Έκτακτες μεταθέσεις: Bonus στα βύσματα, Έβρος στις μονογονεϊκές – Το παραμύθι της «αξιοκρατίας» δεν πείθει κανέναν

 

Ιωάννα Ηλιάδη - Ioanna Iliadi

Γράφει η Ιωάννα Ηλιάδη


Δεν χρειάζεται καν να τελειώσει το καλοκαίρι για να επιβεβαιωθεί πως το σύστημα των μεταθέσεων στις Ένοπλες Δυνάμεις όχι μόνο νοσεί, αλλά σαπίζει μέρα με τη μέρα.
Οι τακτικές μεταθέσεις, αυτές που υποτίθεται βασίζονται στα μόρια και στα αντικειμενικά κριτήρια, έχουν πλέον μετατραπεί σε στάχτη στα μάτια.

Η πραγματική ισχύς κρύβεται στις έκτακτες – σε εκείνες τις μεταθέσεις που ξεφυτρώνουν αθόρυβα, χωρίς διαφάνεια, χωρίς αιτιολόγηση και κυρίως χωρίς ντροπή.

Πρόσφατα δημοσιεύσαμε στο Armyvoice.gr δεκάδες μαρτυρίες στελεχών που βρέθηκαν να μετακινούνται χωρίς καμία λογική, μακριά από τις οικογένειες και τα παιδιά τους.

Μονογονεϊκές οικογένειες, αναγκασμένες να διαλυθούν, μητέρες και πατέρες που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους, καλούνται να υπηρετήσουν στα σύνορα του Έβρου, την ώρα που άλλοι, με σαφώς λιγότερα μόρια αλλά περισσότερα… τηλέφωνα, καταφέρνουν να μετατίθενται σε προνομιούχες μονάδες.

Η αδικία δεν είναι πια εξαίρεση, είναι ο κανόνας. Όσο πιο αδύναμος είσαι, τόσο πιο εύκολα σε πετάει το σύστημα στα αζήτητα. Και ο Έβρος έχει καταντήσει ο εύκολος προορισμός της «τιμωρίας»: αν είσαι μόνος γονιός, αν έχεις προβλήματα υγείας, αν δεν έχεις πολιτικό ή υπηρεσιακό σπόνσορα, είσαι υποψήφιος για την παραμεθόριο.

Οι μαρτυρίες που δημοσιεύσαμε είναι συγκλονιστικές: οικογένειες που διαλύονται, οικονομικά που καταρρέουν, ψυχολογία στο μηδέν. Και κανείς δεν δίνει απαντήσεις.

Αντιθέτως, στο παρασκήνιο στήνεται πανηγύρι. Εκτάκτως. Εκτάκτως για να διορθωθούν «λάθη», εκτάκτως για να εξυπηρετηθούν «ανάγκες» που ως δια μαγείας εμφανίστηκαν μετά τις τακτικές μεταθέσεις.

Εκτάκτως για να γίνουν αυτά που δεν είχαν το θάρρος να κάνουν φανερά. Δεν είναι τυχαίο πως σε κάποιες περιπτώσεις, έκτακτες μεταθέσεις ακυρώνουν προηγούμενες τακτικές. Αλλού προσθέτουν «νέες» θέσεις που δεν υπήρχαν. Και όλα αυτά, με κόστος εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για τον κρατικό προϋπολογισμό.

Ο υπουργός Άμυνας, πιστός στην προσφιλή τακτική της κυβέρνησης, «δεν γνωρίζει». Δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν απαντά. Ούτε στις Βουλευτικές Ερωτήσεις, ούτε στα δημοσιεύματα, ούτε στις δημόσιες καταγγελίες.

Αντιθέτως, επιλέγει να εμφανίζεται μόνον εκεί που μπορεί να μιλήσει χωρίς ερωτήσεις. Πίσω από έτοιμα χαρτιά και μπροστά σε επιλεγμένο ακροατήριο. Σιωπά όμως για τον στρατιωτικό που υπηρετεί στο γραφείο του ενώ έχει καταδίκη για κλοπή. Σιωπά και για τις μεταθέσεις-ρουσφέτια. Σιωπά, άρα συναινεί.

Οι Αρχηγοί; Πόσες φορές θα τους ρωτήσουμε για τη σιωπή τους μέχρι να καταλάβουμε ότι είναι πλέον μέρος του προβλήματος;

Όταν οι ίδιες οι Διευθύνσεις που σχεδιάζουν μεταθέσεις έναν ολόκληρο χρόνο καταργούν τις αποφάσεις τους μέσα σε τριάντα μέρες, τότε δεν έχουμε ούτε σχεδιασμό ούτε ηγεσία – μόνο κουρέλια αξιοκρατίας.

Η αλήθεια είναι μία: οι στρατιωτικοί δεν ζητούν προνόμια. Ζητούν αξιολόγηση, ισονομία, αξιοπρέπεια. Ζητούν να μην παίζει ρόλο το ποιον γνωρίζεις αλλά το τι έχεις προσφέρει. Ζητούν να ξέρουν πως όταν μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνα τους ή φροντίζουν συγγενείς με προβλήματα υγείας, δεν θα θεωρούνται «εύκολες λύσεις» για τον Έβρο.

Όσο συνεχίζουμε να ανεχόμαστε ένα σύστημα που βασίζεται στο βύσμα, τόσο θα βαθαίνει η κρίση εμπιστοσύνης μέσα στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Κανένα σχέδιο για «νέο στρατό» και καμία εξαγγελία για «ψηφιακές μεταρρυθμίσεις» δεν έχει νόημα, όσο η βασική λειτουργία του συστήματος – οι μεταθέσεις – λειτουργεί με όρους πελατειακού κράτους.

Στο τέλος της ημέρας, δεν πρόκειται μόνο για διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού. Πρόκειται για συνειδήσεις. Και αυτές τις συνειδήσεις, το Υπουργείο Άμυνας τις καταστρέφει με κάθε έκτακτη μετάθεση που δεν μπορεί να εξηγήσει.