Ο Ν. Δένδιας και η Τέχνη της Πολιτικής Ανακύκλωσης

Armyvoice News

Ο Ν. Δένδιας και η Τέχνη της Πολιτικής Ανακύκλωσης: Παλιές Ιδέες σε Νέα Συσκευασία – Η Ρητορική του Φόβου

Η ομιλία του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, Νίκου Δένδια, στην Κοζάνη θα μπορούσε να θεωρηθεί μια προσπάθεια ανανέωσης του συντηρητικού αφηγήματος ή, αν θέλουμε να είμαστε λιγότερο ευγενικοί, μια επιδέξια ανακύκλωση των ίδιων φθαρμένων ιδεών με νέο περιτύλιγμα.

Αν μη τι άλλο, η παράσταση είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας καλά σκηνοθετημένης πολιτικής θεατρικής παράστασης, με την απαραίτητη δόση πατριωτικού μεγαλείου, εθνοκεντρικής αφήγησης και στρατιωτικής υπεροψίας.

Η επιλεκτική χρήση της γλώσσας και της ιστορίας

Ο Δένδιας ξεκίνησε με έναν λόγο γεμάτο αναφορές στη μοναδικότητα της ελληνικής γλώσσας και ιστορίας, θυμίζοντας περισσότερο καθηγητή αρχαιολογίας σε τουριστικό γκρουπ παρά υπουργό μιας σύγχρονης χώρας.

Οι αναφορές στο «ΟΧΙ» και το «ΑΕΡΑ» είχαν την αναμενόμενη συναισθηματική φόρτιση, αλλά παρέλειψαν, βολικά, να αναφέρουν τη σημασία του ιστορικού αναστοχασμού.

Η χειραγώγηση των κοινωνικών θεσμών

Όπως κάθε σωστός πολιτικός της παράταξής του, ο Υπουργός δεν παρέλειψε να εξυμνήσει την παραδοσιακή ελληνική οικογένεια.

Με τον δέοντα μελοδραματισμό, παρουσίασε τον παππού και τη γιαγιά ως στυλοβάτες της οικονομικής επιβίωσης των νέων γενιών, αποφεύγοντας βέβαια να αναφερθεί στο γεγονός ότι αυτή η «οικογενειακή αλληλεγγύη» είναι αποτέλεσμα της κρατικής ανεπάρκειας.

Αντί να εγγυηθεί την ύπαρξη ενός λειτουργικού κοινωνικού κράτους, η δεξιά προτιμά να επαινεί τη «δύναμη» της ελληνικής οικογένειας, παραβλέποντας την κοινωνική δυσφορία που αυτή η κατάσταση δημιουργεί.

Η απόπειρα αποκατάστασης της συντήρησης ως προοδευτικής έννοιας

Το πιο φιλόδοξο κομμάτι της ομιλίας ήταν η προσπάθεια του Υπουργού να παρουσιάσει τη συντήρηση ως μια θετική, προοδευτική έννοια.

Σύμφωνα με το αφήγημά του, η συντήρηση δεν είναι αντίθετη της προόδου, αλλά μια προσπάθεια να διατηρηθούν οι «αξίες» απέναντι στην αποσύνθεση.

Βέβαια, αυτός ο ισχυρισμός αποσιωπά το γεγονός ότι οι συντηρητικές πολιτικές της δεξιάς ήταν πάντα εκείνες που επέβαλαν περιορισμούς στις ελευθερίες, περιόρισαν τα κοινωνικά δικαιώματα και αντιστάθηκαν σε οποιαδήποτε αλλαγή προς ένα δικαιότερο σύστημα.

Όταν η συντήρηση γίνεται απλά ένας μηχανισμός διατήρησης ανισοτήτων, τότε η σύνδεσή της με την πρόοδο είναι τουλάχιστον αστεία.

Η ομιλία του Δένδια ήταν μια ακόμα επιχείρηση επαναπροσδιορισμού ενός παρωχημένου αφηγήματος, με στόχο να το κάνει πιο ελκυστικό σε ένα κοινό που ενδεχομένως αναζητά νέες προσεγγίσεις.

Όμως, πίσω από τις ρητορικές αναδιατυπώσεις και τις επικοινωνιακές ακροβασίες, παραμένει η ίδια παλιά ιστορία: 

μια πολιτική που εξυπηρετεί τους λίγους, δικαιολογείται μέσω του φόβου και επενδύει στη νοσταλγία αντί να προτείνει πραγματικές λύσεις για το μέλλον.

Αν μη τι άλλο, πρόκειται για ένα ακόμα δείγμα της ικανότητας της δεξιάς να αναπαράγει τα ίδια επιχειρήματα, ελπίζοντας ότι με διαφορετική διατύπωση θα μοιάζουν λιγότερο παρωχημένα.