Όταν γαυγίζει ο Ντουνιάς
(Θέμος Στοφορόπουλος)
…………………………….
Δεν είμαι κριτικός της λογοτεχνίας αλλά σαν απλός αναγνώστης θα πω αυτό που θα διαπιστώσουν όλοι όσοι το διαβάσουν. Πρόκειται για ένα θαυμάσιο κείμενο ενός πολύ ταλαντούχου συγγραφέα – όπως και τα προηγούμενα δικά του που έχουν ήδη κυκλοφορήσει. Όλα ζουν μαζί σε τέτοιο βαθμό που και το βιβλίο – αυτό το νέο βιβλίο – περιλαμβάνει παραπομπές στα προηγούμενα όπως θα δείτε.
Με απόλαυση ταξιδεύεις μέσα σε αυτήν την περιπέτεια με την μεγάλη διάρκεια. Αν ανήκε σε άλλο είδος ίσως θα κούραζε το μήκος της και θα θάμπωναν σταδιακά κάποιες επαναλήψεις.
Όπως όμως συμβαίνει με όλα τα ωραία παραμύθια, θέλεις να μην τελειώσει να ξετυλίγεται ποτέ αυτό το λαϊκότροπο κέντημα, το πολυποίκιλο και πολύχρωμο που είναι φτιαγμένο με τόσες διαφορετικές κλωστές. Φανταστικές και μισο-αληθινές οι κλωστές, πάνω στο ύφασμα όμως της πραγματικότητας.
Έτσι πολύ λίγο αληθινός είναι ο πρέσβης Θάνος που κάπως θυμίζει τον ομιλούντα. Πάντως τις αρετές του Θάνου δεν τις διαθέτω. Τελείως φανταστική είναι η Δάφνη, η σύζυγος του Θάνου μια και δεν έτυχε ποτέ να συναντηθούνε η γυναίκα μου και ο συγγραφέας – εξ όσων γνωρίζω τουλάχιστον – και αφού αυτός αγνοούσε ακόμα και την ύπαρξη των παιδιών μας. Εδώ, όμως, συμβαίνει κάτι περίεργο. Και οι δύο γυναίκες, η πλασματική και η υπαρκτή, διακρίνονται για έναν έντονο ριζοσπαστισμό. Στην γυναίκα μου, αυτός δεν είναι άσχετος με την Κεφαλλονίτικη καταγωγή της – δεν γνωρίζουμε την καταγωγή της Δάφνης. Αυτά είναι τα μυστήρια του δημιουργικού ταλέντου.
Μια και μιλάμε για συζύγους, πρέπει να πω ότι βρήκα συγκινητικές τις αναφορές στην κυρία Μενεμένη Κακαρά. Ο συγγραφέας ομολογεί, ότι εκείνη είναι που διαφεντεύει όλα όσα τον αφορούν, άρα, υποθέτω και τις λιμπιντικές του εμμονές.
Το βασικό μισο-πραγματικό στοιχείο είναι οι πρωταγωνιστές του παραμυθιού, η τριάδα των ναυτικών δοκίμων ο Έλληνας Σάλος, ο Λίβυος Αμπτούλ, και ο Σύριος Χαμίμ.
Στον Σάλλο εύκολα αναγνωρίζονται στοιχεία από την ζωή του, από τον αντιστασιακό Κακαρά που ανήκει στην σύγχρονη ιστορία αλλά και που έχει γράψει για την αντίσταση κατά της χούντας. Όπως φανερή είναι και η πείρα τού αρχιπλοίαρχου από την Εμπορική μας Ναυτιλία.
Ο Σάλλος περιγράφεται σαν αντιστασιακός εφοπλιστής. Αντιστασιακός εφοπλιστής; Δεν είναι σχήμα οξύμωρο; Υπάρχει η εξαίρεση του Βερνίκου. Υπάρχει ο Βαρδινογιάννης, που δεν φαίνεται να έχει αλλάξει απόψεις, πρόσφατα συνυπέγραψε μαζί με τον Γλέζο και άλλους αντιστασιακούς, δήλωση – καταγγελία για την συνεχώς μειούμενη κυριαρχία της πατρίδας μας.
Όσο για τα στελέχη των εφοπλιστικών εταιριών, διαβάζουμε στο βιβλίο: «Δεν είναι και σπάνιο το φαινόμενου του ακραιφνούς κομμουνιστή, που εργάζεται με συνέπεια δίπλα σε κάποιον που φυσιολογικά κινείται επιχειρηματικά με βάση τα ισχύοντα στο κυριαρχούν σύστημα.»
Και παρακάτω διπλωμάτης της Αμερικάνικης πρεσβείας ρωτάει: «Τι είστε εσείς, Αρχιπλοίαρχος ή αγκιτάτορας; Καλά ο χάχας δεν φελάει ντιπ καταντίπ ούτε από Μαρξ, μουρμούρισε ο δεινός χειριστής ανθρώπων και πλοίων».
Το βιβλίο είναι γέννημα ποιητικού οίστρου, ψυχικής και πνευματικής έκστασης και έμπνευσης, δημιουργικής μέθης.
Περιγράφεται με εμφανή νοσταλγία, μια παρέα νέων που ξεχειλίζει από ζωτικότητα, διαολεμένο κέφι, κατάφαση ζωής. Και από την επέκταση του βρεφικού σεξουαλικού σταδίου. Κυριαρχεί ο έρωτας, η εφηβική ελευθεριακή βωμολοχία είναι μόνιμη, η ηθική ξεκάθαρη, ακριβώς όπως στους τρεις σωματοφύλακες, στον Ρομπέν των Δασών, τον Ζορό, τον Σέρλοκ Χολμ, τους οποίους ο Κακαράς επικαλείται. Λόγω του δικού μου σοβινισμού, απογοητεύτηκα που δεν βρήκα τον Μικρό Ήρωα και τον Γκιαούρ, αλλά προφανώς ο συγγραφέας δεν είναι αρκετά ηλικιωμένος.
Οι γυναίκες περιγράφονται όπως είναι, (αξεπέραστο θαύμα της φύσης) και όπως θα θέλαμε να είναι, («πηγή ενέργειας αστείρευτη»).
Με τον Σάλο συνεργάζονται και ο θετός γιος του, ο Κασίμ – Κάσιος, επίσης ναυτικός δόκιμος και ο υιός αυτού Γιουρίκας επίσης θετός που κυκλοφορεί και ως Μπομπ (εκ του μπόμπιρας) και θέλει συνεχώς παγωτό.
Η ομάδα κινείται μέσα σε έναν ντουνιά που γαβγίζει τους κακούς, αλλά που δύσκολα μπορεί να τους δαγκώσει χωρίς την βοήθεια των ηρώων μας.
Αυτοί, όμως, είναι αχτύπητοι. Συνδυάζουν μαγκιά, εφοπλιστική επιχειρηματικότητα και ανδρεία Ομάδων Υποβρυχίων Καταστροφών. Αλλά και υψηλότατη εφευρετική επιστημοσύνη που την εκπροσωπούν οι ιδιοφυείς Σάλος και Γιουρίκας.
Αναπτύσσουν ανθρωπιστική – επαναστατική δράση και θριαμβεύουν παντού και πάντοτε. Ανταμείβουν τους καλούς, κάνοντας τους να ευωδιούν. Πολεμούν τους κακούς κάνοντάς τους να βρωμάνε κυριολεκτικά με το μαγικό και ακαταμάχητο αέριο ‘Λημνοβρόμ’ που τους στέλνουν.
Τους κάνουν να αποκτούν και φωτοστέφανα, που δείχνουν το ποιόν τους. (Τα φωτοστέφανα αναβοσβήνουν όταν χοροπηδάει ο Γιουρίκας).
Το Λημνοβρόμ και τα φωτοστέφανα εξολοθρεύουν αυτούς που υποκινούν μετακινήσεις πληθυσμών και ατέλειωτες σφαγές, όπως συμβαίνει στην Αφρική ή στην περιοχή της Κασπίας, για να εκμεταλλευτούν βέβαια τον πλούτο ξένων εδαφών, αυτούς που επεμβαίνουν για τον ίδιο λόγο σε χώρες όπως η πρώην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Σομαλία, το Σουδάν, η Λιβύη, τώρα η Συρία, αυτούς που επανδρώνουν τις ξένες στρατιωτικές βάσεις, όπως είναι η αμερικάνικη βάση Bodsteel στα σύνορα Κοσσόβου Σκοπίων, (το μόνο από τα δύο ανθρώπινα κατασκευάσματα που φαίνεται από το διάστημα, το άλλο είναι το Σινικό τείχος), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, τους εμπόρους ναρκωτικών, την μαφία, τις εταιρίες που πουλάνε μεταλλαγμένα ή νοθευμένα προϊόντα, αυτούς που καταστρέφουν το περιβάλλον, τους προδότες, τους δολοφόνους, τους βιαστές, τους φορολογικούς παραδείσους και όλες τις τράπεζες του κόσμου που σηματοδοτούν την ύπαρξη αρπαγμένων θησαυρών, τα ξένα μουσεία που έχουν λεηλατημένους θησαυρούς και ορισμένα μέλη της Ιεράς Συνόδου. Σε αυτούς τα φωτοστέφανα, εξηγείται, εμφανίζονται άνω των καμηλαυκίων.
Εκτός από το λιμνιβρόν και τα φωτοστέφανα ο Σάλος χρησιμοποιεί και άλλα μέσα. Τέτοια είναι η απαγωγή, η εξαπάτηση κραυγαλέων, μεγαλόσχημων απατεώνων, καταχραστών και νομότυπων εγκληματιών, η μετατροπή μεταλλαγμένων ή ναρκωτικών φυτών σε μαϊντανό, σταμναγκάθι, ακόμα και τσουκνίδες με τις κορφάδες των οποίων φτιάνονται νοστιμότατες πίτες όπως γνωρίζουν οι μερακλήδες, (σημειώνει ο συγγραφέας). Η λειτουργία επίσης μέσα στο δίκτυο Echelon μηχανισμού επινόησης του Σάλου με τον οποίο ο ίδιος παρακολουθεί τα πάντα.
Η έμπνευση για όλα αυτά προέρχεται από τη σωστή γνώση και κοσμοθεώρηση του Αντώνη Κακαρά, που στηρίζεται στη μόνη σωστή θεωρεία ερμηνείας και κατανόησης της πραγματικότητας, διεθνούς και εσωτερικής (η διάκριση είναι τεχνητή). Εννοώ τη θεωρία του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό ως ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού. Σε αυτή τη βάση στηρίζομαι και εγώ – και είναι αυτή η κοινή βάση που μας έκανε να συναντηθούμε, από πολύ διαφορετικές διαδρομές. Να συναντηθούμε, τύχη αγαθή, στην κοινή ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Συμφωνώ με όλα τα μείζονα που επισημαίνει το βιβλίο.
Συμμερίζομαι τον τρόπο που βλέπει το ζήτημα της Παλαιστίνης, από την οποία οι Ισραηλινοί επιδιώκουν να διώξουν τους Παλαιστίνιους, ώστε το Εβραϊκό κράτος να εκτείνεται από την Μεσόγειο μέχρι τον Ιορδάνη έχοντας, ή δυνατόν, μόνον εβραίους πολίτες. Διότι εάν δημιουργηθεί Παλαιστινιακό κράτος δίπλα στο Ισραήλ και εάν σε αυτό καταφύγουν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες δεν θα περάσουν πολλά χρόνια που, στον ενιαίο γεωπολιτικά και οικονομικά χώρο της ιστορικής Παλαιστίνης, θα υπάρξει συντριπτική πλειοψηφία Παλαιστινίων, αν ληφθεί υπ’ όψιν και η υπεργεννητικότητα των Παλαιστινίων και το γεγονός ότι μέσα στο Ισραήλ οι Άραβες (οι Παλαιστίνιοι) πολίτες ήδη αποτελούν σημαντικό ποσοστό.
Ο συγγραφέας καταδικάζει τον φανατισμό και τα μέσα των Ισραηλινών και φαντάζεται Παλαιστινιακο-ισραηλινούς έρωτες, υπάρχει ένα ειδύλλιο, θα δείτε.
Δεν διολισθαίνει όμως σε αντισημιτισμό και σε συνομωσιολογίες. Για την λέσχη Μπιλντερμπεργκ βάζει τον Αμπτούλ να λέει «Άσε μας ρε φίλε, ότι μαλακίες σερβίρουν οι εβραιόπληκτοι πας και την υιοθετείς…»
Μια μόνο αντίρρηση έχω σε όσα γράφει για τους Παλαιστίνιους. Ο παραλληλισμός του διωγμού τους με το ολοκαύτωμα των Εβραίων είναι αντικειμενικά ανακριβής. Είναι όμως και πολιτικά αντιπαραγωγικός γιατί ενισχύει την Ισραηλινή προπαγάνδα.
Αντίθετα είναι πολύ σωστή η περιγραφή της ημικατεχόμενης Κύπρου ως πρόθυμου μπάτλερ. Ιδιότητα που οφείλεται στην συμπεριφορά των ιθυνόντων ακριβώς όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα. Δύο, λοιπόν, οι πρόθυμοι μπάτλερ ή, αν προτιμάτε, αν προτιμάτε, δύο οι πόρνες της Μεσογείου για να παραφράσουμε τον Κόκκα.
Αναφέρομαι στην συμπεριφορά των κυρίαρχων τάξεων Ελλάδας και Κύπρου, που επέλεξαν να ξεχάσουν την επεκτατική Τουρκία για να επιδοθούν σε έναν αχαλίνωτο παρασιτισμό, που τελικά μόνο τις τάξεις αυτές ωφέλησε. Χαρακτηριστική, η δήθεν προοδευτικότητα του ΠΑΣΟΚ την οποία τώρα συνεχίζει η αξιωματική αντιπολίτευση.
Μέγας αρχιερέας αυτής της απατηλής τακτικής ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι σχέσεις του με την Παλαιστινιακή επανάσταση και με το Μπάαθ σκοπό είχαν να κρύψουν την κενότητα των συνθημάτων περί της Ελλάδας «που έπρεπε να ανήκει στους Έλληνες» και περί «συμπαράταξης με την Κύπρο».
Η συμβολή μας στην έξοδο των Παλαιστινίων από την Βηρυτό, το 1982 δεν απετέλεσε εξαίρεση ως προς τα κίνητρα του Αντρέα. Είχε, όμως, εκείνη τη στάση της Ελλάδας, μια συμβολική σημασία, που όλοι αναγνώριζαν. Θυμάμαι έναν εγγλέζο δημοσιογράφο να μου λέει «Σήμερα είδα την αιώνια Ελλάδα.»
Εδώ να βάλω ένα ερωτηματικό. Στην σελίδα 123 ο αναγνώστης πληροφορείται πως οι Παλαιστίνιοι μαχητές μεταφέρθηκαν από τη Βηρυτό στην Λιβύη. Θυμάμαι ότι μεταφέρθηκαν σε διάφορες αραβικές χώρες, αλλά αμφιβάλλω αν και στην Λιβύη. Γιατί, απ’ ότι θυμάμαι, κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Βηρυτού, ο Καντάφι είχε συμβουλέψει δημόσια τον Αραφάτ να αυτοκτονήσει και εκείνος είχε απαντήσει με την ευχή ‘Να είναι πολύχρονος ο αδερφός μας ο Μουαμάρ’.
Αγνή και άδολη είναι, αντίθετα, η βοήθεια που δίνουν στα απελευθερωτικά κινήματα οι πρώην ναυτικοί δόκιμοι του βιβλίου. Ο βετεράνος αγωνιστής που το έχει γράψει δεν κρύβει την συμπάθειά του για όλες τις μορφές αντίστασης στον Ιμπεριαλισμό, χωρίς να του διαφεύγουν τα διέξοδα και η αναποτελεσματικότητα ορισμένων μορφών της λεγόμενης τρομοκρατίας. Ένα από τα προβλήματα της οποίας είναι ότι μπορεί να μεταβληθεί σε ακούσιο όργανο των Ιμπεριαλιστών, που χρειάζονται την λεγόμενη τρομοκρατία ως πρόσχημα για τις επεμβάσεις τους, όπως πολύ σωστά υπογραμμίζει ο Κακαράς.
Σε όργανο μπορούν να μεταβληθούν και οι μετανάστες, αυτά τα μεγάλα θύματα του καπιταλισμού, όπως και πάλι πολύ σωστά τονίζεται. Θύματα των καπιταλιστών, ξένων και ντόπιων, και των φασιστών συμμάχων τους, όπως αυτό της «Χρυσής Αυγής». Ενδεχομένως και όργανα τόσο του οργανωμένου εγκλήματος όσο και του επεκτατισμού τρίτων κρατών.
Έφτασα να ανατέμνω, σαν να ήταν άψυχο, ένα ζωντανό έργο τέχνης και έτσι να το αδικώ κατάφορα. Άλλοι, όμως, παρακαθήμενοι είναι οι αρμόδιοι να τελέσουν την πλοκή που κρατάει το ενδιαφέρον, τον πυρετώδη ασθμαίνοντα ρυθμό που δημιουργεί πυρετό και στον αναγνώστη, το κάλλος του μακροπερίοδου ύφους και την δεξιοτεχνική ενσωμάτωση των διαλόγων με αποφυγή της στίξης έτσι που να δημιουργείται, τουλάχιστον σε μένα, η εντύπωση εσωτερικού μονόλογου.
Θα προσεχθούν, πιστεύω, οι συνειρμοί των κύριων ονομάτων όπως του Σάλου που είναι Σαλαμίνιος αλλά και Σαλός – παλαβός, αλλά και δια Χριστόν Σαλός, παραπέμποντας και στον σάλο με την έννοια της θαλασσοταραχής, και στον σάλο την αναστάτωση (« έγινε σάλος») και στο λατινικό salus, σωτηρία και δια αυτού στο salus partial suprema lex.
Θα εκθειαστεί, είμαι βέβαιος, και πετυχημένος εκλεκτισμός, η συνάντηση της καθαρεύουσας με το πιτσιρικάκι (που από τον πολιτσμάνο τρακάρει τσιγαράκι) και η συνάντηση των off sore και των charter parties με του Κίτσου την μάνα, με τα δικά μας τα ρουμελιώτικα: τα βνά, τα κκιά και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Και ασφαλώς θα εκτιμηθεί το υπόστρωμα αρχαιογνωσίας αυτού του ελληνικότατου έργου. Εγώ, πάντως, έμαθα πράγματα που όφειλα να γνωρίζω, αν μη τι άλλο λόγω του τοπικισμού. Όπως ότι το 595πχ, οι Αμφικτύωνες εξολόθρεψαν τους κατοίκους της Κίρρας, δηλητηριάζοντας το αρδευτικό τους σύστημα.
Στο τέλος του βιβλίου εμφανίζεται ο εγγονός του συγγραφέα και οι συμμετρικές «συμμετρικές διακυμάνσεις των παιδιών, των αρωμάτων και των λουλουδιών». Βασικό τους όπλο είναι μια σειρά από άλλα αρώματα, που αλλάζουν τις ορέξεις των παραληπτών και τους δημιουργούν ακατάσχετη διάθεση για ειρήνη και αγάπη.
Ο παππούς, όμως, έχει ανάψει δυνατούς φάρους σε όλη την διάρκεια του παραμυθένιου ταξιδιού: «Κομμουνισμός, η μόνη στέρεα ιδεολογία», «είναι νομοτέλεια η νίκη του σοσιαλισμού».
Βάζει, λοιπόν, μια γάτα και έναν βάτραχο να συμβουλεύουν: «Αν γουστάρεις διαχρονικές αλλαγές και επικράτηση του δικαίου των καθαρών, φρόντισε, όχι να πατάς κουμπιά και να καβαλάς κύματα με τ’ αρώματα σου, αλλά να λειτουργήσουν σωστά οι αντίστοιχοι θεσμοί ώστε τελικά να δουλεύει ο καθένας για όλους και όλοι για τον καθένα, κανείς να μην εκμεταλλεύεται κανένα».
Όταν γαυγίζει ο Ντουνιάς
(από τη Λίζα Κοντομιχάλου)
Διαβάσαμε το βιβλίο του Αντώνη Κακαρά «Όταν γαυγίζει ο Ντουνιάς» των εκδόσεων Παπαζήση.
Πρόκειται για ένα βιβλίο πολύ ενδιαφέρον που συναρπάζει τον αναγνώστη και την αναγνώστρια από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.
Ένα βιβλίο λογοτεχνικό και πολιτικό, που με γνώση πολύπειρη, με χιούμορ πανέξυπνο, με γλώσσα πλούσια και δυναμική ξεσκεπάζει άπειρες και καταπληκτικές αλήθειες! Και ερμηνεύει το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της Ελλάδας, μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, καθώς επίσης τις ανεξέλεγκτες διαφοροποιήσεις σε πολλές περιοχές της υδρογείου.
Ο συγγραφέας, με απαράμιλλη γλώσσα και αμίμητο ύφος, σκιτσάρει εκείνους που οδήγησαν τη χώρα μας στην παρακμή, στον πάτο (!), θα λέγαμε ακριβέστερα, όχι μόνο στον πολιτικό και τον οικονομικό. Η καταστροφή είναι πολύ βαθύτερη! Από τον έντιμο Έλληνα, το φιλότιμο πατριώτη, οι «γνωστοί κύριοι» έφτιαξαν μορφώματα που ο λαός μας ποτέ δεν είχε να … επιδείξει! Ο Αντώνης Κακαράς με όχημα την θαυμάσια τέχνη της αφήγησης, μας ταξιδεύει σε … ¨περιοχές¨ που είναι όχι και τόσο ¨γνωστές! «Εμείς οι πράκτορες είμαστε ηγέτες του κόσμου, οι βασιλείς του σκότους είμαστε μείς, στηρίζουμε με την πληροφορία τους κυβερνώντες και αυτοί ελέγχουν τις χώρες τους…»
«Σοφόν το σαφές» όπως έλεγε αρχαίος Έλληνας προσθέτουμε… «γελώντας»! Εμείς οι αναγνώστριες και αναγνώστες του εικοστού πρώτου αιώνα, με το θαύμα του λογοτεχνικού μύθου, ταξιδεύουμε σε πολλές περιοχές του αποκαλούμενου Τρίτου Κόσμου, τριγυρίζουμε στη ζωή νεαρών αλλοδαπών ανδρών που μαθητεύουν στις σχολές της Ελλάδας, τις στρατιωτικές σχολές – Ευελπίδων, Δοκίμων, Ικάρων – και αργότερα κάνουν καριέρα στις πατρίδες τους χωρίς να «κόψουν» τους δεσμούς με τη χώρα των σπουδών τους και των νεανικών φίλων τους. Γνωρίζουμε μια Ελληνίδα Εβραιοπούλα, μια ολοζώντανη και θαυμάσια μυθιστορηματική μορφή, από τις καλύτερες που δημιούργησε η πέννα του Αντώνη Κακαρά!
Συναντούμε τον Σάλλο, έναν «ιδιοφυή» Έλληνα απρόβλεπτο και ασυναγώνιστο, ο οποίος μας ανοίγει δρόμους «πρωτότυπους»! Μας ξαφνιάζει μια Φροσάρα, μα τι… Φροσάρα! Μια φιγούρα καταπληκτική που – θα μπορούσαμε να πούμε (!) – κερδίζει την … παράσταση …!
Και αμέτρητοι άλλοι ήρωες και ηρωίδες, εξαίρετα φτιαγμένοι από το μαγικό ραβδί του συγγραφέα, όμως δε λέμε τίποτε περισσότερο, αφήνουμε τον αναγνώστη και την αναγνώστρια την ανάγνωση να απολαύσουν.
Σε τούτο το σύντομο σημείωμα δε θέλουμε «παρουσιάσουμε» κανένα από τα υπόλοιπα εξαιρετικά ζωγραφισμένα πρόσωπα ούτε να τριγυρίσουμε μέσα στους πολυποίκιλους δρόμους του πρωτότυπου και πλούσιου μύθου. Όμως επιβάλλεται να τονίσουμε την τέλεια, ολοζώντανη, πολύχρωμη, βαθυστόχαστη, ζωηρή, εύθυμη γλώσσα!
Τη θαυμάσια «φωτογράφηση» των χαρακτήρων, την καταπληκτική παρουσίαση των μορφών και των ψυχών…
Επίσης την ερμηνεία των ενεργειών, την εμβάθυνση στην εξέταση των κινήτρων και τον αναπόφευκτο ρόλο της κοινωνίας στη «διαμόρφωση» των ανθρώπων!
Διαβάστε αυτό το βιβλίο! Θα μας θυμηθείτε!
Παλαιό Ηράκλειο Αττικής
Ιούλιος 2013-06-23 Λίζα Κοντομιχάλου
(Θέμος Στοφορόπουλος)
…………………………….
Δεν είμαι κριτικός της λογοτεχνίας αλλά σαν απλός αναγνώστης θα πω αυτό που θα διαπιστώσουν όλοι όσοι το διαβάσουν. Πρόκειται για ένα θαυμάσιο κείμενο ενός πολύ ταλαντούχου συγγραφέα – όπως και τα προηγούμενα δικά του που έχουν ήδη κυκλοφορήσει. Όλα ζουν μαζί σε τέτοιο βαθμό που και το βιβλίο – αυτό το νέο βιβλίο – περιλαμβάνει παραπομπές στα προηγούμενα όπως θα δείτε.
Με απόλαυση ταξιδεύεις μέσα σε αυτήν την περιπέτεια με την μεγάλη διάρκεια. Αν ανήκε σε άλλο είδος ίσως θα κούραζε το μήκος της και θα θάμπωναν σταδιακά κάποιες επαναλήψεις.
Όπως όμως συμβαίνει με όλα τα ωραία παραμύθια, θέλεις να μην τελειώσει να ξετυλίγεται ποτέ αυτό το λαϊκότροπο κέντημα, το πολυποίκιλο και πολύχρωμο που είναι φτιαγμένο με τόσες διαφορετικές κλωστές. Φανταστικές και μισο-αληθινές οι κλωστές, πάνω στο ύφασμα όμως της πραγματικότητας.
Έτσι πολύ λίγο αληθινός είναι ο πρέσβης Θάνος που κάπως θυμίζει τον ομιλούντα. Πάντως τις αρετές του Θάνου δεν τις διαθέτω. Τελείως φανταστική είναι η Δάφνη, η σύζυγος του Θάνου μια και δεν έτυχε ποτέ να συναντηθούνε η γυναίκα μου και ο συγγραφέας – εξ όσων γνωρίζω τουλάχιστον – και αφού αυτός αγνοούσε ακόμα και την ύπαρξη των παιδιών μας. Εδώ, όμως, συμβαίνει κάτι περίεργο. Και οι δύο γυναίκες, η πλασματική και η υπαρκτή, διακρίνονται για έναν έντονο ριζοσπαστισμό. Στην γυναίκα μου, αυτός δεν είναι άσχετος με την Κεφαλλονίτικη καταγωγή της – δεν γνωρίζουμε την καταγωγή της Δάφνης. Αυτά είναι τα μυστήρια του δημιουργικού ταλέντου.
Μια και μιλάμε για συζύγους, πρέπει να πω ότι βρήκα συγκινητικές τις αναφορές στην κυρία Μενεμένη Κακαρά. Ο συγγραφέας ομολογεί, ότι εκείνη είναι που διαφεντεύει όλα όσα τον αφορούν, άρα, υποθέτω και τις λιμπιντικές του εμμονές.
Το βασικό μισο-πραγματικό στοιχείο είναι οι πρωταγωνιστές του παραμυθιού, η τριάδα των ναυτικών δοκίμων ο Έλληνας Σάλος, ο Λίβυος Αμπτούλ, και ο Σύριος Χαμίμ.
Στον Σάλλο εύκολα αναγνωρίζονται στοιχεία από την ζωή του, από τον αντιστασιακό Κακαρά που ανήκει στην σύγχρονη ιστορία αλλά και που έχει γράψει για την αντίσταση κατά της χούντας. Όπως φανερή είναι και η πείρα τού αρχιπλοίαρχου από την Εμπορική μας Ναυτιλία.
Ο Σάλλος περιγράφεται σαν αντιστασιακός εφοπλιστής. Αντιστασιακός εφοπλιστής; Δεν είναι σχήμα οξύμωρο; Υπάρχει η εξαίρεση του Βερνίκου. Υπάρχει ο Βαρδινογιάννης, που δεν φαίνεται να έχει αλλάξει απόψεις, πρόσφατα συνυπέγραψε μαζί με τον Γλέζο και άλλους αντιστασιακούς, δήλωση – καταγγελία για την συνεχώς μειούμενη κυριαρχία της πατρίδας μας.
Όσο για τα στελέχη των εφοπλιστικών εταιριών, διαβάζουμε στο βιβλίο: «Δεν είναι και σπάνιο το φαινόμενου του ακραιφνούς κομμουνιστή, που εργάζεται με συνέπεια δίπλα σε κάποιον που φυσιολογικά κινείται επιχειρηματικά με βάση τα ισχύοντα στο κυριαρχούν σύστημα.»
Και παρακάτω διπλωμάτης της Αμερικάνικης πρεσβείας ρωτάει: «Τι είστε εσείς, Αρχιπλοίαρχος ή αγκιτάτορας; Καλά ο χάχας δεν φελάει ντιπ καταντίπ ούτε από Μαρξ, μουρμούρισε ο δεινός χειριστής ανθρώπων και πλοίων».
Το βιβλίο είναι γέννημα ποιητικού οίστρου, ψυχικής και πνευματικής έκστασης και έμπνευσης, δημιουργικής μέθης.
Περιγράφεται με εμφανή νοσταλγία, μια παρέα νέων που ξεχειλίζει από ζωτικότητα, διαολεμένο κέφι, κατάφαση ζωής. Και από την επέκταση του βρεφικού σεξουαλικού σταδίου. Κυριαρχεί ο έρωτας, η εφηβική ελευθεριακή βωμολοχία είναι μόνιμη, η ηθική ξεκάθαρη, ακριβώς όπως στους τρεις σωματοφύλακες, στον Ρομπέν των Δασών, τον Ζορό, τον Σέρλοκ Χολμ, τους οποίους ο Κακαράς επικαλείται. Λόγω του δικού μου σοβινισμού, απογοητεύτηκα που δεν βρήκα τον Μικρό Ήρωα και τον Γκιαούρ, αλλά προφανώς ο συγγραφέας δεν είναι αρκετά ηλικιωμένος.
Οι γυναίκες περιγράφονται όπως είναι, (αξεπέραστο θαύμα της φύσης) και όπως θα θέλαμε να είναι, («πηγή ενέργειας αστείρευτη»).
Με τον Σάλο συνεργάζονται και ο θετός γιος του, ο Κασίμ – Κάσιος, επίσης ναυτικός δόκιμος και ο υιός αυτού Γιουρίκας επίσης θετός που κυκλοφορεί και ως Μπομπ (εκ του μπόμπιρας) και θέλει συνεχώς παγωτό.
Η ομάδα κινείται μέσα σε έναν ντουνιά που γαβγίζει τους κακούς, αλλά που δύσκολα μπορεί να τους δαγκώσει χωρίς την βοήθεια των ηρώων μας.
Αυτοί, όμως, είναι αχτύπητοι. Συνδυάζουν μαγκιά, εφοπλιστική επιχειρηματικότητα και ανδρεία Ομάδων Υποβρυχίων Καταστροφών. Αλλά και υψηλότατη εφευρετική επιστημοσύνη που την εκπροσωπούν οι ιδιοφυείς Σάλος και Γιουρίκας.
Αναπτύσσουν ανθρωπιστική – επαναστατική δράση και θριαμβεύουν παντού και πάντοτε. Ανταμείβουν τους καλούς, κάνοντας τους να ευωδιούν. Πολεμούν τους κακούς κάνοντάς τους να βρωμάνε κυριολεκτικά με το μαγικό και ακαταμάχητο αέριο ‘Λημνοβρόμ’ που τους στέλνουν.
Τους κάνουν να αποκτούν και φωτοστέφανα, που δείχνουν το ποιόν τους. (Τα φωτοστέφανα αναβοσβήνουν όταν χοροπηδάει ο Γιουρίκας).
Το Λημνοβρόμ και τα φωτοστέφανα εξολοθρεύουν αυτούς που υποκινούν μετακινήσεις πληθυσμών και ατέλειωτες σφαγές, όπως συμβαίνει στην Αφρική ή στην περιοχή της Κασπίας, για να εκμεταλλευτούν βέβαια τον πλούτο ξένων εδαφών, αυτούς που επεμβαίνουν για τον ίδιο λόγο σε χώρες όπως η πρώην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Σομαλία, το Σουδάν, η Λιβύη, τώρα η Συρία, αυτούς που επανδρώνουν τις ξένες στρατιωτικές βάσεις, όπως είναι η αμερικάνικη βάση Bodsteel στα σύνορα Κοσσόβου Σκοπίων, (το μόνο από τα δύο ανθρώπινα κατασκευάσματα που φαίνεται από το διάστημα, το άλλο είναι το Σινικό τείχος), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, τους εμπόρους ναρκωτικών, την μαφία, τις εταιρίες που πουλάνε μεταλλαγμένα ή νοθευμένα προϊόντα, αυτούς που καταστρέφουν το περιβάλλον, τους προδότες, τους δολοφόνους, τους βιαστές, τους φορολογικούς παραδείσους και όλες τις τράπεζες του κόσμου που σηματοδοτούν την ύπαρξη αρπαγμένων θησαυρών, τα ξένα μουσεία που έχουν λεηλατημένους θησαυρούς και ορισμένα μέλη της Ιεράς Συνόδου. Σε αυτούς τα φωτοστέφανα, εξηγείται, εμφανίζονται άνω των καμηλαυκίων.
Εκτός από το λιμνιβρόν και τα φωτοστέφανα ο Σάλος χρησιμοποιεί και άλλα μέσα. Τέτοια είναι η απαγωγή, η εξαπάτηση κραυγαλέων, μεγαλόσχημων απατεώνων, καταχραστών και νομότυπων εγκληματιών, η μετατροπή μεταλλαγμένων ή ναρκωτικών φυτών σε μαϊντανό, σταμναγκάθι, ακόμα και τσουκνίδες με τις κορφάδες των οποίων φτιάνονται νοστιμότατες πίτες όπως γνωρίζουν οι μερακλήδες, (σημειώνει ο συγγραφέας). Η λειτουργία επίσης μέσα στο δίκτυο Echelon μηχανισμού επινόησης του Σάλου με τον οποίο ο ίδιος παρακολουθεί τα πάντα.
Η έμπνευση για όλα αυτά προέρχεται από τη σωστή γνώση και κοσμοθεώρηση του Αντώνη Κακαρά, που στηρίζεται στη μόνη σωστή θεωρεία ερμηνείας και κατανόησης της πραγματικότητας, διεθνούς και εσωτερικής (η διάκριση είναι τεχνητή). Εννοώ τη θεωρία του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό ως ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού. Σε αυτή τη βάση στηρίζομαι και εγώ – και είναι αυτή η κοινή βάση που μας έκανε να συναντηθούμε, από πολύ διαφορετικές διαδρομές. Να συναντηθούμε, τύχη αγαθή, στην κοινή ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Συμφωνώ με όλα τα μείζονα που επισημαίνει το βιβλίο.
Συμμερίζομαι τον τρόπο που βλέπει το ζήτημα της Παλαιστίνης, από την οποία οι Ισραηλινοί επιδιώκουν να διώξουν τους Παλαιστίνιους, ώστε το Εβραϊκό κράτος να εκτείνεται από την Μεσόγειο μέχρι τον Ιορδάνη έχοντας, ή δυνατόν, μόνον εβραίους πολίτες. Διότι εάν δημιουργηθεί Παλαιστινιακό κράτος δίπλα στο Ισραήλ και εάν σε αυτό καταφύγουν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες δεν θα περάσουν πολλά χρόνια που, στον ενιαίο γεωπολιτικά και οικονομικά χώρο της ιστορικής Παλαιστίνης, θα υπάρξει συντριπτική πλειοψηφία Παλαιστινίων, αν ληφθεί υπ’ όψιν και η υπεργεννητικότητα των Παλαιστινίων και το γεγονός ότι μέσα στο Ισραήλ οι Άραβες (οι Παλαιστίνιοι) πολίτες ήδη αποτελούν σημαντικό ποσοστό.
Ο συγγραφέας καταδικάζει τον φανατισμό και τα μέσα των Ισραηλινών και φαντάζεται Παλαιστινιακο-ισραηλινούς έρωτες, υπάρχει ένα ειδύλλιο, θα δείτε.
Δεν διολισθαίνει όμως σε αντισημιτισμό και σε συνομωσιολογίες. Για την λέσχη Μπιλντερμπεργκ βάζει τον Αμπτούλ να λέει «Άσε μας ρε φίλε, ότι μαλακίες σερβίρουν οι εβραιόπληκτοι πας και την υιοθετείς…»
Μια μόνο αντίρρηση έχω σε όσα γράφει για τους Παλαιστίνιους. Ο παραλληλισμός του διωγμού τους με το ολοκαύτωμα των Εβραίων είναι αντικειμενικά ανακριβής. Είναι όμως και πολιτικά αντιπαραγωγικός γιατί ενισχύει την Ισραηλινή προπαγάνδα.
Αντίθετα είναι πολύ σωστή η περιγραφή της ημικατεχόμενης Κύπρου ως πρόθυμου μπάτλερ. Ιδιότητα που οφείλεται στην συμπεριφορά των ιθυνόντων ακριβώς όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα. Δύο, λοιπόν, οι πρόθυμοι μπάτλερ ή, αν προτιμάτε, αν προτιμάτε, δύο οι πόρνες της Μεσογείου για να παραφράσουμε τον Κόκκα.
Αναφέρομαι στην συμπεριφορά των κυρίαρχων τάξεων Ελλάδας και Κύπρου, που επέλεξαν να ξεχάσουν την επεκτατική Τουρκία για να επιδοθούν σε έναν αχαλίνωτο παρασιτισμό, που τελικά μόνο τις τάξεις αυτές ωφέλησε. Χαρακτηριστική, η δήθεν προοδευτικότητα του ΠΑΣΟΚ την οποία τώρα συνεχίζει η αξιωματική αντιπολίτευση.
Μέγας αρχιερέας αυτής της απατηλής τακτικής ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι σχέσεις του με την Παλαιστινιακή επανάσταση και με το Μπάαθ σκοπό είχαν να κρύψουν την κενότητα των συνθημάτων περί της Ελλάδας «που έπρεπε να ανήκει στους Έλληνες» και περί «συμπαράταξης με την Κύπρο».
Η συμβολή μας στην έξοδο των Παλαιστινίων από την Βηρυτό, το 1982 δεν απετέλεσε εξαίρεση ως προς τα κίνητρα του Αντρέα. Είχε, όμως, εκείνη τη στάση της Ελλάδας, μια συμβολική σημασία, που όλοι αναγνώριζαν. Θυμάμαι έναν εγγλέζο δημοσιογράφο να μου λέει «Σήμερα είδα την αιώνια Ελλάδα.»
Εδώ να βάλω ένα ερωτηματικό. Στην σελίδα 123 ο αναγνώστης πληροφορείται πως οι Παλαιστίνιοι μαχητές μεταφέρθηκαν από τη Βηρυτό στην Λιβύη. Θυμάμαι ότι μεταφέρθηκαν σε διάφορες αραβικές χώρες, αλλά αμφιβάλλω αν και στην Λιβύη. Γιατί, απ’ ότι θυμάμαι, κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Βηρυτού, ο Καντάφι είχε συμβουλέψει δημόσια τον Αραφάτ να αυτοκτονήσει και εκείνος είχε απαντήσει με την ευχή ‘Να είναι πολύχρονος ο αδερφός μας ο Μουαμάρ’.
Αγνή και άδολη είναι, αντίθετα, η βοήθεια που δίνουν στα απελευθερωτικά κινήματα οι πρώην ναυτικοί δόκιμοι του βιβλίου. Ο βετεράνος αγωνιστής που το έχει γράψει δεν κρύβει την συμπάθειά του για όλες τις μορφές αντίστασης στον Ιμπεριαλισμό, χωρίς να του διαφεύγουν τα διέξοδα και η αναποτελεσματικότητα ορισμένων μορφών της λεγόμενης τρομοκρατίας. Ένα από τα προβλήματα της οποίας είναι ότι μπορεί να μεταβληθεί σε ακούσιο όργανο των Ιμπεριαλιστών, που χρειάζονται την λεγόμενη τρομοκρατία ως πρόσχημα για τις επεμβάσεις τους, όπως πολύ σωστά υπογραμμίζει ο Κακαράς.
Σε όργανο μπορούν να μεταβληθούν και οι μετανάστες, αυτά τα μεγάλα θύματα του καπιταλισμού, όπως και πάλι πολύ σωστά τονίζεται. Θύματα των καπιταλιστών, ξένων και ντόπιων, και των φασιστών συμμάχων τους, όπως αυτό της «Χρυσής Αυγής». Ενδεχομένως και όργανα τόσο του οργανωμένου εγκλήματος όσο και του επεκτατισμού τρίτων κρατών.
Έφτασα να ανατέμνω, σαν να ήταν άψυχο, ένα ζωντανό έργο τέχνης και έτσι να το αδικώ κατάφορα. Άλλοι, όμως, παρακαθήμενοι είναι οι αρμόδιοι να τελέσουν την πλοκή που κρατάει το ενδιαφέρον, τον πυρετώδη ασθμαίνοντα ρυθμό που δημιουργεί πυρετό και στον αναγνώστη, το κάλλος του μακροπερίοδου ύφους και την δεξιοτεχνική ενσωμάτωση των διαλόγων με αποφυγή της στίξης έτσι που να δημιουργείται, τουλάχιστον σε μένα, η εντύπωση εσωτερικού μονόλογου.
Θα προσεχθούν, πιστεύω, οι συνειρμοί των κύριων ονομάτων όπως του Σάλου που είναι Σαλαμίνιος αλλά και Σαλός – παλαβός, αλλά και δια Χριστόν Σαλός, παραπέμποντας και στον σάλο με την έννοια της θαλασσοταραχής, και στον σάλο την αναστάτωση (« έγινε σάλος») και στο λατινικό salus, σωτηρία και δια αυτού στο salus partial suprema lex.
Θα εκθειαστεί, είμαι βέβαιος, και πετυχημένος εκλεκτισμός, η συνάντηση της καθαρεύουσας με το πιτσιρικάκι (που από τον πολιτσμάνο τρακάρει τσιγαράκι) και η συνάντηση των off sore και των charter parties με του Κίτσου την μάνα, με τα δικά μας τα ρουμελιώτικα: τα βνά, τα κκιά και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Και ασφαλώς θα εκτιμηθεί το υπόστρωμα αρχαιογνωσίας αυτού του ελληνικότατου έργου. Εγώ, πάντως, έμαθα πράγματα που όφειλα να γνωρίζω, αν μη τι άλλο λόγω του τοπικισμού. Όπως ότι το 595πχ, οι Αμφικτύωνες εξολόθρεψαν τους κατοίκους της Κίρρας, δηλητηριάζοντας το αρδευτικό τους σύστημα.
Στο τέλος του βιβλίου εμφανίζεται ο εγγονός του συγγραφέα και οι συμμετρικές «συμμετρικές διακυμάνσεις των παιδιών, των αρωμάτων και των λουλουδιών». Βασικό τους όπλο είναι μια σειρά από άλλα αρώματα, που αλλάζουν τις ορέξεις των παραληπτών και τους δημιουργούν ακατάσχετη διάθεση για ειρήνη και αγάπη.
Ο παππούς, όμως, έχει ανάψει δυνατούς φάρους σε όλη την διάρκεια του παραμυθένιου ταξιδιού: «Κομμουνισμός, η μόνη στέρεα ιδεολογία», «είναι νομοτέλεια η νίκη του σοσιαλισμού».
Βάζει, λοιπόν, μια γάτα και έναν βάτραχο να συμβουλεύουν: «Αν γουστάρεις διαχρονικές αλλαγές και επικράτηση του δικαίου των καθαρών, φρόντισε, όχι να πατάς κουμπιά και να καβαλάς κύματα με τ’ αρώματα σου, αλλά να λειτουργήσουν σωστά οι αντίστοιχοι θεσμοί ώστε τελικά να δουλεύει ο καθένας για όλους και όλοι για τον καθένα, κανείς να μην εκμεταλλεύεται κανένα».
Όταν γαυγίζει ο Ντουνιάς
(από τη Λίζα Κοντομιχάλου)
Διαβάσαμε το βιβλίο του Αντώνη Κακαρά «Όταν γαυγίζει ο Ντουνιάς» των εκδόσεων Παπαζήση.
Πρόκειται για ένα βιβλίο πολύ ενδιαφέρον που συναρπάζει τον αναγνώστη και την αναγνώστρια από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.
Ένα βιβλίο λογοτεχνικό και πολιτικό, που με γνώση πολύπειρη, με χιούμορ πανέξυπνο, με γλώσσα πλούσια και δυναμική ξεσκεπάζει άπειρες και καταπληκτικές αλήθειες! Και ερμηνεύει το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της Ελλάδας, μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, καθώς επίσης τις ανεξέλεγκτες διαφοροποιήσεις σε πολλές περιοχές της υδρογείου.
Ο συγγραφέας, με απαράμιλλη γλώσσα και αμίμητο ύφος, σκιτσάρει εκείνους που οδήγησαν τη χώρα μας στην παρακμή, στον πάτο (!), θα λέγαμε ακριβέστερα, όχι μόνο στον πολιτικό και τον οικονομικό. Η καταστροφή είναι πολύ βαθύτερη! Από τον έντιμο Έλληνα, το φιλότιμο πατριώτη, οι «γνωστοί κύριοι» έφτιαξαν μορφώματα που ο λαός μας ποτέ δεν είχε να … επιδείξει! Ο Αντώνης Κακαράς με όχημα την θαυμάσια τέχνη της αφήγησης, μας ταξιδεύει σε … ¨περιοχές¨ που είναι όχι και τόσο ¨γνωστές! «Εμείς οι πράκτορες είμαστε ηγέτες του κόσμου, οι βασιλείς του σκότους είμαστε μείς, στηρίζουμε με την πληροφορία τους κυβερνώντες και αυτοί ελέγχουν τις χώρες τους…»
«Σοφόν το σαφές» όπως έλεγε αρχαίος Έλληνας προσθέτουμε… «γελώντας»! Εμείς οι αναγνώστριες και αναγνώστες του εικοστού πρώτου αιώνα, με το θαύμα του λογοτεχνικού μύθου, ταξιδεύουμε σε πολλές περιοχές του αποκαλούμενου Τρίτου Κόσμου, τριγυρίζουμε στη ζωή νεαρών αλλοδαπών ανδρών που μαθητεύουν στις σχολές της Ελλάδας, τις στρατιωτικές σχολές – Ευελπίδων, Δοκίμων, Ικάρων – και αργότερα κάνουν καριέρα στις πατρίδες τους χωρίς να «κόψουν» τους δεσμούς με τη χώρα των σπουδών τους και των νεανικών φίλων τους. Γνωρίζουμε μια Ελληνίδα Εβραιοπούλα, μια ολοζώντανη και θαυμάσια μυθιστορηματική μορφή, από τις καλύτερες που δημιούργησε η πέννα του Αντώνη Κακαρά!
Συναντούμε τον Σάλλο, έναν «ιδιοφυή» Έλληνα απρόβλεπτο και ασυναγώνιστο, ο οποίος μας ανοίγει δρόμους «πρωτότυπους»! Μας ξαφνιάζει μια Φροσάρα, μα τι… Φροσάρα! Μια φιγούρα καταπληκτική που – θα μπορούσαμε να πούμε (!) – κερδίζει την … παράσταση …!
Και αμέτρητοι άλλοι ήρωες και ηρωίδες, εξαίρετα φτιαγμένοι από το μαγικό ραβδί του συγγραφέα, όμως δε λέμε τίποτε περισσότερο, αφήνουμε τον αναγνώστη και την αναγνώστρια την ανάγνωση να απολαύσουν.
Σε τούτο το σύντομο σημείωμα δε θέλουμε «παρουσιάσουμε» κανένα από τα υπόλοιπα εξαιρετικά ζωγραφισμένα πρόσωπα ούτε να τριγυρίσουμε μέσα στους πολυποίκιλους δρόμους του πρωτότυπου και πλούσιου μύθου. Όμως επιβάλλεται να τονίσουμε την τέλεια, ολοζώντανη, πολύχρωμη, βαθυστόχαστη, ζωηρή, εύθυμη γλώσσα!
Τη θαυμάσια «φωτογράφηση» των χαρακτήρων, την καταπληκτική παρουσίαση των μορφών και των ψυχών…
Επίσης την ερμηνεία των ενεργειών, την εμβάθυνση στην εξέταση των κινήτρων και τον αναπόφευκτο ρόλο της κοινωνίας στη «διαμόρφωση» των ανθρώπων!
Διαβάστε αυτό το βιβλίο! Θα μας θυμηθείτε!
Παλαιό Ηράκλειο Αττικής
Ιούλιος 2013-06-23 Λίζα Κοντομιχάλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου