Περί Βασανιστηρίων ο λόγος

Της Αλέκας Ζορμπαλά

Το 57% των Ελλήνων φοβάται, ότι θα υποστεί βασανιστήρια σε περίπτωση σύλληψής του, σύμφωνα με παγκόσμια έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας.

Και έχουν απόλυτο δίκιο!

Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο τα βασανιστήρια, όποιου τύπου, απαγορεύθηκαν καθολικά.

Όμως εξακολουθούν να παραμένουν ένα παγκόσμιο φαινόμενο (Guadanamo, Abu Greib κοκ).

Στην Ελλάδα πληθώρα καταγραμμένων υποθέσεων βασανιστηρίων έχει διαπιστωθεί και καταγγελθεί.

• Κατά Ρομά και μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα συγκέντρωσης

• Κατά συλληφθέντων διαδηλωτών, με χαρακτηριστικές περιπτώσεις συλληφθέντες φοιτητές στις μεγάλες διαδηλώσεις κατά του άρθ. 16 και τους συλληφθέντες τον Οκτώβρη 2012 στην αντιφασιστική μοτοπορεία.

• Κατά συλληφθέντων πολιτικών αντιπάλων, όπως ενδεικτικά, την περίπτωση του ημιθανούς πολυτραυματία Σάββα Ξηρού και των 4 συλληφθέντων στο Βελβεντό.

• Κατά κρατουμένων στις φυλακές (ελλήνων και αλλοδαπών) με αποκορύφωμα τη στυγερή πρόσφατη δολοφονία του Ιλία Κορέλλι, μετά από φρικώδη βασανιστήρια.

• Κατά των οροθετικών γυναικών, που εξαναγκάσθηκαν σε λήψη αίματος με τη συνέργεια γιατρών (και αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο).

Είναι προφανές:

1) Ότι η βία, που ασκείται με τα βασανιστήρια, ενώ αρχικά είχε φυλετικά, εθνικά χαρακτηριστικά και κατεύθυνση, στην πορεία προσλαμβάνει ταξική, πολιτική χροιά και κατεύθυνση.

2) Ενώ πριν κάποια χρόνια τα βασανιστήρια, γίνονταν μεν, αλλά «χωρίς σημάδια» και στο σκοτάδι, τώρα ακολουθείται πολιτική συστηματικής δημοσιοποίησής τους. Γιατί έτσι το Κράτος εθίζει τη κοινωνία στη χρήση τους, τα νομιμοποιεί «ηθικά», ενώ την ίδια στιγμή, δείχνει την ισχύ, την δύναμή του, απειλεί και εκφοβίζει τον «εσωτερικό εχθρό».

3) Η αύξηση των περιστατικών βίας στα αστυνομικά τμήματα, φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης ενισχύει την θέση, ότι τα βασανιστήρια δεν συνιστούν απλά αυθαίρετες συμπεριφορές ενός ή κάποιων κρατικών οργάνων, που δρουν ανεξέλεγκτα και κατ΄εξαίρεση, αλλά έχουν προσλάβει χαρακτηριστικά άσκησης κεντρικής πολιτικής (στο πλαίσιο της γενικευμένης κρατικής καταστολής) με την ανοχή και την κάλυψη, στην καλύτερη περίπτωση των κρατικών οργάνων του από την κεντρική πολιτική εξουσία.

Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπισθούν!