Προς έκπληξη όλων, η Συριακή Αραβική Πολεμική Αεροπορία (αραβικά: القوات الجوية العربية السورية, αγγλικά: Syrian Arab Air Force - SyAAF), ήταν μέχρι σήμερα σε θέση να διατηρήσει ένα υψηλό λειτουργικό ρυθμό σε σχεδόν τέσσερα χρόνια πολέμου. Υπό άλλες συνθήκες προορίζονταν να συμμετάσχει για μια ακόμη φορά σε ένα άγριο αλλά σύντομο πόλεμο με το Ισραήλ, σήμερα πλέον έχει βρει το ρόλο της στον πόλεμο φθοράς μεταξύ του Άσαντ και των αντιπάλων του.
Λίγο πριν τον εμφύλιο πόλεμο
Στις αρχές του 2012 η SyAAF διέθετε συνολικά 46 μοίρες (20 μαχητικών, 7 μαχητικών-βομβαρδιστικών, 1 ηλεκτρονικού πολέμου, 4 μεταφορών, 13 ελικοπτέρων, μια ναυτικών ελικοπτέρων και πέντε ομάδες αεροπορικής εκπαίδευσης (11 μοίρες).
Κρίνοντας από τα διαθέσιμα στοιχεία σε έντυπη μορφή, πριν τον εμφύλιο πόλεμο αριθμός της SyAAF εξακολουθούσε να υπερβαίνει τις αεροπορικές δυνάμεις των γειτονικών κρατών, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία του εναέριου στόλου ήταν/είναι ξεπερασμένης τεχνολογίας και ηλικίας. Μετά την ήττα των Συρίων κατά τη διάρκεια της αντιπαράθεσης με την Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία το 1982, αρκετά σημαντικά προγράμματα για την αγορά νέων μαχητικών αεροσκαφών και τον εκσυγχρονισμό των παλαιών, με τη συμμετοχή της Ρωσίας, είχε παγώσει ή ακυρωθεί.
Εκτός από τη συνολική αρνητική επίπτωση και την απαξίωση της ετοιμότητας του στόλου της SyAAF, ως μέρος της γενικής υποχρηματοδότησης των ενόπλων δυνάμεων, αυτό αντανακλάται στην έλλειψη ανταλλακτικών και καυσίμων. Σύμφωνα με δυτικές εκτιμήσεις, ο μέσος όρος πτήσης των πιλότων μαχητικών ήταν 20-25 ώρες ετησίως, ένα μέγεθος το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι ικανοποιητικό. Ως αποδεικτικό στοιχείο της χαμηλής ικανότητα εναέριας μάχης είναι οι τακτικές επιδρομές των ισραηλινών αεροσκαφών στον εναέριο χώρο της Συρίας όπως η περίφημη επίδειξη πάνω από το παλάτι του Προέδρου Άσαντ. Το αποκορύφωμα ήταν η επιχείρηση που πραγματοποιήθηκε το 2007, κατά την οποία ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη F-15I και F-16I κατέστρεψαν έναν πυρηνικό αντιδραστήρα στο Ντέιρ εζ-Zορ στην ανατολική Συρία, χωρίς να συναντήσουν την παραμικρή αντίσταση από την πλευρά των αεροσκαφών της Συρίας.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι με την έλευση στην εξουσία του «Μπάαθ» το 1963, η SyAAF έχει κεντρική σημασία για τη δομή της συριακής κυβέρνησης. Αξιωματικοί αυτού του Όπλου, με επικεφαλής τον Χάφεζ αλ Άσαντ, ηγήθηκαν του πραξικοπήματος που έφερε το «Μπάαθ» στην εξουσία. Μετά το πραξικόπημα, ο Άσαντ επέλεξε πρώην συναδέλφους του, που αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της υπηρεσίας, στον περίγυρό του. Από τότε, η SyAAF άρχισε να διαδραματίζει έναν ιδιαίτερο ρόλο στη ζωή της χώρας. Η Διεύθυνση Πληροφοριών Πολεμικής Αεροπορίας ήταν ανέκαθεν μία από τις κορυφαίες υπηρεσίες ασφαλείας της Συρίας, και στα πρώτα στάδια της συντονισμένης εξέγερσης είδε δράση έναντι των δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Από το 2009, στην Διεύθυνση Πληροφοριών Πολεμικής Αεροπορίας ήταν επικεφαλής ο υποστράτηγος Γιαμίλ Χασάν, Αλάουι στο θρήσκευμα και μέλος του εσωτερικού κύκλου του Άσαντ. Στα τέλη Απριλίου του 2011 το προσωπικό της Διεύθυνση Πληροφοριών Πολεμικής Αεροπορίας έκανε χρήση δακρυγόνων και πραγματικών πυρών για να διαλύσει τα πλήθη των διαδηλωτών που βγήκαν στους δρόμους της Δαμασκού και σε άλλες πόλεις μετά τις μεσημεριανές προσευχές. Τον Μάιο του 2011, η ΕΕ ανακήρυξε τον στρατηγό Χασάν ως μη επιθυμητό πρόσωπο, και πάγωσε τα περιουσιακά του στοιχεία σε χώρες της Ευρώπης, για τη συμμετοχή του στην καταστολή του άμαχου πληθυσμού. Τον Αύγουστο του 2012 ο στρατηγός Χασάν σκοτώνεται από μια ομάδα του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.
Aύξηση του ρόλου της
Με την κλιμάκωση της σύγκρουσης, ο ρόλος της SyAAF άρχισε να αυξάνεται. Ο κύριος στόχος ήταν να βοηθήσει τις επίγειες δυνάμεις με αεροπορικές επιθέσεις σε θέσεις των ανταρτών, μερικές από τις οποίες η αντιπολίτευση στην Συρία και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης έχουν καλέσει ως μια μαζική δολοφονία αμάχων. Από ηθικής άποψη των καθηκόντων, η πίεση σε αρκετούς πιλότους της SyAAF έχει ενταθεί κατά τα τελευταία χρόνια.
Ένα εντυπωσιακό μέγεθος ήρθε στο φως της δημοσιότητας κατά το τρίτος έτος της πολύνεκρης σύγκρουσης: 100 εξόδοι αεροσκαφών και ελικοπτέρων - ανά ημέρα, περί το 50% των εξόδων είναι σε αποστολές μάχης, 25% αποστολές μεταφορών και 25% αποστολές κατάρτισης. Δεδομένου ότι πολλοί Δυτικοί παρατηρητές ανέμεναν να απωλέσει η SyAAF σύντομα τις δυνατότητές της, ο αριθμός των 700 εξόδων ανά βδομάδα είναι ένα τεράστιο μέγεθος για μία αεροπορική δύναμη που βρίσκεται εν μέσω μιας εδώ και 3 χρόνια συνεχιζόμενης σύγκρουσης.
Το «Ινστιτούτο για τη Μελέτη του Πολέμου» σε μια έκθεσή του σχετικά με μια πιθανή πολεμική επιχείρηση των Ηνωμένων Πολιτειών με σκοπό την υποβάθμιση των ικανοτήτων της SyAAF, ευρισκόμενη στο 3ο έτος του εμφυλίου πολέμου, είχε καταλήξει στο συμπέρμασμα ότι η καταστροφή της SyAAF ως Ολοκληρωμένο Σύστημα Αεράμυνας θα απαιτούσε μια μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση, ακριβώς για να καταφέρει να υποβαθμίσει σημαντικά την SyAAF και τις υποδομές της.
Κατά την διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών
Πριν τον εμφύλιο πολλοί αναλυτές είχαν επικρίνει ότι η Συρία διατηρεί έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό μαχητικών αεροσκαφών από ό, τι μπορεί να υποστηρίξει σωστά - στην πραγματικότητα, αυτό επιδρά αφοπλιστικά. Η διατήρηση ενός μεγάλου στόλου χαμηλής ποιότητας και παρωχημένης τεχνολογίας αεροσκαφών, δεν εξυπηρετεί κανένα προφανή στρατιωτικό σκοπό, είχε υποστηρίξει μια έκθεση από το «Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών». Αν εξετάσει κανείς μόνο το συνολικό αριθμό αεροσκαφών, η συριακή αεροπορική δύναμη είχε στην περιοχή της Μέσης Ανατολής το προβάδισμα στα αεροσκάφη. Αυτό οφείλεται εν μέρει λόγω του μεγάλου αριθμού των απαρχαιωμένων και τεχνολογικά παρωχημένων αεροσκαφών. «Η Συρία προσπαθεί έτσι ανεπιτυχώς να διατηρήσει σε λειτουργία πάρα πολλούς διαφορετικούς τύπους αεροσκαφών. Αυτό όμως είναι άκρως δαπανηρό και επιβαρυντικό για την αεροπορική δύναμη», κατέληγε η έκθεση. Έπρεπε να έρθει ο εμφύλιος πόλεμος για να γίνει αυτός ο πλουραλισμός των μέσων αντιληπτός ως μια ευλογία.
Η SyAAF είδε ένα μεγάλο μέρος των αεροσκαφών και των ελικοπτέρων της να αναβαθμίζονται στην Ουκρανία, στην Λευκορωσία και τη Ρωσία - πριν και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, και καθώς όλα τα αεροσκάφη επέστρεψαν με ασφάλεια πίσω μετά από αυτές τις εργασίες, η SyAAF ήταν σε θέση για ένα «νέο ξεκίνημα».
Εκτός από ορισμένες αμελητέες αποστολές μάχης κατά τις πρώτες ημέρες της εξέργεσης, ήταν μόνο στο τέλος του Ιουλίου του 2012 όταν η SyAAF έλαβε ενεργά μέρος στην καταστολή της εξέγερσης. Αυτό έγινε κυρίως με την ανάπτυξη των αεροσκαφών L-39ZA σε ρόλο ελαφρών επιθέσων πάνω από το Χαλέπι και τα προάστιά του. Οι εξορμήσεις είχαν ως αποτέλεσμα κυρίως πολιτικούς στόχους, όπως νοσοκομεία και σχολεία τα οποία είχαν καταλάβει οι επαναστάτες, και όπως ήταν αναμενόμενο αυτό οδήγησεσε σε πολλές απώλειες αμάχων. Στους μήνες που ακολούθησαν, τα MiG-21, MiG-23BN, Su-22 και ένας περιορισμένος αριθμός από Su-24 παρουσίασαν αυξημένο ρυθμό εξορμήσεων σε όλη τη χώρα. Ο αριθμός των εξόδων των L-39 μειώθηκε σταδιακά με την πάροδο του χρόνου, και φαίνεται να σταμάτησε εντελώς τον Μάιο του 2013.
Το πρώτο αρνητικό γεγονός σημειώνεται στις 25 Νοεμβρίου 2012, όταν το ελικοδρόμιο Mαγρ-ας-Σουλτάν έπεσε στα χέρια του αντίπαλου, με αποτέλεσμα να καταστραφούν 2 ελικόπτερα Mi-8/17. Αυτό το περιστατικό ακολουθήθηκε από την πτώση της βάσης Ταφτανάζ στις 11 Ιανουαρίου 2013, όπου τουλάχιστον 15 Mi-8/17 και ένα Mi-25 έπεσαν στα χέρια του αντίπαλου ή καταστράφηκαν. Η επόμενη στη σειρά των απωλειών ήταν η βάση Κσές (κοινώς γνωστή ως Ζιράχ) στις 12 Φεβρουαρίου 2013, η οποία εκτός από 50 μη λειτουργικά MiG-15/17 και L-29 έδωσε στους αντάρτες την ευκαιρία να εργαστούν για τη δημιουργία της δικής τους αεροπορικής δύναμης, όπως τουλάχιστον 8 L-39 παρέμειναν άθικτα. Αυτή η ευκαιρία επαναλήφθηκε αργότερα στην Τζάις αλ-Ισλάμ (κοινώς γνωστή ως αλ-Κουσάιρ) όπου έπεσε στα χέρια του αντίπαλου στις 18 Απριλίου, αν και όσα MiG-21 βρέθηκαν στην βάση ήταν εν τέλει μη λειτουργικά. Τα αποθέματα από βλήματα αέρος-αέρος βλήματα που βρέθηκαν εδώ χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από τους αντάρτες ως τροποποιημένες ρουκέτες. Η βάση Αμπού αντ-Ντουχόρ καταλήφθηκε στις 30 Απριλίου 2013, αλλά οι υπερασπιστές της κατόρθωσαν να ξεφύγουν της κατάληψης. Αυτό σηματοδότησε ένα σημείο καμπής όσον αφορά τις απώλειες αεροπορικών βάσεων εκ μέρους της SyAAF , με μια μικρή εξαίρεση ακόμη, το ελικοδρόμιο του Μενέγκ που έπεσε στα χέρια του αντίπαλου στις 6 Αυγούστου του 2013, όπου πολλά ελικόπτερα Mi-8 ήρθαν υπό τον έλεγχο των ανταρτών ή καταστράφηκαν. Η τελευταία αεροπορική βάση που έπεσε ήταν η Τάμπγκα στις 24 Αυγούστου 2014. Εδώ περί τα 18 MiG-21 ήρθαν στην κατοχή των ανταρτών του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους. Από αυτά τα MiG-21 μόνο τρία ήταν σε λειτουργική κατάσταση, όπως τα ελάχιστα εναπομένοντα αξιόπλοα MiG-21 πέταξαν από την βάση προς άλλους προορισμούς, πριν αυτή αλωθεί. Παρόλο που οι απώλειες του είναι δύσκολο να εντοπιστούν, οι εκτιμήσεις που βασίζονται σε αναφορές της αντίπαλης πλευράς δείχνουν ότι πάνω από 200 αεροσκάφη μπορεί να έχουν καταστραφεί. Ακόμη και εάν ένας τέτοιος αριθμός θεωρηθεί υπερβολή, η φθορά που έχει υποστεί η SyAAF φαίνεται να είναι σημαντική.
Όπως οι βάσεις Κσές και Μενέγκ χρησιμοποιούνταν για την εκπαίδευση των πιλότων μαχητικών και των πιλότων ελικοπτέρων, αντίστοιχα, η απώλειά τους παρεμπόδισε σε μεγάλο βαθμό την εκπαίδευση των μελλοντικών πιλότων της SyAAF. Η πλήρης περικύκλωση της βάσης Κουέρες, κύρια βάση κατάρτισης της SyAAF, έκανε τα πράγματα μόνο χειρότερα.
Εκτός από τα διάφορα αεροσκάφη που αναφέρονται παραπάνω ότι έπεσαν στα χέρια των ανταρτών ή καταστράφηκαν, οι απώλειες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου περιορίστηκαν σε 5 MiG-21, 2 MiG-23, ένα Su-24M2, 2 L-39 και 3 ελικόπτερα Mi-8/17. Και παρόλο που οι απώλειες αυτές θα αυξήσουν σταδιακά με την πάροδο του χρόνου, δεν κατάφεραν να βλάψουν την SyAAF ακόμα.
Πολύ πιο ανησυχητικό για την SyAAF ήταν το αυξημένο ποσό των εξόδων που έπρεπε να αποπερατώσουν τα μαχητικά-βομβαρδιστικά κάθε μέρα. Τα περισσότερα MiG-21 της Συρίας είναι από τις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, τα MiG-23BN ήταν όλα κατασκευασμένα στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα και τα Su-22M-3/Μ-4 από τη δεκαετία του ογδόντα. Εκτός από τα Su-22M-4, όλα πλησιάζουν στο τέλος του κύκλου ζωής τους και προορίζονταν να αντιακατασταθούν σε αυτή τη δεκαετία. Τα αεροσκάφη αυτά βρίσκονται τώρα στην πρώτη γραμμή της μάχης.
Αυτό ήταν πολύ μικρότερο πρόβλημα για τον στόλο των 20 Su-24, ο οποίος αποτελεί τον πυρήνα των μαχητικών-βομβαρδιστικών της SyAAF. Από τη Σοβιετική Ένωση παραγγέλθηκαν 20 Su-24MK το 1988 και παραδόθηκαν το 1990, ένα Su-24MK και ένα Su-24MR παραχωρήθηκαν δωρεάν από τη Λιβύη στα μέσα της δεκαετίας του 1990.
Πάνω στην ώρα για να συμμετάσχουν στον εμφύλιο πόλεμο, τα 21 Su-24MK αναβαθμίστηκαν στο πρότυπο Μ2 από το εργοαστάσιο επισκευής αεροσκαφών Νο. 514 στην Ρζέβ στη Ρωσία μεταξύ 2010 και 2013. Η αναβάθμιση Μ2 έφερε τα Su-24 στο ίδιο πρότυπο όπως το ρωσικό Su-24M2. Η αναβάθμιση βελτίωσε τα συστήματα στόχευσης, πλοήγησης και ελέγχου πυρός, με την αντικατάσταση των παλαιών συστημάτων του αεροσκάφους. Το αεροσκάφος έγινε επίσης συμβατό με τις νεότερες εκδόσεις των πυρομαχικών ΚΑΒ-500/1500 και Kh-31A, Kh-31P, Kh-5 και R-73, προσθέτοντας στις επιλογές τις FAB, OFAB και βόμβες RBK, Kh-25, Kh- 29L, Kh-29T, Kh-31, καθοδηγούμενα βλήματα Kh-58, ΚΑΒ-500, καθοδηγούμενες βόμβες ΚΑΒ-1500, ρουκέτες αέρος-εδάφους S-24 και S-25, κάλαθο ρουκετών και βλήματα αέρος-αέρος R-60.
Ενώ η αναβάθμιση υποτίθεται ότι θα «έμενε κάτω από το ραντάρ», οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο μιλούσαν δημοσίως για την παρουσία των συριακών Su-24 σε αυτό το εργοστάσιο, δορυφορικές εικόνες έδειχναν πλάνα του εργοστασίου με συριακά Su-24 και μια φωτογραφία με εργασίες πάνω σε ένα συριακό Su-24 παρουσιάστηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του ρωσικού εργοστασίου.
Επιστροφή στον κακοποιημένο στόλο των μαχητικών-βομβαρδιστικών της SyAAF, η οποία είδε τον αριθμό των επιχειρησιακών ατράκτων να συρρικώνεται συνεχώς. Ωστόσο, η τότε επικείμενη κατάρρευση της λειτουργικότητας του στόλου των μαχητικών-βομβαρδιστικών της SyAAF περιέργως δεν συντελ’εστηκε ποτέ, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Συρία μπορούσε/μπορεί ακόμα να υπολογίζει σε ανταλλακτικά από τη Ρωσία για να κρατήσει τα αερομέσα της σε λειτουργία. Η θεωρία αυτή ενισχύεται από την αναβάθμιση των MiG-23MLD, MiG-29SM, Su-24M2, Mi-25 και Ka-28 στη Ρωσία και την Ουκρανία (με την εξυπηρέτηση μετά την πώληση να ενδέχεται να έχει περιληφθεί στις συμφωνίες νωρίτερα), η ρωσική εταιρία αεροσκαφών MiG εγκαινίασε ένα γραφείο κοντά στην αεροπορική βάση στη Δαμασκό, για να βοηθήσει την μετάβαση της SyAAF σε ένα πιο σύγχρονο σύστημα συντήρησης - η μεγάλη ροή ρωσικού υλικού που φτάνει ακόμα Συρία κάθε μήνα με τα συριακά μεταγωγικά IL-76 από τη Ρωσία. Παρά το γεγονός ότι αυτά τα μεταγωγικά αεροσκάφη έχουν πολιτικό νηολόγιο, στην πράξη είναι υπό την εντολή της SyAAF.
Επίσης, το προσωπικό της SyAAF, μαζί με πολυάριθμους στρατιώτες και αξιωματικούς του Συριακού Αραβικού Στρατού και της Προεδρικής Φρουράς, συνεχίζουν την εκπαίδευσή τους στη Ρωσία.
Η πρώτη περίπτωση της συνέχισης των παραδόσεων όπλων στην SyAAF έγινε εμφανής τον Οκτώβριο του 2013, όταν στα Mi-25 MiG-29 και Su-22 παρατηρήθηεκ για πρώτη φορά ένας κάλαθος ρουκετών κωδικοποιημένος ως Β-8. Οι 80 χιλιοστών ρουκέτες S-8 εκτοξευόμενες από το ατρακτίδιο τύπου Β-8 ήταν αυτές που έπληξαν το λιβανικό χωριό Ασράλ τον Ιούνιο του 2013, γεγονός που σηματοδότησε την πρώτη χρήση ρουκετών S-8 από την SyAAF. Το Mi-25 και τα μαχητικά-βομβαρδιστικά του στόλου ήταν μέχρι τότε ακόμη οπλισμένα με τον κάλαθο ρουκετών UB-32 που χρησιμοποιεί ρουκέτες τύπου S-5 και διαμετρήματος 57 χιλιοστών, που δεν παρουσιάζουν ικανοποιητική δύναμη πυρός.
Η παρουσία του Β-8 στο μαχητικό MiG-29 συνδέεται με την απουσία ενός μεγαλύτερου αριθμού αεροσκαφών MiG-23ΒΝ ή Su-22M-3/Μ-4, για λόγους συντήρησης/υποστήριξης. Η καθήλωση των μαχητικών-βομβαρδιστικών για λόγους συντήρησης, και η αντικατάσταση του ρόλου τους με μαχητικά, έχει γίνει μια πάγια τακτική στο πλαίσιο της SyAAF. Για παράδειγμα, ολόκληρο το Νοέμβριο του 2014 δεν εθεάθη ούτε ένα Su-22 πάνω από τη Συρία, που σημαίνει ότι ο αριθμός των Su-22 που έχει προσωρινά καθηλωθεί έχει αυξηθεί, ή ακόμα ότι έχει αποσυρθεί σταδιακά, όπως αποδεικνύεται από τις αυξανόμενες ατράκτους Su-22 στο νεκροταφείο αεροσκαφών Νμέιρ.
Αυτή η τακτική επιτρέπει στην SyAAF να διατηρήσει ένα υψηλό αριθμό εξόδων χωρίς να θέτει όλο το βάρος στα MiG-23BN και Su-22M-3/Μ-4. Αν και τα MiG-29 εμπλέκονται σε τακτική βάση στην αντικατάσταση ορισμένων από τα μαχητικά-βομβαρδιστικά από τα τέλη του 2013, τα MiG-29 σπάνια λαμβάνουν μέρος στον εμφύλιο πόλεμο στις μέρες μας. Μόνο λίγα MiG-29 φαίνεται να έχουν χρησιμοποιηθεί για να παραδώσουν πυρομαχικά με ακρίβεια.
Αντ 'αυτού, τα MiG-23MF και σε μικρότερο βαθμό τα MiG-23ML και τα MiG-23MLD άρχισαν να πετούν αποστολές αέρος-εδάφους σε όλη τη Συρία. Οπλισμένα κυρίως με δύο καλάθους ρουκετών UB-16 και δύο UB-32, δύο Β-8 ή βόμβες σιδήρου, τα MiG-23BN και Su-22M-3/Μ-4 κυριαρχούν στον ουρανό της Συρίας.
Όπως η Συρία εξακολουθεί να λειτουργεί τα άφθονα MiG-23MF, MiG-23ML και MiG-23MLD, αυτή η τακτική μπορεί εύκολα να συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια. Η πρώτη εξαγωγική έκδοση του MiG-23ms παραδόθηκε για πρώτη φορά στη Συρία, στις 14 Οκτωβρίου του 1973, όταν δύο MiG-23UB και δύο Mig-23MS, παραδόθηκαν αποσυναρμολογημένα σε κιβώτια. Έως ότου συναρμολογηθούν και ξεκινήσουν με την εκπαίδευση τα πληρώματα, ο πόλεμος που είχε ξεσπάσει με το Ισραήλ, έληξε. Κατά τη διάρκεια του 1974, αρκετά απωλέσθηκαν σε ατυχήματα κατά τη διάρκεια των δοκιμών, με αποτέλεσμα μόνο οκτώ αεροσκάφη να έχουν τεθεί το ίδιος έτος σε λειτουργία. Τα συριακά MiG-23 στην εξαγωγική τους έκδοση, είχαν πολλούς περιορισμούς, με αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα ευπαθή σε ηλεκτρονικά αντίμετρα. Επιπλέον, σε σύγκριση με το MiG-21, ήταν μηχανικά πολύπλοκα και δαπανηρά στη συντήρηση, και λιγότερο ευέλικτα. Συνολικά παραλήφθησαν περί τα 146 MiG-23 στις εκδόσεις MS/MF/ML/MLD/BN/UB.
Ένα μέρος του στόλου των MiG-23ML και MiG-23MLD αναβαθμίστηκε στην Ουκρανία και τη Ρωσία από το 2008 μέχρι το 2011 ή το 2012, καθώς όλα τα αεροσκάφη επέστρεψαν στη Συρία κατά το ίδιο έτος. Ενώ ο κόσμος ήταν απασχολημένος προσπαθώντας να σταματήσει ένα φορτηγό πλοίο που μετέφερε 3 ελικόπτερα Mi-25 που επέστρεφαν στη Συρία μετά από εργασίες ανακαίνισης στη Ρωσία, πολλές παρτίδες των MiG-23, MiG-29 και Su-24 εισήλθαν στη Συρία χωρίς την προσοχή των μέσων ενημέρωσης: Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Άγνωστο στους πολλούς, ο στόλος των MiG-23 ενισχύθηκε με περίπου 30 μονάδες τα τελευταία χρόνια. Συνολικά 33 MiG-23, περίπου 30 MiG-23MLD και μερικά MiG-23UB, παραδόθηκαν από τη Λευκορωσία στο Χαλέπι το 2008. Ενώ αρχικά η πρόθεση της συμφωνίας ήταν ασαφής, σύντομα φάνηκε ότι όλα ήταν να ανακαινιστούν στις εγκαταστάσεις συντήρησης της SyAAF.
Τέσσερα MiG-23 κρίθηκαν ακατάλληλα για τις εργασίες λόγω της κακής τους κατάστασης και παρέμεινε στην βάση Νειράμπ, και δύο έχουν πληγεί εδώ από αντιαρματικά TOW. Όπως τα αεροσκάφη αυτά δεν προορίζονταν ποτέ να πετάξουν και πάλι, η καταστροφή τους με αντιαρματικά δεν εξυπηρέτησε κάτι το ιδιαίτερο.
«Το Εργοστάσιο», όπως είναι γνωστό στις τάξεις της SyAAF, είναι υπεύθυνο και για την ανακαίνιση και συντήρηση του στόλου των μαχητικών και των ελικοπτέρων μάχης της SyAAF. Όλα τα μαχητικά αεροσκάφη της Συρίας, εκτός από το Su-24, έχουν ανακαινιστεί εδώ. Πιστεύεται ότι επί τόπου υπάρχει βοήθεια από μηχανικούς από την Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν. «Το Εργοστάσιο» παράγει επίσης εγχώρια σχεδιασμένες θερμοβολίδες για το MiG-21, MiG-23 και Su-22. Με την βάση Νειράμπ να είναι εντός του εύρους των αντιαρματικών όπλων, η κίνηση των αεροσκαφών περιορίζεται τώρα. Δύο πρόσφατα ανακαινισμένα L-39 καταστράφηκαν πρόσφατα από έναν πύραυλο TOW, δείχνοντανς για άλλη μια φορά την ευπάθεια της αεροπορικής βάσης. Ενώ η Νειράμπ έχει χρησιμοποιηθεί ακόμη και για την ανακαίνιση των MiG-29 κατά το παρελθόν, είναι προφανές ότι η υφιστάμενη κατάσταση της ασφάλειας δεν επιτρέπει στα πιο προηγμένα αεροσκάφη της SyAAF να συντηρηθούν εδώ.
Παρ 'όλα αυτά, τα MiG-29 Συρίας ήταν πάντα σε μεγάλο βαθμό εξαρτώμενα από την ξένη βοήθεια για να παραμείνουν σε λειτουργία. Σύμφωνα με πληροφορίες η βοήθεια αυτή προσφέρθηκε και για την διόρθωση των ρωγμών στην άτρακτο και τα φτερά. Ένας αριθμός των MiG-29 έλαβε επίσης ένα νέο πρότυπο παραλλαγής κατά τη διάρκεια της γενικής επισκευής στο «Εργοστάσιο» στην αεροπορική βάση Νειράμ. Ο συνολικός αριθμός των MiG-29 που αποκτήθηκαν από τη Συρία το 1988 εξακολουθεί να παραμένει ένα μυστήριο (o αριθμός των μαχητικών MiG-29 που έχει αποκτήσει η Συρία κατά το παρελθόν όπω; παραμένει ένα μυστήριο, κυμαίνεται από 22 έως 84 αεροσκάφη ). Το σύνηθες αναφερόμενο μέγεθος από 48 αεροσκάφη είναι πιθανόν να είναι υπερβολικό, και μόνο 22 με 24 να έχουν παραδοθεί στην πραγματικότητα. Αν και αυτό ήταν αρκετό για να εξοπλιστεί μια μοίρα, τα σχέδια για μια δεύτερη μοίρα με αυτά τα μαχητικά έπρεπε να αναβληθούν. Περίπου 15 με 20 MiG-29 θα πρέπει να εξακολουθούν να λειτουργούν με την 697 Μοίρα που φιλοξενείται στη Σην (κοινώς γνωστή ως Σαικάλ). Λίγα αεροπλάνα έχουν παραμείνει μόνιμα στην αεροπορική βάση Τ4 (κοινώς γνωσή ως Tίγιας).
Η ρωσική εταιρία αεροσκαφών MiG συνεχίζει να εκπληρώνει ενεργά τις συμβατικές συμφωνίες της με τη Συρία (που ορίζεται ως πελάτης 760). Τον Αύγουστος 2010 παραδόθηκαν τέσσερις εξομοιωτές πτήσης ενός άγνωστου τύπου υπό τον αριθμό της σύμβασης «776041110116». Σε μια μυστικοπαθής φύσεως συμφωνία από το 2011 τέσσερα MiG-29B της SyAAF αναβαθμίστηκαν στο πρότυπο MiG-29SM, προσθέτοντας δυντότητες επίθεσης κατά επίγειων στόχων..Καθώς το MiG-29B χρησιμοποιεί την άτρακτο 9-12 η οποία διαφέρει από την άτρακτο του 9-13M του MiG-29SM, οι μηχανικοί της Μικογιάν έχουν αναπτύξει μια ιδιαίτερη παραλλαγή, ανάλογα με τις ανάγκες της Συρίας, όπως έκανε και για την Ινδία με το MiG-29UPG
Η ανάπτυξη αυτής της παραλλαγής έχει κοστίσει συνολικά 531 εκατομμύρια ρωσικά ρούβλια, σε αντίθεση με τα 926 εκατομμύρια ρούβλια που κόστισε η ανάπτυξη του MiG-29UPG.
Το MiG-29SM διαθέτει πολλές βελτιώσεις σε σχέση με το MiG-29B, όπως ένα αναβαθμισμένο ραντάρ Ν-019ME, την ικανότητα να μεταφέρει μεγαλύτερο ωφέλιμο φορτίο, αναβαθμίσεις στις οθόνες στο πιλοτήριο και στα συστήματα πλοήγησης και επικοινωνίας. Αναμφισβήτητα η πιο σημαντική αναβάθμιση, λαμβάνοντας υπόψη την τρέχουσα λειτουργία του MiG-29 στη Συρία, έρχεται με τη μορφή ενός διευρυμένου οπλοστασίου αέρος-εδάφους, όπως πυραύλους Kh-29T (Ε), Kh-31 και καθοδηγούμενες βόμβες ΚΑΒ -500-Kr/OD. Η παράδοση των όπλων αυτών συμπεριλήφθηκε στη σύμβαση για τα MiG-29SM.
Τέλος, τα αεροσκάφη αποκτούν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τον πύραυλο αέρος-αέρος R-77 (κατά ΝΑΤΟ: AA-12 Adder), ο οποίος αποτελεί μια σημαντική απειλή για αεροσκάφη τρίτων χωρών που παρεμβαίνουν στη σύγκρουση. Τα MiG-29 έχουν ήδη εντοπιστεί στη Συρία να έχουν εγκατεστημένα τις ράγες εκτόξευσης AKU-170E που χρησιμοποιούνται για να μεταφέρουν αυτό το βλήμα.
Δύο ακόμη συμφωνίες περιελάμβαναν την επισκευή των συριακών MiG-23MLD και τη μετάβαση σε ένα πιο σύγχρονο σύστημα συντήρησης. Παραδοσιακά, τα σοβιετικά αεροσκάφη πρέπει να υποβάλλονται σε έλεγχο, συντήρηση και επισκευές μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Ορισμένα εξαρτήματα αεροσκαφών χρησιοποιούνται μόνο για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, και συνήθως αφαιρούνται κατά τη διάρκεια των εν λόγω επισκευών. Κατά τα τελευταία χρόνια τέθηκε σε χρήση ένα πιο σύγχρονο σύστημα συντήρησης, επιτρέποντας ορισμένα στοιχεία να συνεχίσουν τη χρήση εφόσον θεωρείται ότι είναι ακόμα σε κατάσταση λειτουργίας και παρά τη διέλευση από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Η ρωσική εταιρία αεροσκαφών MiG βοήθησε την SyAAF στη μετάβαση σε αυτό το πιο σύγχρονο σύστημα συντήρησης το 2009. Αυτό δεν θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη στιγμή για την SyAAF, καθώς φέρεται να έχει επωφεληθεί στον εμφύλιο πόλεμο σε μεγάλο βαθμό από αυτό το νέο σύστημα συντήρησης.
Η συμφωνία αυτή, μαζί με την παράδοση από περίπου 30 MiG-23MLD της Λευκορωσίας αποδεικνύει ότι η SyAAF εξακολουθεί να βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτά τα αεροσκάφη.
Μετά από τα πλήγματα που δέχτηκαν δύο L-39 στην αεροπορική βάση Μεριάμπ, τουλάχιστον ένα L-39 αναπτύχθηκε στην Ντέιρ αλ-Ζορ, όπου έλαβε μέρος στην αντεπίθεση κατά του Ισλαμικού Κράτους. Καθώς τα L-39 είναι εύκολα στην λειτουργία και στη συντήηρης, μπορούν εύκολα να αναπτυχθούν σε όλη την Συρία. Τα L-39, τουλάχιστονς ένας αριθμός αυτών, ανακινίστηκαν πρόσφατα στο «Εργοστάσιο», όπου έλαβαν και μια νέα παραλλαγή. Αρκετά L-39 τροποποιήθηκαν για τη μεταφορά των πρόσφατα παραδοθέντων καλάθων ρουκετών Β-8, ένα όπλο που δεν υποστηρίζεται από το L-39 στην βασική του παραλλαγή.
Το πιο εμβληματικό μαχητικό αναχαίτισης της Συρίας, το MiG-25, δεν έχει δει πολλή δράση στα τελευταία δύο χρόνια. Ο ακριβής αριθμός των MiG-25 που παραδόθηκε παραμένει άγνωστος, αλλά πιστεύεται ότι είναι περίπου 40 μονάδες. Οι εκδόσεις πιστεύεται ότι περιλαμβάνουν το MiG-25P (αργότερα αναβαθμίστηκε σε MiG-25PDS), το δίωξης MiG-25PD, τα αναγνωριστικά MiG-25R και RB, όπως και τα εκπαίδευσης MiG-25PU. Μεγάλο μέρος του στόλου αποσύρθηκε μέχρι το 2011, περί τα 28 αεροσκάφη ήταν ορατά παροπλισμένα στην Τ4 το Νοέμβριο του 2013. Ένα μέρος του στόλου έχει μεταφερθεί στην έρημο, επειδή δεν αναμένεται να πετάξει πάλι. Ένας λόγος για την μαζική απόσυρση του στόλου MiG-25 μπορεί να είναι το ευάλωτο του χαρακτήρα του είδους του λόγω ισραηλινής εμπλοκής.
Παρ 'όλα αυτά, ένα βίντεο που κυκλοφόρησε στις 8 Αυγούστου 2012 επιβεβαίωσε ότι κάποια MiG-25 μπορεί να εξακολουθούν να λειτουργούν στην Tαντμόρ (κοινώς γνωστή ως Παλμύρα). Τα MiG-25 επανεμφανίστηκαν τον Μάρτιο του 2014, και πάλι τον Απρίλιο του 2014, όπου ένα MiG-25PD (S) εκτόξευσσε δύο βλήματα R-40TD στη Χάμα στο Κυβερνείο. Το πρώτο R-40 απέτυχε να εκραγεί μετά το χτύπημα στο έδαφος, ενώ το δεύτερο R-40 εξερράγη στον αέρα σε περίπου πέντε χιλιόμετρα απόσταση από το άλλο. Μια εβδομάδα αργότερα, άλλα MiG-25 εξαπέλυσαν τέσσερα R-40. Ενώ η πρακτική της εκτόξευσης βλημάτων αέρος-αέρος κατά στόχων στο έδαφος είχε ήδη αναφερθεί το 2013, απέδωσε τα ίδια αποτελέσματα: Μια αποτυχία. Τι ακριβώς ήλπιζε να πετύχει η SyAAF εδώ, θα παραμένει πάντα ένα ζήτημα για τους ειδικούς του χώρου.
Εν τω μεταξύ, αυτό που φαίνεται όλο και πιο πιθανό είναι ότι η SyAAF πρόσφατα έλαβε, ή ήταν ήδη στην κατοχή, ράγιες εκτόξευσης για το MiG-25RB. Εξοπλισμένο με τέτοιες ράγιες το MiG-25RBs είναι σε θέση να μεταφέρει έως οκτώ βόβμβες FAB-500T, αν και με κακή ακρίβεια. Ωστόσο, με το επαρκή αριθμό από τα MiG-25RB θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν το Su-24M2 που χρησιμοποιείται σήμερα για αυτού του είδους τις αποστολές, όπως η ακρίβεια δεν φαίνεται να είναι πολύ σημαντική κατά τη διάρκεια των περισσότερων αεροπορικών επιδρομών στον εμφύλιο πόλεμο.
Σε αντίθεση με το στόλο σταθερής πτέρυγας, ο στόλος των ελικοπτέρων δεν απολαμβάνει την ίδια πολυτελή θέση με τις μοίρες των μαχητικών αεροσκαφών. Τα επιζήσανατα Mi-8 και Mi-17 (συνολικά έουν αποκτηθεί στο παρελθόν 150 μονάδες) βρέθηκαν να εκτελούν κάθε αποστολή για την παροχή βοήθειας (τρόφιμα, όπλα και πυρομαχικά) στις πολιορκούμενες φρουρές του Συριακού Αραβικού Στρατού, αλλά και με την ρίψη βαρελιών - τροποποιημένες βόμβες, πάνω από τις πόλεις, από τον Αύγουστο του 2012.
Οι μεγάλες απώλειες σημαίνουν ότι τα επιζώντα ελικόπτερα έπρεπε να λειτουργήσουν ακόμη πιο σκληρά, αν και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που σχεδιάστηκαν τα Mi-8 και Mi-17 αρχικά, για να μπορεί κανείς να τα δει να ανταπεξέρχονται ευέλικτα στα καθήκοντά τους, έχοντας μόνο λίγο χρόνο για βαψίματα.
Ο στόλος των Mi-25 παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανέπαφος και βλέπει σποραδική χρήση σε όλη τη Συρία. Δύο Mi-25 αποσπάστηκαν στην Τάμπκα σε μια προσπάθεια να διατηρήσουν τον έλεγχο αυτής της στρατηγικής αεροπορικής βάσης, χωρίς αποτέλεσμα. Περίπου 20 Mi-25 πιστεύεται ότι είναι ακόμη λειτουργικά με την 767 Μοίρα και μια άλλη άγνωστη μοίρα που βασίζεται στην Μπλέι. Ωστόσο, αρκετά Mi-25 παραμένουν μόνιμα σε άλλες αεροπορικές βάσεις.
Τα Mi-14 και Ka-28 έχουν δει λίγη χρήση στη σύγκρουση. Καθώς και τα δύο έχουν σχεδιαστεί για να κυνηγήσουν και να καταστρέψουν τα υποβρύχια ή να εκτελέσουν αποστολές έρευνας και διάσωσης, η χρήση τους στον εμφύλιο πόλεμο υπήρξε μέχρι σήμερα περιορισμένη.
Τα Mi-14 έχουν πειρματιστεί σε πολλές περιπτώσεις στην ρίψη από ναυτικές νάρκες Sadaf-02 πάνω από τη Συρία, πιθανώς σε μια προσπάθεια να ελέγξουν εάν η νάρκη θα εκραγεί κατά την πρόσκρουση. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό έδωσε τα ίδια αποτελέσματα όπως οι δοκιμές με το βλήμα R-40. Αρκετά Mi-14 προσχώρησαν πρόσφατα σε ρόλο βομβαρδισμού, σε μια προσπάθεια να ανακουφίσουν εν μέρει την συρρίκνωση του στόλου των Mi-8/17 από αυτά τα καθήκοντα.
Συνολικά 6 Mi-14 και 4 Ka-28 (εκ των οποίων δύο παραλήφθηκαν πρόσφατα στην Ουκρανία) πιστεύεται ότι εξακολουθούν να είναι λειτουργικά με την 618 Μοίρα.
Η υπεράσπιση της βάσης Τάπγκα είδε επίσης το ντεμπούτο μάχης του SA-342 Gazelle, τα οποία μέχρι τότε χρησιμοποιήθηκαν σε ένα περιορισμένο ποσό αναγνωριστικών αποστολών. Η ανοιχτή έρημο γύρω από την αεροπορική βάση αποδείχθηκε ότι είναι το τέλειο περιβάλλον μάχης για αυτά τα ελικόπτερα. Οπλισμένα με πυραύλους HOT, είδαν εξαιρετική δράση εναντίον οχημάτων των τζιχαντιστών. Περίπου δέκα SA-342 πιστεύεται ότι είναι ακόμη λειτουργικά με την 976 Μοίρα, με λίγα ελικόπτερα να παραμείνουν μόνιμα σε άλλες αεροπορικές βάσεις. Είναι πιθανό ότι αρκετά SA-342 λειτουργούν έξω από την Τ4 προς ενίσχυση της Σουκουρ αλ-Σαχάρα («Γεράκια της Ερήμου») στην καταπολέμηση των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους στην κοντινή έρημο.
Εν κατακλείδι,
οι επιχειρήσεις της SyAAF είχαν ευρείες συνέπειες για τον εμφύλιο πόλεμο, με τις αεροπορικές επιδρομές να έχουν γίνει ένα βασικό μέσο επιβολής του καθεστώτος. Τα στοιχεία από το Κέντρο Τεκμηρίωσης Παραβιάσεων στη Συρία δηλώνουν ότι οι από αέρος επιθέσεις αντιπροσώπευαν περισσότερο από το ένα τρίτο (39%) από αυτούς που σκοτώθηκαν από τον Αύγουστο έως τον Οκτώβριο του 2014, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη αιτία. Ενα σημαντικό μέρος αυττών των θανάτων αποδίδεται στις βαρέλια-βόμβες. Οι αεροπορικές επιδορμές είναι επίσης η κύρια αιτία της καταστροφής των κτιρίων σε πολλές πόλεις, καθιστώντας έτσι ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα ακατάλληλα για κατοίκηση. Επιπλέον, οι αεροπορικές επιδρομές έχουν σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στο ηθικό των ανταρτών και των αμάχων, οι οποίοι δεν έχουν αποτελεσματική άμυνα εναντίον τους.
Εγγύς μέλλον
Οι αναφερθείσες παραδόσεις ολοκαίνουργιων ρωσικών αεροσκαφών είναι πιθανό να λάβουν χώρα στο εγγύς μέλλον. Παρά το γεγονός ότι ορισμένα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν τον Μάιο του 2014 ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να στείλει την πρώτη παρτίδα των αεροσκαφών Yak-130 στη Συρία στα τέλη του 2014, αυτό ήταν απλώς ένα λάθος στη μετάφραση της αρχικής δήλωσης που έγινε από μια πηγή κοντά στν ρωσικό κρατικό εξαγωγέα όπλων Rosoboronexport.
Έτσι, ενώ το εργοστάσιο αεροσκαφών Irkut μπορεί να παράγει το Yak-130 για τη Συρία, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η ρωσική κυβέρνηση θα επιτρέψει να παραδοθεί το αεροσκάφος αυτό στην Δαμασκό. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την ιστορία των MiG-29M2, μερικά από τα οποία έχουν ήδη παραχθεί.
Αυτό σημαίνει ότι η SyAAF έχει να κάνει με αυτά που έχει σήμερα, το οποίο, λαμβάνοντας υπόψη την απροσδόκητη μεγάλη αντοχή της, δεν θα πρέπει να αποδειχθεί μεγάλο πρόβλημα. Αλλά ως οι αντάρτες της Συρίας σφηνώνονται μεταξύ του Ισλαμικού Κράτους και του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσαντ, η άλλοτε ισχυρή ελπίδα της επιτυχίας για την ολοκλήρωση της επανάστασης να είναι πιο μακριά όσο ποτέ, ο κόσμος θα μπορούσε να κάνει τα στραβά μάτια στις παραδόσεις αεροσκαφών και ελικοπτέρων για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους.
Η συνεχής ροή αναβαθμισμένων και επισκευασμένων αεροσκαφών και ελικοπτέρων στη Συρία δείχνει την έκταση της ρωσικής αποφασιστικότητας στην προσπάθεια του Κρεμλίνου να βοηθήσει το καθεστώς Άσαντ, και για άλλη μια φορά κάνει σαφές ότι η σύγκρουση δεν είναι πιθανό να έρθει σύντομα σε ένα τέλος.http://defencenews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου