Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Πρόσφατα η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ανέθεσε στον Mario Draghi, πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας και πρόεδρο της κεντρικής ευρωπαϊκής τράπεζας, τη σύνταξη μιας Έκθεσης σχετικά με την ανταγωνιστικότητα της Ε.Ε., η μοίρα της οποίας βαίνει προς μια κατιούσα γραμμή που δεν ξέρουμε πόσο κάτω θα πάει και συνεπώς πού θα σταματήσει.
Ένα από τα βασικά σημεία της Έκθεσης Draghi είναι εκείνο που αφορά τους εξοπλισμούς των Ευρωπαϊκών χωρών, δηλαδή των χωρών της Κοινότητας, με βάση το δεδομένο του γιγαντισμού τους εξαιτίας του ρωσο-ουκρανικού πολέμου στον οποίο αποδεδειγμένα την «έμπλεξε» με καταλυτικό τρόπο το ΝΑΤΟ των ΗΠΑ.
Εν προκειμένω, η άποψη του Draghi είναι ότι οι χώρες αγοράζουν υπερβολικές ποσότητες όπλων από τους Αμερικανούς, τουτέστιν ξοδεύουν υπερβολικά ποσά αγοράς υπέρ των Αμερικανών που εισπράττουν και εις βάρος της Ε.Ε., όπερ σημαίνει επίσης μια αβάσταχτη πλέον επιβάρυνση στον γενικό προϋπολογισμό των κρατών και επόμενη επιδείνωση σχεδόν όλων των παραμέτρων οικονομίας.
Όπως γνωρίζουμε – ή μάλλον, για την ακρίβεια, όπως οι περισσότεροι πολίτες της Ε.Ε. δεν γνωρίζουν! – τον Νοέμβριο του 2022, δηλαδή μόλις εννέα μήνες από την έναρξη των ρωσο-ουκρανικών εχθροπραξιών, αρκετές κυβερνήσεις της Ε.Ε. είχαν αποφασίσει την αύξηση των προϋπολογισμών τους για την Άμυνα, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, με μεγάλη πιθανότητα υπακούοντας στις απαιτήσεις του Biden, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο, ως συνήθως, μέρος των σχετικών εξόδων να προορίζεται για τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, τουτέστιν προς όφελος της αμερικανικής οικονομίας.
Εκείνη την εποχή έγινε και η λεγόμενη «προσφορά οπλισμού» – όπως, μάλλον χλευαστικά, είχε χαρακτηριστεί η αρχική φάση των διαπραγματεύσεων με τις ΗΠΑ για αγορά όπλων από την ΕΕ με προορισμό την Ουκρανία – και η οποία είχε ανέλθει σε περίπου 33 δις δολάρια, από τα οποία τα 21 δις κιόλας απ’ τον Φεβρουάριο 2022.
Σήμερα η έκθεση Draghi τονίζει πως από τα μέσα του 2022 έως τα μέσα του 2023 το ποσοστό των κοινοτικών παραγγελιών σε αμερικανικές εταιρείες παραγωγής πολεμικού υλικού ήταν της τάξης του 63% επί του συνόλου της αγοράς οπλικών συστημάτων για την άμυνα της Ε.Ε., στο οποίο προστίθεται ένα άλλο 15% που αφορά άλλους ξένους εξω-ευρωπαϊκούς παραγωγούς όπλων.
Αυτό σημαίνει πως μόνο το 22% ανήκει στη παραγωγή της Ε.Ε., δηλαδή μόνο το 22% των χρημάτων έμειναν στην Ε.Ε., μια αναμφισβήτητη ζημιά για τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες!
Ένα τρανταχτό παράδειγμα των εξωφρενικών εξόδων τα οποία υποχρεώθηκαν οι ευρωπαϊκές χώρες να επωμιστούν για χάρη της αμερικανικής παράνοιας να «χτυπήσει» οπωσδήποτε τη Ρωσία μας το προσφέρει η Πολωνία, μια χώρα όχι βέβαια με μια οικονομία τρομερή.
Κατ’ αρχήν παράγγειλε τα πανάκριβα F-35 (το πρώτο απ’ αυτά το παρέλαβε πριν από μερικές μέρες) και μαζί αγόρασε έναν ικανό αριθμό τανκ, τα ΜΒΤ (Main Battle Tank) Abrams και έλαβε την άδεια της αμερικανικής κυβέρνησης να αγοράσει τα πυραυλικά συστήματα αεροπορικής άμυνας Patriot PAC-3 με ένα κόστος 15 δις δολάρια για 48 εκτοξευτές και 644 πυραύλους.
Εκτός αυτών, η πολωνική παραγγελία περιείχε και έναν αδιευκρίνιστο αριθμό MLRS (Multiple Launch Rocket System) HIMARS και 18 εκτοξευτές για 45 κατευθυνόμενους ATACSM για το ποσό των 10 δις δολαρίων.
Σε αυτά τα 10 δις προστέθηκαν και 20 δις δολάρια για την αγορά από τη Νότια Κορέα αρμάτων μάχης,, ολμοβόλων και ελαφρών καταδιωκτικών αεροπλάνων.
Σε ανάλογα έξοδα μπήκαν και άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, με πρώτη και καλύτερη τη Ρουμανία.
Βεβαίως θα πρέπει να πούμε πως όλη ετούτη η σπουδή και προτίμηση απόκτησης αμερικανικών όπλων διαφόρων ειδών δεν στηρίζεται ούτε σε κάποια… ειδική οικονομική εύνοια εκ μέρους των Αμερικανών για τους φίλους και συμμάχους τους (απεναντίας!), ούτε και σε κάποια ειδική «ποιότητα» αυτών των όπλων που τα κάνει προτιμητέα έναντι των άλλων.
Απλώς τα αμερικανικά προϊόντα έρχονται πρώτα στη ζήτηση προπαντός γιατί… παραδίδονται στον αγοραστή εντός μικρών χρονικών διαστημάτων!
Όπως είναι γνωστόν, η πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ είναι η πρώτη στον κόσμο σε μέγεθος παραγωγής και πωλήσεων.
Η βιομηχανία αυτή είναι τόσο μεγάλη όσο και αποτελεσματική στις γρήγορες παραδόσεις, κάτι που δεν συμβαίνει με τις ανάλογες βιομηχανίες άλλων χωρών.
Ένα άλλο προτέρημα των αμερικανικών οπλισμών είναι το ότι πρόκειται για οπλισμούς που βρίσκονται σε άμεση χρήση σε πολεμικές επιχειρήσεις, είναι δηλαδή όπλα που έδειξαν, και συνεχίζουν να δείχνουν, σε τρέχοντα πολεμικά μέτωπα την επάρκεια και αξιοπιστία τους.
Το ίδιο ασφαλώς δεν θα μπορούσε να ειπωθεί για τους περισσότερους ευρωπαϊκούς ή άλλους, μη αμερικανικούς, οπλισμούς, ίσως εν μέρει εξαιρουμένων των γερμανικών και, εκτός Ευρώπης, των ισραηλινών.
Τώρα, το να προβάλλεται η δικαιολογία ότι είναι η ανάγκη να έχει μια χώρα γρήγορα επάρκεια συμβατικού οπλισμού για να είναι σε θέση να εκφράσει, όποτε χρειάζεται, μια ικανή αποτρεπτική αντίδραση, και γι’ αυτόν τον λόγο απευθύνεται στο αμερικανικό οπλοστάσιο, από μόνη της δεν «στέκεται», δεν μπορεί κανείς εχέφρων να το πάρει στα σοβαρά.
Απ‘ ό, τι φαίνεται, πίσω απ’ όλη αυτή την «ιστορία» υπάρχει ένα καθαρά πολιτικό υπόβαθρο το οποίο με την πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση.
Έτσι η απόφαση της ΕSSΙ (European Sky Shield Initiative) του ΝΑΤΟ να βασιστεί σε αμερικανικά οπλικά συστήματα
– βέβαια, μη ξεχνάμε πως το ΝΑΤΟ είναι βασικά μια οργάνωση με απόλυτο αμερικανο-κεντρικό διαχειριστικό προσανατολισμό και έλεγχο –
και, εν μέρει και δευτερευόντως, σε γερμανικά και ισραηλινά, δεν μπορεί να μη διεγείρει ορισμένες υποψίες πολιτικού ακριβώς χαρακτήρα.
Υπ’ αυτή την έννοια και πρίσμα, επομένως, το ότι η εν λόγω ESSI απέκλεισε λ.χ. το SAMP/T (Sol-Air Moyenne Portée/Terrestre), σύστημα αντιαεροπορικό/αντιπυραυλικό το οποίο παράγει η γαλλο-ιταλο-αγγλο κοινοπραξία MADA (συγχώνευση των εταιρειών Μάτρα-γαλλική, Bae Dynamics-αγγλική και ALENIA-ιταλική) δεν μπορεί να μην έχει κάποια στενή σχέση με πολιτικά κίνητρα και κατευθύνσεις.
Και μάλλον γι’ αυτόν τον λόγο τελικά η Ιταλία, η Γαλλία και η Ισπανία κατέληξαν στο να μη συμμετάσχουν σε εταιρική σύμπτυξη με τη Γερμανία στενά συνδεδεμένη με αμερικανικά συμφέροντα.
Εν πάση περιπτώσει, ειρήσθω εν παρόδω, εντός του τρέχοντος Σεπτέμβρη προβλέπεται η παράδοση στην Ουκρανία μιας σημαντικής παρτίδας συστημάτων SAMP/T.
Πάντως μένει να ανακαλύψουμε κάποτε το είδος και το εύρος του πολιτικού παρασκηνίου που ορίζει τις ευρω-αμερικανικές αμυντικές σχέσεις και πώς «διαμορφώνεται» η «ανάγκη» για τις κοινοτικές χώρες να απευθύνονται σε τόση ευρεία κλίμακα στα αμερικανικά βιομηχανικά συγκροτήματα για απόκτηση οπλισμού καταξιώνοντας συστηματικά και διαχρονικά και, θα λέγαμε με περισσότερο ακρίβεια, μαζοχιστικά όλες τις κοινοτικές βιομηχανίες πολεμικού υλικού!
Έτσι, εκείνο που παραμένει σταθερό είναι ότι στην Ευρώπη, και δη στην ΕΕ ειδικά, τα περισσότερα κατά πολύ χρήματα που ξοδεύονται για οπλισμούς παίρνουν τον δρόμο προς τις ΗΠΑ.
Βεβαίως εάν μέσα σε αυτές τις οικονομικές κινήσεις εκείνη που σχετίζεται με ένα «όπλο» όπως τα αεροπλάνα Stelth F-35 θα μπορούσε να έχει κάποια δικαιολογητική λογική έννοια, έστω και με τους βαριούς περιορισμούς που επιβάλλονται με την αγορά τους σχετικά με το λογισμικό τους και επίσης με όλα τα ελαττώματα που αυτού του είδους αεροπλάνα παρουσιάζουν κατά καιρούς,
δεν μπορούμε να μην τονίσουμε πως για τα πλείστα των άλλων συστημάτων πολεμικών όπλων η τοπική ευρωπαϊκή παραγωγή και αγορά δεν παρουσιάζεται διόλου υποδεέστερη, όπως μεταξύ άλλων για τους πυραύλους αεροπορικής άμυνας ή τα ΜΒΤ.
Οπότε οι συνέπειες αυτών των ποσοστιαία λίγων αγορών ευρωπαϊκού οπλισμού αντανακλώνται δυσμενώς και στη συνολική βιομηχανική παραγωγή των ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες επιπλέον βαρύνονται υπερβολικά από τους συνεχείς, ατελείωτους ποικίλους ανεφοδιασμούς της Ουκρανίας – σαν ένα είδος υποχρέωση μυστικά επιβεβλημένη! – σε ποσότητες και διαφορετικά είδη πολύ μεγαλύτερου όγκου και κόστους από εκείνους των ΗΠΑ,
μια βαριά κατάσταση, βέβαια, στην οποία οικειοθελώς(;) οι Ευρωπαίοι Κοινοτικοί «χώθηκαν» ως το λαιμό, μη ξέροντας τώρα – ή ίσως μερικοί μη θέλοντας! – πώς να βγουν, υποταγμένοι στις απαιτήσεις των Αμερικανών πατρόνων τους οποίους δεν θέλουν να αφήσουν,
μια κατάσταση που μοιάζει με βρόγχο στο λαιμό ή δρόμο αδιέξοδο όπου η παραμικρή επιθυμία απαγκίστρωσης μπορεί να επιφέρει την κατηγορία … προδοσίας εις βάρος της Ουκρανίας που, μας λένε, «πολεμάει ολομόναχη(!) για να μην εισβάλλουν οι Ρώσοι στις περίβλεπτες νατοϊκές χώρες! Σκέτη παράνοια!
Εκτός αυτού όμως, μεγάλη καθίζηση παρατηρείται στην Ε.Ε. και για όσο αφορά το R&S (έρευνα και ανάπτυξη), ένας τομέας κομβικός στην αλυσίδα των αμυντικών οπλισμών, αλλά και γενικά σε όλο το φάσμα βιομηχανικής παραγωγής υψηλής και ανώτατης τεχνολογίας.
Στην έκθεση Draghi που αναφέραμε πιο πάνω, παρατίθεται η πληροφορία, καθόλου παρηγορητική, ότι πριν από δύο χρόνια, το έτος 2022, όλες οι χώρες της Ε.Ε. παρουσίασαν συνολικά μια δαπάνη σε R&S 10,7 δις ευρώ, δηλαδή μόλις το 4,5% του συνόλου των κρατικών δαπανών, έναντι των 140 δις δολαρίων (περίπου 120 δις ευρώ) των ΗΠΑ, ίση προς το 16% του συνόλου των δαπανών!
Ωστόσο, πρόκειται για μια πραγματικότητα που δεν είναι σημερινή. Απλά σήμερα έχει οξυνθεί περισσότερο και περισσότερο βλάπτει τα κοινοτικά συμφέροντα σε όλη την διαφοροποιημένη γκάμα τους.
Όντως λοιπόν κιόλας από την πενταετία 2017-2021, επομένως και πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία, η τάση να ξοδεύονται υπερβολικά ποσά για αγορές οπλισμού από τις ΗΠΑ φανέρωνε απαράδεκτες τιμές: π.χ. το 83% του στρατιωτικού προϋπολογισμού της Νορβηγίας «έφευγε» για αμερικανικά όπλα , στην Ιταλία ήταν το 70%, στο Ηνωμένο Βασίλειο το 77%, ενώ η Ολλανδία καταρρίπτει κάθε ρεκόρ με ένα τρελό 95%!
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, είναι ευνόητο πως αυτό το «σύστημα», πραγματικά στρεβλό και ανήθικο για τη κοινοτική, όχι μόνο οικονομία, αλλά και εθνική αξιοπρέπεια των χωρών-μελών, θα πρέπει να καταστραφεί και γρήγορα μάλιστα, υπερβαίνοντας όχι μόνο τις χρόνιες γραφειοκρατικές αγκυλώσεις των κοινοτικών μηχανισμών, αλλά και, το σπουδαιότερο, τις επίσης χρόνιες δογματικές και πολιτικές εξαρτήσεις από την εκάστοτε αμερικανική κυβερνητική νομενκλατούρα στην εξουσία.
Είναι βέβαια και μια υπόθεση προüπολογισμού. Το συνολικό κοινοτικό χρηματοπιστωτικό διαθέσιμο budjet είναι, αναμφισβήτητα, κατά πολύ ήσσων, μη συγκρίσιμο με τον ανάλογο αμερικανικό. Το ίδιο και για όσο αφορά το βιομηχανικό σκέλος. Οι κοινοτικές εταιρείες οπλισμών καμία σχέση, ως προς το μέγεθος και παραγωγικό όγκο, δεν έχουν με τους βιομηχανικούς κολοσσούς των ΗΠΑ.
Είναι ευνόητο ωστόσο πως αυτή η διαφορά δεν πρέπει να είναι τροχοπέδη στην ευρω-κοινοτική ανάπτυξη και εξέλιξη. Κάτι πρέπει να γίνει, και το γρηγορότερο. Η σημερινή σχεδόν απόλυτη εξάρτηση από την αμερικανική παραγωγή όπλων δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Ναι, το είπαμε, το ξέρουμε ότι η Ε.Ε. είναι δημιούργημα των ΗΠΑ, είναι ουσιαστικά ένα πιστό alter ego των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Κακώς, πολύ κακώς.
Γιατί αυτό το «είναι» όμως κάποια στιγμή, και όσο γίνεται το συντομότερο, θα πρέπει να γίνει «ήταν», εάν οι Ευρωπαίοι πολίτες θέλουν να είναι και πολίτες μιας Κοινότητας με δικό της καθοριστικό πρόσημο, με δική της διεθνή προσωπικότητα, συμπεριλαμβανομένης και της στρατιωτικο-αμυντικής τοιαύτης, αναπόσπαστο μέρος της γενικής γεω-στρατηγικής οντότητας και παρουσίας, και όχι μια ευρωπαϊκή πολιτική οργάνωση καθόλα υποταγμένη στα αμερικανικά σχέδια, και ειδικά στα στρατιωτικά με φόντο δήθεν την εθνική ασφάλεια.
Μια συνετή «διέξοδος» για το σημερινό κοινοτικό ασταμάτητο αδιέξοδο είναι η αύξηση των επενδύσεων σε project με όραμα το μέλλον, επιτέλους, μέσα σε ένα συνεχή πειραματισμό, τεχνικό και θεωρητικό, επιτέλους κι αυτό, όπως γίνεται ανελλιπώς στις ΗΠΑ. Αυτό πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα της νέας κυβέρνησης Ε.Ε. με την εμπλοκή όλων των κρατών-μελών, προπαντός των μεγαλύτερων και όλων των υγειών δημιουργικών δυνάμεών που διαθέτουν.
Αυτό είναι άλλωστε και το πρόσταγμα που εκπέμπει η έκθεση Draghi, την οποία πολύ καλά θα έκαναν οι 27 κυβερνήσεις της Ε.Ε. να μελετήσουν διεξοδικά, ώστε ο συγκερασμός όλων των χρήσιμων συμπερασμάτων τους να αποτελέσει το έναυσμα μιας νέας πλούσιας παραγωγικής ποιότητας του γενικού Made in Europe, περιλαμβανομένων και των περιεχομένων της στρατηγικο-αμυντικής κοινοτικής παραμέτρου.
Στο σταυροδρόμι όπου σήμερα βρίσκεται η Ε.Ε., η ριζικές αλλαγές που προτείνει ο Draghi είναι μονόδρομος, η ζωή ή θάνατος για τα 450 εκατομμύρια πολιτών/ανθρώπων.
Και απαραιτήτως μέσα σε σταθερές συνθήκες ειρήνης, όχι πολέμου!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου