Μεγάλη συζήτηση διεξάγεται την τελευταία δεκαετία μεταξύ ειδικών και μη, για τις νέες επιλογές των Ηνωμένων Πολιτειών σε καίρια οπλικά συστήματα. Είναι εμφανές, ότι την τελευταία εικοσαετία κάτι έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό ως προς τον προσδιορισμό των αναγκών νέων όπλων, προδιαγραφών, σχεδιασμού και τελική επιλογή των κρίσιμων αμυντικών συστημάτων. Επιπλέον, είναι εμφανής μία αποσπασματικότητα ως προς τη σύνθεση και τον αριθμό μονάδων απόκτησης κάθε επιμέρους οπλικού συστήματος.
Του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
Στην αναζήτηση απάντησης περί του τι συμβαίνει και τι άλλαξε, την απορία μου έλυσαν Αμερικανοί απόστρατοι με τους οποίους είχα την τύχη να συνομιλήσω θέτοντας το θέμα, ανάμεσα σε άλλα. Αυτή είναι η εμπειρία που καταθέτων στο κοινό του «defence-point.gr».
Στο παρελθόν, τα Επιτελεία των διαφόρων Σωμάτων λειτουργούσαν αυτόνομα για να σχεδιάσουν και να καλύψουν της ανάγκες τους. Το Υπουργείο Άμυνας είχε υποστηρικτικό και διαχειριστικό ρόλο και η καίρια ευθύνη ανήκε στο κάθε Επιτελείο.
Όταν λοιπόν προέκυπτε μία νέα ανάγκη για κάποιο από τα Σώματα, το Επιτελείο δημιουργούσε μία δικιά του Επιτροπή, με επί κεφαλής έναν έμπειρο Στρατηγό πλαισιωμένο από εξειδικευμένους αξιωματικούς, οι οποίοι κωδικοποιούσαν την ανάγκη, έθεταν τις προδιαγραφές και εν συνεχεία δημιουργούσαν μία μικτή ομάδα εργασίας με τη συμμετοχή κάποιων Αμυντικών Βιομηχανιών, δυνητικών προμηθευτών.
Το αποτέλεσμα συνήθως ήταν το ζητούμενο προϊόν με ένα λογικό ή απλώς αποδεκτό κόστος. Ξαφνικά όμως άρχισαν να εισάγονται περικοπές στους αμυντικούς προϋπολογισμούς στο πλαίσιο του περίφημου «sequestration», η στρόφιγγα άρχισε να κλείνει και τα επιτελεία αντιλήφθηκαν ότι ο προϋπολογισμοί «δε βγαίνουν»…
Τότε το Πεντάγωνο, υπό την πίεση του Κογκρέσου, μπήκε στη διαδικασία σχεδιασμού όπλων που θα μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες περισσότερων του ενός Σώματος και αυτό επέφερε ριζική αλλαγή στη σχεδίαση, τις προδιαγραφές κ.λπ. Αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν μικτές επιτροπές Σωμάτων και να προσπαθούν να συγκεράσουν καταρχήν αντικρουόμενες ανάγκες.
Πρέπει δε να λάβουμε υπόψη, ότι τα τελικά σχέδια πρέπει να πάρουν το πράσινο φως από επιτροπή του Κογκρέσου, κάτι που επέφερε περεταίρω δυσκολίες. Συμβιβασμός επί συμβιβασμού και στο τέλος προκύπτει ένα οπλικό σύστημα, που θα μπορούσε με κάποια δόση υπερβολής να παρομοιαστεί ως… καμήλα αντί του αναμενόμενου αλόγου.
Αυτό αποδεικνύει ότι οι συμβιβασμοί έχουν όρια, διότι τελικά, αντί του ζητούμενου βέλτιστου, καταλήγεις σε κάτι που δεν ενθουσιάζει κανέναν από τους τελικούς χρήστες και από τη μία το Πεντάγωνο και από την άλλη ο κατασκευαστής, καλείσαι και προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα…
Αν δε σε αυτό προσθέσουμε και τους ανεπαρκείς αριθμούς ανά μονάδα που εγκρίνονται για προμήθεια λόγω των περικοπών (αλήθεια, έχουν υπόσταση οι ψίθυροι ότι F-22 δεν θα κατασκευαστεί ποτέ ξανά;), καθώς και τον ατυχή – ελλιπή συνολικό σχεδιασμό των εκδόσεων του εκάστοτε οπλικού συστήματος, τότε προκύπτει από μόνο του το ερώτημα, πως θα κατορθώσει να επιβάλλουν οι ΗΠΑ στο μέλλον, τον ρόλο τους ως παγκόσμιου ηγέτη. Η πρόκληση είναι απλώς τεράστια και ο χρόνος τρέχει.
http://www.defence-point.gr/news/?p=144026
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου