Η φετινή επέτειος των 78 χρόνων από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945) συμπίπτει χρονικά με την κυκλοφορία στην Ελλάδα σε λίγες μέρες της ταινίας του Κρίστοφερ Νόλαν «Oppenheimer», που αναφέρεται στη ζωή του κορυφαίου και αντιφατικού πυρηνικού φυσικού Τζ. Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, που θεωρείται ο «πατέρας» της πυρηνικής βόμβας.
Αναμφίβολα πρόκειται για μια ταινία με έντονο ενδιαφέρον και μια σχετική επικαιρότητα. Ειδικά, αν αναλογιστεί κανείς ότι το ζήτημα της χρήσης πυρηνικών όπλων (μικρότερης ή μεγαλύτερης ισχύος, τακτικών ή στρατηγικών - λίγη σημασία έχει...) ξαναμπήκε στην ημερήσια διάταξη μετά το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία και την αντιπαράθεση «στο πεδίο» του ΝΑΤΟ, που στηρίζει την αντιδραστική κυβέρνηση Ζελένσκι από τη μια, και της Ρωσίας με τους συμμάχους της από την άλλη.
Μια ταινία και μια συζήτηση αρκετά επίκαιρη
Η συζήτηση έχει ανοίξει και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, όχι μόνο φραστικά ως εκατέρωθεν απειλές αλλά και με αντίστοιχες κινήσεις. Τέτοιες πρέπει να χαρακτηριστούν η συμφωνία εγκατάστασης ρωσικών τακτικών πυρηνικών όπλων στη Λευκορωσία και αντίστοιχα η πρόθεση της Πολωνίας να φιλοξενήσει ΝΑΤΟικά πυρηνικά όπλα.
Άλλωστε, ήδη το 2019 οι ΗΠΑ είχαν αποχωρήσει από τη Συμφωνία πυρηνικών όπλων μέσου βεληνεκούς (INF), ενώ τον Φλεβάρη του 2023 η Ρωσία ανέστειλε τη συμμετοχή της στη Συμφωνία για τα πυρηνικά όπλα New Start.
Σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, η πλοκή της ταινίας επικεντρώνεται στη συμβολή του Οπενχάιμερ στο «Σχέδιο Μανχάταν», στο πρόγραμμα δηλαδή κατασκευής ατομικής βόμβας σε συνεργασία των ΗΠΑ με τη Μ. Βρετανία και βεβαίως αναφέρεται στην αντιπαράθεσή του με την αμερικανική κυβέρνηση στη συνέχεια (μετά τις βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι), τις παρεμβάσεις του για τον περιορισμό και τον έλεγχο των πυρηνικών όπλων και την εναντίωσή του στην κατασκευή βόμβας υδρογόνου, που οδήγησε τελικά σε διώξεις εναντίον του την περίοδο του Μακαρθισμού.
Ο Οπενχάιμερ και όσοι συμμετείχαν στο «Σχέδιο Μανχάταν» δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους, όπως άλλωστε σωστά καυτηριάζει στο γνωστό ποίημά του ο Ν. Βρεττάκος, αναδεικνύοντας έτσι ότι δεν υπάρχει ουδέτερη επιστημονική εργασία.
Ομως δεν ήταν μόνο οι τύψεις εκ του αποτελέσματος, δηλαδή από τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που οδήγησαν στην αντιφατική μεταπολεμική στάση ορισμένων από αυτούς. Δεν πρέπει να αγνοήσουμε και το πλαίσιο της εποχής. Ενα σημαντικό τμήμα των επιστημόνων που δούλευαν στο πρόγραμμα «Μανχάταν», μεταξύ τους και ο Οπενχάιμερ, είχαν αντιφασιστικά αισθήματα και ως βασικό κίνητρό τους την αποτροπή της ναζιστικής Γερμανίας να αποκτήσει πρώτη τη δυνατότητα πυρηνικού πλήγματος. Πολλοί άλλωστε είχαν εβραϊκή καταγωγή αλλά και επαφές με το κομμουνιστικό κίνημα.
Ο ίδιος ο Οπενχάιμερ είχε επαφές με το ΚΚ των ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930, η σύζυγός του Κάθριν Πιούνινγκ και ο αδελφός του, επίσης φυσικός Φρανκ υπήρξαν μέλη του το ίδιο χρονικό διάστημα. Το γεγονός αυτό άλλωστε αξιοποιήθηκε στην αντικομμουνιστική υστερία της δεκαετίας του 1950, της οποίας υπήρξαν οι περισσότεροι θύματα, ενώ ιδιαίτερα μετά την απόκτηση ατομικής βόμβας από την ΕΣΣΔ το 1949 πολλοί κατηγορήθηκαν ως πράκτορες, με χαρακτηριστική περίπτωση το ζεύγος Ρόζενμπεργκ που καταδικάσθηκαν και εκτελέστηκαν το 1953. Σε αυτό το κλίμα, που ευνοούσε τη συνεργασία με το αστικό αμερικανικό κράτος, έπαιξε ρόλο και η γραμμή του ΚΚ των ΗΠΑ, που θεωρούσε την αμερικανική ηγεσία ιδιαίτερα υπό τον Ρούσβελτ και τους Δημοκρατικούς ως «αντιφασιστική δύναμη», στο πλαίσιο της πολιτικής του αντιφασιστικού μετώπου. Ακραία έκφραση αυτής της γραμμής υπήρξε τελικά ο «Μπραουντερισμός» (από το όνομα του ΓΓ του ΚΚ ΗΠΑ, Ερλ Μπράουντερ), δηλαδή η πολιτική πλήρους υποταγής του ΚΚ των ΗΠΑ στα σχέδια της αμερικανικής αστικής τάξης.
Μετά την παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας το 1945, πολλοί από αυτούς τους επιστήμονες είχαν επιφυλάξεις για την αναγκαιότητα της χρήσης της ατομικής βόμβας παρόλο που συνεχιζόταν ο πόλεμος στον Ειρηνικό.
Η πραγματική στόχευση της ατομικής βόμβας από τις ΗΠΑ
Αυτό που δεν συνειδητοποιούσαν οι συγκεκριμένοι επιστήμονες, ήταν ότι οι ατομικές βόμβες δεν έπεσαν για να σταματήσει ο πόλεμος με την Ιαπωνία, αλλά για να σταλεί μήνυμα στον βασικό εχθρό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού - ο οποίος αναλάμβανε τα ηνία ως πρώτη δύναμη στον καπιταλιστικό κόσμο - δηλαδή την ΕΣΣΔ και το κομμουνιστικό κίνημα στην Ευρώπη και την Ασία, που έβγαινε ενισχυμένο από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Δηλαδή, δεν συνειδητοποιούσαν ότι με την εργασία τους πρόσφεραν ένα όπλο στα χέρια των ΗΠΑ, του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος στον αγώνα του ενάντια στον σοσιαλισμό.
Ετσι αναζήτησαν ουτοπικά, όπως άλλωστε και δυνάμεις του κομμουνιστικού κινήματος, τη λύση απέναντι σε έναν νέο πόλεμο και την ενδεχόμενη χρήση πυρηνικών σε νέους διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ. Ακόμα και το σύνθημα για τον έλεγχο των πυρηνικών όπλων αξιοποιήθηκε από τις ΗΠΑ την περίοδο που ήταν ο μοναδικός κάτοχος της ατομικής βόμβας, για να μπουν εμπόδια στην ανάπτυξη πυρηνικού προγράμματος της ΕΣΣΔ.
Το μήνυμα που στάλθηκε με τις βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν έμεινε άλλωστε μόνο στον συμβολισμό, αλλά διαμορφώθηκε και ως συγκεκριμένη απειλή και σχέδιο ήδη από την περίοδο 1945-1949.
Είναι γνωστές οι προσπάθειες του Ουίνστον Τσόρτσιλ προκειμένου να πείσει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Χ. Τρούμαν να εξαπολύσει ένα «προληπτικό» πυρηνικό χτύπημα κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Είναι χαρακτηριστικό πάντως ότι το 1947 η Σοβιετική Ενωση δεν είχε πυρηνικά όπλα, ενώ η πρώτη δοκιμή έγινε το 1949, ως απάντηση στην επιθετικότητα των ΗΠΑ και των συμμάχων της.
Αυτό άλλωστε έχει αποκαλυφθεί στο βιβλίο του δημοσιογράφου Τόμας Μάιερ, «Οταν τα λιοντάρια βρυχώνται: Οι Τσόρτσιλ και οι Κένεντι» (When Lions Roar: The Churchills And The Kennedys).
Ο Τ. Μάιερ αναφέρει στο βιβλίο του ένα απόρρητο υπόμνημα που συνέταξε το FBI, σύμφωνα με το οποίο, το 1947, ο Ου. Τσόρτσιλ (ο οποίος ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης) ζήτησε από τον Ρεπουμπλικάνο γερουσιαστή Στάιλς Μπρίτζες να πείσει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, προκειμένου να εξαπολύσει ένα πυρηνικό χτύπημα κατά της ΕΣΣΔ.
Σύμφωνα με το υπόμνημα που επικαλείται ο Τ. Μάιερ, ο Ου. Τσόρτσιλ ήταν «πεπεισμένος πως ένα προληπτικό χτύπημα στη Σοβιετική Ενωση θα εξαφάνιζε το Κρεμλίνο και έτσι θα ήταν πολύ εύκολο να χειριστεί κανείς τη Ρωσία». Στο έγγραφο του FBI αποτυπώνεται ξεκάθαρα το μίσος του Τσόρτσιλ προς την ΕΣΣΔ, καθώς υποστηρίζει ότι αν η επίθεση δεν γίνει, τότε «η Ρωσία θα επιτεθεί στις ΗΠΑ τα επόμενα δύο ή τρία χρόνια, όταν αποκτήσει πυρηνική βόμβα και ο πολιτισμός θα καταστραφεί ή θα γυρίσει πολλά χρόνια πίσω». Ο συντάκτης του υπομνήματος, πάντως, κάνει σαφές ότι ο Τσόρτσιλ ήταν έτοιμος να αποδεχθεί τα εκατομμύρια νεκρών Σοβιετικών, στο όνομα της «διάσωσης του πολιτισμένου κόσμου».
Στις 6 Αυγούστου στις 8.15 και δεκαεφτά δευτερόλεπτα ξεκινά στη Χιροσίμα η ρίψη βόμβας τύπου ουρανίου-235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy".
Σε κλάσματα του δευτερολέπτου περισσότερο από τριάντα χιλιάδες άτομα εξανεμίστηκαν όχι μόνο ως ανθρώπινα όντα αλλά ως υποστάσεις με μάζα.
Αυτό που έμεινε πάνω στα ανθεκτικά υλικά, όπως ο γρανίτης, είναι οι σκιές ανθρώπων, ζώων και φυτών.
Ακολούθησε τρεις μέρες μετά η καταστροφή με ατομική βόμβα της πόλης Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως σχάσιμο υλικό το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man".
Η μεγαλύτερη, μέχρι σήμερα, πυρηνική καταστροφή στην παγκόσμια ιστορία, συντελείται.
Όταν η θύελλα του πολέμου κόπασε και έγιναν γνωστές οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του "ατομικού βομβαρδισμού" των δυο πόλεων, το δέος μπροστά στη νέα κατάκτηση του ανθρώπου το διαδέχτηκε η αγανάκτηση και εναντίωση.
Αναφέρει στο βιβλίο του «The White House years: Mandate for change» ο κατοπινός συντηρητικός πρόεδρος των ΗΠΑ στρατηγός Αϊζενχάουερ: «Ήταν πεποίθησή μου, πως η Ιαπωνία εκείνη τη στιγμή αναζητούσε τρόπο να παραδοθεί με το λιγότερο εξευτελιστικό τρόπο. Η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί και η ρίψη της βόμβας ήταν εντελώς μη απαραίτητη.
Η χώρα μας θα έπρεπε να αποφύγει να σοκάρει την παγκόσμια κοινή γνώμη με τη χρήση ενός όπλου, το οποίο δεν ήταν πια υποχρεωτικό ως μέσον για να σώσουν ζωές Αμερικανών.»
«Οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία χρησιμοποίησαν ατομικά όπλα εναντίον ενός εχθρού που είχε ουσιαστικά ηττηθεί» συμπληρώνει στο Bulletin of the atomic Scientists το 1946 ο ίδιος ο Oπενχάιμερ.
«Πιστεύω ακράδαντα ότι η χρήση της ατομικής βόμβας έσωσε μερικά εκατομμύρια ζωές Αμερικανών και Ιαπώνων μαζί» αντιπαραθέτει στο «Atlantic Monthly» το 1946 ο επίσης νομπελίστας φυσικός Κόμπτον, πρόεδρος τότε του ΜΙΤ.
Ο ψυχρός πόλεμος είχε ήδη αρχίσει.
Ο Τρούμαν υποστήριζε ότι «η επιχείρηση «Ντίμπλς» και η ρίψη των πυρηνικών βομβών ήταν αναγκαία επειδή μια εισβολή στην Ιαπωνία θα κόστιζε χιλιάδες ζωές Αμερικανών.
Το επιχείρημα επανέρχεται διαρκώς.
Αρκεί να ψάξει κανείς για άρθρα με τίτλο «Γιατί ήταν πολιτικά ορθή η απόφαση να πέσει η ατομική βόμβα στην Ιαπωνία» και θα καταλάβει.
Ο Χίτλερ όμως τον Αύγουστο του 1945 είχε ήδη αυτοκτονήσει. Οι ναζί είχαν υπογράψει συνθηκολόγηση με την υπογραφή του στρατάρχη Βίλχελμ Κάιτελ.
Η Ιαπωνία έμενε μόνη και με κατεστραμμένο τον ιαπωνικό στόλο, με 64 πόλεις κατεστραμμένες από συμβατικούς βομβαρδισμούς (μόνο στο μαζικό βομβαρδισμό του Τόκιο στις 9 και 10 Μάρτη 1945 έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 120.000 άνθρωποι), τους πολίτες της χώρας να υποφέρουν από την πείνα και την παραγωγή να βρίσκεται κυριολεκτικά στο μηδέν.
Οι δύο αυτές ρίψεις έγιναν με προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Για να πραγματοποιηθούν, ο διοικητής της μοίρας της Αεροπορίας Στρατού Σπατζ, στην οποία ανήκαν τα αεροσκάφη, ζήτησε έγγραφη τη διαταγή από την πολιτική ηγεσία "αρνούμενος να σκοτώσει ίσως 100.000 άτομα με προφορικές μόνον εντολές". Η διαταγή πράγματι του στάλθηκε εγγράφως με τις υπογραφές του Υπουργού Εσωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ και του Υπουργού Στρατιωτικών Χένρι Στίμσον. Η τελική, ωστόσο, απόφαση, σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ, έπρεπε να ληφθεί μόνον από τον Πρόεδρο, ο οποίος και την έλαβε, με την αιτιολογία ότι οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο του Ειρηνικού και ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία ή από τη συνέχιση του πολέμου.
Η Ιαπωνία είχε ήδη χάσει.
Ανήμπορη να διατηρήσει τον πόλεμο προσπαθούσε να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία με τους Συμμάχους.
Επιπλέον στη Διάσκεψη της Κριμαίας το 1945 ο Στάλιν επαναβεβαίωνε τους συμμάχους ότι η Σοβιετική Ένωση θα μπει στον πόλεμο εναντίον της Ιαπωνίας, δέσμευση που είχε αναλάβει ήδη από τη Διάσκεψη της Τεχεράνης το 1943.
Ο δε Ιάπωνας πρεσβευτής στην Ελβετία με εντολή της κυβέρνησης του είναι κάνει γνωστές στις ΗΠΑ και μέσω Μόσχας κινήσεις για συνθηκολόγηση.
Οι επιστήμονες γνώριζαν
Η ευθύνη της απόφασης για τη ρίψη της πυρηνικής βόμβας και την ανάπτυξη της υδρογονοβόμβας ανήκει κυρίως στην κυβέρνηση και στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ.
Ένα όχι αμελητέο μερίδιο όμως ανήκει σε πυρηνικούς επιστήμονες υψηλού επιστημονικού κύρους. Αν αυτοί οι επιστήμονες δεν συνηγορούσαν υπέρ της στρατιωτικής χρήσης της πυρηνικής βόμβας, αν είχαν ενεργοποιηθεί και ανακοινώσει την αντίθεσή τους, τότε το στρατιωτικό και βιομηχανικό σύμπλεγμα και οι κυβερνώντες θα συναντούσαν εξαιρετικά εμπόδια στην προώθηση των εγκλημάτων τους.
Φυσικά μια τέτοια στάση συνεπαγόταν συλλογικό αγώνα, συγκρούσεις και θυσίες.
Η μεγάλη πλειοψηφία του επιστημονικού κόσμου όμως, με «εκπρόσωπο» τον Οπενχάιμερ, γνώριζε και συμφωνούσε για τη ρίψη της βόμβας σε πραγματικό στόχο.
"… Μέσα στο μυαλό μου, κυριάρχησε ένας στίχος από το ινδικό έπος του "Bhagavad-Gita" στην οποία ο Krishna προσπαθεί να πείσει τον πρίγκιπα ότι πρέπει να κάνει το καθήκον του: "Είμαι ο θάνατος: ο καταστροφέας των κόσμων" σημειώνει στο ημερολόγιο του ο Οπενχάιμερ, ο νομπελίστας πυρηνικός φυσικός και επικεφαλής τότε του προγράμματος ανάπτυξης των πυρηνικών όπλων των ΗΠΑ.
Ένα μειοψηφικό ρεύμα διαφωνούσε προκρίνοντας ένα εναλλακτικό σενάριο: Την επίδειξη της βόμβας σε ερημικό τόπο στους εκπροσώπους των Ενωμένων Εθνών και την έμπρακτη προειδοποίηση για το τι θα ανέμενε όσους δεν παραδίνοταν χωρίς όρους.
Κοινό τους στοιχείο η δημιουργία μετά τον πόλεμο ενός «κόσμου ανοιχτού στη γνώση των επιστημονικών ανακαλύψεων και στη χρήση της ατομικής ενέργειας».
Γι αυτόν το σκοπό επεδίωκαν την άμεση και πλήρη ενημέρωση των συμμάχων, στην ουσία δηλαδή της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Θέση που ήταν σε ευθεία αντίθεση με την πολιτική των κυρίαρχων κύκλων των ΗΠΑ, και κυρίως το ρόλο και χρήση της επιστήμης από τα μονοπώλια.
Τέλος ένα τρίτο ανεκδήλωτο δημόσια πριν τη ρίψη ρεύμα, μειοψηφικό στην αρχή και πλειοψηφικό στην πορεία, με πιο γνωστό τον φον Νόιμαν, που αντλούσε τη δύναμη του από το στρατιωτικό – βιομηχανικό σύμπλεγμα, θεωρούσε εξ αρχής αναγκαία την αποκλειστική κτήση και αποτελεσματική χρήση των ατομικών όπλων όχι μόνο και όχι κυρίως για την ήττα των δυνάμεων του άξονα αλλά για το ζήτημα της ηγεμονίας στον μεταπολεμικό κόσμο.
«Η χρήση της ατομικής βόμβας θα κάνει την Ρωσία πιο χειραγωγήσιμη» ήταν η πολιτική άποψη με βάση την αμερικάνική κυβέρνηση και προεξάρχοντα τον Τζέιμς Φ. Μπερνς, τότε υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ
Σίγουρο επίσης είναι πως ειδικά όλοι ανεξαίρετα οι περίφημοι φυσικοί, ο Μπορ, ο Οπενχάιμερ και ο Κόμπτον, ο φον Νόιμαν και ο Λόρεντζ, ο Χάιζενμπεργκ και ο Φέρμι γνώριζαν. Ο Ενρίκο Φέρμι είχε ήδη από το 38 τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ της Φυσικής για την συνεισφορά του "στον προσδιορισμό των νέων ραδιενεργών στοιχείων που παράγονται από τον βομβαρδισμό ουδετερονίων (νετρόνια) και την ανακάλυψη των πυρηνικών αντιδράσεων που συμβαίνουν με βραδέα ουδετερόνια".
Το είδος δένδρων Gingko Biloba έχουν ιστορία 270 εκατομμυρίων ετών. Σπάνια αυτό το δένδρο προσβάλεται από ασθένειες ή έντομα και ήταν ένα από τα μόνα έμβια όντα που επέζησαν από τον πυρηνικό βομβαρδισμό της Χιροσίμα. Τα δέντρα χτυπήθηκαν μεν, αλλά επούλωσαν τις πληγές τους γρήγορα και είναι ακόμα ζωντανά μέχρι και σήμερα. Η πικροδάφνη ήταν το πρώτο φυτό που άνθισε μετά τον βομβαρδισμό στη Χιροσίμα, οπότε από εκεί και πέρα αυτό είναι και το επίσημο λουλούδι της πόλης.
Από την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα ήταν γνωστή η «αρχή ισοδυναμίας μάζας κι ενέργειας» του Αϊνστάιν με βάση την οποία γνώριζαν επακριβώς τα ασύλληπτα ποσά θερμικής, ωστικής και ραδιενεργούς ενέργειας που απελευθερώνει μια ατομική έκρηξη. Αυτό που δεν γνώριζαν καλά ήταν όχι το αν αλλά το κατά πόσον το αποτέλεσμα της ραδιενέργειας μπορούσε να επηρεάσει επόμενες γενιές. Δηλαδή ποιες είναι οι δόσεις που προκαλούν βιολογικές μεταλλάξεις, τερατογενέσεις και τα διάφορα είδη θανατηφόρων και μη καρκίνων.
Κυβερνώντες και επαΐοντες γνώριζαν λοιπόν πολύ καλά το καταστρεπτικό μέγεθος μιας πυρηνικής έκρηξης. Άρα η άγνοια δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξαν τη ρίψη των πυρηνικών βομβών, διαπράττοντας ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Στο σημερινό κόσμο οι ΗΠΑ, ο υποχωρών ηγεμόνας (ακόμα) των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στη διαπάλη για διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα.
Το γεγονός πως κανείς αμερικανός πρόεδρος δεν ζήτησε ποτέ ούτε μια συγγνώμη, πως κανείς αμερικανός πρόεδρος δεν επισκέφθηκε ποτέ τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (ο Νίξον τις επισκέφθηκε πριν και ο Κάρτερ μετά την προεδρία, ο Ομπάμα πήγε δίχως όμως μια συγγνώμη) δεν έχει μόνο συμβολική σημασία.
Οι ΗΠΑ με κύριο σύμμαχο το Ισραήλ αποτελούν εξαιρετική απειλή για την ανθρωπότητα. Με πρόσχημα τα όπλα μαζικής καταστροφής, στέφονται εναντίον όλων όσων αμφισβητούν, η εκτιμούν πως μπορεί να αμφισβητήσουν την παντοκρατορία τους. Εξ' ου και η πολιτική παραγωγής των λεγόμενων «πυρηνικών τσέπης» για τη διεξαγωγή περιορισμένων πυρηνικών χτυπημάτων που επαγγέλλεται το αμερικανικό κατεστημένο δια του πολιτικού του – προς ώρας – εκπροσώπου Τραμπ.
Καθώς οι ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις παροξύνονται η απελευθέρωση των τυφλών από ένα σημείο και μετά δυνάμεων του πολέμου χτυπά διαρκώς τις πόρτες του κόσμου.
Γι αυτό εξάλλου και η πολιτική για την αποτροπή του πολέμου είναι ανεκτίμητα αναγκαία και επίκαιρη. Και είναι η πολιτική που μπορεί να συγκεντρώσει και συγκροτήσει κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις για μια σύγχρονη απελευθέρωση της ανθρωπότητας από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο που είναι και η μήτρα του πολέμου.
Επιμέλεια: Α.Κ.
euforipediada.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου