Παρέμβαση στη συζήτηση για τους στρατιωτικούς ιατρούς στο militaire.gr
Στο ερώτημα που τίθεται για τις παραιτήσεις των στρατιωτικών ιατρών η απάντηση που δίνεται είναι σίγουρα ελλιπής. Έχει στον πύρινα της, τις σωστές παραδοχές πως εντός των ΕΔ συνθλίβεται η προσωπικότητα του καθενός και διαμορφώνεται μια συνθήκη που το παράλογο, η μετριότητα και ο αυταρχισμός κυριαρχούν. Παρουσιάζει όμως σαν το μεγάλο θιγμένο από αυτή την κατάσταση τους στρατιωτικούς ιατρούς. Έτσι και ο ίδιος ο στρατιωτικός ιατρός που υπογράφει την απάντηση γίνεται αντικειμενικά και ο ίδιος κομμάτι του προβλήματος αφού δεν παρουσιάζει καθαρά τα προβλήματα και μεροληπτεί υπέρ τις κάστας του στο στράτευμα.
Η αλήθεια είναι πως οι στρατιωτικοί ιατροί που δεν αντέχουν αυτή την κατάσταση στο στρατό και αποχωρούν είναι οι τυχεροί καθώς διαθέτουν αξιοπρεπή εναλλακτική λύση και εκτός του στρατού. Για αυτούς που δεν έχουν; Άχνα δεν βάζει το κείμενο. Για αυτά τα στελέχη που λυγίζουν και επιλέγουν να δραπετεύσουν από αυτή την κατάσταση με τις απόπειρες αυτοκτονίας, που όλο και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια, καθώς δεν έχουν επιλογή της καριέρας και της ιδιώτευσης… Άχνα!
Η εξασφάλιση από την πρώτη μέρα στη ΣΑΣΣ, μισθού, ασφάλισης και μόνιμης εργασίας ή το αίσθημα του πατριωτισμού βάζει κάποιον στη διαδικασία να φοιτήσει σε στρατιωτική ιατρική σχολή; Μάλλον τα πρώτα. Και όταν εξασφαλίζουν οι στρατιωτική ιατροί πως αυτά μπορούν να τα έχουν και εκτός του στρατεύματος, ξεχνάνε τα περί πατρίδας και προσφοράς σε αυτήν και, σε μεγάλο ποσοστό τους, αθετώντας κάθε υποχρέωση απέναντι στο στρατό και παραιτούνται ή βολεύονται μέσα στο στρατό.
Οι βολεμένοι είναι τελικά και οι χειρότεροι. Παρασιτούν, καθώς αναπαράγοντας την στρατιωτική «λογική» φορτώνουν μεγάλο μέρος της δουλείας τους σε στρατιώτες του υγειονομικού, εθελοντές πολίτες ή πρακτικάριους στο στρατό. Για παράδειγμα, στα hot spot που αναφέρονται και στο κείμενο, έγινε και γίνεται μεγάλη προσπάθεια την περισσότερη δουλεία του υγειονομικού να την βγάζουν στρατιώτες. Στις διακομιδές ασθενών προς κάποιο νοσοκομείο πολλές φορές συνοδεύει στρατιώτης και μάλιστα όχι ιατρός. Τα οδοντιατρεία του στρατού δεν είναι γεμάτα από πολίτες που βγάζουν τη δουλεία και στα χαρτιά απλά παρακολουθούν; Ο κύριος συγγραφέας του κειμένου «απάντηση» που τον φανταζόμαστε εύκολα να κάθεται δίπλα σε ένα σάκο πρώτων βοηθειών, σε ένα πεδίο βολής και να βαριέται περιμένοντας βασανιστικά να περάσει η ώρα, όπως λέει και ο ίδιος, μάλλον δεν βρήκε εκείνη τη φορά κάποιο στρατιώτη να κάνει τη δουλειά του και παραπονιέται. Εκτός αν παραπονιέται γιατί πιστεύει πως εκεί δεν θα έπρεπε να υπάρχει ιατρός.
Και σε αυτή την κατάσταση ο στρατός για να δείξει κοινωνικό προφίλ καλύπτει με στρατιώτες ιατρούς τις ελλείψεις σε ιατρούς σε νησιά που το αιτούνται όπως η Μύκονος.
Στο στρατό αλλά και στα υπόλοιπα νοσοκομεία τις χώρας που είναι σε χειρότερη κατάσταση υπάρχουν πολλά προβλήματα, με χειρουργεία που καθυστερούν, ελλείψεις σε φάρμακα και αναλώσιμα, ελλείψεις προσωπικού κα. Αλλά την ίδια ώρα ψωνίζουμε F-16 και φρεγάτες δισεκατομμυρίων.
Λίγα σχόλια για να μπουν κάποια πράγματα σε τάξη.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437
Diktiospartakos.blogspot.com
Και η ανάρτηση του https://www.militaire.gr
Ένας στρατιωτικός ιατρός απαντά στο ερώτημα “γιατί παραιτούνται”
Ένας στρατιωτικός ιατρός αναλαμβάνει να απαντήσει στο ερώτημα που είχαμε θέσει σε άρθρο μας για τις πολλές παραιτήσεις που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια. Η απάντησή του: Σε πρόσφατο άρθρο σας αναρωτηθήκατε «τι συμβαίνει με τους στρατιωτικούς γιατρούς;». Σαν στρατιωτικός ιατρός, επιτρέψτε μου να σας απαντήσω.
Αυτό που συμβαίνει είναι απογοήτευση και αγανάκτηση. Έχουμε εισέλθει στη στρατιωτική ιατρική σχολή με βαθμολογία κατά μέσο όρο υψηλότερη από τις υπόλοιπες ιατρικές σχολές, και έχουμε περάσει δύσκολα χρόνια συνδυάζοντας αναφορές, σκοπιές, εκπαιδεύσεις, καψώνια και τιμωρίες με το δύσκολο πρόγραμμα της ιατρικής. Η ανταμοιβή μας; Πολλά χρόνια (περίπου 3-5) σε μονάδες παραμεθορίου, πολεμικά πλοία κλπ, πριν και μετά την ειδικότητα, με τη συνεπαγόμενη επιστημονική στασιμότητα. Βλέπουμε τους πολίτες συναδέλφους να προοδεύουν στην ειδικότητά τους, όσο εμείς είμαστε ξεχασμένοι σε κάποιο νησάκι, ανίκανοι να προσφέρουμε ουσιαστικά. Λαμβάνουμε ειδικότητα όχι πάντα σύμφωνα με την επιθυμία και την κλίση μας, αλλά με βάση τις ανάγκες του στρατεύματος. Χάνουμε άσκοπα το χρόνο μας και ξοδεύουμε τις ικανότητές μας σε άπειρη γραφειοκρατία και σε δουλειές συχνά ανειδίκευτου εργάτη. «Αξιοποιούμε» τις γνώσεις που σκληρά αποκτήσαμε με το να καλύπτουμε ιατρικά βραδιές εξωστρέφειας σε στρατιωτικές λέσχες. Παριστάνουμε τις γλάστρες σε δράσεις «υπερηφάνειας» (εγώ πάντως δεν έχω δει ιδιαίτερη υπερηφάνεια από το προσωπικό, που συμμετέχει αναγκαστικά σε τέτοιες εκδηλώσεις). Καλύπτουμε hot spot υποχρεωτικά, επιπροσθέτως των λοιπών υποχρεώσεων. Τρέχουμε όπου μας στείλουν, ακολουθώντας διαταγές ανωτέρων που έχουν παρεξηγήσει το «προθύμως και άνευ αντιλογίας» με το «διατάζω όπως θέλω», χωρίς κανένα επιχειρησιακό νόημα, αλλά μάλλον για λόγους ευθυνοφοβίας, κακεντρέχειας προς τους ιατρούς ή απλά κακής νοοτροπίας. Όλα αυτά ενώ οι ανάγκες στα νοσοκομεία είναι μεγάλες και τα χειρουργεία καθυστερούν μήνες. Εν τέλει, αναγκαζόμαστε να λειτουργούμε καθημερινά σε ένα περιβάλλον που υπάρχουν έντονα η έλλειψη λογικής και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο (ελπιδοφόρα εξαίρεση οι μόνιμοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί που αποφοιτούν τα τελευταία χρόνια, οι οποίοι με τη σειρά τους αναλώνονται και απογοητεύονται σε ένα σύστημα που είναι καταδικασμένο στη μετριότητα).
Κατόπιν των παραπάνω η σωστή ερώτηση μάλλον είναι «γιατί ΔΕΝ παραιτούνται οι στρ. Ιατροί;» Η απάντηση βέβαια είναι το δυσβάσταχτο πρόστιμο της παραίτησης, συνέπεια του νόμου 3257/2004, που παραδείγματος χάριν για έναν ιατρό που μόλις έχει πάρει ιατρική ειδικότητα (περίπου 33-35 ετών) ξεπερνά τα 100.000 ευρώ. Και επειδή το απαιτούμενο ποσό δεν το βγάζει ένας νέος γιατρός στην Ελλάδα, αναγκαστική συνέπεια της παραίτησης είναι και η αυτοεξορία σε χώρες με μεγαλύτερους μισθούς. (Εδώ να αναφέρω ότι ο μισθός ενός στρ. Ιατρού είναι μικρότερος από τον αντίστοιχο ενός πολίτη ιατρού, ωστόσο δε νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος της παραίτησης για τους περισσότερους, μάλλον απλά συμβάλλει στο αίσθημα αγανάκτησης)
Το λυπηρό είναι ότι έχουμε εισέλθει στη σχολή με συνειδητή επιλογή και με μεγάλη προσπάθεια, για να υπηρετήσουμε την επιστήμη και την πατρίδα (προσφέροντας ουσιαστικά σε αυτή και όχι για να «εξυπηρετήσουμε»). Έχουμε αποφοιτήσει με τη στρατιωτική συνείδηση και πνεύμα που μόνο μια παραγωγική σχολή μπορεί να σου δώσει, και μπορούμε να αντεπεξέλθουμε άριστα και στα διοικητικά μας καθήκοντα. Ο στρατός έχει την πρώτη ύλη, όλους εμάς, για να δημιουργήσει μια υγειονομική υπηρεσία που θα ζήλευαν χώρες του εξωτερικού. Αντ’ αυτού, σπαταλά τις δυνατότητες και τις εργατοώρες μας και μας καταδικάζει στην μετριότητα.
Σκέφτομαι ορισμένους συναδέλφους που παραιτήθηκαν τους οποίους γνωρίζω προσωπικά, με τι όνειρα μπήκαν στη σχολή, με τι πατριωτικά ιδανικά, τι ικανότητες είχαν και τι πάθος να τις προσφέρουν. Ο στρατός τους απογοήτευσε όπως και τους περισσότερους από εμάς (αναφέρομαι και στους αποφοίτους των υπόλοιπων στρατιωτικών σχολών). Δεν είναι ότι δεν άντεξαν τις δυσκολίες. Στις χώρες που συνέχισαν τη σταδιοδρομία τους υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες από το να κάθεσαι σε ένα πεδίο βολής ή σε μια αίθουσα εκδηλώσεων παρέα με ένα σάκο πρώτων βοηθειών περιμένοντας να περάσει η ώρα.
Τους σκέφτομαι και στεναχωριέμαι γι αυτούς, αλλά και για εμένα, τα μέλη της οικογενείας μου, και όλο το υπόλοιπο προσωπικό, που δεν έχει πρόσβαση πια στις υπηρεσίες τους. Το θέμα των στρατιωτικών ιατρών δεν αφορά μόνο τους ίδιους, αλλά όλη τη στρατιωτική οικογένεια.
Με δεδομένο τους μειωμένους αριθμούς στρατιωτικών γιατρών των τελευταίων χρόνων (περίπου 20 απόφοιτοι ανά έτος και για τους 3 κλάδους), πλησιάζει ο καιρός που η Ηγεσία θα πρέπει να αξιολογήσει εκ νέου τις πραγματικές υγειονομικές ανάγκες. Να περιορίσει τη σπάταλη χρήση προσωπικού, και να επενδύσει στην αξιοποίηση και την εξέλιξη στο έπακρο των δυνατοτήτων που έχει το ιατρικό προσωπικό. Προς όφελος όλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου