Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΒΑΦΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΒΑΦΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΟΜΗΡΟΙ ΤΩΝ ΠΑΖΑΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΜΕ ΗΠΑ-Ε.Ε.

Το Συνέδριο με θέμα «Το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ», που έγινε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη αποτέλεσε πηγή σοβαρών συμπερασμάτων για τους στόχους της ελληνικής εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, αλλά και για τους προσανατολισμούς του νέου ΝΑΤΟ. Υπενθυμίζουμε ότι το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ επεξεργάζεται ομάδα ειδικών, με επικεφαλής την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ, που ανέλαβε τη χάραξη της στρατηγικής του ΝΑΤΟ για την επόμενη δεκαετία, η οποία θα πάρει τη μορφή πολυσέλιδου κειμένου με τίτλο «Κεντρική Νατοϊκή Στρατηγική». Οι προτάσεις θα παραδοθούν έως τις αρχές του Μάη και θα τεθούν προς συζήτηση και ψήφιση στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Πορτογαλία (Λισαβόνα), στο τέλος του 2010.

Οι προθέσεις των ΗΠΑ, αλλά και του συνόλου του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συρφετού διατυπώνονται με σαφήνεια δια στόματος Μ.Ολμπράιτ: «Το ΝΑΤΟ πρέπει να μπορεί να απαντήσει σε απρόβλεπτες απειλές. Τρομοκρατικές, εθνικές συγκρούσεις, ενεργειακές κρίσεις, κλιματικές αλλαγές και ανθρωπιστικές καταστροφές είναι απειλές που απαιτούν προσοχή, τόσο εξατομικευμένη όσο και συνδυασμένη». Η στρατηγική και η τακτική του ΝΑΤΟ στον 21ο αιώνα αποβλέπουν στην εδραίωση του παγκόσμιου επεμβατικού του ρόλου και στην προληπτική αντιμετώπιση κάθε ενδεχόμενης απειλής, ιδιαίτερα σε συνθήκες κλιμακούμενης οικονομικής κρίσης, στοχοποιώντας τον κόσμο της εργασίας, τις κοινωνικές εκρήξεις και τα απελευθερωτικά κινήματα.

Σε αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δηλώνει παρούσα! Στην πλούσια συμμετοχή των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στους ιμπεριαλιστικούς στρατιωτικούς σχηματισμούς έρχεται να προστεθεί η αναβάθμιση της ελληνικής πολεμικής δράσης στο Αφγανιστάν και στα Βαλκάνια. Το ΥΠΕΘΑ δεσμεύεται να αυξήσει την ελληνική στρατιωτική παρουσία στο Κόσσοβο, καθώς υπάρχει η εκτίμηση για πολεμική ένταση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και στο Κοσσυφοπέδιο. Όμως, το μεγάλο χαρτί της αστικής Ελλάδας είναι η Σούδα, όπου η εκεί αερο-ναυτική βάση των ΗΠΑ θεωρείται σημαντικότερη και από την τουρκική βάση του Ινσιρλίκ για τα αμερικανικά συμφέροντα. Εξάλλου, δεν είναι άσχετα με τα προηγούμενα δημοσιεύματα που απαιτούν από την ελληνική κυβέρνηση «αν θέλει να παίζει ρόλο στο διεθνές γίγνεσθαι θα πρέπει να εκμεταλλεύεται πλήρως τη γεωπολιτική της θέση. Όσο μένει απ’ έξω από τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ τόσο θα υποβαθμίζεται».

Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζοντας την πολιτική της ΝΔ αναλαμβάνει τα εξής:

1. Την εκπαίδευση Αφγανών ταγματασφαλιτών πιλότων στην Ελλάδα, σε στρατιωτικά αεροσκάφη τύπου C-27 J, τα οποία οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να πουλήσουν στο Αφγανιστάν. Έτσι αποκαλύπτεται η πάγια τακτική των ΗΠΑ να μετατρέπουν τη χώρα που επεμβαίνουν και κατέχουν, σε αγορά πολεμικών εξοπλισμών από τις αμερικανικές πολυεθνικές του ολέθρου, ενώ αξίζει να ειπωθεί ότι ο συγκεκριμένος πανάκριβος τύπος μεταφορικών αεροσκαφών επιλέχθηκε από τις ελληνικές κυβερνήσεις στο πλαίσιο της Διπλωματίας των Εξοπλισμών, για την κάλυψη των νατοϊκών ελληνικών υποχρεώσεων και για τις ανάγκες του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού.

2. Την οικονομική ενίσχυση με 3 εκατ. ευρώ της ανασυγκρότησης του Αφγανικού στρατού.

3. Την εκπαίδευση σε ελληνικές στρατιωτικές σχολές αριθμού στελεχών του αφγανικού στρατού.

4. Τη διοίκηση του αεροδρομίου της Καμπούλ για το διάστημα Απρίλη-Οκτώβρη 2010, στέλνοντας 53 στελέχη της Πολεμικής Αεροπορίας.

5. Την αποστολή 22 Αξιωματικών ως εμπειρογνώμονες-συμβούλους, δηλαδή εκπαιδευτές του αφγανικού στρατού, που θα αποσταλούν σε όλα τα πολεμικά μέτωπα.

6. Επίσης, 8 στελέχη του Υγειονομικού που θα ενισχύσουν τα πολεμικά νοσοκομεία των κατοχικών νατοϊκών δυνάμεων.

Τη συνυπευθυνότητα της ελληνικής κυβέρνησης στα συνεχή εγκλήματα του αφγανικού και νατοϊκού στρατού ομολογεί κυνικά ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Δ.Δρούτσας «Η Ελλάδα, πιστή στη δέσμευσή της, θα συνεχίσει να στηρίζει αυτόν τον κοινό αγώνα τόσο σε στρατιωτικό επίπεδο, βάσει των γνωστών αποφάσεων του ΚΥΣΕΑ»[...] «είναι μια στρατηγική την οποία η Ελλάδα χαιρετίζει, διότι επιβεβαιώνει την κοινή μας δέσμευση για την ειρήνευση αυτής της χώρας, του Αφγανιστάν».

Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που ολοένα περισσότερο θυμίζει Βιετνάμ. Ήδη οι νεκροί αμερικανοί στρατιώτες ξεπέρασαν τους 1000 (οι 54 φέτος), ενώ οι συνολικές απώλειες των υπόλοιπων κρατών-μελών ανέρχονται σε 659. Παράλληλα, ο αφγανικός λαός μετρά συνεχή νατοϊκά εγκλήματα που προκαλούν εκατόμβες «παράπλευρων απωλειών» (περισσότεροι από 241για το 2010). Το Spiegel είχε άρθρο ανώνυμου Γερμανού στρατιωτικού «που προειδοποιούσε ότι ο πόλεμος κατά των Ταλιμπάν παίρνει τη μορφή του πολέμου στο Βιετνάμ όχι μόνο επειδή δεν δείχνει να τερματίζεται, αλλά και επειδή αποκτά απάνθρωπη τροπή. Στο Αφγανιστάν δεν καίμε δάση ούτε χωριά, όπως στο Βιετνάμ, επειδή δεν υπάρχουν. Όμως αναγκάζουμε χιλιάδες οικογένειες να εγκαταλείπουν τα σπίτια και τα χωράφια τους, όπως στο Βιετνάμ. Βομβαρδίζουμε κατά λάθος γυναικόπαιδα που οι αμερικανοί αεροπόροι λένε κατόπιν ότι νόμιζαν πως ήταν Ταλιμπάν, όπως στο Βιετνάμ. Υποστηρίζουμε διεφθαρμένες κυβερνήσεις, όπως στο Βιετνάμ. Κάποια στιγμή οι Ταλιμπάν και οι υποστηρικτές τους θα μας ζητήσουν να πληρώσουμε!».

Η Γερμανία όμως «συμμετέχει σε αυτόν τον πόλεμο κατά του πληθυσμού του Αφγανιστάν» και με απόφαση του κυβερνητικού συνασπισμού (Χριστιανοδημοκράτες και Ελεύθεροι Δημοκράτες), που στήριξε η αντιπολίτευση των σοσιαλδημοκρατών, αύξησε την παρουσία των στρατευμάτων της από 4.500 σε 5.350 στρατιώτες.

ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΟΡΕΣ ΟΠΛΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ή ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΗΠΑ

Το αστικό κατεστημένο με τη βοήθεια των ΜΜΕ επιχειρεί να κρύψει τις πραγματικές αιτίες της αντεργατικής επίθεσης, που δεν είναι άλλες από την παγίωση Εργασιακού Μεσαίωνα και μια ιστορικών διαστάσεων ανατροπή του συσχετισμού δύναμης μεταξύ των δυνάμεων εργασίας – κεφαλαίου εις βάρος των πρώτων, προβάλλοντας τον «μπαμπούλα των Βρυξελλών», τις αντεργατικές απαιτήσεις του «κακού Διευθυντηρίου», παρασύροντας και την Αριστερά σε «εθνικά μέτωπα» εναντίον «της Γερμανικής κατοχής»! Από το Θεοδωράκη και το MEGA, μέχρι το ΛΑΟΣ και το ΑΡΔΗΝ προβάλλεται ξανά η ανάγκη «εθνική ενότητας» εναντίον των ξένων κερδοσκόπων και τραπεζιτών, αποκρύπτοντας τις βλέψεις του ελληνικού κεφαλαίου, την αλληλοδιαπλοκή, και διαμέσου του ανταγωνισμού, εθνικού – διεθνικού κεφαλαίου και της Ε.Ε. ως καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κέντρου με βλέψεις και σχεδιασμούς κτηνώδους εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης σε παγκόσμια κλίμακα. Έτσι λοιπόν, την ώρα που ο κόσμος της εργασίας συγκρούεται με τα ΜΑΤ στο «Πεζοδρόμιο» της ταξικής πάλης, στέλνοντας 23 αστυνομικούς στα νοσοκομεία, ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ζήτημα πολεμικών αποζημιώσεων, συγκροτώντας κοινό μέτωπο με το σύνολο του αστικού κατεστημένου, που έρχεται να εγκολπώσει ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο Θ.Πάγκαλος, το κυβερνητικό πρόσωπο που συμβολίζει με τον πιο απεχθή τρόπο την αντεργατική λαίλαπα, τα καθημερινώς εμπλουτιζόμενα Προγράμματα Σταθερότητας που από κοινού σχεδιάζουν, εφαρμόζουν και υλοποιούν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Ε.Ε.-Εργοδότες. Τη στιγμή που η Αριστερά πρέπει να βγει μπροστά και να θέσει ζήτημα ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της Κυβερνητικής Πολιτικής και της Κυβέρνησης, να Αγωνιστεί με όλες της τις δυνάμεις για την ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ από την Ε.Ε., ορίζει ως εχθρό «την τριμερή κατοχή, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού ταμείου», εγκλωβίζοντας την πολιτική δυναμική της εργατικής αγανάκτησης και αμφισβήτησης στο στόχο της Ανατροπής του πολλαπλώς ξεπερασμένου Συμφώνου Σταθερότητας, καλώντας σε «Απειθαρχία στη χούντα Ε.Ε.-τραπεζιτών»!

ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ;

Ο ελληνικός αστικός κόσμος φαντάζει σαν να βρίσκεται σε μια φάση αναστοχασμού των στρατηγικών του συμμαχιών, διαπραγματευόμενος πλέον εφ’ όλης της ύλης και σε βάθος χρόνου με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ποιο θα του εξασφαλίσει διέξοδο από την κρίση και αναγνώριση περιφερειακού ιμπεριαλιστικού ρόλου. Η «ευρωπαϊκή επίθεση» φαίνεται να έδωσε το πράσινο φως για την πρόσκληση Παπανδρέου από τον Ομπάμα, οδηγώντας τη Μέρκελ σε μια νέα πρόσκληση από τη μεριά της.

Πλέον, το τραπέζι έχει στηθεί και σε αυτά τα παιχνίδια που γίνονται στην πλάτη του κόσμου της εργασίας (στον οποίο φορτώνουν λιτότητα, ανεργία, περικοπές, φόρους, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κατάργηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων κλπ) επιτρέπονται οι μπλόφες. Αφήνοντας κατά μέρος τις μονοσήμαντες προσεγγίσεις περί εξάρτησης και υποτέλειας, οφείλουμε να διαγνώσουμε ότι το παιχνίδι των εκβιασμών το παίζουν και οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι μικρότερες.

Στο εκβιασμό λοιπόν γερμανικού-γαλλικού κεφαλαίου –δάνεια εμείς, αγορές όπλων 20 δις ευρώ η Ελλάδα- η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να απαντά θέτοντας ένα διαφορετικό δίλημμα: ή μας στηρίζετε πολιτικά-οικονομικά και μας αναγνωρίζετε ρόλο περιφερειακής ιμπεριαλιστικής δύναμης στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, παραχωρώντας μας ως ζωτικό χώρο τα Βαλκάνια, στα οποία ο ελληνικός αστικός κόσμος θα παίξει ηγεμονικό ρόλο ως χώρα δίαυλος εισόδου και των υπόλοιπων Βαλκανικών κρατών στην Ε.Ε. ή γινόμαστε η Βρετανία των Βαλκανίων για τους Αμερικανούς.

Αυτή ουσιαστικά είναι και η ουσία της ομιλίας του Ευ.Βενιζέλου στο Συνέδριο για το ΝΑΤΟ. Δείχνοντας ότι έχει αφομοιώσει ολόκληρη την επιχειρηματολογία περί «αμερικανικού προβλήματος ασφάλειας», προσπάθησε, κάνοντας ιδεολογική χρήση της ιστορίας, να παρουσιαστεί υπερασπιστής της διαχρονικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ, αναζητώντας ελληνικό ρόλο στο πλαίσιό της, εκτιμώντας ότι η ευρωπαϊκή συμμαχία είναι ουσιαστικά χωρίς αντίκτυπο για τα «ελληνικά προβλήματα ασφάλειας».

Ας μελετήσουμε την ομιλία του: «Το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ασφάλειας δεν ήταν ποτέ ένα πρόβλημα στενά ευρωπαϊκό. Ήταν σχεδόν εξ αρχής και πάντως ήδη από τα μέσα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου ένα πρόβλημα ευρύτερα δυτικό, όχι μόνο ευρωπαϊκό. Ήταν δηλαδή, ήδη, από τότε ένα πρόβλημα ευρωατλαντικό. Εμφανίστηκε ως πρόβλημα με τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε νομίζω ότι οι ΗΠΑ συνειδητοποίησαν και λόγω της επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ και λόγω του μετώπου του ελληνικού, ότι και το δικό τους πρόβλημα, το αμερικανικό πρόβλημα ασφάλειας, δεν είναι ένα πρόβλημα αμερικανικό, ηπειρωτικό, αλλά ένα πρόβλημα διηπειρωτικό, ευρωατλαντικό. Και αυτό κατά μείζονα λόγο συνεχίστηκε μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, μετά το 1945 με τη Χάρτα του ΟΗΕ και, φυσικά, συνεχίστηκε πολύ πιο έντονα όταν διαμορφώθηκε το σκηνικό του ψυχρού πολέμου και η ισορροπία φόβου μεταξύ του δυτικού μπλοκ και της τότε Σοβιετικής Ένωσης μαζί με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας».

Ακολούθως, αναφέρθηκε στη δημιουργία του ΝΑΤΟ και τα έξι στρατηγικά δόγματά του, από τα οποία τα πέντε μέχρι τη δεκαετία του '90, οπότε «εμφανίστηκαν άλλου τύπου κρίσεις», για να φτάσει η 11η Σεπτέμβρη 2001 και «να αποκτήσει υπόσταση και πιεστικό χαρακτήρα η λεγόμενη ασύμμετρη απειλή (...) να αποκτήσει επιτακτικό χαρακτήρα το ζήτημα της πρόληψης και της αποτροπής, άρα της αναζήτησης του εχθρού στην πηγή του».

Εντύπωση προκαλεί η σκληρή κριτική του στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να αντεπεξέλθει στα καθήκοντα παγκόσμιας διακυβέρνησης, που τον ωθεί σε θέσεις εκ διαμέτρου αντίθετες από αυτές του γαλλογερμανικού άξονα, αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα δράσης του ΝΑΤΟ ως παγκόσμιας κατασταλτικής δύναμης. «Και αυτό προφανώς, είπε, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό διεκδικεί ή θα ήθελε να διεκδικήσει το ΝΑΤΟ. Αυτό είναι κατά βάθος το μεγάλο πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η Σύνοδος Κορυφής της Λισαβόνας με βάση την εισήγηση της Επιτροπής Σοφών υπό την κα Ολμπράιτ για το Νέο Στρατηγικό Δόγμα του ΝΑΤΟ».

Τοποθετούμενος στα ζητήματα της ευρωπαϊκής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας, αλλά και το ρόλο των ΗΠΑ στην Ευρώπη μέσω του ΝΑΤΟ, ουσιαστικά ενστερνίζεται τις θέσεις του αγγλοσαξονικού άξονα, που μακροπρόθεσμα ακυρώνουν οποιαδήποτε αυτοτελή ευρωπαϊκή δράση. «Για την Ευρώπη συνολικά και για την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά είναι, είτε το θέλουμε είτε όχι, αναμφισβήτητη και θεσμικά πλέον αναγνωρισμένη μέσα στην ίδια τη μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισαβόνας, η προτεραιότητα του ΝΑΤΟ. Έχουμε πια μία πτέρυγα χωρών-μελών της ΕΕ, η οποία είναι με δεδηλωμένο και σαφή τρόπο φιλοαμερικανική».

Καταλήγοντας στο συμπέρασμα: «μήπως στην πραγματικότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ήδη μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η αλήθεια είναι πως defacto οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επηρεάζουν τις πολιτικές αποφάσεις της σε στρατηγικό επίπεδο όχι μόνο σε θέματα ασφάλειας και άμυνας, αλλά και σε θέματα δικαιοσύνης και εσωτερικών υποθέσεων και σε θέματα διεθνών εμπορικών σχέσεων και σε θέματα νομισματικής πολιτικής, στο βαθμό που η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να ισχυριστεί ότι διαθέτει νομισματική πολιτική.

Και το ερώτημα είναι εάν κάνει ενσυνείδητη χρήση αυτής της θεσμικής ιδιότητας που έχει να είναι defacto μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό σημαίνει ότι στην ευρωατλαντική συνεργασία πρέπει οι Ηνωμένες Πολιτείες να λαμβάνουν πάρα πολύ σοβαρά υπόψη το προνόμιο που έχουν να επηρεάζουν εσωτερικά τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ως εκ τούτου πρέπει να αποδίδουν μια προνομιακή διάσταση στη σχέση τους και τη συνεργασία τους και τη συζήτησή τους με τους Ευρωπαίους εταίρους τους στο ΝΑΤΟ».

Ο ΕΥ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΛΕΕΙ YES ΣΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ, ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑΤΑ

Ο υπουργός ΥΠΕΘΑ επιχειρεί παράξενες ακροβασίες. Εκμεταλλεύεται την κριτική στο ΝΑΤΟ για να κατακεραυνώσει την Ε.Ε. Ας τον παρακολουθήσουμε: «Η χώρα είναι μια συνεπής σύμμαχος που ξέρει τι σημαίνει να είσαι κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ από την εποχή της Κορέας. Ξέρει τι σημαίνει να επενδύεις σε μια ρήτρα αλληλεγγύης, η οποία δεν εφαρμόζεται με τον τρόπο που θα έπρεπε να εφαρμοστεί τις κρίσιμες στιγμές. Γι' αυτό αποδίδουμε και πάρα πολύ μικρή σημασία στη ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής και στη ρήτρα αλληλεγγύης που έχει περιληφθεί στη μεταρρυθμιστική συνθήκη της Λισαβόνας, επειδή ξέρουμε πώς λειτουργούν αυτές οι έννοιες διεθνώς γενικά».

Δώστε στην αστική Ελλάδα “αυτά που της ανήκουν”: «Μια χώρα που είναι παρούσα με πολύ μεγάλη δύναμη στο Κοσσυφοπέδιο και διεκδικεί να παίξει ρόλο στη διοίκηση ενός τομέα ενδεχομένως σε συνεργασία με άλλη χώρα - μέλος της Συμμαχίας, αν το επιθυμεί η Συμμαχία και αν υπάρχει περιβάλλον εμπιστοσύνης από την άποψη αυτή. Μια χώρα που είναι παρούσα στη Σομαλία και στον αγώνα κατά της πειρατείας. Μια χώρα που είναι παρούσα στο Λίβανο σε όλες τις αποστολές. Μια χώρα που είναι παρούσα και μετέχει με δυνάμεις ανάλογες με το μέγεθός της, που αναλαμβάνει τη διοίκηση του διεθνούς αεροδρομίου της Καμπούλ σε λίγους μήνες, που μετέχει με σημαντικές οικονομικές ενισχύσεις στο ταμείο για την ανασυγκρότηση του Αφγανικού Στρατού. Μια χώρα που έχει προθυμοποιηθεί να αναλάβει την εκπαίδευση πιλότων σε πολύ κρίσιμους τύπους μεταγωγικών αεροπλάνων. Μια χώρα που μετέχει σε πάρα πολλές πρωτοβουλίες από την άποψη αυτή και ετοιμάζεται να αναλάβει το 2012 ως ιθύνον έθνος, εδώ με στρατηγείο το 3ο Σώμα Στρατού και φυσικά μετέχει σε όλες τις ΝRF μέχρι τότε και έχει μια εθελοντική δήλωση διαθεσιμότητας δυνάμεων που φτάνει το 4% σε σχέση με το ΝRF».

Το σκεπτικό του Ευ.Βενιζέλου είναι ξεκάθαρο. Ξεζουμίζουμε τους Έλληνες εργαζόμενους για να αγοράζουμε όπλα και να έχουμε έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς στο κόσμο, προσλαμβάνουμε δεκάδες χιλιάδες Μισθοφόρους για να τους στείλουμε ως δύναμη κατοχής και επέμβασης στο πλαίσιο ιμπεριαλιστικών αποστολών σε 15 χώρες, στέλνουμε τα καλύτερα πλοία και πολεμικά αεροσκάφη κάθε άκρη της γης, παραχωρούμε το 40% του Στρατού Ξηράς για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, παραχωρούμε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια στη διάθεση του ανώτατου Νατοϊκού διοικητή για να κάνει ελεύθερα χρήση εκπαίδευσης και διέλευσης.

«Θέλουμε ως αστικό κατεστημένο ανταλλάγματα. Δώστε εσείς Αμερικανοί, αυτά που δε θέλει και δε μπορεί να δώσει η Ε.Ε.»

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437 diktiospartakos.blogspot.com