Ήταν 30 Απριλίου 1945. Η ώρα πλησίαζε 22:50. Το Βερολίνο καιγόταν, το Τρίτο Ράιχ κατέρρεε, και οι σκληρότερες μάχες δίνονταν γύρω από το Ράιχσταγκ, το πολιτικό και συμβολικό κέντρο του ναζιστικού καθεστώτος. Ανάμεσα στους χιλιάδες στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που μάχονταν δρόμο το δρόμο, βήμα το βήμα, τρεις άνδρες ξεχώρισαν: ο Μιχαήλ Μίνιν μαζί με άλλους δυο ακόμη στρατιώτες.
Μέσα από χαλάσματα, οι μαχητές ανέβηκαν στον κεντρικό τρούλο του Ράιχσταγκ. Στα χέρια τους κρατούσαν μια κόκκινη σημαία. Τη Σημαία της Νίκης, με το σφυροδρέπανο, το σύμβολο της ελπίδας και της ελευθερίας για εκατομμύρια καταπιεσμένους.
Αμέσως μετά, ο διοικητής της 3ης Στρατιάς Κρούσης, στρατηγός Βασίλι Κουζνετσόφ,πήρε τηλέφωνο το επιτελείο και ενημέρωσε τον στρατάρχη Ζούκοφ:
«Στο Ράιχσταγκ κυματίζει η κόκκινη σημαία! Ζήτω, σύντροφε στρατάρχη!»
80 χρονια τώρα καμία άλλη χώρα, εκτός από την ΕΣΣΔ δεν συκοφαντήθηκε τόσο βάναυσα, παρ’ ότι κουβάλησε στην πλάτη της το μεγαλύτερο βάρος της νίκης ενάντια στο φασισμό. Με 27 εκατομμύρια νεκρούς.
Αν κρατούσε ο κόσμος ενός λεπτού σιγή για κάθε έναν από αυτούς τους νεκρούς, θα βυθιζόταν σε σιωπή για πάνω από 50 ολόκληρα χρόνια.
Και αν όλοι τους περνούσαν μπροστά μας, ένας, ένας, σε μια παρέλαση τιμής, αυτή θα κρατούσε 19 μέρες και νύχτες.
Γι αυτό το μήνυμα του σπουδαίου παγκοσμίου λογοτέχνη Έρνεστ Χέμινγουεϊ παραμένει ιστορική παρακαταθήκη. Η υπενθύμιση πως «Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό, τι μπορεί ποτέ να πληρώσει».
Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη, ώστε να γραφτούν με ανεξίτηλα γράμματα στους λεωφόρους του παρόντος και του μέλλοντος, το σύνθημα που θα σημάνει την αρχή της πολυπόθητης κοινωνικής απελευθέρωσης της ανθρωπότητας.
Θάνατος στον φασισμό και στον ιμπεριαλισμό!
Αλλιευμένο από το FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου