Στη σωστή πλευρά της ιστορίας: Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Γιώργος Παυλόπουλος

Κατοχή

Η Αριστερά και οι κομμουνιστές υπάρχουν και αγωνίζονται για τον άνθρωπο και τη ζωή. Γι’ αυτό πονάνε και «ματώνουν», χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, για καθεμιά ζωή που χάνεται άδικα. Δεν χρησιμοποιούν ποτέ το επιχείρημα «πόλεμος γίνεται, θα υπάρξουν και παράπλευρες απώλειες», όπως συστηματικά και προκλητικά κάνουν οι αστοί, οι ιμπεριαλιστές, οι κυβερνήσεις και τα παπαγαλάκια τους, νομίζοντας ότι έτσι ξεπλένονται για τα μαζικά και κατά συρροή εγκλήματά τους.

Δεν ξεχωρίζουν τις ανθρώπινες απώλειες, τους νεκρούς και τους τραυματίες, με βάση την εθνότητα και τη θρησκεία τους, το φύλο και το χρώμα του δέρματός τους, το πόσα βγάζουν και πού ζουν, σε φαβέλες, κιμπούτς, φυλακές ή πιο καλές περιοχές. Δεν υποκρίνονται μπροστά στην οδύνη του θανάτου, ούτε τον προβάλλουν επιλεκτικά. Και σίγουρα, δεν στήνουν στη σειρά πολυθρόνες και ξαπλώστρες για να απολαύσουν το μακελειό στο οποίο επιδίδονται οι «δικοί» τους σε βάρος των «άλλων», όπως έχουν κάνει ορισμένοι από τους κατοίκους της Σντερότ, μιας από τις πόλεις που βρέθηκαν στο στόχαστρο των ένοπλων παλαιστινιακών ομάδων, στη διάρκεια προηγούμενων στρατιωτικών εισβολών και βομβαρδισμών στη Γάζα.

Ακριβώς για όλους τους παραπάνω λόγους, όμως, η Αριστερά και οι κομμουνιστές δεν τρώνε κουτόχορτο. Γνωρίζουν πως το κρίσιμο είναι να αναζητούν τις αιτίες και να στοχεύουν εκεί. Γι’ αυτό, είναι ξεκάθαροι, χωρίς ταλαντεύσεις: Για όσα συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβούν στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και το Ισραήλ, υπεύθυνη είναι η κατοχή της Παλαιστίνης και η άγρια καταπίεση του λαού της. Υπεύθυνοι είναι οι διαδοχικές κυβερνήσεις του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ, με αποκορύφωμα τη σημερινή του Νετανιάχου, στην οποία συμμετέχουν όλα τα ακροδεξιά και φονταμενταλιστικά αποβράσματα. Και φυσικά, όσοι τις στηρίζουν διαχρονικά και με κάθε τρόπο — από τις ΗΠΑ και την ΕΕ μέχρι τους κάθε λογής χρήσιμους (για το σύστημα) ηλίθιους.

Το μεγάλο στοίχημα είναι εάν θα ξεσπάσει μια τρίτη Ιντιφάντα και τα χαρακτηριστικά που θα έχει. Τόσο για την πλειοψηφία των Παλαιστινίων, που βιώνουν εθνική και ταξική καταπίεση, όσο και για τους αραβικούς λαούς.

Η εντυπωσιακή καταδρομική επιχείρηση που πραγματοποίησαν στο έδαφος του Ισραήλ μονάδες της Χαμάς και άλλων παλαιστινιακών οργανώσεων, όπως ο Ισλαμικός Τζιχάντ και το Λαϊκό Μέτωπο, δεν θα έπρεπε να προκαλέσει έκπληξη σε κανέναν. Όχι τόσο ή κυρίως επειδή ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Αιγύπτου είχε προειδοποιήσει εγκαίρως τον ίδιο τον Νετανιάχου ότι «κάτι μεγάλο ετοιμάζεται» (γεγονός που επιβεβαίωσε ο πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της αμερικανικής Βουλής, πολλαπλασιάζοντας τα ερωτήματα που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν) αλλά για έναν άλλο λόγο: Διότι εάν αυτό ή κάτι ανάλογο δεν συνέβαινε, τώρα ή σε κάποια άλλη στιγμή, θα σήμαινε ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν αποδεχθεί συλλογικά και μοιρολατρικά να πουλήσουν τους αγώνες τους και τους χιλιάδες που έχουν θυσιαστεί σε αυτούς. Να «θάψουν» το δίκαιο αίτημά τους να αποκτήσουν, κάποια στιγμή, ένα πραγματικά ανεξάρτητο κράτος. Μια πατρίδα.

Θα έδειχνε, παράλληλα, ότι δεν προτίθενται να κάνουν τίποτα για τα πάνω από 2 εκατομμύρια των δικών τους ανθρώπων που ζουν στη «μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου», τη Λωρίδα της Γάζας, ένα κομμάτι γης μικρότερο από το νησί της Άνδρου. Ότι θα έκλειναν τα μάτια απέναντι στο γεγονός ότι 7 περίπου εκατομμύρια ομοεθνείς τους παραμένουν πρόσφυγες στην ίδια τους τη γη ή σε γειτονικές χώρες, έχοντας εκδιωχθεί βίαια από τα σπίτια τους από τους κατακτητές. Αλλά και ότι όσοι κατοικούν στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, κάπου 3 εκατομμύρια δηλαδή, θα… γύριζαν και το άλλο μάγουλο μετά από κάθε χαστούκι, βασανιστήριο ή πυροβολισμό που θα δέχονταν από το κράτος-δολοφόνο — είτε με την επέκταση των εποικισμών είτε με την αρπαγή ολόκληρης της Ιερουσαλήμ, στην οποία το Ισραήλ έχει μεταφέρει την πρωτεύουσά του, είτε με τη βεβήλωση των ιερών τόπων της θρησκείας των περισσότερων εξ αυτών, του Ισλάμ.

Θα σήμαινε πως θα έδιναν συγχωροχάρτι στους δήμιους και τους φονιάδες τους. Ότι θα έκλειναν τα μάτια απέναντι στην προκλητική παραμέληση των ομόφωνων αποφάσεων του ΟΗΕ, που ζητούν τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους και την άμεση διακοπή του εποικισμού των κατεχόμενων εδαφών. Απέναντι στην παραβίαση του αποκαλούμενου «διεθνούς δικαίου», το οποίο για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως αποτελεί ένα «αδειανό πουκάμισο», που επικαλούνται επιλεκτικά όσοι, όπως λέει ο λαός, κρατούν «και το μαχαίρι και το πεπόνι», όπως οι ΗΠΑ και οι άλλοι προστάτες του Ισραήλ.

Εάν δεν είχε συμβεί τίποτα, το συμπέρασμα θα ήταν ότι ο παλαιστινιακός λαός δέχεται να παρατηρεί ως θεατής τα γεωπολιτικά «παζάρια» που παίζουν στις πλάτες του όλοι εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για τις τραγωδίες του. Όπως τα αραβικά καθεστώτα τα οποία εμφανίζονταν έτοιμα να εγκαταλείψουν τους Παλαιστίνιους, προκειμένου να τα ξαναφτιάξουν με το Ισραήλ και να έχουν ενεργό ρόλο στη νέα τάξη πραγμάτων στη Μέση Ανατολή. Με πρώτα και καλύτερα της Σαουδικής Αραβίας (που παρά τα εγκλήματά του, εντός και εκτός συνόρων, αποτελεί εταίρο και συνδαιτημόνα τόσο της Δύσης όσο και της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν) και της Αιγύπτου, το οποίο είναι συνένοχο για τα δεινά όσων κατοικούν στη Γάζα.

Το ίδιο συμβαίνει με την Τουρκία του Ερντογάν, ο οποίος το παίζει υποκριτικά «προστάτης» των Παλαιστινίων και συνολικά των Αράβων και μουσουλμάνων για να προωθήσει τα σχέδιά του. Το κάνει, δε, την ίδια ώρα που συνεχίζει να μακελεύει τους Κούρδους, να κυνηγά και να φυλακίζει τους εκλεγμένους εκπροσώπους τους, να εισβάλλει σε γειτονικές χώρες και να κατέχει ξένα εδάφη (μαζί και τη βόρεια Κύπρο). Όπως και με τους αγιατολάδες της Τεχεράνης, που είναι παρόντες δι’ αντιπροσώπων σε όλη την περιοχή. Και φυσικά, με την Παλαιστινιακή Αρχή και την ηγετική κλίκα του Αμπάς, αυτής της δράκας που συνεχίζει να πλουτίζει και να καλοπερνά σε βάρος των πολλών, σε συμφωνία και με την ανοχή των κατακτητών.

Τα τελευταία γεγονότα, λοιπόν, ήρθαν να δημιουργήσουν μία ρωγμή σε αυτό το καταθλιπτικό για τους Παλαιστίνιους σκηνικό, σε αυτή τη διεθνή συνωμοσία σε βάρος τους. Ήρθαν να επαναφέρουν την υπόθεσή τους στο προσκήνιο, όπως είχαν κάνει και οι δύο Ιντιφάντα. Το έκαναν με βίαιο τρόπο, ενδεχομένως και με ενέργειες που ουδείς δικαιούται να επικροτήσει (ας κρατάμε όμως μικρό καλάθι, καθώς ουδείς μπορεί να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει, ενώ τα fake news και ο πόλεμος της προπαγάνδας μαίνονται). Και με πρωταγωνιστή μια οργάνωση, τη Χαμάς, η οποία ναι μεν έχει ελάχιστη σχέση έχει με τα ιδεώδη και τον πολιτισμό της Αριστεράς, όμως γιγαντώθηκε εξαιτίας όλων των εγκλημάτων που περιγράφηκαν παραπάνω, για να μετατραπεί –όπως και η Χεζμπολάχ στον Λίβανο– σε βασικό πυλώνα της αντίστασης.

Υπεύθυνοι είναι το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ και οι υποστηρικτές του

Όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους αυτό, τη συγκεκριμένη στιγμή είναι πιο αναγκαίο παρά ποτέ να σταθούμε στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Να μην επιτρέψουμε να χαθεί το δάσος πίσω από το δέντρο, που δεν είναι άλλο από τον αγώνα και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας του παλαιστινιακού λαού, που αποτελεί σήμερα την πιο ξεκάθαρη απόδειξη του θανάσιμου κοκτέιλ που συγκροτούν η εθνική και η ταξική καταπίεση. Κι αν για την πρώτη υπεύθυνοι είναι σχεδόν αποκλειστικά το Ισραήλ και οι προστάτες και σύμμαχοί του –μαζί και οι ελληνικές κυβερνήσεις των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ– για τη δεύτερη έχει μερίδιο ευθύνης και η παλαιστινιακή αστική τάξη, με τις οργανώσεις και τις δομές της.

Το μεγάλο και κρίσιμο στοίχημα, λοιπόν, γι’ αυτόν τον καταπιεσμένο και κατατρεγμένο λαό, δεν είναι μόνο να αντέξει απέναντι στη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ και να αντεπιτίθεται όποτε μπορεί, αλλά να κηρύξει μια νέα Ιντιφάντα. Να βάλει στις σημαίες τα δικαιώματά του και στο στόχαστρο τους κατακτητές και όλους τους εκμεταλλευτές του, πυρπολώντας για μια ακόμη φορά τα μιλιούνια των πληβείων του αραβικού κόσμου, που αναζητούν τις δικές τους ρωγμές για να πάρουν εκδίκηση και να γίνουν υποκείμενα της ιστορίας τους.

Βαπτίζουν «αντισημιτισμό» το κίνημα αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους

Από τις πρώτες κιόλας ώρες αφότου έγινε γνωστή η επίθεση στο Ισραήλ και το μέγεθος του πλήγματος που δέχθηκαν η κυβέρνηση, ο στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες του –χαρακτηρίστηκε ως το μεγαλύτερο μετά τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, που ξέσπασε στις 6 Οκτωβρίου 1973– ένα κύμα διαδηλώσεων αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους ξέσπασε σε πολλές χώρες. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους και τις πλατείες της Ιορδανίας (η πλειοψηφία των κατοίκων της οποίας είναι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες), της Υεμένης και άλλων χωρών, ενώ χθες Παρασκευή είχε σημάνει γενικός «συναγερμός» στον αραβικό κόσμο, θέτοντας υπό πίεση τα αντιδραστικά καθεστώτα του.

Ανάλογες συγκεντρώσεις έγιναν και σε χώρες της Δύσης, ακόμη και στη Νέα Υόρκη, προκαλώντας έντονη ανησυχία σε κυβερνήσεις και αστικές τάξεις. Όλους αυτούς, δηλαδή, που από την πρώτη στιγμή έχουν ταχθεί άνευ όρων στο πλευρό του Νετανιάχου και του «δικαιώματος στην αυτοάμυνα» που έχει το Ισραήλ. Που αποκρύπτουν τη σφαγή η οποία ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη στη Λωρίδα της Γάζας, συντασσόμενοι με τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Άμυνας της χώρας που έχουν διακόψει την παροχή νερού, τροφίμων, ηλεκτρικού και φαρμάκων στην περιοχή και προαναγγέλλουν ότι θα την ισοπεδώσουν – «γιατί έτσι πρέπει απέναντι σε ανθρώπινα κτήνη».

Οι μηχανισμοί παραπληροφόρησης και καταστολής έχουν ήδη ενεργοποιηθεί, προκειμένου να κερδηθεί η μάχη των συνειδήσεων και να αποτραπεί το ξέσπασμα ενός γενικευμένου και παγκόσμιου ρεύματος υπέρ των Παλαιστινίων. Στη Γαλλία και τη Βρετανία, για του λόγου το αληθές, κάθε καταγγελία του Ισραήλ και δήλωση υπέρ των Παλαιστινίων βαφτίζεται «αντισημιτισμός», ενώ οι αρχές δεν διστάζουν να αφήσουν ανοιχτό το ενδεχόμενο ποινικών ευθυνών ακόμη και για κόμματα, όπως το γαλλικό ΝΡΑ. Σε άλλες χώρες, όπως η Γερμανία και η Αυστρία, έχουν ήδη απαγορευτεί συγκεντρώσεις, ενώ στο Διαδίκτυο πληθαίνουν οι κραυγές και οι παραινέσεις για «μηδενική ανοχή απέναντι στους υποστηρικτές των τρομοκρατών».

Είναι φανερό ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ο δεύτερος γύρος όσων ζήσαμε μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, όταν πρακτικά ποινικοποιήθηκε κάθε άποψη που δεν αποδεχόταν το «είμαστε με τη Δύση». Όταν, όπως θα θυμούνται οι περισσότεροι, η κατά τα άλλα δημοκρατική ΕΕ έσπευσε να «κλείσει» ρωσικά ΜΜΕ στην Ευρώπη, επειδή μετέδιδαν και σχολίαζαν διαφορετικά όσα συνέβαιναν — κάτι που δεν αποκλείεται να γίνει και τώρα. Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι το Ισραήλ (που σε προηγούμενη επίθεση είχε βομβαρδίσει και την έδρα του αλ Τζαζίρα) έχει ήδη δολοφονήσει τουλάχιστον πέντε δημοσιογράφους στη Γάζα την τελευταία εβδομάδα. Αυτή τη φορά, ωστόσο, γνωρίζουν ότι θα δυσκολευτούν περισσότερο να επιβάλουν σιωπή και ομοφωνία νεκροταφείου.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (14.10.23)