Κάτω τα χέρια από τον λαό της Βενεζουέλας!

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται το σχέδιο των ΗΠΑ για τη Βενεζουέλα, που έχει τελικό στόχο την ανατροπή της κυβέρνησής της και την εγκαθίδρυση ενός φιλικού και υπάκουου προς την Ουάσιγκτον καθεστώτος. Ενός καθεστώτος το οποίο θα διασφαλίσει ότι ο τεράστιος φυσικός πλούτος της χώρας θα περάσει στα χέρια του αμερικανικού κεφαλαίου, ενώ παράλληλα θα επιχειρήσει να τσακίσει οριστικά τη ραχοκοκαλιά της μπολιβαριανής κληρονομιάς, που αποτελεί ένα μόνιμο και επώδυνο «αγκάθι» στα πλευρά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, εδώ και περίπου ένα τέταρτο του αιώνα.

Πλέον, οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει πλήρη ναυτικό και αεροπορικό αποκλεισμό της Βενεζουέλας, κατάσχοντας όλα τα πετρελαιοφόρα που εξέρχονται από τα λιμάνια της ή κατευθύνονται προς αυτά και μετατρέποντας τον εναέριο χώρο της σε ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Πρόκειται για μια συνήθη και δοκιμασμένη τακτική, που έχει εφαρμοστεί πολλές φορές στο παρελθόν εναντίον των «ανυπάκουων» – όπως στην Κούβα κατά την «Κρίση των Πυραύλων», αλλά και στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία πιο πρόσφατα.

Ταυτόχρονα, είναι πλέον φανερό τι επιδιώκει η κυβέρνηση Τραμπ συνολικά για τη Λατινική Αμερική, την οποία θεωρεί το «μαλακό υπογάστριό» της: Να εξαλείψει από εκεί καθετί που θα μπορούσε να θεωρηθεί απειλή προς τα συμφέροντά της. Και μάλιστα, με κάθε μέσο που έχει στο οπλοστάσιό της: από απειλές, εκβιασμούς και οικονομικό στραγγαλισμό, μέχρι στρατιωτική περικύκλωση ή και ανοιχτή επέμβαση. Ακόμη και τη Νορβηγική Ακαδημία επιστράτευσαν οι ΗΠΑ, για να απονείμει στην επικεφαλής των επίδοξων πραξικοπηματιών, Μαρία Κορίνα Ματσάδο, το Νόμπελ… Ειρήνης, το οποίο αμέσως έσπευσε να αφιερώσει στον Τραμπ!

Σε αυτό το φόντο, η υπεράσπιση του λαού της Βενεζουέλας και των κατακτήσεών του αποτελεί αδιαπραγμάτευτο καθήκον και άμεση προτεραιότητα για όλα τα μαχόμενα κινήματα. Καμία ελπίδα δεν υπάρχει από τις δυνάμεις που είναι ανταγωνιστικές προς τις ΗΠΑ στο σημερινό διεθνές σκηνικό, όπως η Κίνα και η Ρωσία. Άλλωστε, έχουν άλλες προτεραιότητές και είναι έτοιμες να αποδεχτούν μια «δίκαιη μοιρασιά» του πλανήτη, στο πλαίσιο της οποίας γνωρίζουν πως ούτε η Βενεζουέλα ούτε η Λατινική Αμερική τους ανήκει.

Το γεγονός ότι ο λαός της Βενεζουέλας έχει δεχθεί και «φίλια πυρά» τα τελευταία χρόνια και έχει δει πολλούς από τους αγώνες και τις προσδοκίες του να προδίδονται, με συνέπεια να προκληθούν ρωγμές στο «μπολιβαριανό μέτωπο», δεν μπορεί να προβάλλεται ως δικαιολογία μη αλληλεγγύης. Πολύ περισσότερο, ουδετερότητας.