Αλιεύσαμε πρόσφατα στο FB αυτή την ανάρτηση και την αναδημοσιεύουμε. Μια προσέγγιση που αναδεικνύει την προπαγάνδα και την επικοινωνιακή πολιτική της ΝΔ.
Κρατάμε αποστάσεις από τις πατριωτικές και εθνικές προσεγγίσεις του κειμένου και την περιγραφή με μονόπλευρο τρόπο των όρων διεξαγωγής του ελληνο-τουρκικού ανταγωνισμού αναδεικνύοντας μόνο τον ρόλο του "Ερντογάν".
Το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ καλεί σε αντιπολεμικό κίνημα μέσα και έξω από τον στρατό ενάντια στην κυβέρνηση και τον ανταγωνισμό ελληνο-τουρκικής αστικής τάξης, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Ένας εύζωνας δάκρυσε στην τελευταία του υπηρεσία, έγινε viral και ο πρωθυπουργός αποφάσισε να τον συναντήσει και να τον προβάλει.
Για μια ακόμη φορά ο πρωθυπουργός επιλέγει, στον νευραλγικό χώρο της στρατιωτικής θητείας και σε μια περίοδο αυξανόμενων συγκρούσεων, να επενδύσει σε μια αστεία επικοινωνιακή ιστορία. Μια ιστορία που μπορεί να συγκινήσει συγκεκριμένες μερίδες ψηφοφόρων, ηλικιωμένους και γυναίκες, που δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει πραγματικά σήμερα στον στρατό. Και που φυσικά δεν πρόκειται να αποτρέψει τον Ερντογάν, αν άλλοι λόγοι συντρέξουν, να επιτεθεί.
Η τελευταία μέρα της θητείας, λοιπόν, ειδικά για όσους νέους υπηρετούν σε πιο στρατιωτικοποιημένες μονάδες, στην παραμεθόριο, την Κύπρο, τις Ειδικές δυνάμεις, αν συνοδεύεται από δάκρυα αυτά συνήθως είναι χαράς.
Διότι, ολοκληρώνεται μια περίοδο συναισθηματικής, κοινωνικής και κυρίως οικονομικής πίεσης για τους φαντάρους. Μια περίοδο στην οποία κανείς δεν φροντίζει να τους δώσει ένα ουσιαστικό κίνητρο, που οι ίδιοι και οι οικογένειές τους ματώνουν τις τσέπες τους για μια στοιχειώδη διαβίωση.
Και όλο αυτό, αν η τελευταία μέρα δεν συνδυαστεί με ξεκαθαρίσματα λογαριασμών με εξουσιαστικά στελέχη, κλπ.
Φυσικά, μπορεί να υπάρξει και συγκίνηση, αλλά για άλλους λόγους. Διότι απομακρύνεσαι από ανθρώπους με τους οποίους έζησες αρκετό καιρό μια ξεχασμένη, στα πλαίσια του σύγχρονου βίου, κοινοτική ζωή και μοιράστηκες κοινές δυσκολίες και αδικίες.
Πάντως, σίγουρα κανείς δεν θα κλάψει γιατί βγάζει το χακί και αποθέτει το G3, πράγματα που ποτέ δεν συνδέθηκαν με την έννοια του έθνους και της τιμής, ή έστω της κοινωνικής υπηρεσίας, όπως ίσως γίνονταν σε άλλες εποχές.
Αν λοιπόν ο Μητσοτάκης και ο Δένδιας νοιάζονταν για μια χρήσιμη και παραγωγική θητεία, δεν θα προέβαλαν δακρυσμένους εύζωνες ή σκετσάκια με γυαλισμένους κομάντο σε νυχτερινές εκπομπές.
Θα φρόντιζαν για μια χρονικά μικρότερη και λογικότερη θητεία, με σύγχρονη ενδυμασία, εξοπλισμό, συνθήκες ζωής και υγιεινής. Θα φρόντιζαν για αυστηρό έλεγχο της συμπεριφοράς των στελεχών. Θα φρόντιζαν για την ενεργοποίηση του θεσμού της εφεδρείας. Θα φρόντιζαν για εξάλειψη του βύσματος. Και κυρίως θα φρόντιζαν για να αποκτήσει η θητεία νόημα, συνδεδεμένο με την έννοια του έθνους.
Αυτό, όμως, θα στερούσε από το πολιτικό σύστημα το σημαντικότερο, ίσως, πεδίο ρουσφετιών.
Οπότε ας αρκεστούμε στους αμέτρητους ΕΠΟΠ - δημόσιους υπαλλήλους, στις μονάδες - κάτεργα της πρώτης γραμμής, επανδρωμένες πλειοψηφικά από νέους αλβανικής συνείδησης, στα χαμόγελα δίπλα στον σκληρό και αγέλαστο Ερντογάν, στην τυφλή εμπιστοσύνη στο αναξιόπιστο ΝΑΤΟ και φυσικά στις επικοινωνιακές φούσκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου