Οι νοσταλγοί της «21ης Απριλίου» στις εκλογές της 21ης Μαΐου

Γιώργος Μουρμούρης

▸ Ιδεολογία τους η εθνικοφροσύνη, όραμά τους τα «πέτρινα χρόνια

‘Ενα ιστορικό πισωγύρισμα από τη συνθήκη της Μεταπολίτευσης στην περίοδο της Εθνικοφροσύνης: Αυτή είναι η κοινή συνισταμένη, το πρόταγμα όλων των ακροδεξιών κομμάτων και κομματιδίων που κατέρχονται στις εκλογές της 21ης Μαΐου. Πρόκειται για την «Ελληνική Λύση» του Κυριάκου Βελόπουλου, την «Εθνική Δημιουργία» των Φαήλου Κρανιδιώτη και Θάνου Τζήμερου, το «ΕΑΝ» του επίτιμου αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου (και παρολίγον συνεργάτη του Ηλία Κασιδιάρη) Αναστάσιου Κανελλόπουλου και την εσχάτως εμφανισθείσα «Νίκη», με επικεφαλής τον θεολόγο Δημήτρη Νατσιό.

Τις δημοσιευμένες θέσεις των τεσσάρων κομμάτων διακρίνει η κοινή απέχθεια προς τις εργατικές, κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης, στις οποίες και «φορτώνονται» όλα τα δεινά της μετα-μνημονιακής (και κατά πολλούς μετα-μεταπολιτευτικής) εποχής. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ιδρυτική διακήρυξη του «ΕΑΝ» η επίθεση στη Μεταπολίτευση ξεκινά από τις πρώτες κιόλας γραμμές, με αναφορές σε «τέσσερα (sic) κρατικοδίαιτα, απαρχαιωμένα, χρεοκοπημένα και παρηκμασμένα κόμματα, τα οποία επί πέντε δεκαετίες κυριαρχούν στο δημόσιο βίο της χώρας».

Παράλληλα, τις θέσεις των εν λόγω κομμάτων διακρίνει η παρελθοντολαγνεία, με το πολιτιστικό σύμπαν των «πέτρινων χρόνων» του μετεμφυλιακού καθεστώτος να εξιδανικεύεται ως μια εποχή αθωότητας και αγνότητας. Χαρακτηριστικές είναι οι προτάσεις της «Νίκης» για την Παιδεία, όπου αναφέρεται ότι «στα σχολεία μας σβήνεται συστηματικά ο Χριστός, η Πατρίδα και οι ευγενικές αξίες των παππούδων μας». Το κόμμα μάλιστα προαναγγέλλει ότι θα παρέχει «πρακτικές ή και νομικές συμβουλές» σε μαθητές και γονείς που «θίγονται» από «άσεμνα θεάματα, εθνομηδενιστική προπαγάνδα ή αντιχριστιανικά κηρύγματα».

Η μίξη εθνικισμού, αντικομμουνισμού και αντιδυτικισμού, με την έννοια του αντινεωτερισμού (χωρίς δηλαδή να αμφισβητούνται οι στρατηγικές συμμαχίες του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου), αποτελούν άλλο ένα κοινό στοιχείο των τεσσάρων ακροδεξιών κομμάτων, που θυμίζει έντονα την ιδεολογία της Εθνικοφροσύνης. «Ούτε δυτικολάγνοι, ούτε δυτικοφοβικοί», εξαγγέλλει η «Νίκη». Μεγαλύτερη ευελιξία με εναλλακτικές συμμαχίες εντός του πλαισίου του ΝΑΤΟ (π.χ., με τη Γαλλία) ζητά η «Ελληνική Λύση». «Οι Σύμμαχοί μας στην Ευρώπη και την Αμερική πιέζουν την Ελλάδα να θυσιάσει τα εθνικά της Δίκαια και να προβεί σε παραχωρήσεις και υποχωρήσεις», εκτιμά το ΕΑΝ. Η «εθνική δημιουργία» από τη μία κάνει λόγο για ανάγκη ανάταξης του «εθνικού φρονήματος» (στο οποίο και αφιερώνει ένα κεφάλαιο των θέσεών της), από την άλλη αναλύει διεξοδικά την αξία της «ευρωπαϊκής ταυτότητας».

Ο προστατευτισμός, το χτύπημα του ταξικού συνδικαλισμού και η ενθάρρυνση της ταξικής συνεργασίας (κορπορατισμού), η προτεραιοποίηση του πρωτογενούς τομέα και της ναυτιλίας έναντι του τραπεζικού συστήματος, η προστασία της ιδιοκτησίας και η περαιτέρω ισχυροποίηση του κράτους ως ιδεολογικού και κατασταλτικού μηχανισμού διακρίνουν σε γενικές γραμμές την οπτική των εν λόγω κομμάτων στο οικονομικό πεδίο και στον τομέα της δημόσιας διοίκησης. Κοινή –σκληρή– γραμμή κρατούν όλα τα κόμματα στο μεταναστευτικό, με τους πρόσφυγες να περιγράφονται ως «εισβολείς» προς αντικατάσταση του γηγενούς πληθυσμού, που μειώνεται λόγω δημογραφικό, ενώ περισσεύουν οι αντιτουρκικές κορώνες.

ΠΡΙΝ