ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΟ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1944-2000

ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΟ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1944-2000

Θυσιαστήριο Λευτεριάς η ματωμένη καρδιά της Ελλάδας

Έχουν χιλιογραφεί κι έχουν χιλιοειπωθεί τόσα και τόσα για το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, μα θ’ ανασκαλεύουμε κάθε τόσο το ματωβαμμένο τζάκι της λεβεντιάς και της αντρειοσύνης, για να ξεπετιούνται οι φλογίτσες και να μένουν άσβεστες. Να τσακλαντούν, μα να μας θυμίζουν ηρωισμούς άφθαστου μεγαλείου. Να μας θυμίζουν ότι θυσιαστήκανε για μας, για ν’ αναπνέουμε της Λευτεριάς τ’ αγέρι χωρίς το χνώτιασμα της σκλαβιάς.

Ο ιερός τούτος χώρος ολόκληρου του Σκοπευτηρίου μπορεί να βρίσκεται στην καρδιά της Καισαριανής, μα η καρδιά αυτή, γίνηκε ο αιμάτινος βωμός ολόκληρης της Ελλάδας. Γιατί εδώ θυσιάστηκαν αγωνιστές της Λευτεριάς από κάθε άκρη και γωνιά της: Απ’ την Πελοπόννησο ως την Κρήτη κι από την Αττική ως τη Θράκη, την Ήπειρο και τη Μακεδονία.

Εκτελέσεις, βέβαια, πατριωτών γίνονταν από τους ναζί και τους φασίστες σε κάθε κομμάτι της πατρίδας μας. Εκατόμβες αιμάτινες. Κρουνηδόν το αίμα στη Δράμα, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στην Κάνδανο και σε τόσα άλλα μέρη. Χιλιάδες οι εκτελεσμένοι από τις λυσσασμένες ύαινες.

Γονατίζω και προσκυνώ το χώμα κάθε πόλης, κάθε χωριού, που οι αδίσταχτοι καταχτητές τα έκαναν απέραντα νεκροταφεία.

Το 1944, βέβαια, ήταν η πιο ματωβαμμένη χρονιά. Συνεχή μπλόκα στην Καισαριανή (με φονικότερο εκείνο της 16 προς 17 του Ιούνη του 1944 όπου μιλιούνια Γερμανοί, γερμανοτσολιάδες και ταγματασφαλίτες, σκότωσαν επτά ΕΠΟΝοΕΛΑΣίτες. Ο όγδοος εκτελέστηκε τραυματίας στο Γουδί και δύο κατακρεουργήθηκαν στο νεκροταφείο. Υπήρξαν βέβαια και πολυάνθρωπες ομαδικές εκτελέσεις.

Από τις 8 τ’ Απρίλη αρχίζουν με πενήντα αγωνιστές της Λευτεριάς και στις 5 του Σεπτέμβρη θα εκτελεστούν οι τελευταίοι πενήντα. Όμως, ο Μάης ήταν ο μήνας του μεγάλου ποταμού του αιμάτου. Σχεδόν οι μισοί του αριθμού των εκτελεσμένων (640), θυσιάστηκαν το μήνα αυτό: Διακόσιοι την Πρωτομαγιά, ενενήντα δύο στις 10 του μήνα και επτά στις 13 του μήνα.

Η εκτέλεση των ενενήντα δύο (ογδόντα δύο άντρες και δέκα γυναίκες), έγινε στα πρώτα εκατό μέτρα του «τρακοσαριού» (χώρος σκόπευσης τριακοσίων μέτρων), με ελεύθερη σκόπευση. Τόση δε ήταν η λύσσα των ναζί, που πυροβολούσαν ακόμα και τα νεκρά κορμιά των αγωνιστών και τα διαμέλιζαν. Σκορπισμένα κι ανάκατα χέρια και πόδια και κεφάλια…

Μα η πολυπληθέστερη εκτέλεση έγινε την 1η του Μάη. Διακόσια παλικάρια κουβάλησαν τα καμιόνια, από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή. Διακόσιοι κομμουνιστές, Ακροναυπλιώτες οι πιότεροι, από την Ανάφη και άλλοι, Μεταξοκρατούμενοι, από τότες στα ξερονήσα. Όμως, οι μεγαλοσχήμονες της εποχής εκείνης παραδώσανε τα «κλειδιά» στους καταχτητές. Κι ας ζήτησαν να πολεμήσουν στο Αλβανικό Μέτωπο το φασισμό του Μουσολίνι.

Δεν ξέρω, μα ίσως παρασημοφορήθηκαν γι’ αυτή την «ηρωική» τους πράξη οι γερμανόφιλοι κι ας σκοτώνονταν τα παιδιά της Ελλάδας στα αφιλόξενα αλβανικά βουνά. Ας άφηναν χέρια κι ας δούλευε συνεχώς το πριόνι να κόβει ποδάρια…

Διαλεγμένοι οι διακόσιοι ανάμεσα στους χιλιάδες κρατούμενους του πολυπληθέστερου στρατοπέδου. Πολλά λέγονται ότι το κιτάπι είχε φθάσει στο Γερμανό διοικητή από τους «εδώ αρμόδιους».

Στοιβαγμένοι στα κελιά των ανδρείκελων οι διακόσιοι. Και οι εικοσάδες διαδέχονταν η μια την άλλη. Στιγμές άφθαστου μεγαλείου. Φτυούσαν κατάμουτρα το Χάρο!

«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή»… Τα πολυβόλα ούρλιαζαν, μα συνέχιζαν οι επόμενοι. «Σε γνωρίζω από την όψη που με βια μετράει τη γη. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά… Χαίρε, ω χαίρε Ελευτεριά»! Τα σκουπιδιάρικα πρόσμεναν για να φορτώσουν τα σεπτά κορμιά των αγωνιστών. Για το Γ’ Νεκροταφείο ο προορισμός τους. Το αίμα τους στάζει από τις χαραμάδες και σχηματίζει ρυάκια. Βουρκώνουν τα μάτια σαν τα θωρείς, μα σφίγγεις τις γροθιές. Η καρδιά της Ελλάδας αιμοστάζει.

Όμως, η Καισαριανή δεν γονατίζει. Βλέπει τις ηρωικές μορφές να τους παραστέκουν: Σουκατζίδης, Βαρθολομαίος, Μαριακάκης, Κωνσταντοπούλου, το μικρό δεκατετράχρονο Σουλδίνο να τους χαμογελά. Τους τραυματίες, τους διακόσιους, τους εξακόσιους σαράντα… Και στέκει ορθή, ντρέτη. Τι κι αν το τίμημά της θα’ ναι βαρύ! Διακόσιοι δεκαεπτά αγωνιστές θα πληρώσουν τον αιμάτινο φόρο σε κάθε είδους μινώταυρο. Μα το Σκοπευτήριο, η καρδιά της ματωμένης Ελλάδας, θα ‘ναι πάντα κλεισμένο στη δικιά μας καρδιά.

Και το χώμα του Σκοπευτηρίου ρουφούσε ασταμάτητα το αίμα των πατριωτών. Εξακόσιοι σαράντα θα θυσιαστούν σ’ αυτόν τον χώρο κι ανάμεσά τους είναι δώδεκα γυναίκες, είκοσι Ιταλοί αντιφασίστες και πέντε Γερμανοί αντιχιτλερικοί. Οι τελευταίοι εκτελεσμένοι στο Σκοπευτήριο ήταν στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944.

Όμως, ιερός χώρος δεν είναι μονάχα το γνωστό κομμάτι γης των εκτελέσεων. Είναι ολόκληρο το Σκοπευτήριο. Από την κεντρική είσοδο σαν τους μπάζανε και τους περνούσανε απ΄ τους διαδρόμους. Τα χνάρια τους αποτυπώνονταν στη γης και τα χνώτα τους στα γύρω τοιχιά και στα δέντρα. Το ίδιο κι από τη δυτική πόρτα που μπάσανε τους διακόσιους κομμουνιστές. Μα και τα πρώτα εκατό μέτρα του «τρακοσαριού» με την ελεύθερη σκόπευση, τα πέρασαν ενενήντα δυο πατριώτες.

Ποιος χώρος, λοιπόν, δεν είναι ιερός; Οι θυρίδες της απόστασης των εκατό μέτρων που γκρεμίστηκαν; Μα, από ‘κεί παίρνανε τις εικοσάδες για εκτέλεση. Κι όμως. Τις ντουφεκάνε μέχρι τα σήμερα.

Οι Ες-Ες ντουφέκαγαν κορμιά. Και οι μεγάλοι μας «σύμμαχοι», οι... «απελευθερωτές Εγγλέζοι», ντουφέκαγαν στη συνέχεια ψυχές. Και τη σκυτάλη πήρανε μετά οι Αμερικανοί στρατιώτες.

Κι ήταν ακόμα το χώμα του Σκοπευτηρίου ποτισμένο με αίμα. Έσκαβες με τη χούφτα σου το χώμα και γιόμιζε με την αιμάτινη λάσπη. Κι έσκαφτες το χώμα –και μέχρι σήμερα ακόμα- και θωρείς στην παλάμη σου τα βλήματα από τα βόλια που τρυπήσανε κορμιά πατριωτών.

Ποιός από αυτούς τους «φίλους», να λογαριάσει έστω και τους νεκρούς αγωνιστές, τους κρεμασμένους που για χάρη τους θυσιάστηκαν; Πόσοι δεν κρύψανε στα σπίτια τους Εγγλέζους; Μα οι «σοφές κεφαλές» του τόπου πόσο γρήγορα ξεχνάνε τη Μικρασιατική Καταστροφή και το «διαίρει και βασίλευε»!

Αν δεν ξέρουν εχθροί και φίλοι, ας το μάθουν πως το κορμί της Ελλάδας μπορεί να το κάνουν τσιφλίκι τους, την καρδιά της όμως όχι γιατί μένει αδούλωτη. Γιατί χιλιάδες κομματάκια απ’ την καρδιά της –κι ανάμεσα σ’ αυτά τα εξακόσια σαράντα του Σκοπευτηρίου– πεταρίζουν λεύτερα και καταλαγιάζουν στα είκοσι κυπαρίσσια που θεριέψανε από το αίμα των αγωνιστών, μιας και προσμένουν το μνημείο πενήντα έξι ολόκληρα χρόνια. Το μνημείο αυτό μονάχα στα χαρτιά μένει. Χαρτιά κλεισμένα στα συρτάρια.

Πενήντα έξι ολόκληρα χρόνια, κυβερνήσεις και κυβερνήσεις περάσανε, μα το νερό της λησμονιάς που πίνουν, τους κάνει να ξεχνάνε. Ξεχνάνε πως η μικρή Ελλάδα πρόσφερε τόσα πολλά στον κοινό αγώνα κατά των καταχτητών. Κι ίσως να ‘ναι η μόνη χώρα με τις τόσες θυσίες και τα ολοκαυτώματα που δεν έχει ένα μνημείο! Μήπως ορισμένους και νεκρούς ακόμα τους φοβούνται; Μα πρέπει κάποτε να ξυπνήσουν από τον αιώνιο λήθαργό τους και να φτιαχτεί αυτό το μνημείο της Εθνικής μας Αντίστασης που να γράφει:

«Σκοπευτήριο Καισαριανής Θυσιαστήριο Λευτεριάς Εδώ κείτεται η ματωμένη καρδιά της Ελλάδας».

ΑΡΧΕΙΟ ENTOS ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ