Η πολιτική «ανακωχή» που επιτεύχθηκε στη Γαλλία, μετά το μισό βήμα πίσω που έκανε ο Λεκορνί στο ζήτημα του συνταξιοδοτικού, οδήγησε στην καταψήφιση των δύο προτάσεων μομφής στη βουλή και στην κατάθεση του προϋπολογισμού του 2026, ο οποίος περιλαμβάνει επώδυνες περικοπές για τον λαό και τις κοινωνικές δαπάνες
Αυτή τη φορά, η κυβέρνηση του Μακρόν, με επικεφαλής τον «πιστό στρατιώτη» του Λεκορνί, επιβίωσε των δύο προτάσεων μομφής στη βουλή, που κατέθεσαν η Ανυπότακτη Γαλλία (LFI) και η Εθνική Συσπείρωση (RN) των Λεπέν-Μπαρντελά. Έστω και με δυσκολία στην περίπτωση της πρώτης, καθώς υπερψηφίστηκε από το σύνολο σχεδόν της αντιπολίτευσης και από λίγους «αντάρτες» του κυβερνητικού στρατοπέδου, με αποτέλεσμα να λάβει 271 ψήφους, 18 λιγότερες από την απαιτούμενη πλειοψηφία.
Ήταν μια αναμενόμενη εξέλιξη, μετά την ικανοποίηση από τον Λεκορνί των δύο βασικών αιτημάτων που είχαν προβάλει οι Σοσιαλιστές για να μην τον καταψηφίσουν: Αφενός, το πάγωμα της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού που είχε ψηφιστεί το 2023 μέχρι τις επόμενες προεδρικές εκλογές (άνοιξη του 2027, υπό κανονικές συνθήκες) και, αφετέρου, τη δέσμευση ότι δεν θα γίνει χρήση του διαβόητου άρθρου 49.3, που επιτρέπει στην εκάστοτε κυβέρνηση να περνά νόμους παρακάμπτοντας την κοινοβουλευτική διαδικασία – κάτι που είχε γίνει δεκάδες φορές τα τελευταία χρόνια.
Οι υποχωρήσεις αυτές αποτελούν, αναμφίβολα, μια μικρή νίκη και καρπό της αντίδρασης που έχουν προκαλέσει σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και των μαζικών και μαχητικών απεργιακών κινητοποιήσεων του περασμένου μήνα. Είναι αυτές, άλλωστε – και σίγουρα όχι οι γενικότερες φιλολαϊκές τους θέσεις – που ανάγκασαν τους Σοσιαλιστές να επιμείνουν στα συγκεκριμένα αιτήματα, απειλώντας ότι σε διαφορετική περίπτωση θα συντάσσονταν με τις υπόλοιπες συνιστώσες του Νέου Λαϊκού Μετώπου (LFI, ΚΚ, Οικολόγους) και θα έριχναν και αυτή την κυβέρνηση.
Ουσιαστικά, κάνοντας πίσω μισό βήμα από το αρχικό τους σχέδιο, Μακρόν και Λεκορνί τους έδωσαν τη δυνατότητα να εμφανιστούν ως «εθνικά υπεύθυνη» δύναμη, συμβάλλοντας στην (προσωρινή έστω) κυβερνητική σταθερότητα και την προώθηση του προϋπολογισμού για το 2026, χωρίς παράλληλα να προκαλέσουν την μήνη μεγάλου τμήματος της βάσης και των ψηφοφόρων τους. Πρόκειται, ωστόσο, για μια προσωρινή λύση και μια εκεχειρία με ημερομηνία λήξης, καθώς τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα στην ταξική αναμέτρηση που μαίνεται στη Γαλλία όχι απλώς δεν έχουν ικανοποιηθεί, αλλά δηλώνουν δυσαρεστημένα και αποφασισμένα να τραβήξουν το σκοινί.
Κεφάλαιο και αστική τάξη, για του λόγου το αληθές, κατηγόρησαν τον Μακρόν και τον Λεκορνί όχι απλώς για υποχώρηση, αλλά για «προδοσία». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ των Financial Times, την μήνη τους έχει προκαλέσει η επιβολή ενός φόρου στις μεγάλες περιουσίες και τις 450 επιχειρήσεις που εμφανίζουν έσοδα άνω του ενός δισ. ευρώ ετησίως. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι ειδικά σε σχέση με τις επιχειρήσεις, η επιβάρυνση για το 2026 θα είναι η μισή σε σύγκριση με εκείνη του 2025, που βασίστηκε στο αντίστοιχο μέτρο που είχε λάβει η προηγούμενη κυβέρνηση, υπό τον Μπαϊρού.
Η στήριξη των Σοσιαλιστών, εταίρων του Μελανσόν, διέσωσε τον Λεκορνί
Η κοινωνική πλειοψηφία, από την άλλη, δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταλάβει ότι από το «πάγωμα» των αλλαγών του συνταξιοδοτικού για την επόμενη διετία (θα τεθεί πάλι σε ισχύ από το 2028) μεταφράζεται – μόνο για τους «ώριμους», δηλαδή όσους έχουν γεννηθεί κυρίως το 1964-’65 – σε κέρδος 3 ως 6 μηνών. Όσο για τις αυξήσεις που έχουν επέλθει μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να ισχύουν κανονικά. Επί της ουσίας, λοιπόν, η απόφαση για αύξηση των ορίων δεν αλλάζει, καθώς οι Βρυξέλλες και οι «πάνω» πιέζουν για περισσότερα χρόνια δουλειάς, στο όνομα φυσικά της ανταγωνιστικότητας και της μείωσης του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος στον προϋπολογισμό.
Ταυτόχρονα, έχει συνειδητοποιήσει ότι από το νέο έτος επιταχύνεται η περικοπή των δημόσιων δαπανών, κυρίως δηλαδή εκείνων που αφορούν τις κοινωνικές παροχές, ανάμεσά τους και των επιδομάτων στέγασης. Σαν να μην έφτανε αυτό, παράλληλα με την αναβολή εφαρμογής του νέου συνταξιοδοτικού, θα «παγώσει» και κάθε αύξηση στις αποδοχές των συνταξιούχων, οδηγώντας αντικειμενικά σε μείωση του πραγματικού τους εισοδήματος.
Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Ότι, πολύ απλά, οι λογαριασμοί έχουν παραμείνει ορθάνοιχτοι και δεν πρόκειται να λυθούν με συνεννοήσεις του παρασκηνίου και επικοινωνιακούς συμβιβασμούς. Όσο για τις λογικές των «δημοκρατικών» και «προοδευτικών» μετώπων, μάλλον δεν πείθουν πλέον. Ενδεχομένως ούτε τον Μελανσόν, που επέμεινε να βλέπει συμμάχους στους Σοσιαλιστές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου