Τα εδαφικά κέρδη που πέτυχαν οι δυνάμεις του Κιέβου δεν αρκούν για να βελτιώσουν τη θέση του. Γιατί τους τελευταίους 12 μήνες η Μόσχα κερδίζει πόντους. Τα ειρηνευτικά σχέδια που ωριμάζουν και οι διαπραγματεύσεις που... δεν έρχονται.
Τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί τους τελευταίους 12 μήνες στον πόλεμο της Ουκρανίας αναλύει η Stratfor. Στην παρούσα φάση, σημειώνει, η πολυαναμενόμενη αντεπίθεση της Ουκρανίας δείχνει να έχει κολλήσει, ενώ η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους δεν είχε τα αποτελέσματα που προσδοκούσε το Κίεβο.
Γιατί η θέση της Ουκρανίας διολισθαίνει
Η θέση του Κιέβου στο πεδίο της μάχης έχει βελτιωθεί σημαντικά τον περασμένο χρόνο, με τις ουκρανικές δυνάμεις να ανακτούν τη δεξιά όχθη του ποταμού Δνείπερου και το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής του Χάρκοβο. Αλλά αυτά τα κέρδη ήταν σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενα εξαιτίας της καθυστέρησης του Κρεμλίνου να προχωρήσει σε μια αναπόφευκτη μερική στρατιωτική κινητοποίηση και της αυξανόμενης υποστήριξης της Ουκρανίας από τη Δύση.
Επιπλέον, όπως ήταν αναμενόμενο, τα εδάφη που ανακατέλαβε η Ουκρανία δεν προκάλεσαν ένα αποφασιστικό πλήγμα στον ρωσικό στρατό, ούτε ένα πολιτικό πλήγμα στο Κρεμλίνο ικανό να τερματίσει τον πόλεμο, κάτι που ήταν ο πρωταρχικός στόχος του Κιέβου στην προσπάθειά του να αποφύγει ένα μακρύ πόλεμο ή μια «παγωμένη σύγκρουση» δεκαετιών.
Ωστόσο σε σύγκριση με την εικόνα πριν από 12 μήνες οι πιθανότητες της Ουκρανίας να αποκρούσει επιτυχώς τη ρωσική εισβολή έχουν μειωθεί σημαντικά. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην αποτυχία του Κιέβου να υπονομεύσει την πολιτική σταθερότητα και την υποστήριξη στον πόλεμο στο εσωτερικό της Ρωσίας. Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, η Ουκρανία υποστήριξε επιδρομές δυνάμεων που εναντιώνονται στον Πούτιν στη ρωσική επικράτεια και έχει επίσης εξαπολύσει ολοένα και συχνότερες επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη εναντίον στόχων στη Μόσχα και αλλού στη Ρωσία.
Η ουκρανική στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών προσπάθησε επίσης να τροφοδοτήσει τον φραξιονισμό και στον ρωσικό στρατό, μέσω της διαμάχης της παραστρατιωτικής ομάδας Wagner με το ρωσικό υπουργείο Άμυνας.
Αυτές οι προσπάθειες, ωστόσο, απέτυχαν να πυροδοτήσουν σαφείς κοινωνικές τάσεις υπέρ της Ουκρανίας στο εσωτερικό της Ρωσίας, πόσο μάλλον ευρύτερη αστάθεια. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι για να υπονομεύσουν τέτοιες δραστηριότητες την υποστήριξη προς το Κρεμλίνο, πρέπει να συμβούν παράλληλα με κρίσιμες στρατιωτικές νίκες της Ουκρανίας στο μέτωπο και συγκεκριμένα, στη χερσαία γέφυρα προς την Κριμαία στις περιοχές Ζαπορίζια και Χερσώνα.
Οι πιθανότητες της Ουκρανίας να ανακαταλάβει αυτή τη χερσαία γέφυρα φαίνονται όλο και πιο μικρές εν μέσω του συνεχιζόμενου δισταγμού της Δύσης να παράσχει μεγαλύτερη στρατιωτική υποστήριξη και εγγυήσεις ασφαλείας. Αυτή η πραγματικότητα αντικατοπτρίζεται από την αυξανόμενη εμπιστοσύνη της Μόσχας ότι μπορεί να κρατήσει τις τρέχουσες γραμμές μάχης, με τους Ρώσους αξιωματούχους και τα μέσα προπαγάνδας να χαρακτηρίζουν τις πρόσφατες επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στη Ρωσία ως «πράξεις απόγνωσης» που σχετίζονται άμεσα με την «αποτυχία» της αντεπίθεσης της Ουκρανίας.
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται τώρα το Κίεβο είναι επομένως σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της έλλειψης πολιτικής βούλησης των δυτικών ηγετών για ισχυρότερη υποστήριξη. Πράγματι, τον περασμένο χρόνο, οι φόβοι κλιμάκωσης της σύγκρουσης και επιδείνωσης των οικονομικών επιπτώσεων απέτρεψαν τους δυτικούς συμμάχους της Ουκρανίας από το να λάβουν τις σκληρές πολιτικές αποφάσεις που πιθανότατα απαιτούνται για να γείρουν τη μακροπρόθεσμη ισορροπία δυνάμεων εντός και εκτός του πεδίου της μάχης προς όφελος της Ουκρανίας.
Οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης, για παράδειγμα, απέτυχαν να λάβουν εγκαίρως έκτακτα μέτρα για να επιταχύνουν την επέκταση της παραγωγικής ικανότητας σε πυρομαχικά πυροβολικού και άλλα βασικά συστήματα ενόψει της καλοκαιρινής επίθεσης της Ουκρανίας.
Οι δυτικές κυβερνήσεις επίσης δεν έχουν παράσχει στην Ουκρανία μεγάλες ποσότητες όπλων κρούσης μεγάλης εμβέλειας, σύγχρονα αεροσκάφη και συστήματα αεράμυνας, ούτε επαρκείς πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές εγγυήσεις για την ασφάλεια της Ουκρανίας που θα επέτρεπαν στο Κίεβο να δεσμεύσει με αυτοπεποίθηση περισσότερες δυνάμεις στην αντεπίθεσή του, αντί να πρέπει να κρατά εφεδρείες για μια μακροπρόθεσμη αντιπαράθεση.
Η ικανότητα της Ουκρανίας να συνεχίσει τον πόλεμο εξαρτάται από την ασταθή πολιτική βούληση άλλων κρατών - κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών και μιας σειράς χωρών του ΝΑΤΟ. Η ικανότητα της Ρωσίας να συνεχίσει τον πόλεμο, αντίθετα, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη δική της πολιτική βούληση, η οποία είναι απίθανο να αλλάξει υπό τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν ή ακόμη και από έναν διάδοχο.
Θεωρητικά, η δυτική παραγωγή όπλων μπορεί να ξεπεράσει τη Ρωσία σε βασικά συστήματα και πυρομαχικά ακριβείας. Αλλά ενώ οι δυτικοί σύμμαχοι της Ουκρανίας αυξάνουν τώρα σταθερά την παραγωγή, το ίδιο συμβαίνει και με τη Ρωσία. Και οι ρωσικές δυνάμεις εδραιώνονται όλο και περισσότερο και βάζουν περισσότερες νάρκες σε όλη την Ουκρανία, κίνηση που δημιουργεί τις προϋποθέσεις να μετατραπεί η σύγκρουση σε πόλεμο φθοράς - το σενάριο δηλαδή που το Κίεβο προσπαθεί απεγνωσμένα να αποφύγει, καθώς ένας τέτοιος πόλεμος θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να κερδηθεί και θα κόστιζε πολλές ακόμη ζωές Ουκρανών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μια μάχη φθοράς θα περιστρέφεται γύρω από την αναγκαστική ανακατάληψη όλης της Ουκρανίας με τα όπλα, αντί της εκδοχής να αποσταθεροποιηθεί πολιτικά το Κρεμλίνο σε σημείο όπου η Ρωσία θα αναγκαστεί να υποχωρήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου