Η νέα αιματοχυσία που εκτυλίσσεται στο Σουδάν, με πρωταγωνιστές δύο αντίπαλους πολέμαρχους (οι οποίοι στο παρελθόν έχουν συνεργαστεί στενά), δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία για τη συγκεκριμένη χώρα και συνολικά για την Αφρική, οι λαοί της οποίας εξακολουθούν να πληρώνουν το τίμημα της αποικιοκρατίας και της στυγνής εκμετάλλευσης αιώνων από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Εκμετάλλευσης, μάλιστα, που συνεχίστηκε με άλλη μορφή μετά την ανεξαρτησία των χωρών της ηπείρου, όπως αποδεικνύει και η περίπτωση του Σουδάν – που, για όσους δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να ξέρουν, αποτελεί τμήμα της ζώνης Σαχέλ, όπου Γαλλία και ΕΕ εμπλέκονται στρατιωτικά και πολιτικά.
Τα γεγονότα έχουν άμεση σχέση και με τον εντεινόμενο ανταγωνισμό ανάμεσα στους καπιταλισμούς της Δύσης με εκείνους της Ρωσίας και της Κίνας, που είναι εμφανής και στην Αφρική. Ανταγωνισμός που έχει να κάνει τόσο με την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Σουδάν (κοιτάσματα χρυσού, μαγγανίου, ουρανίου κ.λπ) όσο και με την πρόσβαση στην Ερυθρά Θάλασσα, που αποτελεί ένα στρατηγικής σημασίας πέρασμα.
Ο ρόλος των Ελλήνων
Πρέπει, επίσης, να ξεκαθαριστεί πως όσα συμβαίνουν στο Σουδάν αυτές τις ημέρες δεν αφορούν κυρίως τις λίγες δεκάδες Ελλήνων που βρίσκονται εκεί. Έστω κι αν αυτό προκύπτει από την μονομερή και μεροληπτική, για μια ακόμη φορά, κάλυψη των εξελίξεων από τα περισσότερα ΜΜΕ.
Ουσιαστικά, άλλωστε, πρόκειται για συνεχιστές μιας παράδοσης που δημιούργησαν οι πρώτοι άποικοι, οι οποίοι κατάφεραν να πάρουν στα χέρια τους μεγάλο μέρος της οικονομίας, απομυζώντας και καταδικάζοντας στη φτώχεια τους ντόπιους, με την ανοχή τόσο των Βρετανών και Αιγυπτίων αποικιοκρατών όσο και των καθεστώτων που τους διαδέχθηκαν. Οι Έλληνες, μάλιστα, είχαν φτάσει να αποτελούν επίλεκτο κομμάτι των πραιτωριανών του Βρετανού κυβερνήτη του Χαρτούμ, όταν οι ντόπιοι το πολιορκούσαν προσπαθώντας να αποτινάξουν τον ξένο ζυγό.
Η ειρήνευση και η απάντηση στα τεράστια προβλήματα του Σουδάν, όπως και άλλων χωρών της Αφρικής, δεν βρίσκεται στις ξένες επεμβάσεις, στην αποκατάσταση της αποικιοκρατίας ή τη συμπόρευση με τον ένα ή τον άλλο πολέμαρχο ή φύλαρχο – κάτι που προκλητικά έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ στην περίπτωση της Λιβύης. Άλλωστε, οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές των σημερινών συγκρούσεων, ο αρχηγός του στρατού και ο επικεφαλής των αποκαλούμενων Δυνάμεων Ταχείας Στήριξης, έχουν βρεθεί στην ίδια πλευρά τόσο στην γενοκτονία που συντελέστηκε επί χρόνια στο Νταρφούρ τις προηγούμενες δύο δεκαετίες όσο και στο πραξικόπημα του 2021, με το οποίο είχε ανατραπεί η (φιλοαμερικανική και φιλοδυτική) μεταβατική κυβέρνηση που διαδέχθηκε το καθεστώς του δυνάστη Ομάρ αλ-Μπασίρ όταν αυτό ανατράπηκε το 2019 – με πρωταγωνιστές τους ίδιους!
Είναι φανερό ότι μόνο αν ο λαός του Σουδάν και οι λαοί όλης της ηπείρου πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και αποτινάξουν κάθε είδους ζυγό και εκμετάλλευση, εγκαθιδρύοντας τη δική τους εξουσία, μπορούν να ελπίζουν σε διαφορετικό και καλύτερο μέλλον. Μέχρι σήμερα, οι απόπειρες που έχουν γίνει, με γενικές απεργίες και συγκρότηση λαϊκών επιτροπών, δεν έχουν ευοδωθεί. Ο ταξικός πόλεμος, όμως, συνεχίζεται.
ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου