ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΑΣΥΛΟΥ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ

ΠΡΙΝ

ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ

Σαν τους κλέφτες Πρύτανης και ΜΑΤ

Εισβολή τα Χριστούγεννα σε υπό κατάληψη από το φοιτητικό σύλλογο κτίριο

Tην κατάλληλη συγκυρία, εν μέσω Χριστουγέννων και με την πλήρη πολιτική κάλυψη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, βρήκε η –παράνομα εκλεγμένη– πρυτανεία του Ι. Γρυσπολάκη στο Πολυτεχνείο Κρήτης για να προχωρήσει σε μια πρωτοφανή κίνηση κατάργησης του ασύλου. Μια κουστωδία από τον ίδιο τον Πρύτανη, αστυνομικούς και άντρες της ασφάλειας διέρρηξε την περασμένη Τετάρτη (23 Δεκέμβρη) την πόρτα του κτιρίου Παπαδοπέτρου, στο κέντρο της πόλης, και αφαίρεσε με φορτηγά πόρτες, παράθυρα, έπιπλα και ολόκληρο τον εξοπλισμό των πολιτιστικών ομάδων του Πολυτεχνείου που στεγάζονται στο κτίριο!

Το Μέγαρο Παπαδοπέτρου αποτελεί κληροδότημα στη δικαιοδοσία του Πολυτεχνείου Κρήτης και παρέμενε ανενεργό ήδη από το 1992. Κατά το ισχυρό ξέσπασμα του φοιτητικού κινήματος του Μαΐου - Ιουνίου 2006 ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τους σχεδιασμούς της Μπολόνια, ο Ενιαίος Σύλλογος Φοιτητών του Πανεπιστημίου Κρήτης αποφάσισε ότι το κτίριο οφείλει να μετατραπεί σε ένα ζωντανό χώρο, που θα στεγάζει τις ανάγκες ολόκληρης της πολυτεχνειακής κοινότητας, των άστεγων και διαλυμένων πολιτιστικών ομάδων και της χανιώτικης κοινωνίας. Την 1η Ιούνη του 2006, φοιτητές, εργαζόμενοι και μαθητές κατέλαβαν το κτίριο μετά από μια μαζικότατη πορεία για να το ανοίξουν στο χανιώτικο λαό και τους φοιτητές.

Η σημασία της λειτουργίας του κτιρίου έκτοτε ως ένα πολιτικό - πολιτιστικό κύτταρο στην καρδιά της πόλης, που νομιμοποιεί και διευρύνει το άσυλο, είναι τεράστια. Η ανάγκη της ύπαρξης ενός ελεύθερου χώρου, στον οποίο όλοι οι πολίτες μπορούν να παρευρίσκονται, να συζητούν, να δημιουργούν, να συμμετέχουν και να παρακολουθούν εκδηλώσεις πολιτιστικού, επιστημονικού και πολιτικού περιεχομένου φάνηκε από το πως αγκαλιάστηκε άμεσα το κτίριο από τους φοιτητές και τοσ χανιώτικο λαό. Οι διεργασίες του συλλόγου φοιτητών και των ανεξάρτητων πολιτικών ομάδων της φοιτητικής κοινότητας και της πόλης παντρεύτηκαν με τις δραστηριότητες των πολιτιστικών ομάδων, όπως η θεατρική και η κινηματογραφική ομάδα του Πολυτεχνείου. Στεγάστηκε ένα εργαστήριο ελεύθερου λογισμικού, δημιουργήθηκε μια βιβλιοθήκη - αναγνωστήριο, ένα αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο. Πραγματοποιήθηκαν δεκάδες εξώστρεφες εκδηλώσεις, συναυλίες, προβολές ταινιών, συζητήσεις και θεατρικά δρώμενα. Χρησιμοποιήθηκε με ζωτική σημασία κατά την ηρωικό και νικηφόρα απεργία πείνας των 15 μεταναστών τον Δεκέμβριο του 2008 από τους ίδιους και από τους αλληλέγγυους συναγωνιστές τους, εργαζόμενους, φοιτητές και πολιτικούς φορείς.

Αυτή η πλούσια χρηστική αξία του κτιρίου για τις ανάγκες της αγωνιζόμενης νεολαίας, που οραματίζεται και διεκδικεί, είναι που δεν συμβαδίζει με το σύγχρονο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο όπως διαρθρώνεται. Αυτό τρομοκρατεί και την Πρυτανεία που εκτελεί χρέη πολιτικού υπαλλήλου των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ από τις πρώτες τις μέρες. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να μην επιβουλεύεται και τη λειτουργία του κτιρίου Παπαδοπέτρου, καθώς έχει να επιδείξει μια σειρά επιθέσεων στο ακαδημαϊκό άσυλο, στις ελευθερίες και στις ανάγκες των φοιτητών, καθώς λειτουργεί πάντοτε ως μπροστάρης της μεταρρυθμιστικής πολιτικής και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και πάγια στόχευση ήταν η έξωση των φοιτητών και των ομάδων που στεγάζονται σε αυτό και η δημιουργία γραφείων διασύνδεσης με επιχειρήσεις και ιδιωτικούς φορείς – κατά ομολογία του ιδίου του Πρύτανη. Γι' αυτό και η σειρά από προσχήματα όπως η κάλυψη του ευρυζωνικού δικτύου της πόλης ή η στέγαση του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου, πράγμα αντικειμενικώς αδύνατο. Η επικίνδυνη πολιτική σημασία του ακαδημαϊκού ασύλου είναι που τρομοκρατεί και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που έρχεται με την σειρά της να εντείνει την επίθεση μήπως και επιτύχει εκεί που απέτυχε η απερχόμενη ΝΔ. Άμεση φροντίδα της λοιπόν ήταν και η πλήρης πολιτική κάλυψη με όλα τα μέσα που μπορεί να παρέχει, κατασταλτικούς μηχανισμούς, νομική θωράκιση. Και με την ίδια την πολιτική πρωτοβουλία του βουλευτή Χανίων του ΠΑΣΟΚ Σ. Βαλυράκη, ο οποίος έσπευσε να φωτογραφίσει το κτίριο Παπαδοπέτρου ως κέντρο δράσης «εμπρηστικών στοιχείων» και να προαναγγείλει έτσι την εκπαραθύρωση του συλλόγου φοιτητών.

Και μέσα από τέτοιες σπασμωδικές επιθέσεις όμως γεννιούνται νέες δυνατότητες, σφυρηλατούνται συνειδήσεις που δεν διαπραγματεύονται το άσυλο, τη δημιουργική και εκπαιδευτική διαδικασία, την απελευθερωμένη εργασία, τη χαμένη μας ζωή.