ΠΟΜΕΝΣ: Συνδικαλισμός του υπουργείου ή φωνή των στρατιωτικών; Αναλύσαμε την ομιλία του προέδρου της εργοδοτικής Ομοσπονδίας
Κατά τη συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, δεν είχαν όλοι οι φορείς τον ίδιο ρόλο. Ορισμένοι εκπροσώπησαν τους στρατιωτικούς. Άλλοι, απλώς εκπροσώπησαν τον εαυτό τους.
Η τοποθέτηση του προέδρου της ΠΟΜΕΝΣ, Ηλία Κολλύρη, ήρθε να επιβεβαιώσει ότι η συγκεκριμένη Ομοσπονδία δεν λειτουργεί ως συνδικαλιστικό ανάχωμα αλλά ως μηχανισμός, σε πλήρη ευθυγράμμιση με την πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ.
Η διαπίστωση δεν είναι υπερβολή. Ξεκινά από το δεδομένο ότι όσο ο πρόεδρος της ΠΟΜΕΝΣ όσο και μέλη του Διοικητικού της Συμβουλίου υπηρετούν στο γραφείο του υπουργού Νίκου Δένδια. Όταν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων βρίσκονται εντός του υπουργικού επιτελείου, ο συνδικαλισμός μετατρέπεται σε εσωτερική διαχείριση και οι εργαζόμενοι μένουν χωρίς φωνή.
«Αγαστή συνεργασία» με το ΥΠΕΘΑ, χωρίς απαιτήσεις
Στην τοποθέτησή του, ο Ηλίας Κολλύρης ζήτησε «συνέχιση της συνεργασίας». Συγκεκριμένα ανέφερε:
«Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, ως ΠΟΜΕΝΣ, σε αγαστή συνεργασία με την εκάστοτε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, τονίζουμε τις αδυναμίες αυτές του συγκεκριμένου ν. 3883…»
Η χρήση της φράσης «αγαστή συνεργασία» στη Βουλή από τον επικεφαλής συνδικαλιστικού οργάνου δεν είναι απλώς άστοχη. Είναι δηλωτική της σχέσης υποταγής που έχει διαμορφωθεί. Η ΠΟΜΕΝΣ δηλώνει συνεργάτης του υπουργείου – όχι αντίπαλος.
Και όταν ήρθε η ώρα να τοποθετηθεί για κρίσιμες ρυθμίσεις, όπως η θέση των αποφοίτων ΑΣΣΥ ή οι αλλαγές στο 401 ΓΣΝΑ, ο Κολλύρης φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι… δεν θα «κινδυνολογήσει»:
«Δεν έχουμε κάτι απτό στα χέρια μας, παρά μόνο φήμες. Και γι’ αυτό θέλοντας να κρατήσουμε τη σοβαρότητά μας, δεν θα κινδυνολογήσουμε και δεν θα λαϊκίσουμε.»
Η «σοβαρότητα» του Κολλύρη μεταφράζεται σε σιωπή μπροστά στις επιλογές της εξουσίας. Το αποτέλεσμα; Ένα προσχηματικό παρόν, χωρίς καμία απαίτηση, χωρίς καμία διεκδίκηση. Μια συνδικαλιστική παρουσία σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Ούτε λέξη για την υποβάθμιση της στρατιωτικής υγειονομικής μέριμνας
Η ΠΟΜΕΝΣ δεν είπε κουβέντα για το ότι οι στρατιωτικοί πληρώνουν ιδιώτες γιατρούς ή ότι το 401 ΓΣΝΑ αδειάζει από προσωπικό. Αντίθετα, ο Κολλύρης πρότεινε το εξής:
«Να ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία που τηρείται στο Υπουργείο Ναυτιλίας, δηλαδή το ΥΠΕΘΑ να αποζημιώνει τον γιατρό απευθείας.»
Ούτε μία αναφορά για ενίσχυση της δημόσιας υγειονομικής δομής των ΕΔ. Ούτε μία κριτική στο γεγονός ότι οι στρατιωτικοί αναγκάζονται να καλύπτουν από την τσέπη τους υπηρεσίες που άλλοτε παρείχαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία. Η πρόταση της ΠΟΜΕΝΣ περιορίστηκε στη λογιστική διαχείριση, όχι στη διεκδίκηση.
Αναμνήσεις από υπουργούς – όχι από μάχες
Ο Ηλίας Κολλύρης φρόντισε να θυμίσει ότι έχει καλές σχέσεις και με προηγούμενες ηγεσίες. Είπε στη Βουλή:
«Ακόμα νωπές οι αναμνήσεις μου από τη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο ΥΠΕΘΑ με τον τότε Υπουργό Άμυνας Νίκο Παναγιωτόπουλο…»
Αυτό που έλειψε όμως, ήταν οποιαδήποτε «νωπή» μνήμη διεκδίκησης. Για την ΠΟΜΕΝΣ, οι αναμνήσεις δεν είναι συνδεδεμένες με νίκες, αλλά με θεσμική εγκατάσταση δίπλα στην εξουσία.
Η αντίθεση με ΠΟΕΣ και Συντονιστικό ΑΣΣΥ είναι αποκαλυπτική
Την ίδια ώρα, η ΠΟΕΣ και το Συντονιστικό των αποφοίτων ΑΣΣΥ μιλούσαν ανοιχτά για αδικία, άνιση μεταχείριση, συνειδητή πολιτική επιλογή. Ο Δημήτρης Μεθενίτης και ο Βασίλης Τσιλιγιάννης χρησιμοποίησαν φράσεις όπως:
«Δεν ζητάμε ισοπέδωση, ζητάμε αυτονόητη αποκατάσταση.»
«Η Πολιτεία γνώριζε τις επιπτώσεις αλλά συνειδητά τις διατήρησε.»
«Δεν ζητάμε χάρη, απαιτούμε ισονομία.»
Εκεί που η ΠΟΜΕΝΣ ζητά «πλαίσιο συνεργασίας», η ΠΟΕΣ και το Συντονιστικό ΑΣΣΥ ζητούν άμεση νομοθετική αποκατάσταση όλων των σειρών μέχρι το 2010, χωρίς συμψηφισμούς, χωρίς φραγμούς.
Η δημοσιογραφία δεν συνομιλεί – Αποκαλύπτει
Γιατί επιμένουμε; Είναι καθήκον του δημοσιογράφου να φέρνει στο φως τέτοιες υπόγειες διεργασίες. Να αναδεικνύει τη διαπλοκή ανάμεσα σε υποτιθέμενους εκπροσώπους των εργαζομένων και την πολιτική εξουσία. Να ξεκαθαρίζει ποιος παλεύει για τους στρατιωτικούς και ποιος κάνει δημόσιες σχέσεις με τους υπουργούς.
Δουλειά της δημοσιογραφίας δεν είναι να εξισώνει, αλλά να ξεχωρίζει. Δεν είναι να προστατεύει θεσμούς, αλλά να προστατεύει την αλήθεια και να προασπίζει το δίκαιο των πολλών. Όταν ο «συνδικαλιστής» υπηρετεί στο γραφείο του υπουργού, το κοινό οφείλει να το ξέρει. Και όταν σιωπά για τις αδικίες, κάποιος πρέπει να τις φωνάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου