Το νέο καθεστώς δεν έχει διαμορφωθεί και οι αντιθέσεις εντός του διαφαίνονται εκρηκτικές, αφήνοντας ανοιχτό ένα σενάριο δεύτερης Λιβύης. Αυτό, ωστόσο, δεν εμποδίζει Δύση και Ρωσία να σπεύδουν να το αναγνωρίσουν
Τα σύνορα αλλάζουν στη Μ. Ανατολή, όπως και στην Ουκρανία, επιταχύνοντας την «τελική λύση»
«Δεν έχει σημασία αν μια γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, αρκεί να πιάνει ποντίκια», είπε πει ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ. Και επειδή ο καπιταλισμός έχει αποδείξει πως δεν έχει πρόβλημα να δανείζεται και να εφαρμόζει γνωμικά, δόγματα και τακτικές που προέρχονται από τους αντιπάλους του (αν και ο συγκεκριμένος ηγέτης της Κίνας ήταν σε μεγάλο βαθμό φίλος και θαυμαστής του…), αρκεί να κάνει τη δουλειά του και να υπηρετεί τα συμφέροντά του, το επαναλαμβάνει και στην περίπτωση της Συρίας, όπου πλέον κυριαρχούν οι πρώην τζιχαντιστές και «τρομοκράτες».
Η μία μετά την άλλη, λοιπόν, οι κυβερνήσεις της Δύσης ανακοινώνουν επισήμως ότι έχουν αποκαταστήσει απευθείας δίαυλο επικοινωνίας με το νέο καθεστώς και τον επικεφαλής της ισλαμιστικής HTS, τον Αμπού Μοχάμεντ αλ-Γκολάνι ή Αχμέτ αλ-Σάρα. Κι αυτός, με τη σειρά του, επιχειρεί να «θάψει» το πρώτο (και πολεμικό) όνομα και να καθιερώσει το δεύτερο, μαζί με ένα προφίλ δημοκρατικού και συμπεριληπτικού ηγέτη. Υποσχόμενος, παράλληλα, νέο σύνταγμα, δημοψήφισμα και ελεύθερες εκλογές – αν και, για την ώρα, έχει ανασταλεί η λειτουργία του προηγούμενου κοινοβουλίου και έχει επιβληθεί στρατιωτικός νόμος τουλάχιστον ως τον Μάρτιο, ενώ δεν έχουν ξεκαθαρίσει τις προθέσεις τους ούτε οι υπόλοιπες συνιστώσες της μέχρι πρότινος αντιπολίτευσης (ο Συριακός Εθνικός Στρατός που ελέγχει η Τουρκία, οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις όπου κυριαρχούν οι Κούρδοι, η Νότια Διοίκηση που αποτελεί ένα συνονθύλευμα ένοπλων ομάδων από τη νότια περιοχή της Ντερά κ.λπ).
Έτσι, οι ΗΠΑ έβαλαν στο συρτάρι την επικήρυξη σε βάρος του αλ-Γκολάνι και τον προσέγγισαν. Η Γαλλία προανήγγειλε την επαναλειτουργία της πρεσβείας της στη Δαμασκό, επιδιώκοντας να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση στην μοιρασιά – για να ακολουθήσει άμεσα η Γερμανία. Η Ιταλία, επίσης, αν και τώρα κινείται στην ίδια κατεύθυνση, δεν έκανε καν τον κόπο να απολογηθεί για το γεγονός ότι είχε στείλει πρέσβη στη Δαμασκό πριν πέσει ο Άσαντ – επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά τα λόγια του Ντενγκ. Όσο για την ΕΕ συνολικά, αυτό που μοιάζει να την ενδιαφέρει είναι να χαρακτηριστεί η Συρία «ασφαλής χώρα», έτσι ώστε να προχωρήσει ο βίαιος επαναπατρισμός χιλιάδων προσφύγων που είχαν βρει καταφύγιο σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά το 2014-’15.
Από την πλευρά τους, Τουρκία και Ισραήλ, οι δύο μεγάλοι κερδισμένοι σε αυτή την παρτίδα, μοιάζουν να έχουν γλυκαθεί σε τέτοιο βαθμό από το «μέλι», ώστε δεν διστάζουν ακόμη και να στραφούν η μία κατά της άλλης, εκτοξεύοντας τελεσίγραφα και απειλές, στην προσπάθειά τους να κατοχυρώσουν τα κέρδη τους και να διευρύνουν την επιρροή τους. Είναι δε φανερό ότι βιάζονται, μια και γνωρίζουν πως τώρα που «γυρίζει ο τροχός» είναι η μεγάλη τους ευκαιρία.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ερντογάν ετοιμάζει τον στρατό του για νέα εισβολή στη Συρία και τις επιχειρήσεις της χώρας του για να εφορμήσουν στο Ελντοράντο της ανοικοδόμησης, ενώ η ακροδεξιά, σιωνιστική κυβέρνηση του κράτους-τρομοκράτη έδωσε το πράσινο φως στους εποίκους να προχωρήσουν στην ταχεία επέκτασή τους στα Υψώματα του Γκολάν. Τόσο στην περιοχή που βρίσκεται υπό ισραηλινή κατοχή μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 όσο και στις εκτάσεις που κατέλαβε τις τελευταίες δύο εβδομάδες ο στρατός του και, μέχρι σήμερα, ήταν διεθνώς αναγνωρισμένες ως συριακό έδαφος.
Παράλληλα, θεωρώντας προφανώς ότι έχει σε μεγάλο βαθμό ξεμπερδέψει με την απειλή της Χαμάς και της Χεζμπολάχ – με τη δεύτερη έχει υπογράψει ήδη εκεχειρία, ενώ η πρώτη είναι αποδυναμωμένη και δεν αποκλείεται να πράξει κάτι ανάλογο – και διαπιστώνοντας ότι η Τεχεράνη δεν δείχνει διάθεση να σηκώσει το γάντι (πιθανώς και να μην μπορεί…), το Ισραήλ εμφανίζεται έτοιμο να στρέψει τα πυρά του σε ένα άλλο ανοιχτό μέτωπο: Την Υεμένη και τους Χούθι, που με τη δράση τους έχουν προκαλέσει αρκετούς πονοκεφάλους τόσο στο ίδιο όσο και στους συμμάχους του στη Δύση – τους οποίους προφανώς θα έχει πάλι στο πλευρό του.
Τα σύνορα στη Μέση Ανατολή αλλάζουν, λοιπόν, όπως συμβαίνει στην Ουκρανία και τον Καύκασο, ακολουθώντας τη διαδικασία που ξεκίνησε στα Βαλκάνια, συνεχίστηκε στην Αφρική και ίσως κορυφωθεί στον Ειρηνικό. Η «τελική λύση» για τις αντιθέσεις του ολοκληρωτικού καπιταλισμού πλησιάζει…
«Βρόμικος» ρόλος της Παλαιστινιακής Αρχής
Την ώρα που το Ισραήλ προσπαθεί να επιβάλει μια συμφωνία για τη Γάζα που θα του δίνει το δικαίωμα να εισβάλει και να δολοφονεί όπως και όποτε θέλει και θα την καθιστά προτεκτοράτο του, η Παλαιστινιακή Αρχή επιβεβαιώνει τον «βρόμικο» – αν όχι προδοτικό – ρόλο που έχει παίξει όλο το προηγούμενο διάστημα. Τις τελευταίες μέρες, οι δυνάμεις καταστολής του Μαχμούτ Αμπάς έχουν θέσει στο στόχαστρό τους κάθε ένοπλη οργάνωση με ενεργή παρουσία στον αγώνα ενάντια στον κατακτητή. Βασικός στόχος των επιδρομών τους είναι η Τζενίν, που παραδοσιακά θεωρούνταν λίκνο της αντίστασης των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη, με τις συγκρούσεις να είναι σφοδρές και να προκαλούν αρκετά θύματα, δίνοντας την εικόνα εμφυλίου. Κι αυτό, ενώ επισήμως Χαμάς και Φατάχ έχουν συνάψει συμφωνία συμφιλίωσης για τη διακυβέρνηση μετά το τέλος αυτού του πολέμου…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν στο φύλλο 21-22 Δεκεμβρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου