▸ «Στο ίδιο έργο θεατές» και πάλι όσον αφορά τόσο την αστυνομική βία που ασκείται (και) στα αστυνομικά τμήματα (ΑΤ) όσο και τη συγκάλυψη ποινικών και πολιτικών ευθυνών.
Μόλις ελάχιστες ημέρες μετά τον βασανισμό και τη δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα, ο 29χρονος Μία Χαριζούλ από το Μπαγκλαντές βρέθηκε απαγχονισμένος μέσα σε κελί του ΑΤ Ομονοίας.
Η ανακοίνωση της ΕΛΑΣ «μπάζει» από παντού. «Σημειώνεται ότι ο ανωτέρω αλλοδαπός βρισκόταν στον χώρο των κρατητηρίων μαζί με ακόμα 11 κρατούμενους», γράφει η αστυνομία. Η Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή (ΚΕΕΡΦΑ), όμως, ευλόγως διερωτάται: «Η αστυνομία αναφέρει αυτοκτονία σε ένα κελί εντός κρατητηρίου, όπου βρίσκονταν άλλοι 11 κρατούμενοι. Κανένας δεν αντιλήφθηκε το παραμικρό, ότι δίπλα τους κάποιος έβαζε τέλος στη ζωή του; Πώς η κράτηση μετατράπηκε σε θάνατο; Στο ΑΤ Ομονοίας στο κρατητήριο δεν υπάρχουν κάμερες μέσα στα κελιά που βρίσκονται στον ίδιο χώρο του κρατητηρίου παρά μόνο στον διάδρομο».
Τα δύο τελευταία περιστατικά έρχονται να προστεθούν σε έναν ήδη μακρύ κατάλογο καταγγελιών μεταναστών και Ελλήνων για αστυνομική βία. Όπως πάντα, η πολιτική εξουσία «κλείνει το μάτι» στους βασανιστές και κανονικοποιεί τους βασανισμούς, ειδικά όταν πρόκειται για μετανάστες. Το ΑΤ Ομονοίας είναι ίσως η πιο «χτυπητή» περίπτωση… Επί χρόνια, πολλές καταγγελίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας για βιασμούς γυναικών, βασανισμούς ΑμεΑ, ανηλίκων και μεταναστών καθώς και άλλες υποθέσεις, έχουν συγκαλυφθεί. Το συγκεκριμένο ΑΤ-κολαστήριο λειτουργεί ως φόβητρο για εκείνους που συλλαμβάνονται προκειμένου να συνεργαστούν: «Άρχισε να μιλάς αλλιώς θα σε στείλω στην Ομόνοια!».
Οι αστυνομικοί που εμπλέκονται στα περιστατικά αυτά απολαμβάνουν ένα ιδιότυπο καθεστώς ασυλίας. Οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί της ΕΛΑΣ και του κράτους πέφτουν αμέσως πάνω τους για να τους προστατεύσουν. Σε κάθε περίπτωση αστυνομικής βίας/αυθαιρεσίας, η τακτική είναι σχεδόν πάντα ίδια:
Αρχικά, βγαίνει μία τυπική ανακοίνωση από την ΕΛΑΣ, η οποία παρέχει ελάχιστες πληροφορίες, θέτοντας μόνο τον χρόνο και τον τόπο του εγκλήματος. Στη συνέχεια, διατάσσεται (συνήθως) άμεσα Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ), είδηση που φροντίζει η ίδια η ΕΛΑΣ να κυκλοφορήσει ταχύτατα στα ΜΜΕ. Και τέλος είτε κάποιος επίσημος εκπρόσωπος (π.χ. Πρόεδρος Ειδικών Φρουρών) είτε κάποιος ιδιώτης αστυνομικός αναλυτής προχωρά σε σπίλωση του χαρακτήρα του ανθρώπου που έχει δολοφονηθεί/βασανιστεί, στοχεύοντας στην ενεργοποίηση των αντιδραστικών ενστίκτων της κοινωνίας («καλά του κάνανε»).
Φυσικά, οι ΕΔΕ για περιπτώσεις αστυνομικής βίας με μαθηματική ακρίβεια καταλήγουν στα… αζήτητα. Όπως αναφέρεται σε δελτίο Τύπου του Εθνικού Μηχανισμού Διερεύνησης Περιστατικών Αυθαιρεσίας, «μειωμένος κατά 12,5% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά και κατά 25% σε σχέση με το 2019 εμφανίζεται ο αριθμός των υποθέσεων που διαβιβάσθηκαν από την ΕΛΑΣ, η οποία άλλωστε εξακολουθεί να αποτελεί τον κύριο φορέα προέλευσης των υποθέσεων της ειδικής αυτής αρμοδιότητας του Συνηγόρου του Πολίτη».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (05.10.24)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου