Χρίστος Κρανάκης
Η κυβέρνηση επιτίθεται για να κάμψει κυρίως τις νεολαιίστικες αντιστάσεις. Τελικά, ποιος φοβάται ποιον
Βρισκόμαστε σε φάση προκλητικής καταστολής. Πατώντας στο έδαφος μίας ενορχηστρωμένης ακροδεξιάς εκστρατείας λασπολογίας και στοχοποίησης σε αστικά μέσα και διαδίκτυο, η κυβέρνηση απαντάει προκαταβολικά στην υποβόσκουσα κοινωνική διαμαρτυρία με σκληρούς όρους: Μανιασμένη επίθεση σε πορεία υπέρ της Παλαιστίνης, ανοιγμένα κεφάλια διαδηλωτών, έφοδος και σύλληψη φοιτητών/τριων που υλοποιούσαν απόφαση Γενικής Συνέλευσης, επίθεση σε γιατρούς και νοσηλευτές στο Αττικό, άρση ασυλίας βουλευτή του ΚΚΕ για «κλοπή ασπίδας των ΜΑΤ» τον Ιανουάριο… Όλα αυτά συνοδευόμενα από την κουβέντα που έχει ανοίξει για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, που έχει ως στόχο το χτύπημα της διαμαρτυρίας και τον κοινωνικό αυτοματισμό απέναντι σε αυτή.
Δεν πρόκειται απλώς για «σύμπτωμα» μίας εμμονικής, επιθετικής κυβέρνησης που τρέχει να μαζέψει τις απώλειές προς τα δεξιά, αλλά για «συνέχεια» της τομής που επιχειρεί το ελληνικό κράτος, ώστε να θωρακιστεί απέναντι στον εν δυνάμει εχθρό-λαό. Ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός, έρχεται ως απάντηση ενός καπιταλισμού που δυσκολεύεται να ισορροπήσει ανάμεσα στην υπερ-συσσώρευση κερδών για την ολιγαρχία και την ταυτόχρονη, σχετική ή απόλυτη, φτωχοποίηση μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων.
Οι κινήσεις ακραίας καταστολής των δύο τελευταίων εβδομάδων δεν ενορχηστρώθηκαν από το μηδέν. Ο δρόμος έχει ανοίξει προ πολλού, μέσα από έναν συρφετό νομικών αλλαγών που ποινικοποιούν σχεδόν κάθε αγωνιστική στάση (απεργία, διαδήλωση, απεργία-αποχή στην αξιολόγηση κλπ.), τη διαρκή στρατιωτικοποίηση/αναβάθμιση της αστυνομίας, την αχαλίνωτη δράση κρατικών τραμπούκων που ποτέ δεν τιμωρούνται και την ολοένα και πιο αισθητή ενσωμάτωση ακραίων αντιδημοκρατικών θέσεων από τα (υποτίθεται) «κεντρώα» κόμματα εξουσίας. Για να φτάσουμε στην αστυνομική εισβολή σε κατάληψη φοιτητικού συλλόγου, έπρεπε το φοιτητικό κίνημα να χτυπιέται κάθε φορά και πιο έντονα και ο κάθε νέος νόμος να είναι ολοένα και πιο αντιδραστικός από τον προηγούμενο. Μόνο έτσι θα πέρναγε στην κοινωνία πως κάτι πρωτόγνωρο -όπως είναι η έφοδος σε κατάληψη Συλλόγου- είναι «λογικό».
Η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει δείξει πως είναι πανέτοιμη να αξιοποιεί τις αναβαθμισμένες κατασταλτικές μεθόδους που έχει στη φαρέτρα του το κράτος, κάθε φορά που το έχει ανάγκη. Όμως, δεν το κάνει από χόμπι ούτε στα «τυφλά»! Επιλέγει προσεκτικά το «πού», «πότε» και «γιατί» επιτίθεται.
Η έφοδος στην κατάληψη στην Αρχιτεκτονική για παράδειγμα ήταν μία ευθεία επίθεση στο μαζικό κίνημα και τους φορείς του. Δεν χτυπήθηκε απλώς για επανασυσπειρωθούν οι ακροδεξιοί ακόλουθοι της διαπλεκόμενης Ομάδας Αλήθειας (άλλωστε η είδηση δεν δημοσιεύτηκε στον επίσημο λογαριασμό), αλλά γιατί βασικός στόχος ήταν να προλάβει την ανάπτυξη ενός οργανωμένου φοιτητικού κινήματος πάνω στα αιτήματα που βάζουν οι εν ενεργεία καταλήψεις: «Καμία σκέψη για ιδιωτικά πανεπιστήμια», «Καμία συγκάλυψη των Τεμπών», «Επανακρατικοποίηση των μεταφορών», «Μπλοκάρισμα του 13ωρου», «Συμμετοχή στην αντιπολεμική-αντιΝΑΤΟική συγκέντρωση στη Σούδα». Αυτά είναι ορισμένα από τα «περιθωριακά» αιτήματα του συλλόγου Αρχιτεκτονικής κινήματος που «δεν αγγίζουν την κοινωνία». Αυτά είναι κι ο πραγματικός εχθρός της κυβέρνησης!
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιλέγει τέτοιες πρακτικές. Όποτε εκείνη πιέζεται από τις κοινωνικές διεργασίες και αναγκάζεται να κάνει ένα βήμα πίσω, αμέσως μετά ψάχνει για εκδίκηση στο «ψαχνό». Όταν ανακοινώθηκε ότι η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε ως «εγκληματική οργάνωση» πέρασαν το πολύ 30 δευτερόλεπτα για να ξεκινήσει μία άκρως επιθετική αστυνομική καταδίωξη σε όλη την Αλεξάνδρας. Ομοίως, με το που τελείωσαν οι ομιλίες συγγενών των Τεμπών, το Σύνταγμα «πνίγηκε» στα χημικά. Έτσι και τώρα, με το που δικαιώθηκε η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι και τα μέλη της ελληνικής αποστολής του Sumud έλαβαν αγωνιστικής υποδοχής στο «Ελ. Βενιζέλος», η ΝΔ επιτέθηκε με λύσσα σε διαδηλωτές, φοιτητές και γιατρούς.
ΜΑΤ και βία για να περάσουν ιδιωτικά ΑΕΙ και Υγεία, φτώχεια και λεηλασία
Τα σχέδια της κυβέρνησης εκ πρώτης όψεως φαίνονται προσεκτικά μελετημένα. Δεν μπορούν όμως να αντικαταστήσουν την ιστορική πραγματικότητα. Μία κυβέρνηση που καταφεύγει όλο και πιο συχνά, όλο και πιο προληπτικά σε μέτρα καταστολής, είναι μία κυβέρνηση που χάνει σε επίπεδο κοινωνικής ηγεμονίας και συναίνεσης. Η συνθήκη αυτή είναι ιδιαίτερα εμφανής στη νεολαία. Η κυβέρνηση ξέρει πως δεν μπορεί με την πολιτική της να προσφέρει μία καλύτερη προοπτική σε μία νεολαία που εμφανίζει τα χαμηλότερα επίπεδα ευτυχίας μετά την Κύπρο στην Ευρώπη. Γι’ αυτό παρά τις επικοινωνιακές φανφάρες στη ΔΕΘ, επιλέγεται ο δρόμος της σκληρής καταστολής. Ειδικά, τα νεολαιίστικα σκιρτήματα και αντανακλαστικά είναι τα πρώτα που πρέπει να χτυπηθούν προκαταβολικά, γιατί -όπως δείχνουν και οι διεθνείς εικόνες- είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα, ειδικά σε μία συγκυρία εύθραυστη και αποκαλυπτική για το κυβερνητικό αφήγημα.
Αυτό όμως η κυβέρνηση το ξέρει… Άλλωστε, βλέπει και τις εσωτερικές δημοσκοπήσεις. Αυτό που πραγματικά είναι απορίας άξιο είναι ότι νομίζει πως θα επιτύχει όντως να ηγεμονεύσει στη νεολαία μέσω της πυγμής… Είναι άραγε τόσο δύσκολο να αποδεχτεί πως η ιστορία των κοινωνικών αγώνων δεν θα τελειώσει ούτε στην Ελλάδα 2.0, ούτε στην Ελλάδα 3.0, ούτε ποτέ; Γενιές που δεν έζησαν τον Δεκέμβρη του ’08 (ούτε από την τηλεόραση) ή τους μνημειώδεις αγώνες του ’10-’12 ή κάποιοι/ες καλάκαλά ούτε τις αντιστάσεις μέσω covid- βγαίνουν από τα δικαστήρια με χαμόγελα και γέλια, παρά τις φτιαχτές κατηγορίες και τους περιοριστικούς όρους. Το νήμα των αγώνων δεν κόβεται ποτέ. Υφαίνεται ξανά και ξανά με τα ίδια όνειρα, αλλά με νέες εμπειρίες! Οι μικρότερες γενιές του σήμερα ζουν σε «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» από όταν άρχισαν να διαμορφώνουν χαρακτήρα. Μεγάλωσαν στο «σοκ και δέος» των πολέμων και της γενοκτονίας. Αποφάσισαν να στρατευτούν στο κίνημα ή και στην αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά στην εποχή του άκρατου και κυνικού ατομικισμού. Είδαν τους/τις συντρόφους/ισσες τους να στέκονται όρθιοι στις ισραηλινές φυλακές και έναν λαό-γίγαντα να εμπνέει κάθε καταπιεσμένο ανά την υφήλιο. Με ποιο πολιτικό σκεπτικό το κλομπ ενός μπάτσου και η ετυμηγορία ενός δικαστή θα τους τρομοκρατήσει είναι πραγματικά απορίας άξιο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου