http://news.kathimerini.gr
Αδελφοί Μουσουλμάνοι και σκληροπυρηνικοί, νικητές στον πρώτο γύρο εκλογών στην Αίγυπτο
Πραγματικά ιστορικές διαγράφονται οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές στην Αίγυπτο μετά τη λαϊκή εξέγερση που ανέτρεψε τον επί 30 συναπτά έτη πρόεδρο της χώρας, Χόσνι Μουμπάρακ. Στη χώρα - οδηγό του αραβικού κόσμου, που γνώρισε μόνο κοσμικά καθεστώτα με επικεφαλής στρατιωτικούς ύστερα από την άνοδο του Νάσερ στην εξουσία, το 1952, οι ισλαμιστές αναδεικνύονται ηγεμονικό πολιτικό ρεύμα και αναμένεται να εξασφαλίσουν την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή.
Αν και η μαραθώνια εκλογική διαδικασία, σε έξι γύρους, δεν θα ολοκληρωθεί παρά στις αρχές Μαρτίου, τα μηνύματα από τον πρώτο γύρο της αναμέτρησης είναι σαφή και μη αναστρέψιμα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των New York Times, η «Δημοκρατική Συμμαχία», μετωπικό εκλογικό σχήμα των Αδελφών Μουσουλμάνων, καταλαμβάνει περίπου το 40% των εδρών. Και αν η επιτυχία του ιστορικού κόμματος των μετριοπαθών ισλαμιστών (στους συνδυασμούς του οποίου μετείχαν και χριστιανοί) ήταν λίγο–πολύ αναμενόμενη, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις επιδόσεις των σκληροπυρηνικών, των λεγόμενων σαλαφιστών, οι οποίοι αναμένεται να υπερβούν το 20%.
Αν ληφθεί, μάλιστα, υπόψη ότι στον πρώτο γύρο ψήφισαν οι κάτοικοι μεγάλων αστικών κέντρων (Κάιρο, Αλεξάνδρεια, Πορτ Σάιντ), ενώ στους επόμενους θα βαρύνει περισσότερο η ψήφος της συντηρητικής υπαίθρου, η νίκη των ισλαμιστών είναι πιθανό να προσλάβει διαστάσεις πραγματικού θριάμβου.
Η εξέλιξη αυτή αποτέλεσε ψυχρολουσία για τους φιλελευθέρους, τους αριστερούς και τα κινήματα νεολαίας που πρωτοστάτησαν στην εξέγερση εναντίον του καθεστώτος Μουμπάρακ, αλλά και στα πρόσφατα συλλαλητήρια στην πλατεία Ταχρίρ του Kαΐρου με στόχο την απομάκρυνση του στρατιωτικού διευθυντηρίου από την εξουσία – συλλαλητήρια που συνάντησαν την αιματηρή καταστολή του μεταβατικού καθεστώτος, με αποτέλεσμα 42 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.
Αντίθετοι στα συλλαλητήρια
Στους κοσμικούς, δημοκρατικούς κύκλους των αιγυπτιακών πόλεων διάχυτη είναι η πικρή αίσθηση πως οι ισλαμιστές έδρεψαν, ή μάλλον έκλεψαν, τους καρπούς μιας επανάστασης, στην οποία οι ίδιοι δεν είχαν καθοριστική συμμετοχή. Αντίθετα, επωφελήθηκαν της σχετικής ανοχής του Μουμπάρακ για να οργανωθούν και να αναδειχθούν στο ισχυρότερο κόμμα της αντιπολίτευσης, ενώ μετά την απομάκρυνσή του προχώρησαν σε ένα είδος ιστορικού συμβιβασμού με τον στρατό προκειμένου να αναρριχηθούν ειρηνικά στην εξουσία. Μάλιστα, διαχώρισαν τη θέση τους από τα πρόσφατα συλλαλητήρια, θεωρώντας ότι υποκινούνταν από κρατικούς παράγοντες ή ξένες δυνάμεις, που αναζητούσαν πρόσχημα για να ματαιώσουν τις εκλογές.
Η διαγραφόμενη κυριαρχία των ισλαμιστών στο Κοινοβούλιο (εάν, βεβαίως, ολοκληρωθεί με ομαλό τρόπο το εκλογικό σίριαλ) θέτει υπό δεινή δοκιμασία τον συμβιβασμό τους με τον στρατό. Ηδη, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ζήτησαν να σχηματιστεί κυβέρνηση με βάση την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στη θέση της διορισμένης από τους στρατιωτικούς, επικεφαλής της οποίας είναι ένας πρώην πρωθυπουργός του Μουμπάρακ. Επιπλέον, την παραμονή των εκλογών ο επικεφαλής του διευθυντηρίου, στρατάρχης Ταντάουι, κατέστησε σαφές ότι ο στρατός εννοεί να διατηρήσει τον επικυρίαρχο ρόλο του στην πολιτική ζωή, κάτι που δεν θα ανεχθούν εύκολα οι νικητές της κάλπης.
Σε κάθε περίπτωση, η νίκη των ισλαμιστών στην Αίγυπτο ήρθε να προστεθεί στην επικράτηση της παλαιστινιακής Χαμάς, το 2006, και στις πολύ πρόσφατες νίκες των ισλαμιστών στις βουλευτικές εκλογές της Τυνησίας και του Μαρόκου, επιβεβαιώνοντας την τάση των καιρών: Οπου στήνονται κάλπες για δημοκρατικές εκλογές στη Μέση Ανατολή, νικητές δεν αναδεικνύονται οι φιλελεύθεροι που θα επιθυμούσε η Δύση, αλλά το (μετριοπαθές ή ριζοσπαστικό) πολιτικό Ισλάμ. Αν αυτή η τάση οδηγήσει τις χώρες της Αραβικής Ανοιξης σε μια ομαλή εξέλιξη «τύπου Τουρκίας» ή σε μια ανεξέλεγκτη ριζοσπαστικοποίηση «τύπου Ιράν», μένει να αποδειχθεί.
Αδελφοί Μουσουλμάνοι και σκληροπυρηνικοί, νικητές στον πρώτο γύρο εκλογών στην Αίγυπτο
Πραγματικά ιστορικές διαγράφονται οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές στην Αίγυπτο μετά τη λαϊκή εξέγερση που ανέτρεψε τον επί 30 συναπτά έτη πρόεδρο της χώρας, Χόσνι Μουμπάρακ. Στη χώρα - οδηγό του αραβικού κόσμου, που γνώρισε μόνο κοσμικά καθεστώτα με επικεφαλής στρατιωτικούς ύστερα από την άνοδο του Νάσερ στην εξουσία, το 1952, οι ισλαμιστές αναδεικνύονται ηγεμονικό πολιτικό ρεύμα και αναμένεται να εξασφαλίσουν την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή.
Αν και η μαραθώνια εκλογική διαδικασία, σε έξι γύρους, δεν θα ολοκληρωθεί παρά στις αρχές Μαρτίου, τα μηνύματα από τον πρώτο γύρο της αναμέτρησης είναι σαφή και μη αναστρέψιμα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των New York Times, η «Δημοκρατική Συμμαχία», μετωπικό εκλογικό σχήμα των Αδελφών Μουσουλμάνων, καταλαμβάνει περίπου το 40% των εδρών. Και αν η επιτυχία του ιστορικού κόμματος των μετριοπαθών ισλαμιστών (στους συνδυασμούς του οποίου μετείχαν και χριστιανοί) ήταν λίγο–πολύ αναμενόμενη, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις επιδόσεις των σκληροπυρηνικών, των λεγόμενων σαλαφιστών, οι οποίοι αναμένεται να υπερβούν το 20%.
Αν ληφθεί, μάλιστα, υπόψη ότι στον πρώτο γύρο ψήφισαν οι κάτοικοι μεγάλων αστικών κέντρων (Κάιρο, Αλεξάνδρεια, Πορτ Σάιντ), ενώ στους επόμενους θα βαρύνει περισσότερο η ψήφος της συντηρητικής υπαίθρου, η νίκη των ισλαμιστών είναι πιθανό να προσλάβει διαστάσεις πραγματικού θριάμβου.
Η εξέλιξη αυτή αποτέλεσε ψυχρολουσία για τους φιλελευθέρους, τους αριστερούς και τα κινήματα νεολαίας που πρωτοστάτησαν στην εξέγερση εναντίον του καθεστώτος Μουμπάρακ, αλλά και στα πρόσφατα συλλαλητήρια στην πλατεία Ταχρίρ του Kαΐρου με στόχο την απομάκρυνση του στρατιωτικού διευθυντηρίου από την εξουσία – συλλαλητήρια που συνάντησαν την αιματηρή καταστολή του μεταβατικού καθεστώτος, με αποτέλεσμα 42 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.
Αντίθετοι στα συλλαλητήρια
Στους κοσμικούς, δημοκρατικούς κύκλους των αιγυπτιακών πόλεων διάχυτη είναι η πικρή αίσθηση πως οι ισλαμιστές έδρεψαν, ή μάλλον έκλεψαν, τους καρπούς μιας επανάστασης, στην οποία οι ίδιοι δεν είχαν καθοριστική συμμετοχή. Αντίθετα, επωφελήθηκαν της σχετικής ανοχής του Μουμπάρακ για να οργανωθούν και να αναδειχθούν στο ισχυρότερο κόμμα της αντιπολίτευσης, ενώ μετά την απομάκρυνσή του προχώρησαν σε ένα είδος ιστορικού συμβιβασμού με τον στρατό προκειμένου να αναρριχηθούν ειρηνικά στην εξουσία. Μάλιστα, διαχώρισαν τη θέση τους από τα πρόσφατα συλλαλητήρια, θεωρώντας ότι υποκινούνταν από κρατικούς παράγοντες ή ξένες δυνάμεις, που αναζητούσαν πρόσχημα για να ματαιώσουν τις εκλογές.
Η διαγραφόμενη κυριαρχία των ισλαμιστών στο Κοινοβούλιο (εάν, βεβαίως, ολοκληρωθεί με ομαλό τρόπο το εκλογικό σίριαλ) θέτει υπό δεινή δοκιμασία τον συμβιβασμό τους με τον στρατό. Ηδη, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ζήτησαν να σχηματιστεί κυβέρνηση με βάση την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στη θέση της διορισμένης από τους στρατιωτικούς, επικεφαλής της οποίας είναι ένας πρώην πρωθυπουργός του Μουμπάρακ. Επιπλέον, την παραμονή των εκλογών ο επικεφαλής του διευθυντηρίου, στρατάρχης Ταντάουι, κατέστησε σαφές ότι ο στρατός εννοεί να διατηρήσει τον επικυρίαρχο ρόλο του στην πολιτική ζωή, κάτι που δεν θα ανεχθούν εύκολα οι νικητές της κάλπης.
Σε κάθε περίπτωση, η νίκη των ισλαμιστών στην Αίγυπτο ήρθε να προστεθεί στην επικράτηση της παλαιστινιακής Χαμάς, το 2006, και στις πολύ πρόσφατες νίκες των ισλαμιστών στις βουλευτικές εκλογές της Τυνησίας και του Μαρόκου, επιβεβαιώνοντας την τάση των καιρών: Οπου στήνονται κάλπες για δημοκρατικές εκλογές στη Μέση Ανατολή, νικητές δεν αναδεικνύονται οι φιλελεύθεροι που θα επιθυμούσε η Δύση, αλλά το (μετριοπαθές ή ριζοσπαστικό) πολιτικό Ισλάμ. Αν αυτή η τάση οδηγήσει τις χώρες της Αραβικής Ανοιξης σε μια ομαλή εξέλιξη «τύπου Τουρκίας» ή σε μια ανεξέλεγκτη ριζοσπαστικοποίηση «τύπου Ιράν», μένει να αποδειχθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου