Την ώρα που η κοινωνία δοκιμάζεται από τη φθορά και την ανεπάρκεια του κράτους, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας εγκαινίαζε με κάθε επισημότητα τη νέα του βιοκλιματική πρόσοψη.
Μια εντυπωσιακή όψη με περσίδες, φως και συμβολισμούς, που παρουσιάστηκε ως «έργο εκσυγχρονισμού», την ίδια στιγμή που η χώρα δυσκολεύεται να προσφέρει τα απολύτως βασικά: σχολεία χωρίς υγρασίες, νοσοκομεία με προσωπικό, τρένα που δεν κινδυνεύουν να εκτροχιαστούν, ασθενοφόρα που φτάνουν εγκαίρως.
Σχολεία λειτουργούν σε κοντέινερ, νοσοκομεία με ράντζα και ραντεβού σε δημόσιες δομές κλείνονται για μήνες αργότερα, ενώ οι πολίτες πληρώνουν από την τσέπη τους ό,τι κάποτε ήταν αυτονόητα δωρεάν. Μέσα σε αυτά τα συμφραζόμενα, η «αναβάθμιση» του ΥΠΕΘΑ λειτούργησε σαν ξένο σώμα: μια γυαλιστερή βιτρίνα σε ένα κράτος που καταρρέει στα θεμέλιά του.
Η τελετή των εγκαινίων οργανώθηκε με επιμέλεια. Πολιτικοί και επιχειρηματίες φωτογραφήθηκαν μπροστά στις περσίδες, ενώ οι δωρητές απέκτησαν τον ρόλο ευεργετών της εθνικής άμυνας. Το θέμα δεν είναι η ύπαρξη δωρεών.
Είναι το πώς παρουσιάζονται: ως η μόνη οδός για να αποκτήσει το κράτος υποδομές. Σαν να μην υπάρχει δημόσιο χρήμα, σαν να μην υπάρχουν ταμειακά πλεονάσματα, σαν να μην υπάρχει κρατική ευθύνη.
Στο σημείο αυτό εμφανίστηκαν και οι κλακαδόροι του Τύπου: εκείνοι οι γνωστοί σχολιαστές, παρουσιαστές, αρθρογράφοι και ενημερωτικές ιστοσελίδες, που έσπευσαν να μιλήσουν για «θαυμαστό έργο», «τεχνολογική αναβάθμιση» και «νέα εποχή για τις Ένοπλες Δυνάμεις».
Ήταν οι ίδιοι που εδώ και χρόνια καλλιεργούν την αντίληψη πως η εικόνα αρκεί. Ότι η επικοινωνία υποκαθιστά την πολιτική. Ότι η πραγματικότητα μπορεί να διαμορφώνεται με προσεκτικά μονταρισμένες λήψεις και χειροκροτήματα επί παραγγελία.
Κι ενώ οι κλακαδόροι εξηγούσαν στον κόσμο πόσο «σπουδαία» είναι η πρόσοψη, λίγα μέτρα πιο πέρα στρατιωτικοί διαδήλωναν για τις αλλαγές που πλήττουν τις ζωές και την υπηρεσιακή τους προοπτική. Ζητούσαν αξιοπρέπεια στα ωράρια, στις μεταθέσεις, στην εξέλιξη, στην καθημερινότητα. Ζητούσαν το αυτονόητο: να μην αντιμετωπίζονται σαν διακοσμητικά στοιχεία ενός στράτευματος που φωτογραφίζεται, αλλά δεν στηρίζεται.
Και όμως, η διαμαρτυρία μετακινήθηκε. Για να μη χαλάσει η «εικόνα». Η αντίθεση ήταν σχεδόν θεατρική: μέσα οι δωρητές και οι κλακαδόροι, έξω το προσωπικό. Μέσα η βιτρίνα, έξω η πραγματικότητα.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση επιμένει στο αφήγημα του «brain gain», μιλώντας για επιστροφή νέων Ελλήνων από το εξωτερικό. Μόνο που δεν φεύγουν για τα χρήματα, αλλά για την ποιότητα ζωής. Για ένα κράτος που λειτουργεί χωρίς «χορηγούς», χωρίς επικοινωνιακές φιέστες και χωρίς υποκρισία. Για ένα κράτος που σέβεται τον πολίτη του, τον εργαζόμενο του, τον στρατιωτικό του.
Η νέα πρόσοψη του ΥΠΕΘΑ δεν συμβολίζει εκσυγχρονισμό. Συμβολίζει τις προτεραιότητες της εξουσίας: να φαίνεται, όχι να είναι. Να φωτογραφίζεται, όχι να λογοδοτεί.
Και αν ο Νίκος Δένδιας πιστεύει ότι αυτή η πολιτική των περσίδων, των «ευεργετών» και των κολακευτικών τίτλων θα τον οδηγήσει σε ρόλο δελφίνου με προοπτική εξουσίας, τότε ας το σκεφτεί ξανά. Γιατί η κοινωνία βλέπει πλέον καθαρά ποιος βρίσκεται μέσα και ποιος μένει απέξω. Και όταν έρθει η ώρα της σύγκρουσης, οι περσίδες δεν θα προστατεύσουν κανέναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου