Δεν λέει να εκτονωθεί το απεργιακό τσουνάμι που σαρώνει πολλές χώρες της Ευρώπης. Αντιθέτως, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες από την έναρξη των κινητοποιήσεων, ενώ και τα επίσημα στοιχεία προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα ότι τα χειρότερα πέρασαν στο μέτωπο του πληθωρισμού και της ακρίβειας, η κοινωνική σύγκρουση δείχνει να κλιμακώνεται. Το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από μια άνοιξη αγώνων μέσα στην καρδιά του χειμώνα, που δημιουργεί ελπίδες και προσδοκίες για ανακατατάξεις και ανατροπές προς όφελος του κόσμου της εργασίας και των πολλών, σε όλα τα επίπεδα.

Η οργή και η αποφασιστικότητα εκατοντάδων χιλιάδων να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να αγωνιστούν προκειμένου «να πάει αλλιώς» είναι εμφανείς. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε ακόμη και οι ηγεσίες παραδοσιακά γραφειοκρατικών και ενδοτικών συνδικάτων και ομοσπονδιών να αναγκάζονται να ανακοινώνουν νέα απεργιακά ραντεβού και να μην αρκούνται σε τουφεκιές εκτόνωσης στον αέρα — σε αντίθεση με τις ξεπουλημένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στην Ελλάδα.

«Πόλεμος, πληθωρισμός, συντάξεις… Στοπ». Το σύνθημα στο πλακάτ του μικρού Γάλλου συμπυκνώνει τις αιτίες που έβγαλαν στους δρόμους πάνω από δύο εκατομμύρια ανθρώπους και αυτήν την εβδομάδα (η ίδια η αστυνομία έδωσε 1,3 εκατομμύρια). Νέα απεργιακά ραντεβού στις 7 και 11 Φλεβάρη

Αναμφίβολα, μεγάλοι πρωταγωνιστές αυτού του ξεσπάσματος είναι οι λαοί των δύο χωρών που βρίσκονται στις απέναντι πλευρές της Μάγχης, αλλά στην ίδια σελίδα αυτού του κεφαλαίου των ταξικών αγώνων, της Γαλλίας και της Βρετανίας, όπου πραγματοποιούνται οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Παρά το γεγονός ότι φαινομενικά οι αφορμές που τους αναγκάζουν να απεργούν και να διαδηλώνουν μαζικά και μαχητικά είναι διαφορετικές, στη μία περίπτωση η αντιδραστική μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού και στην άλλη το πλήγμα στο βιοτικό επίπεδο και η εντατικοποίηση της δουλειάς, στην πραγματικότητα οι αιτίες είναι ταυτόσημες. Κάτι που ισχύει και για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και για τη νεολαία, έστω κι αν ακόμη δεν έχουν μπει στον ίδιο βαθμό στη μάχη.

Το ίδιο συμβαίνει και στις κινητοποιήσεις σε άλλες χώρες της Ευρώπης, από τους εκπαιδευτικούς στην Πορτογαλία μέχρι τους εργαζόμενους στον πολιτισμό στην Ελλάδα. Άλλωστε, ακόμη και στις επιμέρους χώρες, πολύ γρήγορα καθίσταται σαφές στους χώρους δουλειάς, στους δρόμους και στις πλατείες ότι όλα συγκλίνουν τελικώς προς την ίδια κατεύθυνση: Την αμφισβήτηση της κυρίαρχης πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων και του κεφαλαίου, που έχουν φορτώσει συνολικά το κόστος των αλλεπάλληλων κρίσεων στις πλάτες των συνήθων υποζυγίων, ελπίζοντας ότι θα κρυφτούν πίσω από λόγια… κατανόησης και συμπόνοιας, και από λίγες πενταροδεκάρες, ώστε να μην τους πάρει κανείς χαμπάρι. Και όπου αυτό δεν πιάνει, να ρίξουν όλη την ευθύνη στον Πούτιν και τον πόλεμο, νίπτοντας τας χείρας τους — αλλά και κουνώντας μας το δάχτυλο και καλώντας μας να κάνουμε υπομονή και θυσίες προς χάρη της δημοκρατίας, της Ευρώπης και της Δύσης.

Η παραπληροφόρηση και τα παραμύθια, όμως, δείχνουν να πιάνουν ολοένα λιγότερο. Γι’ αυτό και στη Γαλλία, όπου αυτή την εβδομάδα κορυφώνεται στη βουλή η συζήτηση για την αλλαγή του συνταξιοδοτικού, με την αύξηση των ορίων ηλικίας και άλλες αλλαγές, έχουν εξαγγελθεί νέες κινητοποιήσεις για τις 7 και 11 Φλεβάρη. Αξίζει, δε, να σημειωθεί ότι συνεχίζει να τις στηρίζει το σύνολο των ομοσπονδιών (η CGT, τα SUD, ακόμη και η CFDT που συνήθως αποχωρεί και σηκώνει πρώτη λευκή σημαία) υπό την πίεση της βάσης αλλά και των δημοσκοπήσεων, οι οποίες αποτυπώνουν την εικόνα μιας κοινωνίας η μεγάλη πλειοψηφία της οποίας θεωρεί ότι ο αγώνας αυτός είναι δίκαιος.

«Η εξουσία στους μικρούς», είναι το σύνθημα που επέλεξε για το δικό του πλακάτ απεργός στη Βρετανία, εμπνεόμενος από τα Μίνιονς στη γνωστή παιδική σειρά Εγώ, ο Απαισιότατος. Πολλοί κάνουν λόγο για ημέρες του 1979 στη χώρα, θυμίζοντας την άγρια αναμέτρηση με τη Θάτσερ και ελπίζοντας αυτήν τη φορά η κατάληξη να είναι διαφορετική«Κάτω τα χέρια από τις συντάξεις μας. Κατεβάστε τα όπλα σας. Αυξήστε τους μισθούς μας»

Στη Βρετανία, την ίδια στιγμή, το κοινωνικό ζήτημα έχει έρθει ορμητικά στο προσκήνιο, στριμώχνοντας την κυβέρνηση, θέτοντας σοβαρά διλήμματα στους Εργατικούς και παίρνοντας την πρωτοβουλία από την αστική αντιπαράθεση γύρω από το Brexit. Η οργή εκπαιδευτικών, υγειονομικών, εργαζόμενων στις μεταφορές, πυροσβεστών και άλλων κλάδων έχει τη ρίζα της στη δραματική μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος, που συνεχίζεται εδώ και πάνω από μία δεκαετία και έχει επιταχυνθεί τα τελευταία χρόνια — με αποτέλεσμα, σε ορισμένες περιπτώσεις, να φτάνει σωρευτικά το 25%. Αυτός είναι και ο λόγος που και ολόκληρος ο Φλεβάρης είναι γεμάτος από απεργιακά ραντεβού.

Λείπει κάτι, άραγε, από όλα αυτά; Προφανώς και ναι. Η αγωνιστική και πολιτική εμπειρία που αποκτά ο ίδιος ο λαός, όμως, είναι πολύτιμη. Και θα γίνει χρυσάφι, εάν φτάσει στο σημείο να καλύψει το τεράστιο κενό που δημιουργεί η απουσία μιας ανεξάρτητης, αντικαπιταλιστικής γραμμής, που θα διεκδικεί να το πάει μέχρι το τέλος, χωρίς «προοδευτικές» και κυβερνητικές αυταπάτες.

 

Εκδοχή του άρθρου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (4.2.23)