Ανοιχτή επιστολή από τον πατέρα ενός εγκαίρως αποχωρήσαντα χρυσαυγίτη προς τους γονείς εκείνους που έχουν τα παιδιά τους στην Χρυσή Αυγή

Λάβαμε αυτήν την επιστολή, που δημοσιεύτηκε και σαν σχόλιο στο άρθρο «Χρυσή Αυγή: Η κρυφή ιεραρχία, η πραγματική ηγεσία, το “χρίσμα” για τα μυημένα μέλη και οι δοκιμασίες πριν τις τελετές μύησης (επιθέσεις σε ανύποπτους “εχθρούς της ράτσας”)», όμως πιστεύουμε ότι έχει μια ξεχωριστή, ιδιαίτερη αξία, και γι’ αυτό θα ήταν προτιμότερο αν υπήρχε και σαν ξεχωριστή ανάρτηση.


Η ορθογραφία είναι του πρωτοτύπου· δεν κάναμε καμία παρέμβαση εκτός από κάποια σημεία στίξης και κάποια λάθη πληκτρολόγησης. Τα έντονα γράμματα, απλά για να τονίζονται τα ονόματα μέσα σε κάθε παράγραφο, και τα πλάγια, όταν υπάρχει παράθεση αποσπασμάτων (quoting). Οι τρεις φωτογραφίες είχαν δοθεί σαν λινκ, και ενσωματώθηκαν μέσα στο κείμενο.

Ανοιχτή επιστολή από τον πατέρα ενός εγκαίρως αποχωρήσαντα χρυσαυγίτη προς τους γονείς εκείνους που έχουν τα παιδιά τους στην Χρυσή Αυγή

Αξιότιμοι κ.κ. γονείς του Γιώργου Φουντούλη,

αξιότιμοι κ.κ. γονείς του Μάνου Καπελώνη,

αξιότιμοι κ.κ. γονείς των παιδιών που πήγαν στην Χρυσή Αυγή,

είμαι ένας απλός συνταξιούχος και πατέρας τριών παιδιών, με μεγάλη ανησυχία για το μέλλον αυτού του τόπου και για το μέλλον των παιδιών μας.

Απόφάσισα να γράψω αυτήν την επιστολή, ώστε να μάθει ο κόσμος λίγα πράγματα από όσα πέρασε η οικογένειά μου το τελευταίο διάστημα, και δεν ζητώ τίποτα από κανένα. Θέλω μόνο να προσθέσω ένα λιθαράκι για να μάθει ο κόσμος την αλήθεια, την δική μου αλήθεια, έτσι όπως την έζησα.

Αγαπητέ κύριε και κυρία Φουντούλη, αγαπητέ κύρια και κυρία Καπελώνη,

γνωρίζω ότι ο πόνος σας είναι αβάσταχτος και ότι τίποτα δεν μπορεί να τον απαλύνει. Το να χάνει κανείς τα παιδιά του, και να αναγκάζεται να ζει μόνο τις αναμνήσεις και τις μνήμες του απ’ τα παιδιά, και όχι έχοντας τα δίπλα του, να μπορεί να τα αγκαλιάζει όποτε θέλει, σίγουρα είναι κάτι που μόνο όποιος το έχει βιώσει με τον πιο οδυνηρό τρόπο, μόνο αυτός το γνωρίζει.

Σας γράφω αυτές τις γραμμές, για έναν πολύ απλό λόγο: Για μια σκέψη που με βασανίζει και με κατατρώει: Για την σκέψη πως στη θέση τη δικιά σας, θα μπορούσα να ήμουν εγώ, και πως ο πόνος των οικογενειών σας θα μπορούσε να είναι πόνος και της δικής μου οικογένειας. Αν πιστεύετε ότι γνωρίζετε όλη την ιστορία με όλες τις πτυχές της, τότε δεν χρειάζεται να διαβάσετε παρακάτω. Αν όμως έχετε και την παραμικρή υποψία πως δεν σας τα έχουν πει όλα (και ποιό παιδί τα λέει όλα στους γονείς του;), τότε να μου επιτρέψετε να σας παροτρύνω να διαθέσετε τα επόμενα 5 λεπτά για να διαβάσετε αυτά που έχω βιώσει, και ίσως αυτά τα 5 λεπτά να είναι τα σημαντικότερα 5 λεπτά, στην προσπάθειά σας να καταλάβετε γιατί έγινε ό,τι έγινε, και γιατί περνάτε σήμερα αυτόν τον Γολγοθά.

Σκοπός μου δεν είναι να επαναφέρω οδυνηρά συναισθήματα. Σκοπός μου είναι να ενημερωθούν κι άλλοι γονείς, ώστε να αποφύγουν τους σκόπελους που πέρασε και η δική μου οικογένεια.

Βλέπετε, και το δικό μου παιδί είχε πλησιάσει και ήταν στην οργάνωση Χρυσή Αυγή. Προερχόμαστε από μια απλή, καθημερινή οικογένεια, μεγαλωμένοι όλοι μας με τις αξίες της φιλοπατρίας, του Χριστιανισμού και με την αγάπη και πρώτο μέλημα στην οικογένεια. Χωρίς να πολυμπλεκόμαστε με τα πολιτικά, ψηφίζαμε πάντα Δεξιά. Είμαστε άνθρωποι θρησκευόμενοι, που αγαπάνε την πατρίδα τους και που πιστεύουν ότι το κύτταρο της κοινωνίας είναι η οικογένεια, και για να είναι υγιής η κοινωνία, θα πρέπει να είναι υγιή και τα κύτταρά της, δηλαδή οι οικογένειες. Αυτό, σκέφτομαι ώρες-ώρες, είναι που μας έσωσε, και απέτρεψε το να φτάσει και στην δική μου οικογένεια κάποιο μεγάλο κακό. Το γεγονός πως με τα παιδιά, επιδιώκουμε να συζητάμε τα πάντα. Να γνωρίζουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές της ζωής τους και όσο το δυνατόν περισσότερα πρόσωπα από όσο υπάρχουν στις ζωές των παιδιών μας, χωρίς όμως να γινόμαστε καταπιεστικοί ή να τα πεισθαναγκάζουμε να ζήσουν όπως θα θέλαμε εμείς να ζήσουν.

Γι’ αυτό και μου έκανε εντύπωση, όταν είχα ζητήσει από τον γιο μου να φέρει στο σπίτι για να γνωρίσουμε τον, ας πούμε, κοντύτερο προς αυτόν μέλος της Χρυσής Αυγής, δίπλα στον οποίο ο γιος μου “μαθήτευε” να και λειτουργεί στα πλαίσια της οργάνωσης και των “δράσεων” της. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή, και κρίνοντας από την εφημερίδα της ΧΑ που έφερνε το παιδί στο σπίτι, σχημάτισα την εντύπωση ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά, ίσως υπερβολικά, φιλοπατριωτική οργάνωση. Κάποιες απορίες μού είχαν γεννηθεί αργότερα, όταν διαβάζοντας τα περιοδικά τους, καθώς είμαι συνταξιούχος και έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο, έβλεπα πολλές αναφορές στον εθνικοσοσιαλισμό και σε ξένες προς την Ελλάδα θρησκείες. «Τι τα χρειαζόμαστε στην Ελλάδα όλα αυτά;», σκεφτόμουν, τους ρούνους, τις προσωπογραφίες του Ρούντολφ Εςς, τη Θούλη, τα μυστικιστικά τάγματα και ένα σωρό άλλα παρόμοια πράγματα, ξένα προς την Ελλάδα μας και τις παραδόσεις της. Ο γιος μου μού είπε ότι ο “εκπαιδευτής” του στη Χρυσή Αυγή είναι πολυάσχολος και ότι δεν θα μπορούσε να έλθει από το σπίτι για να συζητήσω μαζί του. Δεν έδωσα και πολύ μεγάλη σημασία σε αυτό, “ε, συμβαίνουν αυτά”, είπα μέσα μου.

Ούτε αργότερα πήγε το μυαλό μου στο κακό, όταν ο γιος μου έφερνε στο σπίτι κι άλλα βιβλία και άλλα αντικείμενα που έδειχναν μια τάση, μια ροπή προς τον εθνικοσοσιαλιστικό τρόπο ζωής, όπως το καταλαβαίνω τώρα. Εχοντας αρχίσει να μαθαίνω το ίντερνετ από αρκετά χρόνια τώρα, και με την βοήθεια των ανηψιών και των άλλων παιδιών της οικογένειας, άρχισα να διαβάζω πιο συστηματικά, απλά για να κατανοήσω τι ακριβώς πρεσβεύει αυτή η οργάνωση με τους μαίανδρους και τους πυρσούς και τα στρατιωτικά ρούχα.

Το σημείο καμπής ήταν όταν άκουσα μια μέρα τον γιο μου στο τηλέφωνο να κανονίζει ένα ραντεβού στις 11.00 η ώρα το βράδι. Τον ρώτησα τι θα έκαναν τέτοια ώρα έξω, και μου απάντησε «Δεν είναι τίποτα, πατέρα, είναι προγραμματισμένες δράσεις». Η αλήθεια είναι πως κι άλλες φορές είχε λείψει απ’ το σπίτι για διήμερα ή τριήμερα, και πως κι άλλες φορές περνούσε τη νύχτα του κάπου μακριά μας. Μας έλεγε πως “πήγαιναν εκδρομές”, στη φύση, πως έκαναν αθλοπαιδιές και πεζοπορία, για καλή φυσική κατάσταση.

Τώρα, εκ των υστέρων, βλέπω και καταλαβαίνω. Γιατί, όταν είχα ήδη μάθει και διαβάσει αρκετά για την οργάνωση, κάθησα, ή έστω προσπάθησα, να συζητήσω με τον γιο μου, και του έκανα πολλές ερωτήσεις για να μου εξηγήσει όσα δεν μπορούσα να καταλάβω. Δεν λέω μεγάλες κουβέντες, αλλά ίσως αν κι άλλοι γονείς φρόντιζαν να κάνουν το ίδιο, ίσως να περιόριζαν το κακό, και όσοι έχουν ακόμα τα παιδιά τους στην ΧΑ, ποτέ δεν είναι αργά, να ξεκινήσουν και τώρα ακόμα.

Τώρα έχω την πλήρη εικόνα. Τώρα καταλαβαίνω, όταν βλέπω εκείνη τη φωτογραφία του αδικοχαμένου παιδιού, του Γιώργου Φουντούλη, νύχτα στην Πάρνηθα, μαζί με τον Κασιδιάρη και άλλους 5 μαυροφορεμένους “συναγωνιστές”, που είναι τουλάχιστον 15-20 χρόνια μεγαλύτεροι απ’ τα παιδιά μας.

http://oh-bondageupyours.blogspot.gr/2014/04/blog-post_27.html