ΠΡΙΝ
Ο B.D. Foxmoor, τον περασμένο Νοέμβριο, κυκλοφόρησε με την 8ctagon τρεις παραγωγές στις οποίες έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Πρόκειται για το νέο διπλό άλμπουμ των Active Member, Απ΄της φτιάξης μας τα λάθια
και δύο προσωπικά του πρότζεκτ το Madmoana και το Vadarkia. Με την ευκαιρία αυτή, βρεθήκαμε
στην ευχάριστη θέση να συζητήσουμε για τα μουσικά και κοινωνικό - πολιτικά δρώμενα.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΜΑΚΑΡΙΟ
– Το νέο άλμπουμ των Active Member κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη. Τα περισσότερα τραγούδια του όμως τα δίνατε από πέρυσι δωρεάν σαν mp3.
– Ναι, πρώτη φορά το κάναμε έτσι, γιατί τώρα πια με την κυκλοφορία ενός άλμπουμ απευθύνεσαι σε όσους θεωρούν το δισκογραφικό μέσο φετίχ. Από κει και πέρα, επειδή πολύς κόσμος έχει μάθει να βρίσκει μουσική αλλιώς και μας αφορά να φτάσει το υλικό μας σε κάποιους από αυτούς και με αυτό το τρόπο, το δίνουμε δωρεάν. Νομίζω ότι δεν αξίζει να πληρώνεται το mp3, όσο εξελιγμένο και να είναι, οπότε καλά κάνουμε οι περισσότεροι και το διαθέτουμε δωρεάν. Σε εμάς αυτή η ιστορία έχει λειτουργήσει και διαφορετικά γιατί ότι χάνουμε σε έσοδα από τη δισκογραφία, το κερδίζουμε σε εισιτήρια στις συναυλίες μας. Αυτό για μας είναι το ίδιο, γιατί τα περισσότερα λάιβ που κάνουμε είναι παραγωγή μας. Μπορεί πια ο κόσμος να μας στηρίζει αλλιώς, δεν χρειάζεται όλοι να πάρουν το δίσκο μας.
– Έχεις δημιουργήσει ανεξάρτητο label, μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία, αλλά ενώ θα μπορούσες να έχεις και μαζική διανομή μέσω των εμπορικών δικτύων και να είσαι σε όλα τα δισκάδικα, δεν το κάνεις. Αντικειμενικά όμως έτσι το υλικό σου δεν μπορεί να φτάσει σε όλο τον κόσμο που θα το ήθελε.
– Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους με έχει προβληματίσει πολύ αυτό που γίνεται με τα έντυπα και τις εφημερίδες. Πιστεύω ότι τώρα είναι η φάση που μπορεί να δώσεις υλικό με αυτό τον τρόπο. Να το παίρνει ο κόσμος φτηνά. Θα μου πεις, έτσι θα μπει στα κατάλληλα σπίτια; Όχι, αλλά μπορεί να φτάσει σε κάποιους ανθρώπους που έχουν χάσει τα ίχνη μας. Τώρα δηλαδή που έχουμε βγάλει τη συλλεκτική έκδοση για το νέο άλμπουμ των Active Μember θα προτιμούσα να το δώσω ώστε να πάει σε 50.000 - 100.000 κόσμο. Τα λεφτά βέβαια δεν είναι σε καμιά περίπτωση τα ίδια με το να πούλαγες τόσους δίσκους.
– Καλά δεν κάνει και κανείς τέτοια νούμερα, εδώ μεγάλα ονόματα πια δίνουν υλικό σε εφημερίδες.
– Τελευταία, από την Αλεξίου, για παράδειγμα, άκουσα μια κουταμάρα. Έκανε μια επίθεση στο Πάριο επειδή έδωσε το σιντί του σε μια εφημερίδα. Εκείνη στηρίζει, λέει, τα δισκάδικα και εννοούσε τα Μετρόπολις. Ε, αυτό είναι παλαβό. Εγώ προτιμώ να δώσω ένα δίσκο μου σε μια εφημερίδα παρά στο Μετρόπολις, γιατί κάτι τέτοιοι φτάσανε το πράγμα εδώ που το φτάσανε και όχι οι εφημερίδες. Οι εμπλεκόμενοι της δισκογραφίας, οι μεγαλομαγαζάτορες και τα σούπερ μάρκετ δίσκων. Δεν μπορείς να θεωρείς δισκάδικα τέτοιου είδους μαγαζιά. Εγώ που είμαι συλλέκτης δεν έχω πάρει ποτέ δίσκο από αυτά.
Αλλά τι τα θες, μόνο σε αυτή τη χώρα η καλλιτεχνική αξία μετριέται από την επιμονή.
– Τι εννοείς;
– Θα έπρεπε να υπάρχει μια εξέλιξη, μια ροή. Όταν είσαι κρατικοδίαιτος για 30 χρόνια, δεν μπορεί με πέντε χρόνια που θεωρείς τον εαυτό σου εναλλακτικό να ξεπλένεις όλη την προϊστορία. Μην τρελαθούμε τώρα, ξέρουμε όλοι μας περί τίνος πρόκειται. Επειδή τώρα πέθανε η δισκογραφία, φτιάξαμε ένα label, κάνουμε τις συναυλίες μόνοι μας, ενώ χρόνια μάς τα ακουμπάγανε οι άλλοι. Δηλαδή τώρα οργανωθήκαμε, στα γεράματα;
– Γι’ αυτή τη κατάσταση μιλά το κομμάτι «Πόρνες στο κόκκινο χαλί»;
– Το κόκκινο χαλί είναι τραγικό και ειρωνικό συνάμα. Δηλαδή για να μπεις στο Θέατρο Βράχων, όταν δίνουν κάποια βραβεία, στρώνουν ένα κόκκινο χαλί, όπου είναι ο χώρος των σελέμπριτις. Εκείνη η κόκκινη ζώνη, στην οποία ξαφνικά μπαίνεις σε ένα χώρο - χρόνο ιδιαίτερο, που δεν θα τον συναντήσεις όταν θα φύγεις από εκεί. Αυτή η φτηνή ψευδαίσθηση είναι σαν κακό ναρκωτικό για μερικούς καλλιτεχνάδες. Είναι μια τραγική και κωμική κατάσταση. Το «Πόρνες» γράφτηκε για την ευκολία που δίνονται όλοι αυτοί. Το να είσαι πόρνη είναι μια επιλογή, που για κάποιους –και για μένα– μπορεί να μην είναι τόσο ανήθικο. Αλλά το να προβάλεται αυτό τόσο πολύ, είναι ανήθικο. Οι πραγματικές πόρνες κάθονται στο χώρο τους, δεν το φωνάζουν κι όλας. Το να δίνεσαι με αμοιβή στα υπολείμματα μιας βιομηχανίας που παραπαίει και σε χορηγούς φόρα παρτίδα, εγώ το θεωρώ πορνεία. Και αυτή η κατάσταση έχει επεκταθεί, δεν είναι όπως παλιά που αφορούσε μόνο ένα χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Τώρα έχουν μπει από όλους τους χώρους σε αυτή την ιστορία.
– Ποιος είναι ο Μπάρμπα Γιάννης της απολησμονιάς;
–
Ο μπάρμπα Γιάννης ο Ταμτάκος είναι ο κεντρικός μου ήρωας σε αυτή την ιστορία. Αυτή η κουβέντα βέβαια δεν έχει γίνει ποτέ. Απλά εγώ με τους ήρωες αυτών των μικρών έργων, έχω το θάρρος και το θράσος να φαντάζομαι και να μιλάω και για αυτούς. Είναι μια φανταστική αφήγηση και είναι αυτά που εγώ θα ήθελα να ακούσω από το Μπάρμπα Γιάννη. Τον είχα συναντήσει πριν έξι χρόνια μια φορά, του είχαν δώσει το βιβλίο με τους στίχους μου, στη Θεσσαλονίκη. Λέγοντας του κάποια πράγματα και χωρίς να μιλήσουμε καθόλου για αυτά που λέγονται στο κομμάτι, μαθαίνοντας μετά για ’κείνον, μου άφησε την αίσθηση του ανθρώπου που γερνάει επιμένοντας, πιασμένος από 2-3 πίκρες, χτίζει πάνω σε αυτές μια ζωή μέχρι 100 χρονών. Μπορεί να μη μου έλεγε αυτά που έχω γράψει στο τραγούδι για αυτό δεν το έκανα τόσο προσωπικό. Το θέμα στο κομμάτι με το Μπάρμπα Γιάννη δεν είναι η λησμονιά, αλλά η απολησμονιά. Και ένας τέτοιος άνθρωπος δικαιούται να μιλάει για τέτοια βαθιά πράγματα. Όχι πως δεν δικαιούμαστε εμείς να τα λέμε, αλλά επειδή δεν μας το αναγνωρίζει η κοινωνία γιατί φοβάται, αναγκαζόμαστε να παίζουμε σκετς και να γινόμαστε 100 χρονών για να τα πούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου