Στα ασφυκτικά κελιά της «δημοσιονομικής σταθερότητας» είναι υποχρεωμένοι να ζουν για πάντα οι λαοί της ΕΕ, καθώς το πλαίσιο που συγκροτούν το αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας (και Ανάπτυξης), το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μοιάζει με μια… φυλακή υψίστης ασφαλείας. Με δεσμοφύλακες τους τρεις «πυλώνες» της ΕΕ (Συμβούλιο, Κομισιόν και Ευρωβουλή), καθώς και τις κυβερνήσεις των «27», που αποδέχονται συνειδητά τα καθήκοντά τους, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης και με ελάχιστες επιμέρους διαφοροποιήσεις.
Οι πρόσφατες ρυθμίσεις έχουν στόχο να κλείσουν και τις τελευταίες διεξόδους διαφυγής και να εκμηδενίσουν τις δυνατότητες ελιγμών εντός της ΕΕ. Για του λόγου το αληθές, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας, «ακρογωνιαίος λίθος» του είναι τα μεσοπρόθεσμα διαρθρωτικά δημοσιονομικά προγράμματα των κυβερνήσεων, με διάρκεια από 4 ως 7 χρόνια, που θα υποβάλλονται και θα εγκρίνονται προκαταβολικά από τις Βρυξέλλες και θα αποτελούν το ευαγγέλιό τους στην άσκηση οικονομικής πολιτικής. Με αυτά και με τη βοήθεια του «προληπτικού» και του «διορθωτικού» βραχίονα, που πλέον αυτονομούνται ακόμη περισσότερο από τις όποιες δημοκρατικές διαδικασίες στο όνομα της «ανεξαρτησίας», ουσιαστικά οι κυβερνήσεις θα υπογράφουν συμβόλαια τα οποία δεν θα μπορούν να παραβιάσουν, ακόμη και αν το ήθελαν.
Οι συνέπειες είναι τρομακτικές. Για παράδειγμα, στην περίπτωση της Ελλάδας, μόνο η υποχρέωση μείωσης του χρέους που υπερβαίνει το όριο του 60% του ΑΕΠ κατά 1% ετησίως μεταφράζεται σε ένα ποσό άνω των 2 δισ. ευρώ, ενώ για την Ιταλία, η μείωση κατά 0,5% ετησίως του ελλείμματος ώστε να φτάσει στο 3% ισοδυναμεί με κάπου 10 δισ. Ας μην απορούν, λοιπόν, κάποιοι που η κυβέρνηση Μητσοτάκη λέει στους αγρότες ότι η οικονομία «δεν αντέχει άλλες παροχές»…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (18.2.24)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου